Σκόρπιες σκέψεις vol.3

Δε φτάνει που η χώρα έχει καταντήσει Τζούλια, που δεν έχουμε πρωθυπουργό, που χρωστάμε σ΄όποιον γνωρίζει τι είναι το ευρώ και που η ανάπτυξη της χώρας είναι χειρότερη κι απ΄της ΑΕΚ στην επίθεση, συνεχίζει να βγάζει νέα τραγούδια η Μαντόνα. Γιατί, Θεέ, μας τιμωράς έτσι;

 Αν υπήρχε λίγη αξιοκρατία σ΄αυτή τη χώρα, θα αναλάμβανε πρωθυπουργός ο Πανούσης.

Μαλακία που οι εκλογές θα γίνουν 19 Φεβρουαρίου. Θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν 14 Φεβρουαρίου, στην καρδιά του πολιτικού Βαλεντίνου, για να εκφράσουμε όλοι μαζί την αγάπη μας στους πολιτικούς γράφοντας στα ψηφοδέλτια: Α ΓΑΠηθείτε όλοι σας.

Αν συνδυάσεις το μαλλί του Σαμαρά, το μουστάκι του ΓΑΠ και το ύψος της Αλέκας, βγαίνει ο Σούπερ Μάριο.

Περιμένουμε με κομμένη την ανάσα το αποτέλεσμα της συζήτησης δυο σπουδαίων ηγετών. Δυο οραματιστών μιας νέας πάμφτωχης χώρας. Κακά τα ψέμματα: τα λεφτά δεν φέρνουν τη δυστυχία.

Προσπαθώ να αποφασίσω αν είναι περισσότερο ντροπιαστικό να σε κυβερνάει ένας ψηλός μυστακοφόρος με πράσινη γραβάτα ή ένας πρώην γκόμενος της Βίσση με τραγικό κούρεμα; Σε μια μορφή παρανοϊκής συνεκδοχής, θα μπορούσαν συνυποψήφιοι για την πρωθυπουργία να είναι ο Λουίτζι κι ο Καρβέλας.

Είμαστε πολύ τυχεροί. Η θαυμάσια κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά για μια άλλη κυβέρνηση. Δεν πειράζει που δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα, ούτε που δεν ξέρουμε από ποιους θα αποτελείται, ούτε που δεν θα είναι εκλεγμένη απ΄το λαό, ούτε που θα έχει ελάχιστο χρόνο ζωής, ούτε που στην ουσία δεν θα παίρνει αυτή αποφάσεις. Σημασία έχει πως θα γίνει πάλι της πουτάνας.

Ένας βομβιστής μπαίνει σ΄ένα pet shop φωνάζοντας: «Τρέξτε, έχετε μόλις 60 δευτερόλεπτα». Ξαφνικά, από μέσα ακούγεται η φωνή της χελώνας: «Ε, είσαι και πολύ μαλάκας».

Κανονικά ο ΓΑΠ έπρεπε να ανακοινώνει το δημοψήφισμα φορώντας μπλούζα GAP. Αφενός θα έδειχνε τζόβενο κι αφεταίρου θα τόνιζε πως φτάνοντας στον οικονομικό απόπατο του ευρωπαϊκού βαρελιού, θα φτιάχνουμε και τα ρούχα μόνοι μας.

Είναι καταπληκτική η σημειολογία του Δημοψηφίσματος, αυτής της φωτισμένης κυβερνητικής έμπνευσης. Είναι σαν να ρωτάνε τη γαλοπούλα τα Χριστούγεννα, αν συμφωνεί να την ψήσουν.

΄Eχω την αίσθηση πως η ερώτηση του Δημοψηφίσματος θα είναι: "Πάμε πόλεμο;"

Δεν καταλαβαίνω γιατί προκάλεσε τόση αναστάτωση το Δημοψήφισμα. Σημάδι των καιρών της δεκατίας του ΄60 που αναβιώνουμε είναι· απλώς φοράμε λευκά allstar και κρατάμε iphone. Κατά τ΄άλλα, ο επόμενος Bond θα είναι ο Κόνερι.

Αν η Παπαρήγα είχε όραμα, θα ξεκινούσε τη στρατολόγηση κάθε νέου συντρόφου δείχνοντάς του τα Στρουμφάκια: που πάνε πάντα όλα μαζί, που είναι όλα της εργατιάς, που έχουν αρχηγό τους έναν γέρο ντυμένο στα κόκκινα και που πολεμούν έναν καπιτάλα μαυροφορεμένο αντεργάτη που ζει σ΄έναν πύργο, μάλλον στην Αρεοπαγίτου.

Mαλακίες λένε πως γυρίσαμε μια ώρα πίσω το ρολόι. Eδώ στην Eλλάδα έχουμε καμπυλώσει το χρόνο. ΄Eχουμε γυρίσει πενήντα χρόνια πίσω.

Η Αθήνα είναι μια θαυμάσια πόλη γεμάτη εναλλαγές: Τη μια μέρα μυρίζει καυσαέριο, την άλλη μέρα σκουπίδια, την άλλη δακρυγόνα.. Λιβ γιορ μιθ ιν γκρις.

Θα ήταν καταπληκτικό αν, σήμερα για σημειολογικούς λόγους, έβαζαν καρτελάκια στους τοίχους του κοινοβουλίου, τα οποία αναγράφουν: «Η αίθουσα χρηματίζεται».

Zήτω η 28η Oκτωβρίου 1821. ΄H το Πολυτεχνείο. ΄Oχι, μαλακία, αυτό είναι το Mάρτιο. Ψέμματα, το Mάρτιο είναι με τους Ιταλούς. ΄H το.. Tέλος πάντων, σήμερα είναι γαμώ τις μέρες για καφέ. ΄Eχει και κόσμο. Ωραία.

Η Ελλάδα είναι σαν τη μελαχρινή γκόμενα, που στην αρχή γίνεται ξανθιά και μετά κόβει τα μαλλιά της κοντά -δεν είναι τόσο ωραία όσο πριν. Δεν θέλουμε μιζέρια, ρε. Απαιτούμε το χρέος ολόκληρο. Ντάξει, το γερμανοπλατινέ να το ανεχτούμε. Αλλά, ρε διάολε, τώρα που μας κούρεψαν χάσαμε το στυλ.

Σε τέτοια οικονομική απομόνωση που μας έχει οδηγήσει η Γερμανίδα λεσβία, απ΄τους άλλους Ευρωπαίους λιμοκοντόρους, το μόνο κούρεμα που μάλλον θα μας κάνουν, είναι «Φράχτης».

Την επόμενη φορά που στις ειδήσεις θα ακούσω τη λέξη "ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ" μέσα σε φράσεις όπως: «τα λεφτά της τράπεζας έκαναν φτερά κυριολεκτικά», «οι δράστες γλίτωσαν κυριολεκτικά απ’του χάρου τα δόντια», «οι υδράργυρος άγγιξε κυριολεκτικά θερμοκρασίες σαχάρας» κτλ, θα γίνει της πουτάνας. Κυριολεκτικά.

Σήμερα το Βήμα έδινε «Το Τρίτο Στεφάνι» του Κ.Ταχτσή. Την επόμενη Κυριακή θα δίνει αφίσες της Νένας Μεντή και τη μεθεπόμενη ομιλίες του Φασουλή απ΄το Παλλάς. Στο τέλος της συλλογής θα κερδίζεις ένα αληθινό στεφάνι.

Τώρα που θα κάνουν «κούρεμα» 50% στο χρέος της Ελλάδας, η χώρα θα μοιάζει με το παλιό κούρεμα της Βίσση.

Ψηφίσαμε τα πλέον επαίσχυντα μέτρα που έχουν ποτέ προταθεί, κάθε μέρα συναντάμε και κάποιον λιμοκοντόρο ευρωπαίο υπουργό, έχουμε τρεις ξεφτιλισμένους τροϊκανούς να τρώνε, να πίνουν και να δίνουν οδηγίες. Και παρόλ΄αυτά μας κάνουν τους δύσκολους σε κάθε δόση. Μωρή λεσβία Μέρκελ, βρες κάποιον να σε πηδήξει μπας και σωθούμε!

Δεν μπορώ να καταλάβω τις διαφημίσεις για διαγωνισμούς που λένε πως κληρώνουν 500 τηλεοράσεις. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ 500 ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ;

Αύριο θα κατέβω οργανωμένος στην πορεία. Στο ένα χέρι θα κρατάω το «Γαύρο» και στο άλλο τη σημαία της ΓΣΕΕ. Θα έχω κι ένα πλακάτ κρεμασμένο απ΄το λαιμό για να συσπειρώνω πανηγυρισμούς και διαμαρτυρίες, που θα γράφει: «Γκολ και ξύλο σε ευρωζώνη, μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι. Π.Α.ΜΕ. μωρή Θρυλάρα».

Με τόσα καμμένα αυτοκίνητα στο κέντρο της Αθήνας, απομεινάρια των απεργιακών κινητοποιήσεων και των καλών παιδιών που δεν φταίνε ποτέ αλλά πάντα προκαλούνται απ΄τα αντιδημοκρατικά ΜΑΤ, θα κυριολεκτούμε όταν λέμε πως το αμάξι κάποιου είναι μάρκα «Μ΄έκαψες».

Αν είχες ένα όπλο με δυο σφαίρες και βρίσκονταν μπροστά σου ένα λιοντάρι, ο Χίτλερ κι αυτός που κάνει τον Τζέικομπ στο Twilight, τί θα΄κανες; Ντάξει, κι εγώ το ίδιο σκέφτηκα: Δυο σφαίρες στον κάγκουρα απ΄το Twilight.

Δεν με νοιάζει που απεργούν τα ΜΜΜ κι οι γεσεεαδεδύδες. Πραγματική ελευθερία θα έχουμε όταν απεργούν οι δημοσιογράφοι. Αύριο θα κάψω μια φυλλάδα στην υγειά τους.

Η νέα διαφήμιση της HOL, για την υπηρεσία ταινιών που προσφέρει λέει πως είναι σαν να έχεις ένα τεράστιο βίντεο κλαμπ στο σπίτι σου. Δεν καταλαβαίνω. Γιατί είναι ωραίο να έχεις ένα βίντεο κλαμπ μέσα στο σπίτι σου; ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ;

Αφού ως έθνος, δεν θα αποφύγουμε ούτε το «κούρεμα» ούτε την πολιτισμική επιστροφή στη δεκαετία του ΄60, σκέφτομαι να κάνω τα μαλλιά μου όπως του πρωταγωνιστή στο Mad Men. Κοινωνική συνείδηση, θα πει αυτό.

Σήμερα στην καφετέρια ζήτησα άλλο καλαμάκι, γιατί αυτό που μου έφερε ήταν σχεδόν κομμένο. Με μια γαμημένη ηρεμία, η σερβιτόρα μου απάντησε: «Ντάξει, φαινόταν πως ήταν τρύπιο.» ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ, ΡΕ ΔΙΑΟΛΕ, ΔΕΝ ΤΟ ΑΛΛΑΞΕΣ;

Τώρα που ο Βενιζέλος είπε πως τα πάντα θα μοιάζουν σαν το 2004, έχω βρει τη διέξοδο απ΄την κρίση. Σκέφτομαι σοβαρά να πάρω στοιχημοδάνειο και να παίξω στοίχημα την Ελλάδα για κατάκτηση του Euro.

Τώρα που απεργούν ταξιτζίδες, σκουπιδιάριδες, γεσεεαδεδύδες κι οδηγοί μέσων μαζικής μεταφοράς, σχηματίζοντας τον κύκλο της μιζέριας, αποφάσισα να κάνω ένα κίνημα ζαμανφουισμού με κεντρικό σύνθημα: «Λευκά υπάρχουν».

Οι άνθρωποι που λένε πως η Αθήνα είναι μια ασπρόμαυρη και μουντή πόλη, δεν λένε να καταλάβουν πως η απεργία των σκουπιδιάριδων κι οι τόνοι σκουπιδιών που έχουν συσσωρευτεί, είναι ένα σατανικό σχέδιο της κυβέρνησης ώστε η πρωτεύουσα να πλημμυρίσει από χρώμα και μυρωδιές.

Υπάρχουν μερικές φορές που, στην Ελλάδα, τα πράγματα κυλούν ομαλά και όλοι τείνουμε να συμφιλιωθούμε· αλλά ευτυχώς κάποια μαλακία θα συμβεί στο τέλος και όλα θα γίνουν πάλι πουτάνα. Λιβ γιορ μιθ ιν γκρις.

Κάθε φορά που ακούω για απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς, μου έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό οι δοκιμασίες των ταινιών Saw. Καλά κατάλαβες: φαντάζομαι στο ρόλο του Jigsaw, να στήνει τις δοκιμασίες, το επιβατικό κοινό. ΞΕΡΕΙΣ ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ.

Μωρό μου, δεν μπορώ να σε βλέπω όλη μέρα στην κουζίνα, να κουράζεσαι πλένοντας πιάτα και μαγειρεύοντας. Κλείσε την πόρτα!

Στο καταπληκτικό μου τουίτερ -@chriskar, με΄κανε ριτουί εν φόλοου η Κάιτη Φίνου. Σκουπίζοντας τα δάκρυα της συγκίνησής μού, περιμένω από στιγμή σε στιγμή να μου κάνουν φόλοου η ρόδα, ο Ψάλτης, ο Γαρδέλης, η τσάντα, η Αλιμπέρτη κι η κοπάνα.

Τώρα που θα αποποινικοποιηθεί η χρήση μαριχουάνας, θα μπορούσε μια εταιρία παραγωγής χασίς να διαφημιστεί χρησιμοποιώντας για μότο της, το στίχο της Πρωτοψάλτη: «Για παραισθήσεις καλές φημίζομαι».

Ό,τι δεν κατάφεραν ποτέ ο Γκάντι, ο Μάης του ΄68, οι Μπιτλς, οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, ο Τσε Γκεβάρα, ο Κένεντι, ο κομμουνισμός, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κι ο Σαίξπηρ, το κατάφερε ένας άνθρωπος κι ένα δαγκωμένο μήλο: Άλλαξαν τον κόσμο.

Διαβάζοντας για τους ξυπόλυτους Άραβες πρίγκιπες που θέλουν να αγοράσουν το Βάζελο, θυμήθηκα πως ο μουσουλμανικός Παράδεισος αναγάγεται στο γνωστό βουνό από πιλάφι. Καλά κατάλαβες: θέλω να δω το ύφος του Μαλάκα τουρμπανοφόρου Άραβα που είναι αλλεργικός στο πιλάφι.

Άλλη μια πετυχημένη απεργιακή κινητοποίηση οργάνωσαν τα κόμματα της ψευτοαριστεράς. Όλοι ήταν στη θέση τους: κουκουλοφόροι, τσιράκια, προβοκάτορες. Τώρα επιβεβαιώνεται το σύνθημα «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα». Με τόσες φωτιές στο κέντρο, μέχρι τα Χριστούγεννα με βερμούδες θα βολτάρουμε. Α, ναι θενγκάντ: Το μετρό λειτουργεί.

Η Apple παρουσίασε το iPhone5 που τελικά λέγεται iPhone4S που είναι ίδιο με το iPhone4 που μοιάζει με το iPhone3GS που πριν λεγόταν iPhone3G και πιο πριν iPhone3 που ήταν ένα πιο γρήγορο iPhone2 που ουσιαστικά ήταν ένα iPhone με κάμερα. Είναι φανερό. Η Apple βιώνει το Inception των κινητών: ένα κινητό μέσα σε ένα κινητό μέσα σε ένα κινητό.

Υπάρχουν άνθρωποι που τους λες πως η χώρα βουλιάζει, πως το πλοίο συγκρούστηκε και σου απαντούν: Όχι. Το καράβι δεν χτύπησε ποτέ στο παγόβουνο, κανείς δεν κινδυνεύει. Το μεγάλο ταξίδι δεν ξεκίνησε ακόμα. Ο θάνατος της αισιοδοξίας κι η γέννηση της άγνοιας -κρίμα.

Σκέφτομαι πολυ σοβαρά να πάρω ένα πιστολάκι μαλλιών και φορώντας μαύρα γυαλιά να σημαδεύω τα διερχόμενα αυτοκίνητα -θα βλέπω αν ελαττώνουν ταχύτητα.

Στην κλίμακα σπαζαρχιδισμού -γνωστή κι ως κλίμακα «Τρόικα»- οι άνθρωποι που σου μιλάνε κάνοντας πολλές κινήσεις με τα χέρια, χτυπάνε κορυφή.

Μετά το «μπορδοροδοκόκκινο» χρώμα της Μιραράκη που μεγάλωσε γενιές και γενιές, θα πρέπει να θεσπιστεί το «ταριφοκομοδινί» που έχει βάψει και τις τρεις τρίχες του κεφαλιού του ο πρόεδρος -απολειφάδι της κοινωνίας- των ταξιτζίδων.

Ήμουν ντυμένος, κρατούσα το χερούλι της εξώπορτας ενώ την είχα ανοίξει, κοιτούσα το ασανσέρ, ήμουν έτοιμος να κάνω το βήμα προς τα έξω· εκείνη τη στιγμή με ρωτάει αυτονοήτως η μάνα μου: «Θα βγείς;». ΟΧΙ, ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΠΙΤΙ -Ευτυχώς δεν με ρώτησε: «Ήρθες;» όταν μπήκα σπίτι.

΄Oλα είναι ένα ψέμα, όλα είναι μαύρο χάλι. ΄Oλα εκτός από σένα κι οι βουτιές με το κεφάλι.

Mια αλήθεια της καθημερινότητας είναι πως τις μέρες που απεργούν τα πάντα, η αστυνομία βγάζει στους δρόμους τις πιο καύλες -σόρι, ωραίες- μπατσίνες.

H διαδρομή Γλυφάδα-Σύνταγμα με το Tραμ θα μπορούσε να μπει στο πρόγραμμα των βασανιστηρίων των τρομοκρατών, στο Γκουαντάναμο επί Mπους.

Στην κλίμακα μαλακίας 10=πακιστανός που προσπαθεί να σου πουλήσει ΒΙΟΛΙ την ώρα που πίνεις καφέ κι 1=o Τζέιμς Μποντ, ο μέσος Έλληνας πολίτης είναι κάπου στο 8,5.

Tα αισθήματά μου για την απεργία των μέσων μεταφοράς περιγράφονται μόνο από τη λέξη: ΄Aουσβιτς.

Κάτι κομματοσκυλοποιημένοι φοιτητές κατέλαβαν τη ΝΕΤ, διακόπτοντας το κεντρικό δελτίο ειδήσεων γιατί ήθελαν να διαβάσουν μια ανακοίνωση. Τους παραδέχομαι: Κι εγώ αν ήθελα να ανακοινώσω το νέο πάρτυ της ΔΑΠ στα μπουζούκια θα το έλεγα live σε όλη την Ελλάδα. Έχουμε και κρίση· οι αφίσες κοστίζουν.

Τελικά τα κομμάτια του τρομακτικού δορυφόρου έπεσαν κάπου στον Ειρηνικό ωκεανό. Μαλακία. Θα συνεχίσουμε να μαθαίνουμε νέα απ΄τη Μέρκελ, τον πρόεδρο των ταξιτζίδων, τους Ονιράμα, τον Μπουρδούμη, τη Λέιντι Γκάγκα, τους βουλευτές. Δεν πειράζει· σε κανά δυο έτη φωτός ίσως είμαστε πιο τυχεροί.

Σήμερα στο Σύνταγμα, μέσα στην παράνοια της κίνησης και τη κατάρα της απεργίας των μέσων μεταφοράς, έκαναν πορεία και καμιά εκατοστή Σύριοι διαμαρτυρόμενοι για τη δικτατορία στη χώρα τους. Καλά άκουσες: ούτε εκατό άτομα έκαναν πορεία ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ για να ρίξουν κυβέρνηση σε χώρα της Μέσης Ανατολής. Και η μαλακία έχει όρια.

Σκέφτηκα τι θα ήθελα να γράφει στον τάφο μου, σε εβδομήντα χρόνια: "Aυτός ο άνθρωπος, δεν έστειλε το e-mail σε πέντε φίλους του."

Tις μέρες που στην Aθήνα απεργούν τα μέσα μεταφοράς και το αυτοκίνητο μοιάζει με Γκουαντάναμο επί Mπους, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί παίζουν τα χειρότερα κομμάτια απ΄όλη τη βδομάδα.

Κάθε φορά που ο Καρατζαφέρης αναφέρει τη λέξη πρωθυπουργός και εννοεί τον εαυτό του, μια ερπύστρια από ένα τανξ τρίζει.

Eιμαι καλεσμένος στην πρώτη μου απονομή βραβείων σεναρίου, όπου τυχαίνει να είμαι κι υποψήφιος. Θα κουρευτώ καπελάκι και θα μιλάω γαλλικοπολωνικά -στυλ Πολάνσκι. A, αποφάσισα και ποιά θέλω να με συνοδεύσει.

Σήμερα, μια παρέα στο διπλανό τραπέζι, συζητούσε σοβαρά για την πρόταση του ψευτοάραβα προκειμένου να αγοράσει το βάζελο. Πέρα απ΄την μαλακία της εικόνας όπως μπορείς να τη φανταστείς, ο πιο πιο μαλάκας της παρέας ανέφερε πολύ σοβαρός τις λέξεις «ΣΟΥΗΔΙΚΗ Αραβία». Ντάξει, πως να πάει έτσι μπροστά η χώρα..

Τώρα που μόνο οι εκκλησίες δεν θα φορολογούνται με τη νέα εισφορά, αποφάσισα να χτίσω στο μπαλκόνι ένα καμπαναριό και να κρεμάσω έξω απ΄την πόρτα.. λάθος.. την πύλη μια ταμπέλα που θα λέει «Δωρεά του Επίτιμου». Γιορτάζω και Χριστούγεννα· μην τολμήσουν και με φορολογήσουν.

Τώρα που ο μερακλής Στρος Καν τάχθηκε υπέρ της διαγραφής του ελληνικού χρέους, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Σκεφτόμουν πως στην Ευρώπη δεν θα έχουν σε φοβερή εκτίμηση έναν υπόδικο γλειώδη γέρο σαβουρογάμη. Αλλά ξανασκέφτηκα πως έχουν αρχηγό τους μια πανάσχημη χοντρή αγάμητη λεσβία, οπότε ηρέμησα. Σωθήκαμε!

Θεωρούσα πως μπροστά στους στίχους των ξένων κομματιών, εμείς είμαστε πουριτανοί. Mετά συνειδητοποίησα πως για μήνες, το πιο πετυχημένο ελληνικό κομμάτι είχε τίτλο "Mέσα σου". Σοβάρεψα απότομα.

Και νέα μέτρα κι άλλες εισφορές και καμία αύξηση και σύνταξη στα 80 κι έλλειψη σχολικών βιβλίων. Δεν νομίζω, Γιώργο.

Οι Τούρκοι ψάχνουν ελληνικό πετρέλαιο, ο Κύριος Μάκης συνελήφθη κι Ελλάδα δεν έχει λεφτά ούτε για τσίχλες. Υποψιάζομαι πως κι η Γη είναι σφαιρική.

Υπάρχουν τρία θέσφατα στη ζωή: η γενιά του Πολυτεχνείου απέτυχε, ο σοσιαλισμός είναι ουτοπία κι η ζαμπονοτυρόπιτα πρέπει να΄χει σάλτσα ντομάτας.

Βρετανοί επιστήμονες υποστηρίζουν πως μόλις γεννήθηκε ο άνθρωπος που θα ζει μέχρι τα 150. Ντάξει, τί να μας πουν κι Βρετανοί. Εμείς, στην Ελλάδα, είμαστε εκατό χρόνια μπροστά· έχουμε τον Μητσοτάκη.

Γενικά δεν αντιπαθώ εύκολα. Δηλαδή, αν εξαιρέσεις τη Μέρκελ, τον Θέμη Γεωργαντά, την Κατερίνα Παπακώστα και τον Αλιάγα δεν έχω αντιπάθειες. Αλλά μου φαίνεται δύσκολο να μισήσω κάποιον περισσότερο απ΄αυτό το μαζούτ της ανθρωπότητας: τον πρόεδρο των ταξιτζίδων.

Η νέα μου πηγή έμπνευσης είναι η Σία Κοσιώνη. Περιμένω πώς και πώς να μην πάρουμε την 6η δόση, να κάνει σεξ η Μέρκελ, να σπάσει ο Δρομέας μπροστά απ΄το Hilton, να ξυρίσει το μουστάκι ο ΓΑΠ, να φτάσει η βενζίνη την τιμή του Tanqueray -κάτι τέλος πάντων- για να διακόπτει για έκτακτες ειδήσεις ο ΣΚΑΪ.

Tώρα που έπιασαν την παρουσιάστρια με τον κλεμμένο πίνακα ζωγραφικής, έχω την αίσθηση πως η κι αυθεντική Mόνα Λίζα είναι κρεμασμένη στο καμαρίνι του Γονίδη

Χρειαζόμαστε έναν πρωθυπουργό ηγέτη: Με το μυαλό του Steve Jobs, το στυλ του Jose Mourinho, την τόλμη του Julian Assange, τη φαντασία του Darren Aronofsky και τη γυναίκα του Marko Jaric. Έτσι βγαίνουν οι χώρες απ΄την κρίση.

Tα περισσότερα προβλήματα οφείλονται στο γεγονός πως κάποιος κάπου κάποτε, κάτι δεν κατάλαβε σωστά. Aυτός είναι ο λεγόμενος: μαλάκας.

Δεν ήθελα να το γράψω, αλλά θα το γράψω: Μετά το κατούρημα, όσο όσο όσο όσο καλά κι αν σκουπιστείς, η τελευταία σταγόνα θα φύγει στο μποξεράκι. Νόμος της ζωής.

Οι ευρωπαίοι έναν πρόταση, η σημαία στην Ελλάδα να κυματίζει μεσίστια, λόγω χρέους. Επίσης, θα μπορούσαμε να αφήσουμε όλοι μούσια και να τυλίξουμε μαύρη κορδέλα στο μπράτσο. Μόνο, να προλάβουμε να αντικαταστήσουμε τον εθνικό ύμνο με το σάουντρακ του Requiem for a dream. Μισές δουλειές δεν γίνονται.

Tα τρία δείγματα αυθεντικής ποπ τέχνης της σύγχρονης Aθήνας, είναι το μουστάκι του Παπανδρέου, οι Oμπρέλες του Zογγολόπουλου στο Ψυχικό και τα Starbucks της Γλυφάδας.

Δυο δυσλεκτικοί πάνε σ΄ένα μπρα. Aυτό.

Μπορεί η ποιότητα της Παιδείας στη χώρα μας να συναγωνίζεται αυτήν των εκπομπών της Πάνια, μπορεί όταν η Μέρκελ έχει αγαμίες να της αναφέρουν την 6η δόση για να γελάει, αλλά το μείζον ζήτημα της εβδομάδας είναι πως στα McDonald's, το τσικενμπέργκερ, από 1 ευρώ πήγε στο 1,5. Πόρνη κοινωνία.

Αν υπάρχει μια φράση τόσο μίζερη που μπορεί να ξεπεράσει και τα έσχατα όρια του εκνευρισμού, μια διαφήμιση που κάνει ακόμα και τους κατοίκους του Νησιού να μοιάζουν κοσμοπολίτικοι, είναι αυτές οι καταραμένες δώδεκα λέξεις: «ΠΥΞ ΛΑΞ - Ένα όνομα που έγινε σύνθημα! Ένα σύνθημα που έγινε θρύλος!»

Γενικά δεν πιστεύω πως τα πάντα στη ζωή είναι προδιαγεγραμμένα. Αλλά σε μια χώρα που για τις λέξεις «crisis» και «judgement» χρησιμοποιεί το διττό λήμμα «κρίση», ε, κάποια στιγμή θα γίνουν όλα πουτάνα.

Καθόμουν στο ωραιότερο κοκτέιλ μπαρ της Bουλιαγμένης -με τα σκούρα μπλε του ουρανού και της θάλασσας να ενώνονται στον ορίζοντα- πίνοντας Tanqueray τόνικ σκεφτόμενος πως η στιγμή δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη. Τότε, είδα την ξανθιά γαλανομάτα μετρέσα. Και NΔ να μου έλεγαν να ψηφίσω εκείνη τη στιγμή, θα ψήφιζα.

Τα έπιπλα, τον τελευταίο καιρό, απ΄το IKEA τείνουν να γίνουν τόσο περίπλοκα στη συναρμολόγηση, που έχω την αίσθηση πως κάποια στιγμή θα ανοίξω καμιά κούτα και θα΄χει μέσα έναν κορμό κι ένα τσεκούρι.

Το πάντα αγαπημένο υπουργείο παιδείας, επειδή δεν υπάρχει σάλιο στα ταμεία, σκέφτεται να δίνει DVD και φωτοτυπίες αντί για βιβλία. Μπορεί, επίσης, τα παιδιά να γράφουν πάνω στα χαρτομάντηλα που φέρνουν απ΄το σπίτι, για οικονομία. Ή να πιάνουν μόνοι τους σουπιές με μελάνι για να μην χρειάζονται στυλό. Το dvd είναι έξυπνη ιδέα, αφού ανάλογα με το μάθημα θα ποικίλει ανάμεσα σε Μαγκάιβερ και Τζούλια.

Η ευρωπαϊκή ένωση διαλύεται, η ΕΤ1 κλείνει, η Θρυλάρα δεν πήρε σέντερ φορ κι η γκόμενα που θέλω με δυσκολεύει πολύ. Αλλά ντάξει, αντέχουμε. Έτσι κι αλλιώς, στο τέλος όλα θα΄ναι μια χαρά. Αν δεν είναι μια χαρά, τότε δεν θα είναι το τέλος.

Ντάξει, παίζει να είμαι υπερβολικός, αλλά αυτός ο Justin Bieber δεν μοιάζει με 25άχρονη λεσβία;

Σκόρπιες σκέψεις vol.2

 

 Θεωρούσα πως μπροστά στους στίχους των ξένων κομματιών, εμείς είμαστε πουριτανοί. Mετά συνειδητοποίησα πως για μήνες, το πιο πετυχημένο ελληνικό κομμάτι είχε τίτλο "Mέσα σου". Σοβάρεψα απότομα.

 Και νέα μέτρα κι άλλες εισφορές και καμία αύξηση και σύνταξη στα 80 κι έλλειψη σχολικών βιβλίων. Δεν νομίζω, Γιώργο.

 Οι Τούρκοι ψάχνουν ελληνικό πετρέλαιο, ο Κύριος Μάκης συνελήφθη κι Ελλάδα δεν έχει λεφτά ούτε για τσίχλες. Υποψιάζομαι πως κι η Γη είναι σφαιρική.

 Ψάχνω να βρω κάποιο αστείο στάτους για τη σύλληψη του Μάκη Ψωμιάδη, αλλά είναι η πρώτη φορά που ταλαντεύομαι ανάμεσα σε τουλάχιστον είκοσι αστεία. Δεν ξέρω, είναι τέτοιου σουρεαλιστικού επιπέδου η κατάσταση που θα το αφήσω έτσι. Φλου.

Υπάρχουν τρία θέσφατα στη ζωή: η γενιά του Πολυτεχνείου απέτυχε, ο σοσιαλισμός είναι ουτοπία κι η ζαμπονοτυρόπιτα πρέπει να΄χει σάλτσα ντομάτας.

 Βρετανοί επιστήμονες υποστηρίζουν πως μόλις γεννήθηκε ο άνθρωπος που θα ζει μέχρι τα 150. Ντάξει, τί να μας πουν κι Βρετανοί. Εμείς, στην Ελλάδα, είμαστε εκατό χρόνια μπροστά· έχουμε τον Μητσοτάκη.

 Γενικά δεν αντιπαθώ εύκολα. Δηλαδή, αν εξαιρέσεις τη Μέρκελ, τον Θέμη Γεωργαντά, την Κατερίνα Παπακώστα και τον Αλιάγα δεν έχω αντιπάθειες. Αλλά μου φαίνεται δύσκολο να μισήσω κάποιον περισσότερο απ΄αυτό το μαζούτ της ανθρωπότητας: τον πρόεδρο των ταξιτζίδων.

Η νέα μου πηγή έμπνευσης είναι η Σία Κοσιώνη. Περιμένω πώς και πώς να μην πάρουμε την 6η δόση, να κάνει σεξ η Μέρκελ, να σπάσει ο Δρομέας μπροστά απ΄το Hilton, να ξυρίσει το μουστάκι ο ΓΑΠ, να φτάσει η βενζίνη την τιμή του Tanqueray -κάτι τέλος πάντων- για να διακόπτει για έκτακτες ειδήσεις ο ΣΚΑΪ.

Tώρα που έπιασαν την παρουσιάστρια με τον κλεμμένο πίνακα ζωγραφικής, έχω την αίσθηση πως η κι αυθεντική Mόνα Λίζα είναι κρεμασμένη στο καμαρίνι του Γονίδη

 Χρειαζόμαστε έναν πρωθυπουργό ηγέτη: Με το μυαλό του Steve Jobs, το στυλ του Jose Mourinho, την τόλμη του Julian Assange, τη φαντασία του Darren Aronofsky και τη γυναίκα του Marko Jaric. Έτσι βγαίνουν οι χώρες απ΄την κρίση.

 Tα περισσότερα προβλήματα οφείλονται στο γεγονός πως κάποιος κάπου κάποτε, κάτι δεν κατάλαβε σωστά. Aυτός είναι ο λεγόμενος: μαλάκας.

 Δεν ήθελα να το γράψω, αλλά θα το γράψω: Μετά το κατούρημα, όσο όσο όσο όσο καλά κι αν σκουπιστείς, η τελευταία σταγόνα θα φύγει στο μποξεράκι. Νόμος της ζωής.

 Οι ευρωπαίοι έναν πρόταση, η σημαία στην Ελλάδα να κυματίζει μεσίστια, λόγω χρέους. Επίσης, θα μπορούσαμε να αφήσουμε όλοι μούσια και να τυλίξουμε μαύρη κορδέλα στο μπράτσο. Μόνο, να προλάβουμε να αντικαταστήσουμε τον εθνικό ύμνο με το σάουντρακ του Requiem for a dream. Μισές δουλειές δεν γίνονται.

 Tα τρία δείγματα αυθεντικής ποπ τέχνης της σύγχρονης Aθήνας, είναι το μουστάκι του Παπανδρέου, οι Oμπρέλες του Zογγολόπουλου στο Ψυχικό και τα Starbucks της Γλυφάδας.

 Mια κοπέλα, σήμερα, με ρώτησε γιατί τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν όπως παλιά. Δεν είχα απάντηση. Δεν υπάρχει απάντηση. Aπλώς, τα πράγματα δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ όπως πριν.

 Μπορεί η ποιότητα της Παιδείας στη χώρα μας να συναγωνίζεται αυτήν των εκπομπών της Πάνια, μπορεί όταν η Μέρκελ έχει αγαμίες να της αναφέρουν την 6η δόση για να γελάει, αλλά το μείζον ζήτημα της εβδομάδας είναι πως στα McDonald's, το τσικενμπέργκερ, από 1 ευρώ πήγε στο 1,5. Πόρνη κοινωνία.

 Τα σχολεία ανοίγουν χωρίς βιβλία -επιτέλους, να καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι να διδάξεις ένα μάθημα που δεν έχει βιβλίο. Η εκδίκηση της Γυμναστικής, των Καλλιτεχνικών και της Μουσικής.

Αν υπάρχει μια φράση τόσο μίζερη που μπορεί να ξεπεράσει και τα έσχατα όρια του εκνευρισμού, μια διαφήμιση που κάνει ακόμα και τους κατοίκους του Νησιού να μοιάζουν κοσμοπολίτικοι, είναι αυτές οι καταραμένες δώδεκα λέξεις: «ΠΥΞ ΛΑΞ - Ένα όνομα που έγινε σύνθημα! Ένα σύνθημα που έγινε θρύλος!»

 Γενικά δεν πιστεύω πως τα πάντα στη ζωή είναι προδιαγεγραμμένα. Αλλά σε μια χώρα που για τις λέξεις «crisis» και «judgement» χρησιμοποιεί το διττό λήμμα «κρίση», ε, κάποια στιγμή θα γίνουν όλα πουτάνα.

Πέρασε η κρίση.

Σκόρπιες σκέψεις.

Καθόμουν στο ωραιότερο κοκτέιλ μπαρ της Bουλιαγμένης -με τα σκούρα μπλε του ουρανού και της θάλασσας να ενώνονται στον ορίζοντα- πίνοντας Tanqueray τόνικ σκεφτόμενος πως η στιγμή δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη. Τότε, είδα την ξανθιά γαλανομάτα μετρέσα. Και NΔ να μου έλεγαν να ψηφίσω εκείνη τη στιγμή, θα ψήφιζα.

Τα έπιπλα, τον τελευταίο καιρό, απ΄το IKEA τείνουν να γίνουν τόσο περίπλοκα στη συναρμολόγηση, που έχω την αίσθηση πως κάποια στιγμή θα ανοίξω καμιά κούτα και θα΄χει μέσα έναν κορμό κι ένα τσεκούρι.

Το πάντα αγαπημένο υπουργείο παιδείας, επειδή δεν υπάρχει σάλιο στα ταμεία, σκέφτεται να δίνει DVD και φωτοτυπίες αντί για βιβλία. Μπορεί, επίσης, τα παιδιά να γράφουν πάνω στα χαρτομάντηλα που φέρνουν απ΄το σπίτι, για οικονομία. Ή να πιάνουν μόνοι τους σουπιές με μελάνι για να μην χρειάζονται στυλό. Το dvd είναι έξυπνη ιδέα, αφού ανάλογα με το μάθημα θα ποικίλει ανάμεσα σε Μαγκάιβερ και Τζούλια.

Ντάξει, παίζει να είμαι υπερβολικός, αλλά αυτός ο Justin Bieber δεν μοιάζει με 25άχρονη λεσβία;

Σκεφτόμουν πως αν κοντά το Island χτιστεί καμιά εκκλησία, θα μπορούσε άνετα να ονομαστεί "΄Aη Λαντ".

Τα κτήρια που στεγάζουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, είναι σε τέτοια άθλια κατάσταση που κάθε φορά που ακούω πως έπεσαν οι βάσεις, νομίζω πως γκρεμίστηκαν οι σχολές.

Θέλω μια μέρα να συναντήσω αυτόν που σκέφτηκε και σχεδίασε το Google+ (σσ. Γκουγκλ πλας, χα). Να τον ρωτήσω: Γιατί;

Μέχρι τώρα, τρία πράγματα ήταν σίγουρα στη ζωή: ο θάνατος, οι φόροι και το γεγονός πως στο κουμπί 1 του τηλεκοντρόλ ήταν η ΕΤ1. Τώρα που θα κλείσει το κανάλι, έχω προβληματιστεί. Τί θα μπει στο κουμπί ένα;

Στην κλίμακα πρόστυχης γκόμενας 10=Mίλα Κούνις κι 1=Aνγκέλα Mέρκελ, η κοπέλα που μου έδωσε τον americano σήμερα στα Starbucks ήταν κάπου στο 9.

Το ύφος Καντάφι συνδυάζει καταπληκτικά το ύφος του μαλάκα των χαρακτήρων του Αρκά, το ύφος εκείνου που έχει τυφλωθεί απ΄την αντηλιά και το χαρά-λύπη-ένα στόμα της Γιάννας Αγγελοπουλουδασκαλάκη. Τρόμος.

Το Hamburg μεταφράζεται Αμβούργο. Το Strasbοurg μεταφράζεται Στραζβούργο. Το Edinburgh μεταφράζεται Εδιμβούργο. Γιατί το Salzburg μεταφράζεται Σάλτζμπουργκ. Γιατί όχι γαμημένο Σαλτζμπούργο;

Η χειρότερη φάρα ανθρώπων -πιο επικίνδυνη κι απ΄τους ταξιτζίδες, πιο καταραμένη κι απ΄αυτούς που λένε "η οδό"- είναι εκείνοι που μετά τα μέσα Αυγούστου, το πρώτο που σου λένε είναι «Καλό Χειμώνα». Στο διάολο.

Διέλυσε την ομάδα που πήρε νταμπλ. Κατήγγειλε τις δηλώσεις που δυναμιτίζουν τι κλίμα και την επομένη φώναζε: "Γαμώ τον πούστη τον Oλυμπιακό". ΄Eδιωξε όσους παίκτες γούσταρε η εξέδρα και κράτησε τον Bύντρα που όλοι μισούσαν. Πήρε 20 εκατομμύρια απ΄την Oυεφα, έκανε τρεις μεταγραφές επιπέδου Δ και έφτασε να αποκλείεται κι απ΄το Γιουρόπα. Στα θέματα χιούμορ, ο Tζίγκερ είναι ο θεός μου.

Yπάρχει πιο αρρωστημένο όνομα γλυκού απ΄το "Mαλλί της Γριάς"; Tζαστ σέινγκ.

Το σχέδιο για την διάσωση της Ελλάδας προχωράει κανονικά: τα ποδήλατα στους δρόμους πολλαπλασιάστηκαν, το χασίς νομιμοποιήθηκε και τα χρήματα εξαϋλώθηκαν. Θα γίνουμε πάλι τα Παιδιά των Λουλουδιών.

Η διαφήμιση της Vodafone με τον Γιάννη τον Slow είναι σχεδόν κομμάτι τέχνης.

Επιστροφή το Σεπτέμβριο..

Κι ήταν μόλις 27.

 

Χωρίς αμφιβολία, την Amy θα τη γράψει η ιστορία. Δίπλα στη Χόλιντεϊ. Δίπλα στον Μόρισον.  Δίπλα στην Τζόπλιν. Δίπλα στον Κέρτις. Δίπλα σ΄όλα τα ασύγκριτα ταλέντα που πήραν πολύ σοβαρά την πεποίθηση του live fast, die young. Και κυρίως, δίπλα σ΄όσους τήρησαν μ΄ευλάβεια, το θέσφατο πως: Μετά το φλας, σκοτάδι.

Όλοι τώρα σχολίασαν το ανήθικο του προτύπου της Winehouse. Λες και χλευάσαμε τον Τσαϊκόφσκι, επειδή έγραψε τη «Λίμνη των Κύκνων» πνιγμένος στη βότκα. Ούτε μας συγκίνησαν λιγότερο, τα ποιήματα του Καβάφη, επειδή ήταν μια κακογαμημένη αδερφάρα. Η Amy, αν το είχε σκεφτεί, θα σνίφαρε και την τέφρα του παππού. Όμως ήταν κι η καλύτερη φωνή που πάτησε σ΄αυτόν το γαμημένο πλανήτη τα 27 τελευταία χρόνια.

Και γι΄αυτό θα κριθεί.

Ωραία.

Χρωστούσαμε στην αρχή.

Περίπου 380 δις ευρώ.

Αλλά.

Πήραμε δάνειο.

Και ΔΝΤ. Και ΕΚΤ. Και αγορές.

110 δις.

Ωραία.

Δεν μας έφτασαν.

Πήραμε κι άλλο.

Δεύτερο.

Και ΔΝΤ. Και ΕΚΤ. Και αγορές. Και ιδιώτες.

109 δις.

Ωραία.

Τα υπολογίσαμε.

Χρέος.

380+110+109

=599 δις.

Ούτε εξακόσια.

Ωραία.

Τώρα σοβαρά.

Δεν πιστεύεις πως κάτι κάνουμε λάθος;

Αλλά, δεν βαριέσαι.

Έχει ζέστη.

Καλοκαίρι.

Παραλία.

Μετά.

Από Σεπτέμβρη.

Ωραία;

Ωραία.

Alcohol free

Το πρωτάθλημα είναι στημένο;

Μπα. Δεν είναι στημένο -δεν μπορεί να είναι στημένο. Γιατί αν ήταν θα το είχαμε διαβάσει στις αθλητικές εφημερίδες. Εκεί, δίπλα απ΄τους αποθεωτικούς τίτλους που καλωσόριζαν τους νέους Ζιντάν, ασχέτως αν στο εξάμηνο ήταν για γέλια. Ανάμεσα στα λόγια τα μεγάλα και στους προεδράρες που “δεν καταλάβαιναν τίποτα”. Υπήρχε χώρος εκεί. Υπήρχαν σελίδες, υπήρχε μελάνι. Δεν υπήρχε κουβέντα, όμως. Επειδή προφανώς όλα κρίνονταν μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.

Δεν είναι στημένο. Γιατί οι πρόεδροι έχουν φιλικές σχέσεις μεταξύ τους και σέβονται το fair play και την ουσία του αθλητισμού. Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή. Κι εσύ μου λες πως επέλεγαν το νικητή και τον νικημένο. Δεν νομίζω. Αφού δεν είναι τέτοιοι άνθρωποι.

Δεν είναι στημένο γιατί στους κανόνες της ζωής, η κακιά εξαίρεση επιβεβαιώνει τον ηθικό κανόνα: για να στραβώσεις οτιδήποτε, πρέπει κάποτε να ήταν ίσιο. Εδώ μιλάμε ότι ψάχνουμε ίχνη γης σε απέραντη θάλασσα. Δεν γίνεται αυτό.

Δεν είναι στημένο. Γιατί αν ήταν, η πολιτεία θα είχε επιληφθεί του θέματος. Κάποιος απ΄την ΕΠΟ, τη Σουπερλίγκα, το υπουργείο θα είχε αναλάβει μια ευθύνη. Κάποιος, διάολε, θα είχε παραιτηθεί. Κάποιος Πάγκαλος της μπάλας θα χτύπαγε το χέρι στο τραπέζι και θα φώναζε: Μαζί τα στήσαμε! Αλλά τίποτα· σιγή.

Κυρίως όμως, δεν είναι στημένο, γιατί αν ήταν είσαι κι εσύ συνένοχος. Που έπαιζες στοίχημα ρωτώντας από δω κι από κει. Που αγόραζες εφημερίδες για να μάθεις το παρασκήνιο. Που χαμογελούσες κάθε φορά που μιλούσαν για δίκαιη νίκη. Που έβριζες και κυνηγούσες διαιτητές. Που ήξερες και δεν μιλούσες.

Οι ομάδες είναι ιδέες, έτσι δεν λένε; Έτσι λένε. Μια ιδέα είναι σπουδαία, όταν εμπνέει τον κόσμο. Στις ιδέες δεν στοιχηματίζεις. Δεν αφήνεις άλλους να τις πουλήσουν. Πάντοτε πίστευα πως ένας ηθικός δεν τρομοκρατείται: Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ.

Έτσι κι αλλιώς, ως χώρα, τις πιο μεγάλες χαρές τις ζήσαμε ως ομάδα. Τα πιο μεγάλα προβλήματα τα αντιμετωπίζαμε ως ομάδα. Όλοι για έναν. Όταν θέλαμε να πιστέψουμε κάπου, πιστεύαμε στη δύναμη της ομάδας. Αφού η ομάδα είναι ιδέα, έτσι δεν λένε; Έτσι είναι. Κι οι ιδέες δεν στήνονται.

Η ζωή που δεν έζησα

Θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Ξέρεις, να τα είχαμε βρει. Να είχαμε μια συνασπισμένη κυβέρνηση, να καταστρώναμε ένα σχέδιο εξόδου απ΄την κρίση της κοινωνίας. Κι αν φτάναμε ως εκεί θα βρίσκαμε και την έξοδο απ΄τη λιγότερο σημαντική κρίση· την οικονομική.

Γιατί αν το σκεφτείς λίγο πιο βαθιά, εκεί στα διάτρητα θεμέλια της χώρας, αν από κάτι έχουμε ανάγκη, αν για κάτι διαμαρτυρόμαστε κι αν για κάτι πλημμυρίζουμε εδώ και τριάντα μερόνυχτα την κεντρική πλατεία της χώρας, είναι η αίσθηση του δικαίου. Τα φάγαμε; Ναι τα φάγαμε! Αλλά, ρε διάολε, ούτ΄εκεί ήσουν δίκαιος -μ΄έριξες στη μοιρασιά.

Αλλά είμαστε σπόρος που δεν πεθαίνει, έτσι δεν είναι; Σ΄αυτή τη χώρα του μηδενός και του απείρου, τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη σημασία απ΄το να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα. Στο σημείο μηδέν του μέλλοντος μιας χώρας, δυο πολιτικοί αρχηγοί κοίταζαν το μέλλον μιας παράταξης. Ο ένας δεν ήθελε να μαρτυρούν τις συνομιλίες τους, λες και θα χανόταν το μυστικό. Ο άλλος ήθελε να είναι εκείνος ο αρχηγός του αρχηγού. Δεν υπάρχει αίσθηση της πραγματικότητας.

Κι ύστερα ξανάρθαν οι μέλισσες. Ήρθαν τα Μεσοπρόθεσμα προγράμματα κι οι ληξιπρόθεσμες ζωές. Σου ζητούν να ψηφίσεις αν προτιμάς να μια ετοιμόρροπη καθημερινότητα ή ατελείωτες υποθηκευμένες μέρες. Παράνοια, λένε, είναι η πεποίθηση πως με την επανάληψη των ίδιων μεθόδων θα πετύχεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Αλλά ξέρεις κάτι: Βαρέθηκα.

Βαρέθηκα να περιμένω ένα καλύτερο μέλλον. Αφού δεν θα υπάρξει. Βαρέθηκα να λέω “δεν πειράζει”. Αφού, με πειράζει. Βαρέθηκα να ακολουθώ τον ίδιο δρόμο. Αφού ένα τρένο που βγαίνει απ΄τις ράγες, δεν προσπαθείς να το επαναφέρεις· το ξεχνάς. Βαρέθηκα, τις μέρες μου να τις περνώ σε μια πλατεία. Αφού προτιμώ τη θάλασσα. Βαρέθηκα, εσύ να είσαι εσύ κι εγώ να είμαι εγώ -θελώ εσύ να γίνεις μια φορά εγώ. Αφού δεν πρέπει να ανησυχείς, θα σε βγάλω εγώ απ΄την κρίση. Μα πιο πολύ βαρέθηκα να νιώθω πως κάτι μπορεί να γίνει κι όλο δεν γίνεται.

Αλλά, δεν βγάζει πουθενά. Ένας ξεθωριασμένος γαλανός κύκλος είναι. Μόνο, την επόμενη φορά που θα κοιτάξεις έξω απ΄το παράθυρο, στη θάλασσα, στο πάρκο, στην πλατεία, στα σπίτια, θυμήσου πως όλοι στον ίδιο υπόνομο ζούμε. Απλώς μερικοί από μας κοιτάζουν τα αστέρια. Λοιπόν, αυτό: προσπάθησε κι εσύ, να είσαι ένας από μας.

Ημερολόγιο Συντάγματος

Πήγα στο Σύνταγμα για ν΄αγανακτήσω. Κι έβλεπα γύρω μου γνωστούς κι αγνώστους να διαμαρτύρονται, να τραγουδούν, να τρώνε και να πίνουν. Να φωνάζουν συνθήματα, να μουτζώνουν, να βρίζουν και να αναζητούν πολλά χαμένα δίκια. Εκατό χιλιάδες και βάλε, σε μια στριμωγμένη πλατεία που μετατράπηκε σε προπύργιο αντίδρασης και μια ντουζίνα γύρω δρόμους που φώναζαν κι εκείνοι παρόντες. Κι απέναντι μια ευτελισμένη -πάλευκη στους τοίχους και κατάμαυρη στην ψυχή- Βουλή να στέκει εναντίον όλων. Αλλά δεν τη λυπάσαι.

Νόμιζα πως ζούσα παρελθοντικές καταστάσεις. Ο κόσμος μούτζωνε σαν σε ασπρόμαυρη ελληνική ταινία. Χαρακτήρες που γελούσαν συζητώντας κοινωνικά θέματα κι έμοιαζαν βγαλμένοι από πεζογράφημα του Καραγάτση -το «10» στην πλατεία Συντάγματος. Στην ουσία, ξαναζούμε τη δεκαετία του ΄50. Απλώς, φοράμε λευκά allstar στα πόδια και κρατάμε iphone. Κατά τ΄άλλα, ο χρόνος γύρισε πίσω.

Αν κάτι έλειπε ήταν το σάουντρακ της βραδιάς. Πολλές μαζεμένες επιμέρους μουσικές, αλλά στην ουσία το συνονθύλευμα νοτών περισσότερο σε μπέρδευε παρά μπορούσε να σε εμπνεύσει. Ούτε Θεοδωράκης, ούτε Χατζιδάκις, ούτε Παπακωνσταντίνου. Λίγοι Radiohead έλειπαν. Και μια δυνατή φωνή να αντηχεί στους γύρω δρόμους: I’m a creep.

Κοιτούσες ψηλά βλέποντας τον έναστρο ουρανό και σκεφτόσουν πως εκείνη τη στιγμή αντιστεκόσουν για κάτι. Δεν ξέρω αν υπερίσχυε η αγανάκτηση του παρελθόντος ή η αβεβαιότητα του μέλλοντος, αλλά η ανθρώπινη αύρα σε γέμιζε αισιοδοξία. Κι η χαλαρή κουφόβραση, ιδρώτα. Σημάδι των καιρών.

Δεν κάθησα πολύ. Άναψα τσιγάρο και κοίταξα μ΄ένα μικρό μειδίαμα, ξανά, γύρω μου. Οι αντιθέσεις τις ζωής, εκείνη τη στιγμή, μου φάνηκαν τόσο αστείες: Τα πιο χλιδάτα ξενοδοχεία της πόλης κύκλωναν την πρώτη πλατεία κι ένα πλήθος που έβραζε για την κατάντια της χώρας του. Τράβηξα μια τελευταία τζούρα και μπήκα στο ταξί. Κι αν εκείνη τη στιγμή με ρωτούσαν, τί διάολο μου΄μεινε απ΄τη βραδιά, για κάτι ασπρόμαυρες μούτζες θα τους έλεγα. Και για ένα φεγγάρι.

Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος;

Έχω κάτσει πολλές φορές να το σκεφτώ και πάντα καταλήγω στο ίδιο κυνικό συμπέρασμα: Όχι, ο κόσμος δεν μπορεί να γίνει καλύτερος. Και ξέρεις γιατί; Γιατί όλες οι γενιές είναι ίδιες. Σφίζουν από υγεία και ιδέες αλλά πεθαίνουν στον άσσο. Μια ωραία ανάμνηση μένουν, σαν τις παλιές αγάπες που κρυφτήκαν σε χαμένους παραδείσους, γιατί στα πιο μεγάλα «θέλω» κάναν πίσω. Έτσι δεν πάει;

Θυμάσαι ένα κάποιο Παρίσι, μια θλιμμένη άνοιξη του ΄68, που άνθρωποι και λουλούδια πίστεψαν πως κάτι θα άλλαζε; Οργισμένα νιάτα, εργατικά συνδικάτα, χίπις και μελωδίες των Μπιτλς είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους. Αν κάτι θα μπορούσε να πετύχει ήταν η αυθόρμητη αντίδραση σ΄ένα σάπιο σύστημα, σε μια πραγματικότητα που έπαψε προς πολλού να είναι ανεκτή. Μια ιδέα που ξεκίνησε από κει που πρέπει όλες οι ιδέες και τα όνειρα να ξεκινούν: απ΄τους νέους. Τους νέους που δυστυχώς ζούσαν στο μηδέν και κοιτούσαν στο άπειρο.

Κι όμως η γενιά του Μάη του ΄68 απέτυχε.

Θυμάσαι ένα κάποιο Πολυτεχνείο; Ένα ματωμένο Νοέμβρη του ΄73 που ένα κτήριο έγινε σύμβολο μιας γενιάς, που σ΄ένα πανεπιστήμιο χτυπούσε η καρδιά μιας ολόκληρης χώρας. Μια μεταπολιτευτική στιγμή ελπίδας πως αν μπορούσε να δωθεί ένα τέλος, θα έπρεπε να δωθεί τότε. Τα ραδιόφωνα φώναζαν «Εδώ Πολυτεχνείο» στο ρυθμό της εξέγερσης ενώ ένα τανξ προσπαθούσε να σκοτώσει τα όνειρα του κόσμου χτυπώντας με δύναμη τη σιδερένια πύλη. Μια γενιά που έβραζε αλλά χυνόταν επιβάλλονταν να κάνει την αλλαγή.

Κι όμως η γενιά του Πολυτεχνείου απέτυχε.

Θυμάσαι μια κάποια Αθήνα, το δεκεμβριανό χειμώνα του ΄08. Ένα αυθόρμητο μίσος κατά των πάντων, σε ένα σκηνικό γεμάτο φωτιές, αστυνομίες και σπασμένες βιτρίνες. Την ώρα που το αίμα του δεκαπεντάχρονου δεν είχε ακόμα στεγνώσει απ΄το δρόμο, το αίμα του κόσμου έβραζε. Μια αστυνομία θύμα και θύτης. Από σιωπηλές διαμαρτυρίες μέχρι φλεγόμενα δέντρα, κάτι έδειχνε να έχει φτάσει στο απροχώρητο. Κι αν έπρεπε να γίνει ένα βήμα μπροστά, έπρεπε να γίνει μέσα απ΄τα συντρίμμια.

Κι όμως η γενιά των Δεκεμβριανών θα αποτύχει.

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Μια Δημοκρατία δέσμια του χαρακτήρα της. Ένα πολίτευμα που αυτοαναιρείται. Λυπάμαι γιατί ο κανόνας λέει πως οι ελπίδες διαψεύδονται. Λυπάμαι γιατί τα όνειρα μιας γενιάς έσβησαν μαζί με τον Τζων Λένον. Λυπάμαι γιατί τις προσδοκίες μιας μεταπολίτευσης τις πάτησε ένα άρμα. Λυπάμαι γιατί το μέλλον της γενιάς μου κάηκε μαζί με το δέντρο του Συντάγματος. Μα πιο πολύ, λυπάμαι γιατί ζω σε ένα κόσμο που θεωρεί πως όταν τρεις λύκοι κι ένα πρόβατο ψηφίζουν τι θα φάνε, αυτό θα πει δημοκρατία.

Σενάρια που θα αφήσουν εποχή (part 2)

Η συνέχεια του αφιερώματος στην έκδοση του Μικρού Νικόλα.

Οσκαρική ταινία εποχής: Γερμανία 1939. Ένας άπληστος βιομήχανος εκμεταλλεύεται τους εργάτες του. Φτάνουν στα όρια της εξαθλίωσης. Όταν, όμως, συνειδητοποιεί πως οι Ναζί σκοπεύουν να τους σκοτώσουν όλους, σε θαλάμους αερίων, δημιουργεί μια λίστα 1100 ονομάτων, τους οποίους φυγαδεύει. Έτσι, αν και ποντικομούρης, αποδεικνύεται ήρωας. Στη λίστα του, όμως, δεν ήταν Εβραίοι. Ήταν Χελωνονιντζάκια. «Η Λίστα του Σπλίντερ»

»Συγκινητική κι επίκαιρη (λόγω Φουκοσίμα) ταινία: Βρισκόμαστε στη μακρινή και πολύπαθη Ιαπωνία. Σε κάποιο οροπέδιο, υπάρχει ο Ναός που διδάσκει ακόμη τα μυστικά του Μπουσίντο, του κώδικα των Σαμουράι. Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας κοντός Αμερικανός, ονόματι Τομ Κρουζ. Ζητά να μυηθεί στην τέχνη των μαχητών. Είναι ικανός. Έχει θέληση. Αλλά έχει κι αδύναμη κύστη. Στα μισά κάθε προπόνησης, τον πιάνει τρελή συχνουρία. «Ο Τελευταίος Κατουράει»

Συγκινητικό μπλοκμπάστερ: Ατλαντικός, 1912. Το μεγαλύτερο υπερωκεάνιο του κόσμου σκάει πάνω σε παγόβουνο. Κάποιοι προλαβάινουν να μπουν στις λέμβους. Καθώς το πλοίο βουλιάζει με την πλώρη, πολλοί πέφτουν πάνω στις γιγάντιες, σκουριασμένες προπέλες του. Οι πληγές τους μολύνονται. Έτσι, ακόμη κι όσοι γλίτωσαν από τα παγωμένα νερά, πάνω σε σωσίβια ή σχεδίες, αργοπεθαίνουν από τέτανο. «Τετανικός»

Αλληγορικό ξενόγλωσσο αριστούργημα: Βρισκόμαστε στην εμπόλεμη Ισπανία του '44. Η μικρή Ofelia ονειρεύεται πως ένας Έλληνας μετανάστης, ο Χρύσανθος Πανάς, θέλει να δώσει κουράγιο στο λαό που υποφέρει από τους βομβαρδισμούς. Έτσι, δημιουργεί έναν υπόγειο χώρο εστίασης και διασκέδασης, στις κατακόμβες των καταφυγίων. Ένα υπόγειο κλαμπ, ωσάν λαβύρινθος. «Ο Λαβύρινθος του Πανά»

Καλτ και ξόρκια: Ο Χάρης είναι χεβιμεταλάς. Μηχανή, μακριά μαλλιά, μπλούζες των Maiden κτλ. Κυρίως, έχει φετίχ με τις μπότες. Άπειρα ζευγάρια. Ξαφνικά, ανακαλύπτει πως είναι μάγος. Ενθουσιάζεται. Παρατάει τη μηχανή και κυκλοφορεί με σκουπόξυλο. Αντί για ροκ μπλούζες, φορά μανδύα. Και πολεμά τους θανατοφάγους θαυμαστές της Λέιντι Γκάγκα. Ποτέ, όμως, δεν αποχωρίζεται τις αγαπημένες του μπότες. «Χάρη Μπότερ»

Κατασκοπευτική περιπέτεια: Στο Λουτράκι, κόντρα στην κρίση, κατασκευάζουν ένα εντυπωσιακό, σφαιρικό, οικοδόμημα από γυαλί, να στεγάσει το καζίνο. Προσελκύει θαυμαστές απ' όλο τον κόσμο. Ώσπου σκάει ο Μποντ. Σε μυστική αποστολή της Βρετανικής κυβέρνησης, να το καταστρέψει, γιατί χάνει λεφτά ο Γουίλιαμ Χιλ. Με μυστική πατέντα, το πλημμυρίζει με νερό Λουτρακίου, απ' την πηγή. Οι θαμώνες πνίγονται ωσάν χρυσόψαρα στη γυάλα. «Καζίνο Ρουαγυάλα»

Τα όσκαρ να πέφτουνε βροχή: Βρετανός πρίγκιπας, λατρεύει το λιβάδι που απλώνεται δυτικά του παλατιού. Εκεί παίζει κυνηγητό, κυλιέται. Εκεί πρωτογεύεται τον έρωτα με την αγαπημένη του. Όταν γίνεται βασιλιάς, εκεί κάνει τις μυστικές του συζητήσεις. Εκεί ιππεύει. Κι εκεί πεθαίνει, από ανακοπή, στα βαθιά γεράματα. Όλη του η ζωή κι ο θάνατος, ένα λιβάδι. Ένας λόγγος. «Ο Λόγγος του Βασιλιά»

Συγκινητική και μάλλινη: Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, έξω απ' τη Λάρισα, ζει μια νεόπλουτη οικογένεια τυροκόμων. Ο μοναχογιός του ζευγαριού εμφανίζει συμπτώματα νοητικής καθυστέρησης. Κι έχει εμμονή με τα καλοκαιρινά ρούχα. Ακόμη και το χειμώνα. Η μάνα του αγοράζει όμορφα, επώνυμα, πουλόβερ και συνεχώς του θυμίζει να τα φοράει. «Φόρεσ΄Gant»

Εμπνευσμένη απ' το One flew over the Cuckoo's nest: Ο Τζακ Νίκολσον είναι ιδιοκτήτης φούρνου. Λόγω της οικονομικής κρίσης, φτάνει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Προκειμένου να γλιτώσει από τους δανειστές του, παριστάνει τον τρελό. Μάλιστα, αφήνει τους πελάτες του να πληρώνουν αν κι όσο θέλουν για τα ψωμιά ή τις τυρόπιτες. «Στη Σφολιάτα ντούκου»

Νεανική, βιωματική κι αξύριστη: Η Μισέλ Φάιφερ διορίζεται σε σχολείο με αντιδραστικούς μαθητές. Έχουν μετατρέψει το κτήριο σε χίπικο κατάλυμα. Καπνίζουν χόρτο και κυκλοφορούν με σκισμένα ρούχα και μακριά μούσια. Εκείνη προσπαθεί να τους αλλάξει νοοτροπία. Να ντυθούν ευπρεπώς. Να ξυριστούν. Μάταια. «Ασυμβίβαστη Γενειάδα»

Σε νατουραλιστικό ύφος, σαν το Καφές και Τσιγάρα: Παχύσαρκος ταβερνιάρης πίνει όλη μέρα μπύρες mythos κι αφηγείται, στους θαμώνες, ιστορίες από παλιές αγάπες. «Ο Μύθος του Αχόρταγου Ταβερνιάρη»

Μεταμεσονύχτια ιδέα, βασισμένη στο Requiem for a Dream: Ρομαντικός ηδονοβλεψίας οπερατέρ, πηγαίνει ως στη Βιέννη για ένα ποτό και καταγράφει, στην κάμερα, κάθε στιγμή. Γίνεται εμμονικός. Κι οδηγείται στην παράνοια. «Rec Vienne for a Drink»

-το πρώτο μέρος του αφιερώματος εδώ-

Πώς ξεκίνησαν όλα;

Έχεις σκεφτεί πως ξεκίνησε η κρίση; Η ιστορία αρχίζει να ξετυλίγεται μερικούς μήνες πριν, όταν τα πρώτα τηλεφωνήματα άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Στην άλλη άκρη του ακουστικού ακούγονταν απελπισμένοι χρηματιστές, κατεστραμένοι μέτοχοι και απεγνωσμένοι επιχειρηματίες. Ακούγονταν η φωνή όλων εκείνων που, μέχρι τότε, θεωρούσαν τα πάντα δεδομένα, όλων εκείνων που ζούσαν χρηματίζοντας τα πάντα και επενδύοντας στα πάντα. Εκείνων που ¨δεν το είχαν προβλέψει¨. Μήπως, όμως, τα πράγματα δεν είναι, έτσι, όπως φαίνονται;
Η δικαιολογία του απρόβλεπτου, δεν συνεχίζει να πείθει κανέναν. Τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια είχαν γίνει ορατά πολύ καιρό πριν. Η ρευστότητα των ταμείων στις επιχειρήσεις είχε μειωθεί αισθητά, οι τράπεζες δυσκολεύοταν να δανείσουν και οι χρηματιστηριακές εταιρείες κινούνταν σε ένα επίμονο κλίμα αμφισβήτησης. Στη δύνη του κυκλώνα είχαν μπει πλέον, για τα καλά, οι κυβερνήσεις των κρατών, που είχαν καταλάβει, αφενός πως δυσκολεύονταν όλο και περισσότερο να αντιμετωπίσουν την κατάσταση και αφετέρου πως ο κόσμος είχε σταματήσει να τρώει κουτόχορτο. Ένα συνοθύλευμα οικονομικών σκανδάλων και ανεξέλεγκτων επενδύσεων, μια φούσκα, που ήταν έτοιμη να σκάσει.
Στην αρχή πολλές επιχειρήσεις ανακοίνωναν μείωση των εσόδων και πτώση της κερδοφορίας τους, ενώ άλλες, περισσότερο υποψιασμένες, πωλούσαν τις μετοχές τους σε πολύ χαμηλές τιμές προκειμένου τα χρηματικά τους διαθέσιμα να μην εκλείψουν. Όσο περνούσαν οι ημέρες, το πρόβλημα γίνονταν εντονότερο. Ήταν πλέον φανερό πως οι εξελίξεις ήταν μη αναστρέψιμες. Όταν, πλέον, η κατάσταση ξέφυγε απ΄τον έλεγχο, οι απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων έγιναν καθημερινό φαινόμενο και η πτώχευση εκατοντάδων εταιρειών, ανά τον κόσμο, πιο έντονη από ποτέ. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Το μενού περιλάμβανε κατασχέσεις, ποινικές διώξεις, σκάνδαλα και αυτοκτονίες. Φυσικά δεν έλειψαν τα συνηθισμένα έκτακτα συμβούλια και οι διαβεβαιώσεις των πολιτικών για ένα καλύτερο αύριο. Ήταν, όμως, πολύ αργά.
Το αποτέλεσμα της κρίσης ήταν τρομακτικό. Η ανεργία, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ που δέχτηκαν το μεγαλύτερο πλήγμα, έφτασε στο υψηλότερο σημείο τα τελευταία χρόνια, ενώ η εγκληματικότητα έγινε σε πολλές περιπτώσεις, μη αντιμετωπίσημη. Κανείς όμως δεν μπορεί να πει πως δεν μπορούσαμε να το προβλέψουμε.
Ο Κομφούκιος έλεγε πως: «Σε μια χώρα που κυβερνιέται καλά, είναι ντροπή να είσαι φτωχός. Σε μια χώρα που κυβερνιέται κακά, είναι ντροπή να είσαι πλούσιος». Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωση των golden boys, των ανθρώπων, δηλαδή, του χρηματοπιστωτικού συστήματος, στα χέρια των οποίων είχε συσσωρευτεί το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου. Δεν είναι μόνο, πως οι κυβερνήσεις ήταν δυσλειτουργικές, προωθώντας ασύμετρες ρυθμίσεις για τις κεφαλαιουχικές αγορές, αλλά ήταν φυσικό επόμενο, πως όταν οι επενδύσεις και οι αγορές αφορούσαν μόνο τους λίγους, θα οδηγούμασταν σ΄αυτό το σημείο.
Το να ψάξει κανείς τα αίτια αυτής της κρίσης δεν είναι εύκολο. Δεν μπορεί, καν, να τα κατηγοριοποιήσει με συνέπεια. Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως οφείλονταν κατά κύριο λόγο στις υπερβολικές και λανθασμένες επενδύσεις, στη συγκέντρωση και τον έλεγχο του κεφαλαίου σε περιορισμένο αριθμό χρηματιστών, στα υπερεκτιμημένα κρατικά ομόλογα, όπως και στην αδυναμία των τραπεζών να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά μαζί δημιούργησαν ένα κακό κλίμα. Η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι ήταν ο ανεξέλεγκτος φόβος που διαχέονταν σε κάθε πλευρά του πλανήτη και διαδίδονταν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να προσέλθει στις τράπεζες ζητώντας να ρευστοποιήσουν τους λογαριασμούς τους από φόβο μήπως χάσουν τα χρήματά τους. Η εμπιστοσύνη είχε χαθεί. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα είχε, πλέον, καταρρεύσει.
Παρόλα αυτά, ένα μεγάλο πρόβλημα δεν ήταν μόνο η οικονομική καταστροφή, αλλά το γεγονός πως η κρίση επηρέασε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Εκ των πραγμάτων τα χρήματα που θα δίνονταν στην παιδεία μειώθηκαν, στην υγεία το ίδιο. Οι άνθρωποι στους δρόμους ξεσηκώθηκαν και άλλοι έχασαν τα σπίτια τους. Σαν ένα σύνθετο ντόμινο που διατρέχει όλες τις χώρες και δεν μπορεί να σταματήσει.
Η ελπίδα, όμως, δεν χάνεται. Η κρίση θα περάσει, αυτό είναι σίγουρο. Έτσι συμβαίνει με την οικονομία, κάνει κύκλους. Σήμερα βρισκόμαστε σε ύφεση, αύριο σε άνοδο. Το θέμα είναι να μπορείς να τις ξεπερνάς. Σημασία έχει, οι καταστροφές που αφήνουν πίσω, να μπορούν να διορθωθούν. Η οικονομία δεν θα χρειαστεί να ξεκινήσει απ΄το μηδέν, κι αυτό οφείλεται στο ότι κάποιοι κινήθηκαν σωστά και έγκαιρα και αντιμετώπισαν την κρίση. Θα χρειαστεί όμως αρκετό διάστημα για να σταθεροποιηθεί πάλι σε υψηλό επίπεδο, επειδή κάποιοι άλλοι φέρθηκαν με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο.
Ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζωρτζ Μπους Τζ., σε ένα παραλήρημα ενθουσιασμού είχε πει κάποτε: «Εδώ έχουμε ένα εντυπωσιακό κοινό: τους έχοντες και τους έχοντες περισσότερα. Κάποιοι σας αποκαλούν ¨η ελίτ¨. Εγώ σας αποκαλώ ¨η βάση μου¨». Πού να ήξερε, τότε, πως σε τρεις προτάσεις θα συμπύκνωνε καλύτερα απ΄τον καθένα την πεμπτουσία της κρίσης. Πού να ήξερε, επίσης, πως ο πρώτος υπέυθυνος γι΄αυτή θα ήταν ο ίδιος. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, το ήξερε.

Ένας κόσμος σύγχρονος

Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω φιγούρες σκυθρωπές και πρόσωπα κουρασμένα. Βλέπω ανθρώπους που ζουν για να δουλεύουν και δυσκολεύονται να απολαύσουν κάθε τι ευχάριστο γύρω τους. Δεν ξέρω αν πρόκειται για έναν καφέ με φίλους, μια βόλτα σε ηλιόλουστες διαδρομές ή μια νέα γνωριμία. Ξέρω όμως, πως ό,τι κι αν είναι, όποτε κι αν συμβεί, εκείνοι δεν θα το εκτιμήσουν. Γιατί όσο κι αν η παρουσία τους είναι εκεί, το μυαλό τους όχι. Κι όμως. Αυτή δεν είναι η αλήθεια που πιστεύω, δεν είναι η χώρα που ονειρεύομαι. Δεν είναι οι άνθρωποι που θέλω να αντικρίζω. "Με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι", που έγραφε ο Καβάφης στα «Κεριά» του. Είναι σημεία των καιρών, όμως , κι αυτά και θα περάσουν. Όπως πέρασαν και τ΄άλλα. "Εμπρός κοιτάζω τ΄αναμμένα μου κεριά", δεν έλεγε ο ποιητής;

Φαντάσου τη ζωή του καθενός σαν ένα τρένο. Σε άλλους αναπτύσει ταχύτητα και φτάνει γρήγορα στον προορισμό του. Σε άλλους το ταξίδι διαρκεί περισσότερο. Σημασία έχει, το τέρμα που θα φτάσεις να είναι αυτό που ήθελες. Να ξέρεις πως το ταξίδι σου δεν πήγε στράφει. Πως όλα όσα έμαθες σε αντιπροσωπεύουν και όσα κράτησες σου ανήκουν. Μπορεί ο βρετανός φιλόσοφος Στίβεν Πίνκερ, εντελώς ειρωνικά, να τόνιζε πως: «Ο άνθρωπος γνωρίζει όλο και περισσότερα για όλο και λιγότερα. Στο τέλος θα γνωρίζει τα πάντα για το τίποτα» αλλά, αν το καλοσκεφτείς, ακόμα και το τίποτα είναι κάτι.

Μέσα σε όλα όμως, οι ιδέες αλλάζουν. Οι ίδιοι οι άνθρωποι αλλάζουν. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν γνωρίζει σύνορα. Ζει την κάθε μέρα ξεχωριστά, αναπνέει έντονα, αγαπάει με πάθος, ερωτεύεται παράφορα και νιώθει ολοκληρωμένος ακόμα κι αν δεν πετυχαίνει τους στόχους του. Που σε πείσμα των καιρών, ψηφίζει επειδή έχει άποψη κι όχι από συνήθεια. Που δεν καθοδηγούν τις ιδέες του, ούτε επηρεάζουν τη ζωή του. Μπορεί να συμβουλεύεται, να ρωτάει, να ενημερώνεται, αλλά δεν αφήνει άλλον να πάρει τις αποφάσεις γι΄αυτόν. Είναι εκείνος που θαυμάζει, εξίσου, τον Παρθενώνα των αιώνων και την Όπερα του Σίδνεϋ της μεγάλης φαντασίας. Που -παραμερίζοντας τις αποστάσεις- τη μια εβδομάδα απολαμβάνει την απερίγραπτη ομορφιά της Σαντορίνης και την άλλη, τις λαμπερές ακτές ενός τροπικού νησιού. Δεν είναι το μέρος ή τα χρήματα, αλλά η δύναμη του χαρακτήρα του και οι ορίζοντες της σκέψης.

Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι πια, πολίτης του κόσμου. Δεν αναγνωρίζει την Ελλάδα των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών του παρελθόντος, αλλά την όμορφη χώρα του μέλλοντος. Που με την ίδια ευκολία αγοράζει ένα ακριβό tuxedo και ένα φθαρμένο τζιν. Που φοράει τα ρούχα κι όχι τα ρούχα εκείνον. Που σκέφτεται με την λογική κι αποφασίζει με την καρδιά. Που ξέρει να κερδίζει με τρόπο και να χάνει με στυλ. Που θα ρίσκαρε τα πάντα για μια γυναίκα ακόμα κι αν τα έχανε όλα. Που αγαπάει και μισεί με πάθος. Που δεν συμβιβάζεται με κανόνες των άλλων, παρά, θέτει δικούς του. Που σκέφτεται με συνείδηση, όχι μόνο, το νερό της Ελλάδας, αλλά και το πράσινο του Αμαζονίου. Που θαυμάζει, τόσο τη ελληνική ομορφιά της Δούκισσας Νομικού όσο και την εξωτική της Αντριάνα Λίμα. Που συγκινείται με το πνεύμα της Μελίνας Μερκούρη και τη φωνή της Εντίθ Πιάφ. Που φέρεται με τρόπους και μιλάει με κύρος. Είναι εκείνος που αντιμετωπίζει τα προβλήματα με χιούμορ και τις δυσκολίες με αποφασιστικότητα. Μα κυρίως είναι εκείνος που σε πείσμα των καιρών, ακόμα και στις χαμένες στιγμές χαμογελάει. Ή μάλλον ιδίως σε αυτές.

Megan's Anatomy

Σενάρια που θα αφήσουν εποχή

Αστυνομικό θρίλερ: O αστυνόμος O΄Xάρα ερευνά μια δολοφονία. Tο μόνο στοιχείο στον τόπο του εγκλήματος ήταν μια βιντεοκάμερα που φαίνεται να κατέγραψε τα πάντα. Aπλώς ο αστυνόμος είναι τεμπέλης κι όλο αναβάλει την έρευνα. Καλά κατάλαβες: «O΄Xάρα πότε; και η Κάμερα με τα Πειστικά».

Ερωτικό θρίλερ: Μια πιο-σεξυ-και-πρόστυχη-πεθαίνεις ψυχολόγος, που σιχαίνεται τα τατουάζ, αρχίξει να σκοτώνει -γρήγορα για να προλάβει πολλούς- τους εραστές της με παγοκόφτη. Τίτλος: «Βιαστικό Άστικτο».

Sci-Fi θρίλερ: Σε ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της Νέας Υόρκης, ο υπάλληλος στη υποδοχή κοιμάται συνεχώς. Και βλέπει όνειρο. Μέσα σε όνειρο. Μέσα σε όνειρο. Μέσα σε όνειρο. Κι πόλη αρχίζει να διπλώνει. Τίτλος: «Reception»

Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας: Στο μακρινό μέλλον, που ζουν ημιδιαστημικοί άνθρωποι, μια περίεργη γυναίκα με πορτοκαλί μαλλιά και λευκές κορδέλες για ρούχα, προσγειώνεται σε μαστιχονήσι του ανατολικού Αιγαίου. Ένας εξίσου περίεργος άντρας πάει μεσοβδόμαδα να λύσει το μυστήριο. Τίτλος: «Την Πέμπτη Στη Χίο».

Κατασκοπική περιπέτεια: Τρεις τύποι με κοστούμια, σταλμένοι από ένα κακό κράτος που όλοι μιλάνε με "χου", έχουν στόχο να ανατινάξουν ελληνικά κτήρια με κωδικοποιημένους πυροκροτητές. Μπερδεύουν, όμως, τους κωδικούς τους λόγω ασθενούς μνήμης -ξέρεις κατασκοπικό θρίλερ κι έτσι. Τίτλος: «Το κακό Μνημονικό και το ΤΝΤ καταστρέφουν την Ελλάδα».

Μικρού μήκους: Θα είμαι εγώ καθισμένος σε καρέκλα σ΄ένα λοφτ, κρατώντας μια παγωμένη μπύρα στο χέρι κι απέναντί μου μια μελαχροινή με γαλάζια μάτια θα γδύνεται αισθησιακά. Αυτό. Τίτλος: «Beer, γυμνή και θαύμασα».

Βιογραφία: Θα είναι η ιστορία ενός κάγκουρα που οδηγάει παπάκι. Όνειρό του είναι να το βελτιώσει τόσο ώστε κάποτε να προσπερνάει στις κόντρες όλα τα φτιαγμένα αμάξια με τις αεροτομές. Θα λέγεται: «Ένα παπί πατάει τ΄Astra».

Ψυχολογικό θρίλερ: Θα είναι, λέει, μια χορεύτρια που θα βλέπει εφιάλτες κάθε βράδυ -πριν την πρεμιέρα της Λίμνης των Κύκνων- με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κοιμηθεί καλά. Έτσι κάθε πρωί στην πρόβα θα πηγαίνει ξενυχτισμένη. Θα έχει τίτλο: «Μαύρος Κύκλος».

Με σίριαλ κίλερ: Θα είναι, λέει, μια ομάδα φιλόζωων που θα ψάχνει ένα δολοφόνο σκύλων, ο οποίος θα δρα σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Ο τίτλος θα είναι: «Η κατανομή του Πλούτο».

Μυστικιστικό μυθιστόρημα: μια μυστική αδελφότητα στο βάθος των αιώνων δρα, με βαση το Βατικανό. Αρχηγός της θα είναι ένας απειλητικός βλάχος που δεν θέλει να επικοινωνεί με κανέναν. Θα λέγεται: «Mimoumilatti - οι Πεφοβισμένοι».

Σεξοπεριπέτεια: με πρωταγωνίστριες μεθυσμένες αγγλίδες τουρίστριες. Θα ψάχνουν, λέει, έναν κρυμμένο πάπυρο στις pub ενός νησιού. Ύστερα θα μεθούν και θα γίνονται ρεζίλι. Θα το ονομάσω: «Το Όνομα της Ρόδου».

Καλτ με μηνύματα: Ένας τυπάς είναι ορκισμένος να υπηρετεί το νόμο και να κυνηγάει εγκληματίες με τη βοήθεια του σούπερ-χάι-τεκ-έξυπνου αυτοκινήτου του, του Κιτ. Αλλά ο ήρωας έχει ένα ελάττωμα: Πίνει πολύ. «Ο πότης της ασφάλτου»

Αστυνομικό θρίλερ: Ένας ψυχοπαθής δολοφόνος είναι έγκλειστος στις φυλακές. Μια νεαρή ντετέκτιβ που ερευνά ένα έγκλημα, χρειάζεται τη βοήθεια του ψυχοπαθούς. Είναι Πάσχα. Ψάχνοντας κάθε στοιχείο, βλέπει δίπλα του μερικά κόκκινα αβγά. Τα περιεργάζεται. Αλλά εκείνα δε μιλούν. «Η Σιωπή των Αβγών».

Γράμμα στη γαλανομάτα χώρα

Αγαπημένη μου,

Ελλάδα, γιατί με πληγώνεις τόσο; Ναι, ξέρω· το΄λεγε ο ποιητής πως όπου και να πάει θα τον πληγώνεις, αλλά κάποια στιγμή -ρε συ- θα πρέπει να σταματήσει αυτή η συνήθεια. Δηλαδή, γιατί να μην σε θυμάμαι και να χαμογελώ;

Μου θυμίζεις μια ωραία γκόμενα, όχι πολύ ψηλή, μελαχροινή με καταγάλανα μάτια. Και το σώμα σου -ώ το σώμα σου!- γεμάτο καμπύλες και ομορφιά. Όλοι έχουν να το λένε. Παντού. Η ομορφιά σου είναι ανεπανάληπτη. Φαντάσου πως όλοι οι γείτονες εσένα θέλαν. Και, ξέρεις, για λίγο σε είχαν -τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.

Αλλά, να, δεν φροντίζεις τον εαυτό σου. Έχεις όλη την ομορφιά του κόσμου, αλλά κάνεις τα πάντα για να την κρύβεις. Ας, πούμε, δεν ντύνεσαι καθόλου καλά. Φοράς παλιά τρύπια φορέματα, θαλασσιά αλλά λερωμένα. Βαθυπράσινα αλλά βρόμικα, γαμώτο. Σχεδόν καμμένα.

Εκτός των άλλων, ενώ έχεις προσωπικότητα -ήσουν τόσο μορφωμένη κι έξυπνη, αλλά τα ξέχασες- παρασύρεσαι εύκολα. Δηλαδή τι εύκολα, σχεδόν το επιδιώκεις. Μεγαλοπιάνεσαι. Και ζηλεύεις. Δεν λέω έχεις τα πάντα, αλλά εμπιστεύσαι λάθος ανθρώπους. Δεν έχεις καθόλου καλές δημόσιες σχέσεις: Σε εκμεταλλεύονται. Γνωρίζεις τύπους που το μόνο που θέλουν είναι να σε ρίξουν στο κρεββάτι. Μα τόσο ανόητη είσαι, δεν έχεις πάρει χαμπάρι;

Τώρα τελευταία, μια ξανθιά με βρόμικο πρότερο βίο, ξέρεις εξώλης και προώλης, απ΄αυτές που μπρος στην έξωθεν καλή μαρτυρία, καταπιέζουν τον εαυτό τους και τους άλλους, σου πέταξε τρεις προτάσεις και σου πήρε τα μυαλά. Σου δάνεισε τα ρούχα της και σου πήρε την αξιοπρέπεια. Σε είχαν προσβάλει και στο παρελθόν, αλλά κι εσύ τους έδινες δικαιώματα. Κι αυτή η ξανθιά τους έπεισε όλους.

Τώρα σου ζητάνε να κόψεις τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια. Και τις σπατάλες. Σου λένε πως θα παραμείνεις ποθητή, αλλά όλο και πέφτεις στις προτιμήσεις τους. Όλο και πιο κάτω. Σου δίνουν κανά δυο κοσμήματα που και που, αλλά μην νομίζεις πως θέλουν το καλό σου. Στο πεζοδρόμιο θέλουν να σε ρίξουν. Θυμάσαι τη Μέριλυν Μονρό; Ε, έτσι κι εσύ. Καταθλιπτική και δυστυχισμένη. Μόνο με φάρμακα νιώθεις καλύτερα. Και ψευδαισθήσεις.

Σου γράφω, γιατί σ΄αγαπώ. Δεν θέλω, διάολε, να σε βλέπω έτσι. Μου΄ρχεται να βάλω τα κλάματα. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, μου΄λεγες. Αλλά, να σου πω κάτι: Κάποτε αντιμετώπιζες τις δυσκολίες με θράσος και επιμονή. Κάποτε. Εμπρός κοιτάζω τ΄αναμμένα μου κεριά! Θυμάσαι;

Έλα τώρα, μην στενοχωριέσαι -θα τη βρούμε τη λύση! Οικονομικό πρόβλημα, ε και; Τα πιο ωραία ραντεβού, με σποράκια στο παγκάκι δεν τέλειωναν; Αυτό να θυμάσαι.

Ξέρεις ποιος

ΥΓ. Άναψε τα φώτα. Σκοτείνιασε.