Κι ήταν μόλις 27.

 

Χωρίς αμφιβολία, την Amy θα τη γράψει η ιστορία. Δίπλα στη Χόλιντεϊ. Δίπλα στον Μόρισον.  Δίπλα στην Τζόπλιν. Δίπλα στον Κέρτις. Δίπλα σ΄όλα τα ασύγκριτα ταλέντα που πήραν πολύ σοβαρά την πεποίθηση του live fast, die young. Και κυρίως, δίπλα σ΄όσους τήρησαν μ΄ευλάβεια, το θέσφατο πως: Μετά το φλας, σκοτάδι.

Όλοι τώρα σχολίασαν το ανήθικο του προτύπου της Winehouse. Λες και χλευάσαμε τον Τσαϊκόφσκι, επειδή έγραψε τη «Λίμνη των Κύκνων» πνιγμένος στη βότκα. Ούτε μας συγκίνησαν λιγότερο, τα ποιήματα του Καβάφη, επειδή ήταν μια κακογαμημένη αδερφάρα. Η Amy, αν το είχε σκεφτεί, θα σνίφαρε και την τέφρα του παππού. Όμως ήταν κι η καλύτερη φωνή που πάτησε σ΄αυτόν το γαμημένο πλανήτη τα 27 τελευταία χρόνια.

Και γι΄αυτό θα κριθεί.