Γιατί, ξέρεις Θόδωρε, εμένα δε με διόρισε κανείς. Ούτε φταίω που το σύστημα είναι τρύπιο. Εγώ ήμουν απ΄αυτούς που έτρεχαν να βουλώσουν τρύπες. Που πληρώναμε και την εφορία και τα λάθη σας. Που όταν κάνατε διακοπές στα κότερα, εμείς στρώναμε πετσέτα στα βραχάκια τα απογεύματα του Αυγούστου.
Να σου πω κάτι: συμφωνώ μαζί σου. Με έχεις πείσει πως στη ζωή υπάρχει το μηδέν και το άπειρο. Αλλά, ξέρεις κάτι, βαρέθηκα μια ζωή εσείς να είστε στο ρετιρέ κι εγώ ο εκνευρισμένος ένοικος του ισογείου. Γιατί αυτό είμαι. Μου τη σπάνε τα πάρτυ σας, τα γλέντια, τα δυνατά γέλια και οι άνθρωποι που συναναστέφεστε. Μου τη σπάτε όλοι σας. Και κυρίως με ενοχλεί ο τρόπος που θα με κοιτάξεις όταν έρθουν αυξημένα τα κοινόχρηστα. Ούτε τον προμηθευτή πετρελαίου που, εσύ, διάλεξες θέλω να πληρώσω, ούτε τις διαδρομές του ασανσέρ στον πάνω όροφο.
Στην τελική, κι εσύ και όλοι, έχετε παραξηγήσει μερικά πράγματα. Το ότι έγινες διαχειριστής δεν σε κάνει διαφορετικό. Σαν κι εμένα είσαι κι εσύ. Απλώς, πώς να στο πω; Αντιλαμβανόμαστε αλλιώς τις ευθύνες. Εσύ, έχεις την κακιά συνήθεια να μιλάς εκ μέρους μου και να κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια. Φταίς εσύ-φταίω κι εγώ, χρωστάς εσύ-χρωστάω κι εγώ. Αλλά, ρε συ Θόδωρε, δεν είναι έτσι.
Δε σε κατηγορώ. Μόνο, λίγο ντρέπομαι. Όχι για σένα, ούτε για τους απέναντι. Για μένα ντρέπομαι, που από αλλού ξεκίνησα κι αλλού κατέληξα. Ξανασκέψου όμως: θυμάσαι, στη διαδρομή μου, ένα αυτοκίνητο που μου έκλεισε το δρόμο; Υπουργικό ήταν. Όχι απαραίτητα δικό σου, αλλά έχει σημασία; Σημασία έχει που θα φανεί σαν ατύχημα.
Ξέρεις τι μου θύμισες; Το παιδί στο δημοτικό που κάνει φασαρία κι όταν η δασκάλα το βάλει τιμωρία, κατηγορεί το συμμαθητή του. Ή κι οι δυο μας ή κανείς, που λένε.
Δεν τα φάγαμε μαζί ρε Θόδωρε! Γιατί αν ήταν έτσι, με ¨έριξες¨ στη μοιρασιά. Και σε σένα που τα λέω όμως, συνεκδοχή είναι. Εννοώ όλους σας. Αυτόυς που νοιάζονται για το καλό μου. Και με ¨καρφώνετε¨ στην πρώτη ευκαιρία.
Το κείμενο δημοσιεύεται και στο ellispoint.gr
Αναρτήσεις
.jpg)
