Cinema Criticism

Buried

 

Ένας άνθρωπος, προφανώς άτυχος αλλά έξαιρετικά έξυπνος, βρίσκεται θαμμένος σε ένα φέρετρο χωρίς να ξέρει που βρίσκεται. Ξέρει μόνο πως στην τσέπη του έχει ένα κινητό κι έναν αναπτήρα και πως αν θέλει να ζήσει, πρέπει να συνδυάσει στοιχεία, πρωτού τελειώσει το οξυγόνο, και μαζί του κι η ταινία. Το φιλμ είναι υπερβολικά κλειστοφοβικό, αλλά έχει ωραία τρικ κι ο σκηνοθέτης είναι μάγκας, οπότε δεν πρόκειται να βαρεθείς. Θυμίζει την ιδέα του Τηλε-φονικός θάλαμος, όλη η ταινία είναι στημένη με έναν μόνο ηθοποιό, με τη διαφορά ότι εδώ ο πρωταγωνιστής δεν κινδυνεύει από έναν ελεύθερο σκοπευτή, αλλά από την έλλειψη οξυγόνου. Πάντα θεωρούσα εξαιρετικά δύσκολο, μια μονότονη ταινία με έναν ηθοποιό να είναι ενδιαφέρουσα. Ε, αυτή εδώ είναι.

→ Πιο-κλειστοφοβικό-δεν-πάει θρίλερ που περνάει το τεστ.

→ Βαθμός: 3/5

Ένα τσιγάρο δρόμος

Μου τη σπάει να μου λένε τι να κάνω. Ακόμη περισσότερο, μ΄εκνευρίζει να μου τονίζουν πως ό,τι γίνεται, γίνεται για το καλό μου. Όχι ρε, δεν θέλω. Θέλω για μια φορά σ΄αυτή τη χώρα, του μηδενός και του απείρου, να μου δώσουν το δικαίωμα επιλογής.
  Δεν καπνίζω. Δηλαδή μπορεί κανά βράδυ, όταν βγαίνω, να κάνω κανά δυο για να μπω στο κλίμα, αλλά γενικώς δεν είμαι καπνιστής. Στην ουσία, δεν έπρεπε να μ΄ενοχλεί η νέα απαγόρευση του καπνίσματος: έπρεπε να τη δικαιολογώ. Αλλά -διάολε- όχι. Απ΄τη στιγμή που πωλείται νόμιμα, με ποια λογική θεωρείται παράνομο; Λες και όλα πήγαιναν καλά και το μόνο που έλειπε, ήταν η βελτίωση της υγείας των πολιτών. Στη χώρα που τα ποτάμια της κοντεύουν να γίνουν κόκκινα απ΄τα λύματα, που η πρωτεύουσά της αναπνεύει τεχνητά και που το καθημερινό στρες έχει γίνει τρόπος ζωής, αυτό ήταν το μόνο που έλειπε. Οι καθαροί κλειστοί χώροι.
   Λέω να πάω σε κανά μπαρ να τα πιω, αλλά ανησυχώ μήπως ο καπνός του τσιγάρου, ενοχλήσει τον διπλανό μεθυσμένο ή εκείνον που φλερτάρει τη γκόμενα έξι τραπέζια μακριά. Δε θα ανάψω τσιγάρο, γιατί στα μπουζούκια, ο καπνός θα ενοχλήσει τον ¨καλλιτέχνη¨ που εκείνη τη ώρα δεν βλέπει μπροστά του απ΄τα φώτα και τις καταχρήσεις. Και στην καφετέρια θα αποφύγω να καπνίσω, γιατί η διπλανή γιαγιά αποφάσισε πως έχει ωραία μέρα για βόλτα ή η μαμά στο διπλανό τραπέζι του κοσμικού καφέ θεώρησε καλύτερο να φέρει τα παιδιά στον θεόκλειστο χώρο με την πιο-δυνατά-πεθαίνεις μουσική απ΄το να τα πάει στην παιδική χαρά. Λες και είναι τόσο δύσκολο να δημιουργηθούν χώροι καπνιζόντων και μη.
  Θα στο ξαναπώ: καπνίζω σπάνια, σχεδόν ποτέ. Αλλά ξέρεις κάτι -διάολε: θέλω μερικά βράδια, σε άγνωστα μπαρ, να πίνω σκέτο τζιν και κοιτώντας τους περαστικούς να σκέφτομαι τι σκατά έχω κάνει, μέχρι τώρα, στη ζωή μου. Και για κάθε γκόμενα που είχα, κάθε φίλο που ξέχασα και κάθε στιγμή που μού μεινε χαραγμένη, να τραβάω μια τζούρα, στην υγειά τους. Κι ας είναι να χαλάσω τη δική μου...

Το κείμενο δημοσιεύεται και στο ellispoint.gr

Φοιτητικό τάβλι και μέτριος φραπέ

   Θα γίνουν καλύτερα τα πανεπιστήμια; Όχι, δε θα γίνουν! Γιατί αν μπορούσαν να βελτιωθούν στο ελάχιστο, θα το είχαν κάνει εδώ και χρόνια. Και είναι μάταιο να πιστεύεις πως κάτι πάει ν΄αλλάξει φέτος.
  Στο λέω ξεκάθαρα: τα ελληνικά πανεπιστήμια θα παραμείνουν μίζερα, ανεπαρκή, βρόμικα, κομματικοποιημένα, ανίκανα, χωρίς καμία φιλοδοξία. Θα συνεχίσουν να έχουν αιώνιους φοιτητές, υποβαθμισμένα πτυχία, ετοιμόρροπες εστίες και κυρίως ετοιμόρροπες νοοτροπίες. Ανθρώπους που διδάσκουν και διδάσκονται στο όνομα της αποκατάστασης στο δημόσιο, της εύκολης πρόσβασης σε οποιαδήποτε μεγαλοεταιρία και τη λογικής που χρόνια τώρα έχει κατακλύσει κάθε γωνιά αυτού του κράτους: της ξεπέτας.
  Βλέπεις τα πανεπιστήμια του εξωτερικού και σε πιάνει κατάθλιψη. Θα μου πεις, απευθύνονται σε ένα άλλο κοινό. Ξέρεις κάτι, βαρέθηκα ν΄ακούω μια ζωή πως στραβός είναι ο γυαλός. Όταν δε δίνεις τα απαραίτητα κονδύλια, όταν υπονομεύεις χρόνια τώρα την παιδεία, όταν διορίζεις ανίκανους επαγγελματίες βυσματίες σε νευραλγικές θέσεις και κυρίως αφήνεις παρατάξεις και κομματόσκυλα να αλωνίζουν στις σχολές, θα έχεις ανάλογα αποτελέσματα. Ό, τι σπέρνεις θερίζεις.
  Αλήθεια, για ποιό λόγο πρέπει να υπάρχουν κόμματα μέσα στα πανεπιστήμια; Που αλλού το είδαμε; Θα μου πεις, πώς αλλιώς θα ανδρωθούν τα νέα φυντάνια της δεξιάς, αριστερής και κεντρώας λαμογίστικης οικογενειοκρατικής ιδεολογίας.. Γιατί η λογική της τριτοβάθμιας ζωής είναι ένα ομοίωμα όσων θα συναντήσεις έξω. Μια μικρογραφία εκείνης της κοινωνίας που σε αναγκάζει να κυνηγήσεις τις εύκολες λύσεις και τις πολλές γνωριμίες.
  Αφίσες, εκλογές και καφές. Αν μου ζητούσαν να περιγράψω, με τρεις λέξεις, την εικόνα του ελληνικού πανεπιστημίου, αυτές θα σκεφτόμουν. Εκείνης της ιδέας που στο τέλος της τρίτης λυκείου, ταυτίζονταν με όνειρα, προσδοκίες και χαμόγελα. Και που λίγα χρόνια μετά, έσβησαν σαν μεσημεριανό τσιγάρο στο κυλικείο της σχολής.

Το κείμενο δημοσιεύεται και στο ellispoint.gr