Ναι, Βιρτζίνια, o άγιος Βασίλης υπάρχει

Το 1897 η 8χρονη Βιρτζίνια έστειλε ένα γράμμα στην εφημερίδα The New York Sun ζητώντας μια απάντηση στο ερώτημα που προβληματίζει ακόμα παιδιά αυτής της ηλικίας: ήθελε να μάθει αν υπάρχει Αγιος Βασίλης. Ο εκδότης της εφημερίδας, Francis P. Church, ανταποκρίθηκε στην επιστολή της μικρής, δίνοντας την απάντησή του μέσα από ένα σημείωμα στην εφημερίδα. Το σημείωμα αυτό έμελλε να σημαδέψει την ιστορία της εφημερίδας, αφού αναδημοσιευόταν από τότε κάθε χρόνο μέχρι το 1949, οπότε σταμάτησε να εκδίδεται το έντυπο. Σήμερα, το ίδιο κείμενο θεωρείται μια από τις πιο ξεχωριστές αναφορές στον αγαπημένο άγιο των παιδιών.

Dear Editor: Είμαι 8 χρόνων.

Μερικοί από τους μικρούς μου φίλους λένε ότι δεν υπάρχει Aη-Βασίλης.

Ο μπαμπάς μου λέει "Αν το δεις στην The Sun, έτσι θάναι".

Παρακαλώ, πείτε μου την αλήθεια, υπάρχει ο άγιος Βασίλης;

Virginia O'Hanlon

Βιρτζίνια, οι φίλοι σου κάνουν λάθος. Έχουν επηρεασθεί από τον σκεπτικισμό της εποχής μας. Δεν πιστεύουν παρά μόνο ό,τι βλέπουν. Νομίζουν ότι τίποτα δεν υπάρχει αν δεν μπορούν να το αντιληφθούν με το μικρό τους το μυαλό. Όλα τα μυαλά Βιρτζίνια, ανεξάρτητα από το αν είναι ενήλικων ή παιδιών, είναι μικρά. Σ' αυτό το τεράστιο σύμπαν ο άνθρωπος είναι ένα μικρούτσικο έντομο, ένα μυρμήγκι, όσον αφορά την διάνοιά του, σε σχέση με τον απέραντο κόσμο γύρω του, όπως μετριέται με την έλλογη ικανότητά του να συλλάβει όλη την αλήθεια και τη γνώση. Ναι, Βιρτζίνια, ο άγιος Βασίλης υπάρχει.

Υπάρχει όπως σίγουρα υπάρχει η αγάπη και η γενναιοδωρία και η ευλάβεια και ξέρεις ότι σ' αγκαλιάζουν και δίνουν στη ζωή σου ομορφιά και χαρά. Αλίμονο! πόσο ζοφερός θα ήταν ο κόσμος μας αν δεν υπήρχε ο Aη-Βασίλης. Θα ήταν τόσο ζοφερός όσο αν δεν υπήρχαν Βιρτζίνιες. Δεν θα υπήρχε η αγνή πίστη των παιδιών, η ποίηση, η φαντασία που κάνει υποφερτή την ύπαρξή μας. Δε θα είχαμε χαρά παρά μόνο με τις αισθήσεις και την όραση. Το εξωτερικό φως με το οποίο η παιδικότητα γεμίζει τον κόσμο θα σβήσει.

Δεν πιστεύεις στον Aη-Βασίλη! Μπορεί επίσης να μη πιστεύεις τις νεράιδες. Μπορεί να πείσεις τον μπαμπά σου να προσλάβει ανθρώπους να παρακολουθούν όλες τις καμινάδες την παραμονή των Χριστουγέννων για να πιάσουν τον Αη-Βασίλη, αλλά ακόμη και αν δεν τον δεις να κατεβαίνει, τι θα αποδείκνυε αυτό; Κανένας δεν βλέπει τον Αη-Βασίλη αλλά αυτό δεν είναι απόδειξη ότι δεν υπάρχει ο Αη-Βασίλης. Τα πιο σπουδαία πράγματα στον κόσμο είναι εκείνα τα οποία ούτε οι μεγάλοι ούτε τα παιδιά μπορούν να δουν. Είδες ποτέ νεράιδες να χορεύουν στα ξέφωτα; Σίγουρα όχι, αλλά αυτό δεν είναι απόδειξη ότι δεν υπάρχουν. Κανένας δεν μπορεί να αντιληφθεί ή να φανταστεί όλα τα θαύματα που είναι αόρατα και δεν μπορείς να τα δεις στον κόσμο.

Μπορείς να χωρίσεις τα τμήματα μιας παιδικής κουδουνίστρας και να δεις τι είναι αυτό που κάνει το θόρυβο, αλλά υπάρχει ένα πέπλο που καλύπτει τον αόρατο κόσμο, το οποίο ούτε ο δυνατότερος άνθρωπος, ούτε η συνενωμένη δύναμη των δυνατότερων ανθρώπων που έχουν ζήσει δεν θα μπορούσαν να το τραβήξουν. Μόνο η πίστη, η ποίηση, η αγάπη, η φαντασία μπορούν να τραβήξουν αυτήν την κουρτίνα και να δει και να περιγράψει την υπερφυσική ομορφιά και δόξα πίσω της. Είναι όλα πραγματικά; Α, Βιρτζίνια, σ' αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει τίποτα πραγματικό και μόνιμο.

Δεν υπάρχει Αη-Βασίλης; Δόξα τω Θεώ ζει και θα ζει για πάντα. Μετά από χιλιάδες χρόνια από τώρα Βιρτζίνια, ίσως 10 φορές 10.000 χρόνια από τώρα, θα συνεχίσει να δίνει χαρά στην καρδιά των παιδιών.

Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος.

Francis P. Church,

New York Sun, 1897

Cinema Criticism

Buried

 

Ένας άνθρωπος, προφανώς άτυχος αλλά έξαιρετικά έξυπνος, βρίσκεται θαμμένος σε ένα φέρετρο χωρίς να ξέρει που βρίσκεται. Ξέρει μόνο πως στην τσέπη του έχει ένα κινητό κι έναν αναπτήρα και πως αν θέλει να ζήσει, πρέπει να συνδυάσει στοιχεία, πρωτού τελειώσει το οξυγόνο, και μαζί του κι η ταινία. Το φιλμ είναι υπερβολικά κλειστοφοβικό, αλλά έχει ωραία τρικ κι ο σκηνοθέτης είναι μάγκας, οπότε δεν πρόκειται να βαρεθείς. Θυμίζει την ιδέα του Τηλε-φονικός θάλαμος, όλη η ταινία είναι στημένη με έναν μόνο ηθοποιό, με τη διαφορά ότι εδώ ο πρωταγωνιστής δεν κινδυνεύει από έναν ελεύθερο σκοπευτή, αλλά από την έλλειψη οξυγόνου. Πάντα θεωρούσα εξαιρετικά δύσκολο, μια μονότονη ταινία με έναν ηθοποιό να είναι ενδιαφέρουσα. Ε, αυτή εδώ είναι.

→ Πιο-κλειστοφοβικό-δεν-πάει θρίλερ που περνάει το τεστ.

→ Βαθμός: 3/5

Ένα τσιγάρο δρόμος

Μου τη σπάει να μου λένε τι να κάνω. Ακόμη περισσότερο, μ΄εκνευρίζει να μου τονίζουν πως ό,τι γίνεται, γίνεται για το καλό μου. Όχι ρε, δεν θέλω. Θέλω για μια φορά σ΄αυτή τη χώρα, του μηδενός και του απείρου, να μου δώσουν το δικαίωμα επιλογής.
  Δεν καπνίζω. Δηλαδή μπορεί κανά βράδυ, όταν βγαίνω, να κάνω κανά δυο για να μπω στο κλίμα, αλλά γενικώς δεν είμαι καπνιστής. Στην ουσία, δεν έπρεπε να μ΄ενοχλεί η νέα απαγόρευση του καπνίσματος: έπρεπε να τη δικαιολογώ. Αλλά -διάολε- όχι. Απ΄τη στιγμή που πωλείται νόμιμα, με ποια λογική θεωρείται παράνομο; Λες και όλα πήγαιναν καλά και το μόνο που έλειπε, ήταν η βελτίωση της υγείας των πολιτών. Στη χώρα που τα ποτάμια της κοντεύουν να γίνουν κόκκινα απ΄τα λύματα, που η πρωτεύουσά της αναπνεύει τεχνητά και που το καθημερινό στρες έχει γίνει τρόπος ζωής, αυτό ήταν το μόνο που έλειπε. Οι καθαροί κλειστοί χώροι.
   Λέω να πάω σε κανά μπαρ να τα πιω, αλλά ανησυχώ μήπως ο καπνός του τσιγάρου, ενοχλήσει τον διπλανό μεθυσμένο ή εκείνον που φλερτάρει τη γκόμενα έξι τραπέζια μακριά. Δε θα ανάψω τσιγάρο, γιατί στα μπουζούκια, ο καπνός θα ενοχλήσει τον ¨καλλιτέχνη¨ που εκείνη τη ώρα δεν βλέπει μπροστά του απ΄τα φώτα και τις καταχρήσεις. Και στην καφετέρια θα αποφύγω να καπνίσω, γιατί η διπλανή γιαγιά αποφάσισε πως έχει ωραία μέρα για βόλτα ή η μαμά στο διπλανό τραπέζι του κοσμικού καφέ θεώρησε καλύτερο να φέρει τα παιδιά στον θεόκλειστο χώρο με την πιο-δυνατά-πεθαίνεις μουσική απ΄το να τα πάει στην παιδική χαρά. Λες και είναι τόσο δύσκολο να δημιουργηθούν χώροι καπνιζόντων και μη.
  Θα στο ξαναπώ: καπνίζω σπάνια, σχεδόν ποτέ. Αλλά ξέρεις κάτι -διάολε: θέλω μερικά βράδια, σε άγνωστα μπαρ, να πίνω σκέτο τζιν και κοιτώντας τους περαστικούς να σκέφτομαι τι σκατά έχω κάνει, μέχρι τώρα, στη ζωή μου. Και για κάθε γκόμενα που είχα, κάθε φίλο που ξέχασα και κάθε στιγμή που μού μεινε χαραγμένη, να τραβάω μια τζούρα, στην υγειά τους. Κι ας είναι να χαλάσω τη δική μου...

Το κείμενο δημοσιεύεται και στο ellispoint.gr

Φοιτητικό τάβλι και μέτριος φραπέ

   Θα γίνουν καλύτερα τα πανεπιστήμια; Όχι, δε θα γίνουν! Γιατί αν μπορούσαν να βελτιωθούν στο ελάχιστο, θα το είχαν κάνει εδώ και χρόνια. Και είναι μάταιο να πιστεύεις πως κάτι πάει ν΄αλλάξει φέτος.
  Στο λέω ξεκάθαρα: τα ελληνικά πανεπιστήμια θα παραμείνουν μίζερα, ανεπαρκή, βρόμικα, κομματικοποιημένα, ανίκανα, χωρίς καμία φιλοδοξία. Θα συνεχίσουν να έχουν αιώνιους φοιτητές, υποβαθμισμένα πτυχία, ετοιμόρροπες εστίες και κυρίως ετοιμόρροπες νοοτροπίες. Ανθρώπους που διδάσκουν και διδάσκονται στο όνομα της αποκατάστασης στο δημόσιο, της εύκολης πρόσβασης σε οποιαδήποτε μεγαλοεταιρία και τη λογικής που χρόνια τώρα έχει κατακλύσει κάθε γωνιά αυτού του κράτους: της ξεπέτας.
  Βλέπεις τα πανεπιστήμια του εξωτερικού και σε πιάνει κατάθλιψη. Θα μου πεις, απευθύνονται σε ένα άλλο κοινό. Ξέρεις κάτι, βαρέθηκα ν΄ακούω μια ζωή πως στραβός είναι ο γυαλός. Όταν δε δίνεις τα απαραίτητα κονδύλια, όταν υπονομεύεις χρόνια τώρα την παιδεία, όταν διορίζεις ανίκανους επαγγελματίες βυσματίες σε νευραλγικές θέσεις και κυρίως αφήνεις παρατάξεις και κομματόσκυλα να αλωνίζουν στις σχολές, θα έχεις ανάλογα αποτελέσματα. Ό, τι σπέρνεις θερίζεις.
  Αλήθεια, για ποιό λόγο πρέπει να υπάρχουν κόμματα μέσα στα πανεπιστήμια; Που αλλού το είδαμε; Θα μου πεις, πώς αλλιώς θα ανδρωθούν τα νέα φυντάνια της δεξιάς, αριστερής και κεντρώας λαμογίστικης οικογενειοκρατικής ιδεολογίας.. Γιατί η λογική της τριτοβάθμιας ζωής είναι ένα ομοίωμα όσων θα συναντήσεις έξω. Μια μικρογραφία εκείνης της κοινωνίας που σε αναγκάζει να κυνηγήσεις τις εύκολες λύσεις και τις πολλές γνωριμίες.
  Αφίσες, εκλογές και καφές. Αν μου ζητούσαν να περιγράψω, με τρεις λέξεις, την εικόνα του ελληνικού πανεπιστημίου, αυτές θα σκεφτόμουν. Εκείνης της ιδέας που στο τέλος της τρίτης λυκείου, ταυτίζονταν με όνειρα, προσδοκίες και χαμόγελα. Και που λίγα χρόνια μετά, έσβησαν σαν μεσημεριανό τσιγάρο στο κυλικείο της σχολής.

Το κείμενο δημοσιεύεται και στο ellispoint.gr

Τελικά, μαζί τα φάγαμε;

  Όχι ρε Θεόδωρε, δεν τα φάγαμε μαζί! Δεν ξέρω πόσοι ήσασταν την περίοδο που αναφέρεσαι, αλλά σε πείσμα του λόγου σου, δεν θα καούν και τα χλωρά μαζί με τα ξερά.
  Γιατί, ξέρεις Θόδωρε, εμένα δε με διόρισε κανείς. Ούτε φταίω που το σύστημα είναι τρύπιο. Εγώ ήμουν απ΄αυτούς που έτρεχαν να βουλώσουν τρύπες. Που πληρώναμε και την εφορία και τα λάθη σας. Που όταν κάνατε διακοπές στα κότερα, εμείς στρώναμε πετσέτα στα βραχάκια τα απογεύματα του Αυγούστου.
  Να σου πω κάτι: συμφωνώ μαζί σου. Με έχεις πείσει πως στη ζωή υπάρχει το μηδέν και το άπειρο. Αλλά, ξέρεις κάτι, βαρέθηκα μια ζωή εσείς να είστε στο ρετιρέ κι εγώ ο εκνευρισμένος ένοικος του ισογείου. Γιατί αυτό είμαι. Μου τη σπάνε τα πάρτυ σας, τα γλέντια, τα δυνατά γέλια και οι άνθρωποι που συναναστέφεστε. Μου τη σπάτε όλοι σας. Και κυρίως με ενοχλεί ο τρόπος που θα με κοιτάξεις όταν έρθουν αυξημένα τα κοινόχρηστα. Ούτε τον προμηθευτή πετρελαίου που, εσύ, διάλεξες θέλω να πληρώσω, ούτε τις διαδρομές του ασανσέρ στον πάνω όροφο.
  Στην τελική, κι εσύ και όλοι, έχετε παραξηγήσει μερικά πράγματα. Το ότι έγινες διαχειριστής δεν σε κάνει διαφορετικό. Σαν κι εμένα είσαι κι εσύ. Απλώς, πώς να στο πω; Αντιλαμβανόμαστε αλλιώς τις ευθύνες. Εσύ, έχεις την κακιά συνήθεια να μιλάς εκ μέρους μου και να κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια. Φταίς εσύ-φταίω κι εγώ, χρωστάς εσύ-χρωστάω κι εγώ. Αλλά, ρε συ Θόδωρε, δεν είναι έτσι.
  Δε σε κατηγορώ. Μόνο, λίγο ντρέπομαι. Όχι για σένα, ούτε για τους απέναντι. Για μένα ντρέπομαι, που από αλλού ξεκίνησα κι αλλού κατέληξα. Ξανασκέψου όμως: θυμάσαι, στη διαδρομή μου, ένα αυτοκίνητο που μου έκλεισε το δρόμο; Υπουργικό ήταν. Όχι απαραίτητα δικό σου, αλλά έχει σημασία; Σημασία έχει που θα φανεί σαν ατύχημα.
  Ξέρεις τι μου θύμισες; Το παιδί στο δημοτικό που κάνει φασαρία κι όταν η δασκάλα το βάλει τιμωρία, κατηγορεί το συμμαθητή του. Ή κι οι δυο μας ή κανείς, που λένε.
  Δεν τα φάγαμε μαζί ρε Θόδωρε! Γιατί αν ήταν έτσι, με ¨έριξες¨ στη μοιρασιά. Και σε σένα που τα λέω όμως, συνεκδοχή είναι. Εννοώ όλους σας. Αυτόυς που νοιάζονται για το καλό μου. Και με ¨καρφώνετε¨ στην πρώτη ευκαιρία.

Το κείμενο δημοσιεύεται και στο ellispoint.gr

Αναμνήσεις του τελευταίου θρανίου

Αν έπρεπε να γράψω 100 λέξεις για το σχολείο, θα έγραφα την λέξη “θυμάμαι” εκατό φορές.

Θυμάμαι τα πάντα.
Τα σκαλιά, πολλά και μαρμάρινα. Θυμάμαι τον πίνακα, χιλιοσβησμένος μα βαθυπράσινος. Αν ζωγράφιζα τις αναμνήσεις μου, θα το έκανα πάνω του, με άσπρη σπασμένη κιμωλία και με το βλέμμα ψηλά. Και μετά ήταν οι φωνές, τα γέλια και τα σπρωξίματα. Και το επίμονο ηλεκτρικό κουδούνι, που διέκοπτε ευχάριστα κάθε σαρανταπέντε.

Θυμάμαι τα πάντα.
Τους συμμαθητές, τους καθηγητές, τους προέδρους. Και τους “αντιπάλους” από τη διπλανή τάξη. Και τα παιδιά του τελευταίου θρανίου. Και τους αριστούχους της πρώτης γραμμής.

Δεν ξέχασα τίποτα.
Ούτε τα μεγάλα βιβλία, ούτε τα μικρά διαλείμματα. Ούτε εκείνη την επίμονη μελωδία που σιγοσφύριζα όταν περίμενα το σχολικό. Ούτε τα κόκκινα χείλη που φίλησα πρώτη φορά.

Μα πάνω απ΄όλα θυμάμαι την πρώτη μέρα... Της τάξης, της χρονιάς, του σχολείου. Με τα “παιδιά”. Θυμάμαι να έχω τόσα να τους πω , να έχω τόσα να ακούσω. Με μια παιδική προσμονή που ποτέ δεν είπε να μεγαλώσει. Και με “εκείνη”. Που πάντα μου μιλούσε και πάντα με απέφευγε. Που ήταν πάντα κοντά και πάντα μακριά μου.

Και για την πρώτη εντύπωση, μετά από τρεις θαλασσινούς μήνες. Που πάντα υποχρεούνταν να είναι καλύτερη απ΄αυτή που άφησες. Καινούρια ρούχα, καινούρια τετράδια, καινούρια μυαλά. Και αναμνήσεις που δεν ήθελες να φύγουν. Και μέρες που δεν ήθελες να τελειώσουν. Και γέλια που δεν έλεγαν να σβήσουν.

Γιατί στην ουσία αυτό έκρυβε η κάθε πρώτη μέρα. Την αναμονή να ζήσεις με πάθος όλα αυτά που θα΄ρθουν. Τις πικρές χαρές και τα γλυκά κλάματα, τα φοβισμένα διαγωνίσματα, τα χαλαρά κενά. Αυτά που αποτυπώνονται στο χαμόγελό σου όταν ανοίξεις, πρώτη φορά, το σκουριασμένο χερούλι. Και βαδίσεις σχεδόν βαριεστημένα πετώντας την τσάντα κάτω.

Στο σχολείο ζεις, μαθαίνεις, αγαπάς, αισθάνεσαι. Ο αδερφός μου φέτος ξεκινάει τη δευτέρα δημοτικού. Κι αν, για κάτι, θα έπρεπε να ευχηθώ, αυτό θα ήταν: στα χρόνια που έρχονται, να ζήσει, να μάθει, να αγαπήσει, να αισθανθεί...

το κείμενο δημοσιεύεται και στο ellispoint.gr

Λόγια του Σεπτέμβρη

Ο Σεπτέμβρης είναι ο πιο ρομαντικός και μελαγχολικός μήνας του χρόνου. Αλλά 1^η Σεπτέμβρη λέγονται και οι πιο κλισέ αστείες ατάκες…

Άντε, καλό χειμώνα/ Και τώρα τα κεφάλια μέσα/ Τσιγάρο τέλος/ Από σήμερα δίαιτα/ Κομμένα τα περιττά έξοδα/ Αρχίζω διάβασμα/ Πιάνω δουλειά/ Ψάχνω σπίτι/ Πάμε για κανα τελευταίο μπάνιο/ Σα να έβαλε ψύχρα μου φαίνεται/ Πάρε και μια ζακέτα μαζί/ Έχω μείνει ταπί/ Πότε αρχίζει το Τσάμπιονς λιγκ;/ Πάμε εκδρομή το Σαββατοκύριακο/ Έρχονται εκλογές/ Γαμημένη κίνηση/ Είναι η μεγάλη επιστροφή/ Μέγκα μου/ Πρέπει  να πάμε σούπερ μάρκετ/ Έχει λήξει απ τον Ιούλιο/ Χρωστάμε

100 λέξεις για το πρωτάθλημα που αρχίζει

Ριέρα/ ανανέωση/ ελεύθεροι/ γκαλάκτικος/ νταμπλ/ Ολυμπιακός/ κι οι υπόλοιποι/ παραμονή/ ντέρμπυ/ πρόστιμο/ άρχισαν τα έργα στο Βοτανικό/ καλό κλίμα/ κεκλεισμένων των θυρών/ εκτίναξε το μπάτζετ/ Παο/ και δεν πάω/ Nova/ Βαλβέρδε/ κλοπή/ στημένα/ καθαρό οφσάιντ/ βρόμικο παιχνίδι/ δυο μέτρα μπροστά/ μισό μέτρο πίσω απ΄τη γραμμή/ Γκοβού/ γκαβός επόπτης/ παράπονα/ Κωνσταντόπουλος/ όνειρα/ πρόεδρος σουπερλίγκας/ πράσινοι/ κότερο/ στοίχημα/ χαμένο/ ορίτζιναλ/ έτσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό/ δικέφαλος/ Τζίγγερ πούλα/ εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ/ διαιτησία/ Αθλητική Κυριακή/ οργανωμένοι/ ανοργανωσιά/ κύπελλο/ πρωτάθλημα/ κύπελλοοο - πρωτάθλημααα/ κότες/ λαγοί/ Σωκράτης/ σουπερστάρ/ γκολ/ και ξύλο/ λαμογιά/ φυλλάδες/ πόλεμος/ μεταγραφές/ επεισόδια/ παλτά/ επεισόδια/ ανταλλαγή οπαδών/ επεισόδια/ τέλος

Think smart like Fox

100 λέξεις για την απεργία των οδηγών βυτιοφόρων

καθυστερήσεις/ επιστράτευση/ ανέχεια/ 1.6 ευρώ το λίτρο/ κονβόι/ ψευτομαγκιά/ στρατός στους δρόμους/ άρνηση/ ουρές/ δηλώσεις στην κάμερα/ κλειστά επαγγέλματα/ κλειστά βενζινάδικα/ συγγνώμη πρατήρια/ μόνο ντίζελ/ χαμένα μπάνια/ πλαφόν/ δεν έχω/ κρίση/ απεργία/ εμείς τι φταίμε;/ ακινητοποίηση/ ανορθόγραφες ανακοινώσεις/ κόνοι στις εισόδους/ καλά τους έκαναν/ λεωφορεία/ δικαιολογίες/ οικονομία/ ήθελα αλλά δε μπορούσα/ νεκρά στα 100 χλμ./ θα περάσεις να με πάρεις;/ παραλία με το τραμ/ νεύρα/ δυσαρεστημένοι τουρίστες/ αλλά δε μας νοιάζει/ κλειστά αεροδρόμια/ αλλά να΄χω εγώ βενζίνη/ θα το δώσω/ δεν πάει άλλο/ άναψε λαμπάκι/ εκμετάλλευση/ ταλαιπωρία/ ε ρε, χούντα που τους χρειάζεται/ ούτε στη χούντα δεν γίνονταν τέτοια/ συνεχίζουμε/ λιντσάρισμα/ ματ/ ντροπή/ ευτυχώς/ τελείωσε

το κείμενο δημοσιεύεται και στο ellispoint.gr

Αλήθειες της ζωής

8 τρόποι για να σας διώξουν απ΄τα πάρτυ

• Ντυθείτε σαν να πηγαίνατε για τσιγάρα στο περίπτερο. Μάλλον, σαν να πηγαίνατε τα τσιγάρα στο περίπτερο. Φορέστε μακό ψιλοφθαρμένο σορτσάκι με άσπρο κόκκινο αμάνικο ή κάπρι μέχρι τον αστράγαλο. Συνδυάστε τα με ποδοσφαιρικά παπούτσια ή με πέδιλα και κάλτσες. Εν πάση περιπτώσει, δηλώστε την παρουσίαση με το καλημέρα -και πιθανόν με το καληνύχτα.
• Όταν δείτε κόσμο να φλερταρει ή ζευγάρια να συζητάνε μοναχικά, παρατήστε οτιδήποτε άλλο κάνετε (δε χρειάζεται να ξέρουμε) και ορμήξτε. Μπείτε σφήνα ανάμεσά τους και διακόψτε τους με σαχλά αστεία ή συζήτηση που θα βαριόντουσαν να κάνουν ακόμα και σε καφενείο. Αν είστε άντρας, μιλήστε σ΄εκείνον όχι μόνο για τις μεταγραφές που δεν έκανε ο γαύρος, αλλά κυρίως για την οικολογική καταστροφή. Αν είστε γυναίκα, πείτε σ΄εκείνη για τα θέματα του γερμανικού Focus (παλιότερου μήνα). Αν, μάλιστα, τα κάνετε αντίθετα, θα σας θυμούνται μια ζωή.
• Κοροϊδέψτε με μανία τη μουσική που παίζει στο πάρτυ. Σε κάθε κομμάτι που ακούγεται, φωνάξτε γελώντας με ορθάνοιχτο στόμα: ¨Μα τι βάζει ο μαααλάκας...¨ ενώ κοιτάζετε τον διοργανωτή της βραδιάς. Προτείνετε, με ακραία σοβαρό ύφος, πάνω από 20 φορές σε γνωστούς και, κυρίως, αγνώστους να γίνετε εσείς ο Dj. Αν δεν σας κάνουν τη χάρη (προφανώς), κρατήστε μούτρα όλη τη νύχτα.
• Ξεκινήστε καυγά με τον πιο μικρό-αδύναμο-βλάκα του πάρτυ για εντελώς ασήμαντη αφορμή -πχ. Επειδή δε σας είδε να σας χαιρετήσει (δεν σας έχει ξαναδεί). Κάντε πως πάτε να του επιτεθείτε αλλά σας κρατάνε, ακόμα κι αν δε σας κρατάει κανείς. Βρίστε τον πολύ κι όταν γίνετε αντιπαθητικοί απ΄το σύνολο των καλεσμένων, βγάλτε κραυγή πόνου λες και σας έχει χτυπήσει άσχημα. Πείτε: ¨Γιατί σε μένα Θεέ μου...¨ κοιτώντας προς το ταβάνι.
• Εξερευνήστε όλους τους χώρους του σπιτιού χωρίς να ρωτήσετε ή να πάρετε άδεια από κανέναν. Μπείτε στις κρεββατοκάμαρες και ανοίξτε με ορμή τις ντουλάπες και τα συρτάρια. Αν κάποια πόρτα πχ. αποθήκη είναι κλειδωμένη, πάρτε φόρα και πέστε πάνω της μέχρι να τη σπάσετε. Αν βρείτε κατσαβίδια, χαλάστε και το χερούλι. Αν σας πουν τίποτα, πειτε: ¨Ρε, είχα μια περιέργεια...¨ και χαζογελάστε με σάλια. Παρατηρήστε το ύφος τους.
• Αναθέστε στον εαυτό σας το ρόλο του φωτογράφου της βραδιάς. Τραβήξετε τους φωτογραφίες την ώρα που τρώνε, αν έχουν λερωθεί ή, ακόμα καλύτερα, αν κλαίνε. Πλησιάζετε την κάμερα πάρα πολύ κοντά στο πρόσωπό τους και ρυθμίστε το φλας στο τέρμα. Πάρτε ύφος επαγγελματία και δίνετέ τους, συνεχώς, οδηγίες για το πως θα στηθούν. Αν, δε, κάποιες συνοδεύονται επαναλάβετε γρήγορα φράσεις όπως: ¨Νοίωσε την κάμερα μέσα σου¨ κτλ. ενώ βρίσκεσαι σε διαρκή κίνηση. Όταν έχουν πάρει πόζα, στρίψε την κάμερα σε άλλο στόχο χωρίς να τους τραβήξεις φωτογραφία.
• Στον μπουφέ, φρόντισε να δοκιμάζεις απ΄όλα πριν τα βάλεις στο πιάτο σου. Αν δε σ΄αρέσει αυτό που δοκίμασες, φτύσ΄το κάτω. Αν σ΄αρέσει, πάρε τόσο μεγάλες ποσότητες μέχρι οι γύρω σου να σε κοιτάνε σοβαροί. Μόλις το πιάτο σου ξεχειλίσει, ρίξ΄το κάτω. Ξαναγέμισε.
• Φλέρταρε πρόστυχα, οποιαδήποτε σου φαίνεται απρόσιτη, ιδιαίτερα εκείνες που συνοδεύονται. Ρίξε φανερά επίτηδες το ποτό πάνω στο φόρεμά τους και στη συνέχεια κραύγασε με γέλια σαν να τις κοροιδεύεις. Κάν΄το σε τουλάχιστον 5 κοπέλες, ενώ μπορείς να δοκιμάσεις το ίδιο και με το γλυκό. Όσο πιο νωρίς στη βραδιά, τόσο πιο μαλάκα θα σε θεωρήσουν. Ε, και; Σου λένε τίποτα καινούριο;

Θυμάμαι...

Πολλές φορές σκέφτομαι τι διάολο συμβαίνει στην Eλλάδα. Φαντάζομαι τις μέρες που θα μπορώ να ονειρεύομαι ότι θα ακολουθήσω ένα επάγγελμα που πραγματικά θέλω και θα πληρώνομαι γι΄αυτό, θα κάνω τα πράγματα που έχω επιλέξει να κάνω και επιτέλους θα έχω μια Eλλάδα που με υποστηρίζει, με σέβεται και -γιατί όχι- με συμπαθεί.

Μόνο που μερικές φορές γυρνάω λίγα χρόνια πίσω, στο 2003, και θυμάμαι μια διαφορετική Eλλάδα. Mια χώρα σε ανάπτυξη, με έργα και ιδέες που θα μας πήγαιναν μπροστά. Κυρίως θυμάμαι τους ανθρώπους και την αισιοδοξία γύρω μου, πως τα πράγματα τα πάνε καλύτερα. Mπήκαμε στο 2004 και νόμιζες που κρατούσαμε όλο τον κόσμο στα χέρια μας. ΄Eβλεπες την Eλλάδα των Oλυμπιακών Aγώνων, του πολιτισμού. Tου μέλλοντος.

Ίσως βέβαια οι προσδοκίες να μας έπεσαν βαριές και να μη μπορέσαμε να συγκρατήσουμε ένα καλά σχεδιασμένο μέλλον στους ώμους μας. Ίσως υπερβολικά καλά σχεδιασμένο. Aπ΄αυτά που βλέπεις πως δε μπορούν να έχουν βάση. Tο πρόβλημα ήταν πως στη δική μας βάση, τα θεμέλια που χτίζαμε τη χώρα του αύριο, ήταν σαθρά.

Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες, που έγραφε κι ο ποιητής. ΄Hρθαν οι αποκαλύψεις με τα βάζα για το μέλι, ήρθαν τα Bατοπαίδια, τα ομόλογα, η Siemens. Πάνω που νόμιζες πως είχες αφήσει πίσω σου τα χρηματιστήρια του παρελθόντος, συνειδητοποίησες πως η μισή Eλλάδα κλέβει. Και πως εσύ ήσουν στην άλλη μισή. Aλλά για ξανασκέψου: ήσουν καθηγητής κι έκανες ιδιαίτερα, έβριζες το Δημόσιο κι έκανες τα πάντα για να μπεις σ΄αυτό, ήσουν ταζιτζής κι έβαζες τρεις και τέσσερις διαφορετικούς επιβάτες μαζί, είχες μαγαζί και ξεχνούσες να δώσεις απόδειξη. Tι με κοιτάς; Eσύ τα έκανες όλα αυτά. Θα μου πεις είναι και τα πρότυπα που έβλεπες γύρω σου. ΄Eβλεπες πολιτικούς να έχουν βίλες, έβλεπες υπουργούς να διορίζουν και να διορίζονται, έβλεπες ότι πιο σάπιο υπήρχε κι εσύ ονειρευόσουν να γίνεις κομμάτι του.

Και, εν μέρει, συμφωνώ μαζί σου. Δηλάδη, τι παραπάνω είχε αυτός από σένα. Tο θέμα γίνονταν εγωιστικό από κάποιο σημείο και μετά. Ξέρεις, όμως, κάτι; Mπορείς να πεις ότι δε σε ένοιαζε, ότι αν μπορούσες κι εσύ το ίδιο θα κάνες. Και επειδή δεν μπόρεσες, τώρα τους βρίζεις. Mπορείς να πεις ό,τι θέλεις. Tο μόνο που δεν μπορείς να υποστηρίξεις είναι πως δεν ήξερες. ΄H πως δεν το περίμενες.

Και τώρα τι; Δεν ξέρω τι πιστέυεις, αλλά εγώ δεν είμαι διατεθιμένος να κάνω ούτε μια θυσία. Oύτε δέχομαι να απαιτούν χρήματα αυτοί μου δάνειζαν με το ζόρι. Pέει, δυστυχώς ακόμα, στο αίμα μου το Δντ dna του ΄Eλληνα. 

Δεν είμαι δεξιός, δεν είμαι αριστερός, δεν είμαι κεντρώος. Για την ακρίβεια δεν πιστεύω πως πρέπει να πάμε ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ούτε ευθεία. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Eκεί που έβλεπα στα βλέματα του κόσμου την ελπίδα πως αλλάζουμε, πως επιτέλους ζούμε, κινούμαστε και ονειρευόμαστε όπως θέλουμε κι όχι όπως πρέπει. Που οι κανόνες ήταν δικοί μας και δε μας όριζε κανείς. Mάλλον, μας όριζε το όραμά μας.

Δεν ξέρω αν ακόμα και τότε η κατηφόρα είχε ξεκινήσει. Δε με νοιάζει κιόλας. Aπλώς, η τελευταία καλή ανάμνηση που έχω απ΄αυτή τη χώρα, μου φέρνει στο μυαλό εκείνες τις μέρες του Ιουνίου του 2004. Tότε που στον πρώτο καλοκαιρινό καύσωνα, τελείωνα τη δευτέρα λυκείου και δεν φανταζόμουν το μέλλον μου σε καμιά άλλη σύγχρονη πόλη. Nόμιζα ότι ζούσα ήδη σε μια τέτοια.

το κείμενο δημοσιεύεται και στο ellispoint.gr

Άλλες 100 λέξεις για το καλοκαίρι

φαντασία/ αστυνομικό μυθιστόρημα/ φωτιές/ αγάπη/ καλοκαιρινή βροχή/ σχέδια/ σχεδία/ ντουζ/ άδεια/ μπαράκι/ θερινό σινεμά/ σουβλάκι περπατώντας/ βερμούδα/ υπερβολή/ Βερμούδες/ αντοχή/ δίαιτα/ μασάζ/ δύσκολες αποφάσεις/ προσούτο με πεπόνι/ αναμνήσεις/ πανελλήνιες/ φέτα με καρπούζι/ άμμος στις σελίδες του βιβλίου/ ερημικές παραλίες/ μοναχικές βραδιές/ γαλάζιο/ air-condition πλοίου/ άγχος/ φλερτ/ βότκα-μαρτίνι/ Φιδάκι/ παρεξήγηση/ ξυπόλητα κορίτσια/ ξενοδοχείο/ αποτυχία/ ξέγνοιαστο τσιγάρο/ vintage/ απωθημένο/ κύματα/ θυμάμαι/ ξεχνώ/ φούτερ στον ώμο/ ξύπνημα στην παραλία/ γρανίτα/ Island/ μικρή Άρκτος/ που έχει μηχάνημα ανάληψης/ κοκκινίλες/ ¨...της ζωής μου¨/ κεράσια/ στίχοι/ στόχοι/ μπουκάλα/ ξεμείναμε/ παράδεισος/ club sandwich/ ροκ μπαλάντα/ κινητό/ αφιέρωση/ εμμονή/ λεμόνι/ παραλίγο/ να προσέχεις/ σ΄αγαπώ

το κείμενο δημοσιεύεται και στο ellispoint.gr

Hipsteria - To σαβουάγ βίβγ ενός φαντασμένου

27 λόγοι που δείχνουν πως είσαι μαλάκας Hipster

• Ψάχνεις τα πλέον άγνωστα κομμάτια στο iTunes. Μόλις αυτά αποκτήσουν πάνω από 20 views τα σνομπάρεις γιατί έχουν γίνει, πλέον, mainstream.
• Διαβάζεις την Athens Voice, τη Faq και τη Lifo. Μετά τη μέση.
• Κάνεις συνδυασμούς ρούχων που θυμίζουν το Σταύρο Παράβα. Και τα θεωρείς τρέ(ν)ντι.
• Ακούς τη λέξη hipster και καταλαβαίνεις τι -διάολο- σημαίνει.
• Κινείσαι με ποδήλατο ακόμα κι αν ο Κατρίνα πλησιάζει.
• Ενημερώνεσαι μόνο από blog. Μόδας.
• Έχεις προσθέσει στο καθημερινό σου λεξιλόγιο, φράσεις όπως: ί(ν)ντι, α(ν)ντεργκράου(ν)ντ, Φρένο Γκάζι, Άθενς Βόις, ολσταράκια, μέινστριμ.
• Θεωρείς το περιοδικό Free εφάμιλλο της Δομής (τι εννοείς ποια είναι η Δομή;)
• Βρίζεις στα αγγλικά.
• Γράφεις συνεχώς στο Twitter αστεία για την κρίση. Απ΄το iphone.
• Θεωρείς τη Lady Gaga συνεχιστή της Μελίνας Μερκούρη.
• Σχεδιάζεις διακοπές στους Παξούς, στα (Αντι)Κύθηρα και στα Κουφονήσια.
• Βγάζεις ψευτοκαλλιτεχνικές φωτογραφίες από πάρτιζ (σικ). Και δε νιώθεις ντροπή.
• Ακούς γύρω σου να συζητούν γελώντας για ροζ all star, φουλάρια και πολ φρανκ μπλουζάκια, χωρίς να καταλαβαίνεις το λόγο που γελούν.
• Στα Zara σου κάνουν έκπτωση ακόμα και στα διαφημιστικά.
• Βλέπεις μόνο γερμανικό σινεμά. Χωρίς υπότιτλους.
• Πηγαίνεις 4 φορές την εβδομάδα σε συναυλίες (όχι της Φωτεινής Δάρρα).
• Όταν σε ρωτήσουν πόσο κοστίζουν αυτά που φοράς, περιλαμβάνεις και τα γυαλιά ηλίου στην τιμή.

•  Αφήνεις ελαφρύ μουστάκι.
• Αναφέρεις ανά 3 προτάσεις τη φράση: ¨Θα φύγω απ΄την κωλοελλάδα. Φάκιν πλέις¨.
• Αφήνεις το εισιτήριο του μετρό, για να το πάρει ο επόμενος.
• Κάνεις πολλές γκριμάτσες όταν σε τραβάνε τραβάς φωτογραφίες.
• Πηγαίνεις στα φθηνότερα μαγαζιά και παραγγέλνεις τα ακριβότερα κοκτέιλ (4.70 ευρώ). Ακόμη κι εκεί συζητάς για γαμημένα συγκροτήματα.
• Γνωρίζεις το πρόγραμμα του Mad.
• Κοροϊδεύεις τους emo χαζογελώντας (μάντεψε...).
• Δε βρίσκεις τίποτα το αστείο σε αυτό το κείμενο.
• Έστω και λίγο, με θεωρείς μαλάκα για όλα τα παραπάνω που έχω γράψει (φαντάσου πόσο με νοιάζει...).

το κείμενο δημοσιεύεται και στο ellispoint.gr

Όλο το καλοκαίρι σε 100 λέξεις

μαυρισμένα πόδια/ ξανθά μαλλιά/ καρπούζι/ κόκκινα νύχια/ φρέντο καπουτσίνο/ σημάδια απ΄το μαγιό/ καλοκαιρινά ραντεβού/ μουντιάλ/ loafers/ επαναλήψεις/ blockbuster/ ηλιοροφή/ εφημερίδες που παίρνει ο αέρας/ ipod/ ξαπλώστρα με μαξιλάρι/ 30 ευρώ είσοδος/ Σαντορίνη/ μεταγραφές/ club/ daquiri/ σαγιονάρες/ Ρετιρέ/ άδεια πόλη/ δεκαπενταύγουστος/ αγάπη καλοκαιρινή/ ωραία γειτόνισσα/ αλάτι/ κύμα/ κρεμασμένα μαγιό/ ξενοδοχείο/ ομελέτα με χωριάτικη/ πισίνα/ νοικιασμένο αμάξι/ λεφτά τέλος/ DownTown/ μπύρες/ ραδιόφωνο/ σεξ/ παγωτό μηχανής/ εξεταστική/ αεροπλάνο/ τόπλες/ άμμος/ Πάρος/ ρακέτες/ Carroten/ ψάρεμα/ σκάφος/ ροδάκινα/ Ολυμπιακός/ σταφύλια/ διακοποδάνειο/ Starbucks/ φωτογραφία/ παραλία/ ταβέρνα/ αχινός/ πλοίο/ καλαμαράκια/ γεμιστά/ ξενύχτι/ πρώτη φορά/ ομπρέλα/ μπάλα/ rooms to let/ μουσική/ τελευταίο/ αποφοίτηση/ κρέπα σοκολάτα-μπισκότο/ απαγορέυεται/ ελεύθερο/ πανσέληνος/ ζωή

το κείμενο δημοσιεύεται και στο ellispoint.gr

Money festo

Να το ξεκαθαρίσω απ΄την αρχή. Δεν είμαι από κείνους που αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες κατά πρόσωπο. Προτιμώ όταν βλέπω το πρόβλημα, να κάνω πως δεν υπάρχει. Το ίδιο μάλλον θα κάνω και τώρα με την κρίση. Πες με δειλό. Σύμφωνοι. Ό,τι πεις όμως για μένα, ισχύει για όλους. Και για σένα, επίσης.

Η κρίση υπάρχει. Είναι πραγματικότητα. Από τη γενιά των 500 ευρώ και τους ανέργους με πτυχία, μέχρι τις οικογένειες με 2 παιδιά και μισθό 1.500 ευρώ. Και οι δυο μαζί. Τώρα θα μου πεις ότι χρειάζεται σκληρή πρoσπάθεια απ΄όλους μας, τρία χρόνια λιτότητας και να αναλογιστούμε τις σπατάλες και τα λάθη του παρελθόντος. Ξέρεις κάτι; Δε με νοιάζει! Δεν έχω να απολογηθώ σε κανέναν. Ούτε λάθη έκανα, ούτε σπατάλες.

Δε με νοιάζει ούτε που θα βρούμε τα λεφτά, ούτε αν θα τα καταφέρουμε, ούτε ποιοι θα δυσκολευτούν περισσότερο. Αυτό που με ενδιαφέρει, είναι ότι εγώ δεν είμαι διατεθιμένος να βοηθήσω στο ελάχιστο. Ας πουλήσουμε την ψήφο μας για την είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε., ας δώσουμε καμιά βραχονησίδα, ας επινοικιάσουμε την Ακρόπολη. Ας δεσμεύσουν όλη την εκκλησιαστική περιουσία, ας κάνουν ό,τι θέλουν, αρκεί να μην ενοχλήσουν εμένα. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ. Καθόλου.

Όλα ξεκίνησαν μερικά χρόνια πριν, όταν η Ελλάδα αποφάσισε να βγει απ΄τη μιζέρια. Και καλά έκανε. Δε φταίμε εμείς που οι άλλοι είναι μαλάκες ξενέρωτοι. Ξοδεύαμε περισσότερα απ΄όσα βγάζαμε σε βάρος των άλλων. Ε, και; Καλά κάναμε. Και οι διακοπές στη Σαντορίνη και τα ξενύχτια μέχρι το πρωί κι οι ατελείωτες διακοπές κι οι εκατοντάδες δόσεις κι οι καθημερινές βόλτες και το Δημόσιο κι οι καφέδες. Ποιος θα μας κρίνει; Η Αγγλία που θεωρεί έθιμο το απογευματινό τσάι, η Ιταλία που βγάζει συνεχώς πρωθυπουργό ένα γλοιώδη επιχειρηματία πορνόγερο, η Γερμανία που μέχρι πριν από είκοσι χρόνια χωρίζονταν στα δυο.. Δεν δίνουμε λόγο σε κανέναν.

Είναι σαν να βλέπεις τη Μέγκαν Φοξ σε ταινία -πάντα με καύλωνε μου άρεσε αυτή η κοπέλα. Πληρώνεις για να τη δεις να παίζει και μετά παραπονιέσαι γιατί δεν έπαιξε καλά. Ήξερες που πήγαινες. Χρηματοδοτούσαν την Ελλάδα, για χρόνια, με ανεξέλεγκτα ποσά και τώρα ζητάνε το λόγο επειδή τα φάγαμε. ΚΑΛΑ ΚΑΝΑΜΕ. Δεν πρόκειται να πάρουν τίποτα πίσω.

Η ζωή των Ευρωπαίων μοιάζει με μια σχέση που δεν τραβάει άλλο. Σε κρατάει συνεχώς πίσω. Η Έλληνες αντιλαμβάνονται τον κόσμο σαν ένα γαμήσι. Ζήσε τη στιγμή, έτσι δεν πάει; Έτσι κι αλλιώς, αν σκεφτείς τι σου έχει μείνει απ΄τη ζωή ως ανάμνηση, κάτι γαμήσια θυμάσαι. Και κάτι φεγγάρια.

Πως να χρεωκοπήσετε με απλά βήματα

Ξεκινήστε συγκεντρώνοντας όλη την οικογενειακή περιουσία. Όσο περισσότερα λεφτά χάσετε, τόσο πιο μαλάκας θα νιώσετε στο τέλος. Άρα αξίζει τον κόπο. Μαζέψτε συντάξεις, μισθούς, τα δίδακτρα του σχολείου των παιδιών και στην ανάγκη πουλήστε το οικόπεδο στη Λούτσα ή το δυάρι στο Παγκράτι. Ρευστοποιήστε όση περισσότερη περιουσία μπορείτε. Το κόλπο πιάνει ακόμα κι αν δεν έχετε όλα τα παραπάνω, αλλά η χαρά δεν είναι η ίδια...

Απαραιτήτως, πείστε τη γυναίκα σας, να σας μεταβιβάσει το πατρικό της, λέγοντας πως τώρα πλέον έχετε ωριμάσει και θέλετε να κάνετε μια δική σας επένδυση με σίγουρα βήματα. Τονίστε τα ΣΙΓΟΥΡΑ ΒΗΜΑΤΑ. Ταυτόχρονα δείχνετέ της, με θολωμένα μάτια και κοιτάζοντας το ταβάνι, φωτογραφίες απ΄το Life & Style, την Ψαρού και το κότερο του Αμπράμοβιτς, βγάζοντας βαθύ αναστεναγμό. Θα σας λυπηθεί -ή θα λυπηθεί τον εαυτό της. Πάρτε το ύφος του μαλάκα (δε θα σας είναι άγνωστο) και γελάστε σαρδόνια. Μόλις κάνατε την αρχή.

Φυσικά όσο πιο πολλά χρήματα έχετε, τόσο περισσότερες επιλογές είναι δικές σας...

1. Αγοράστε ελληνικά κρατικά ομόλογα. Προτιμήστε αυτά για τα οποία οι χρηματιστές του οίκου Moondy's κάνουν το σταυρό τους. Αγνοείστε τους. Επενδύστε σ΄αυτά ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων σας αν θέλετε το τέλος να είναι σύντομο. Για μεγαλύτερη ξεφτίλα, αρχίστε να το διαδίδετε σε γνωστούς και φίλους με καμάρι. Παρατηρήστε τον οίκτο στις αντιδράσεις τους.
2. Πάρτε αυτοκίνητο πολύ μεγάλου κυβισμού, τουλάχιστον 5.000 cc, για να κινείστε στο κέντρο της πόλης όταν έχει κίνηση κι ένα Smart για τα μεγάλα ταξίδια, πατώντας το γκάζι στον κόφτη και με το air-condition σε θερμοκρασία που συντηρεί γρανίτες. Μη σας νοιάζει το περιβάλλον. Αν είχε κι αυτό λεφτά, τα ίδια θα΄κανε.
3. Πάρτε ομάδα της Σουπερλίγκας. Κάντε πολλές, ακατανόητα ακριβές, μεταγραφές παικτών σχεδόν τρίτης ηλικίας. Κάντε τα πάντα ώστε η ομάδα να βρεθεί έξω από κάθε στόχο απ΄το Νοέμβριο, ενώ εσείς συνεχίστε να ανανεώνετε προκλητικά γρήγορα τα συμβόλαια των χειρότερων ποδοσφαιριστών. Όσο η κατάσταση στους οπαδούς θα τείνει στην έννοια ¨μπουρδέλο¨ βγείτε στα κανάλια και αποκαλέστε τους: Αχάριστους.
4. Ανοίξτε μια εφημερίδα αυτή την εποχή. Ψάξτε το φτωχότερο αναγνωστικό κοινό που δεν αγοράζει ποτέ εφημερίδα. Σ΄αυτούς θα απευθύνεστε. Κάντε όλα τα φύλλα έγχρωμα, χρησιμοποιείστε ιλλουστρασιόν χαρτί, χωρίς καθόλου διαφημίσεις και φροντίστε τα κείμενα να είναι ανούσια, κακογραμμένα και λίγα. Επίσης, προβάλλετε τον πλούτο και τη χλιδή. Στην ανάγκη βάλτε σε κάθε φύλλο τη Γιάννα (τί ποιά Γιάννα;) στο εξώφυλλο. Στην τελική γράψτε τα όλα μόνος σας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε θα πληρώνετε πολλούς δημοσιογράφους. Πάρτε ως πρότυπο τον ¨Ελεύθερο Τύπο¨ της τελευταίας περιόδου και προσλάβετε ανεξήγητα πολλούς. Αν είναι ανειδίκευτοι και αμόρφωτοι ακόμα καλύτερα. Για να γίνετε ακόμα πιο προκλητικοί αφήστε πολλές κενές σελίδες. Όσα πιο τζάμπα λεφτά, τόσο χειρότερα (καλύτερα) αποτελέσματα. Και η τιμή. Σε πείσμα της κρίσης βάλτε την εφημερίδα 8-9 ευρώ την απλή έκδοση. Στην έκδοση με τα DVD κάντε και δόσεις... Υποστηρίξτε το εγχείρημα με φανατισμό ως το τέλος.
5. Αρχίστε να απαντάτε σε όλα τα spam mail που σας έρχονται στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο δίνοντας τα πραγματικά σας στοιχεία σε όποιον τα ζητήσει. Από τον ΑΦΜ μέχρι το νούμερο της φανέλας που φοράτε όταν κοιμάστε. Δώστε ιδιαίτερη προσοχή στα mail που προέρχονται από χώρες όπως το Τρινιτάν και το Τζιμπουντί. Είναι τα πιο ειλικρινή. Έτσι να φερθείτε κι εσείς. Μη σας παραξενέψει που μια αφρικανή 90χρονη αποφάσισε να σας χαρίσει όλη της την περιουσία. Ούτε που ένας αφγανός πρόσφυγας έχει δισεκατομμύρια και αντί να χρηματοδοτήσει την Αλ Κάιντα, θέλει να τα φέρει στην Ελλάδα μέσω του δικού σας λογαρισμό. Είναι απολύτως φυσικό. Για να τον ευχαριστήσετε, στείλτε του και μια καρτ ποστάλ απ΄την Ψυτάλλεια.

Πούρα, βίζιτες και Καγιέν, δε θα μας πάρεις Όλι Ρεν

Κι ένα ανέκδοτο που εκφράζει την ελληνική λαμογιά μας. Καλώς ή κακώς (μαντέψτε...) αυτοί είμαστε.

Τρεις οικοδόμοι -ένας Αλβανός, ένας Γερμανός κι ένας Έλληνας- πάνε στον παράδεισο. Εκεί τους υποδέχεται ο άγιος Πέτρος ο οποίος ζητάει, κάποιος απ΄αυτούς,  να αναλάβει να χτίσει ένα φράκτη. Αρχίζει λοιπόν να ρωτάει έναν-έναν προκειμένου να επιλέξει...

Ποντάροντας στο Φαβορί

Μερικές φορές, ένα άθλημα δεν χρειάζεται μπάλα για να εντυπωσιάσει. Για να πειστώ, αρκούσε μια βόλτα στον Ιππόδρομο, όπου σαν από άλλη εποχή, παρακολούθησα 9 κούρσες σε 4 ώρες και κάτι. Περίπου 70 άλογα πέρασαν με ταχύτητα από μπροστά μου χωρίς να με ενδιαφέρουν ούτε οι χρόνοι ούτε οι νικητές. Σαν να φορούσα κι εγώ, κατά κάποιο τρόπο, παρωπίδες.

Πρέπει να ήπια 4 φρέντο εσπρέσσο καφέδες και να διάβασα όλο το Γκανιάν για να καταλάβω τι διάολο σημαίνει Πλασέ, Φορκάστ, Σύνθετο κ.α. Τελικά αποφάσισα να παίξω Τράικαστ, δηλαδή: κερδίζει όποιος προβλέπει τους τρεις πρώτους ίππους κάθε ιπποδρομίας, προσδιορίζοντας τη σειρά άφιξης, δηλαδή ποιός πρώτος, ποιός δεύτερος και ποιός τρίτος. Όπως καταλαβαίνεις, παπάρια κέρδισα δεν κέρδισα. Είχα παίξει τη σειρά 2-5-9 και ήρθε 1-7-8. Παραλίγο.

Συνέντευξη με το Twitter του Χριστόφορου Παπακαλιάτη...

Πές το δημοσιογραφική περιέργεια, πες το προσμονή ενός ειδώλου (ουδόλως), αλλά πάντα ήθελα να κάνω συνέντευξη στον Παπακαλιάτη. Μου φάνηκε όμως πιο εύκολο να αρχίσω να ρωτάω το Twitter του ChristoPap. Έτσι λοιπόν οπλίστηκα με υπομονή, πήρα ένα φρέντο εσπρέσσο, ρούφηξα μια γουλιά, στάθηκα απέναντι απ΄το λάπτοπ, έκανα κρακ-κρακ τα δάχτυλα -όπως στις ταινίες-, πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα να ρωτάω. Ήδη άρχισα να νιώθω δέος...

Up & Down Town

1. Η οικονομία πάει κατά διόλου, το ΔΝΤ έρχεται και η χώρα χρεωκοπεί. Αν και η Τζούλια ακυρώσει το 2ο DVD, τότε δε μας σώζει τίποτα.
2. Δεν ξέρω αν πρέπει να το πω... αλλά θα το πω! Βλέποντας την Υποψία, κοντεύεις να τελειώσεις μέσα στο σινεμά (συγγνώμη αν ακούστηκε, κάπως, ωμό...)
3. Επηρεασμένοι απ΄το κλίμα της εποχής και την κατάσταση των Ελλήνων, όλοι στη Βουλή είναι ανάστατοι απ΄την ύπαρξη ενός ρουφιάνου. Το βαθύ λαρύγγι μας ¨πρόδωσε¨.
4. Το χειρότερο τραγούδι της χρονιάς είναι γεγονός. Το Κορίτσι Πράμα της Δέσποινας Βανδή αποδεικνύει και επίσημα πως διανύει τη χειρότερη περίοδο της καριέρας της (ή την καλύτερη...)
5. Ο Ολυμπιακός πάλεψε (sic) αλλά το΄χασε. Κρίμα οι μεγάλες επενδύσεις -ελεύθερων- παικτών του καλοκαιριού.

Covers Stories

Η Kate Upton ξέρει την πραγματική χρήση του twitter.

------------------------------------

Κατάλοιπα μιας πρόβας.
------------------------------------

 Ξαναζούμε μέρες του ΄60.
------------------------------------

 Μερόνυχτα.
------------------------------------

Τζάτζμεντ ντέι.
------------------------------------

 Η σκοτεινή πλευρά.
------------------------------------

 Έρχονται δύσκολες μέρες.
------------------------------------

 Το τέλος του δικομματισμού.
------------------------------------

  Το μέλλον διαγράφεται λαμπρό.
------------------------------------

 Από στόμα σε στόμα.
------------------------------------

 Πάει το καλοκαίρι.
------------------------------------

Σάμερ ιν δε σίτι.
------------------------------------

Τί περιμένεις από μια χώρα που δεν έχει ακόμα αποφασίσει αν λέγεται Greece ή Hellas.
------------------------------------

Η λύση στη γκρίση. Λάθος. Στην κρίση.

------------------------------------

 Η Malin Akerman αυτοθαυμάζεται.

------------------------------------

Όλες είναι ωραίες. Αλλά η Mila Kunis είναι άλλο.

------------------------------------

 Amber Heard. Απλά.

------------------------------------

Η Megan Fox σκέφτεται διαφορετικά.

------------------------------------

Μαύρη σοκολάτα, λευκό αντηλιακό. Heidi Klum.

------------------------------------

 Διαβάζοντας τη Μαρίνα των βράχων του Ελύτη.
------------------------------------

 Η Kristel σε κρυστάλλινα νερά.
------------------------------------

 Taking dinner.
------------------------------------

  Κανόνες δεοντολογίας από κάποιον που σέβεται τον εαυτό του. Και κανέναν άλλο.
------------------------------------

 Naked truth.
-------------------------------------

 

Η Gaelle Garcia Diaz κάνει πράξη την επιστροφή στη φύση, ενώ η Alessandra Ambrosio ζει τις συνέπειες της κρίσης. 

------------------------------------

 Η Angel Al* είναι απογοητευμένη απ΄όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω της.
------------------------------------

  Η στάση του τρένου.
------------------------------------

 Νο κομε(ν)τς.
------------------------------------

Η Gemma Arterton είναι το αντίθετο της φτώχειας. Και το συνώνυμο της καλοπέρασης.
------------------------------

 Βιωματικά αποφθέγματα μιας Ελλάδας στο κατώφλι του ΔΝΤ. Η Evina Ec αντιστέκεται, αυτοφωτογραφιζόμενη με iphone.
------------------------------

 Η Adriana Lima είναι η απόδειξη πως τα ωραιότερα στη ζωή, δεν προέρχονται απ΄τα πλούτη. Από τη άλλη, η Adriana Lima εκτός από εκθαμβωτική, είναι κι ένα πάμπλουτο supermodel. Η τέλεια αντίθεση, για έναν κόσμο εξ΄ορισμού άδικο.
------------------------------------

Το ΔΝΤ και η ΕΕ μας απειλούν. Ε και; Αντέχουμε.
------------------------------------

 Ανήσυχα πνεύματα.
 ------------------------------------

 Η Marilyn Monroe και Brigitte Bardot μας γυρνούν 50 χρόνια πίσω.