tag:blogger.com,1999:blog-73189998588882979332024-03-13T09:13:24.061+02:00ΜΑΥΡΟ ΚΑΙ ΑΣΠΡΟChris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.comBlogger81125tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-55247693614123963122012-08-02T03:11:00.002+03:002012-08-02T03:11:52.596+03:00Τρεις μήνες κι ένα καλοκαίρι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span class="Apple-style-span" style="color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 16px;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://live.drjays.com/wp-content/uploads/2012/06/summer.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="261" src="http://live.drjays.com/wp-content/uploads/2012/06/summer.jpg" width="400" /></a></div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 16px;">Το καλοκαίρι δεν ξεκινάει όταν μπει ο Ιούνιος. Ξεκινάει όταν αγοράσεις το πρώτο καρπούζι.</span><span class="Apple-style-span" style="color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 16px;"><div style="font-size: 11px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
<br /></div>
<div style="font-size: 11px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Είναι τρεις μήνες που δεν δουλεύεις, ακόμα κι αν δουλεύεις. Που ξεχνάς τα πριν και τα μετά. Που η γκρίζα πόλη μυρίζει θάλασσα. Ξέρεις, δεν υπάρχει πιο όμορφο θέαμα από ένα άδειο κέντρο· είναι η απόδειξη πως η χώρα ακόμη ζει. Πως οι άνθρωποι μέσα απ΄τα προβλήματα και τις δυσκολίες ανοίγουν διαδρόμους. Μπορεί να είναι μια φορά τη βδομάδα, μπορεί για μια ώρα ή για ατέλειωτα απογεύματα, για φτηνές κοκακόλες ή για δυνατά κοκτέιλ. Ο ήχος της παραλίας είναι η ζωή.</div>
<div style="font-size: 11px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
<br /></div>
<div style="font-size: 11px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Δεν είναι μόνο τα παιδιά με τα κάστρα, οι φίλοι που κρατούν μπύρες κι η ξυπόλητη κοπέλα που περπατάει στις ουρανομήκεις ακρογυαλιές. Είναι τα λεπτά που δεν σε ενδιαφέρει αν είσαι Ευρώπη ή όχι -κανένα μνημόνιο δεν θα στο απαγορεύσει, είναι τα τσιγάρα κοιτώντας το μεσοπέλαγο, οι ποτισμένες με νερό ρακέτες. Είναι η άμμος που σου΄ρχεται στα μάτια. Ναι, κι αυτό.</div>
<div style="font-size: 11px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
<br /></div>
<div style="font-size: 11px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Το καλοκαίρι το περιγράφεις με φρούτα -ροδάκινα και σταφύλια, το εγκλωβίζεις σε συναισθήματα -ζήλιες κι έρωτες, το μετράς σε στιγμές -ηρεμίας κι έντασης.</div>
<div style="font-size: 11px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
<br /></div>
<div style="font-size: 11px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Υπάρχει μια αίσθηση που δεν ξεχνάς: ο ψυχρός αέρας που περνάει απ΄το παράθυρο σ΄ένα απογευματινό ντουζ. Αυτά τα δευτερόλεπτα που μπερδεύονται οι καιροί του Αυγούστου.</div>
<div style="font-size: 11px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
<br /></div>
<div style="font-size: 11px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις γιατί υπάρχει αυτό το βαθύ γαλάζιο που πνίγει τα πάντα. Αυτό το χρώμα που δεν μπορεί να απεικονιστεί σε καμία φωτογραφία και κανέναν πίνακα. Γιατί αυτό το γαλάζιο το θυμάσαι μόνο εσύ: σε κάτι παιδικές διακοπές, σε κάτι τελειωμένες μπύρες, σε κάτι παρτίδες τάβλι. Το θυμάσαι στα απογευματινά γεύματα και στις άγνωστες συζητήσεις, στα μεγάλα και στα μικρά -κυρίως σ΄αυτά. Όταν χώρισες κι όταν γνωρίστηκες.</div>
<div style="font-size: 11px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
<br /></div>
<div style="font-size: 11px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Μια φορά, δεν ξέρω πότε, θα σε ρωτήσουν ποιό είναι το καλύτερο καλοκαίρι σου. Και τότε θα περνούν μπροστά σου αναμνήσεις από δυο γαλάζια μάτια, από ζουμιά από καρπούζι, από αλατισμένα μαγιό, από παραψημένα γεμιστά, από φίλους παλιούς κι από γονείς να φωνάζουν χαμογελώντας -μπορεί να φωνάζεις εσύ χαμογελώντας. Πού ήσουν και πού βρίσκεσαι.</div>
<div style="font-size: 11px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
<br /></div>
<div style="font-size: 11px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Εμένα με ρώτησαν. Και πράγματι το σκέφτηκα. Κι απάντησα αυτό, που στο απογευματινό ντουζ, ένας ψυχρός αέρας περνούσε απ΄το παράθυρο και μπέρδευα τον καιρό του Αυγούστου.</div>
</span></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-81519290514981525812012-06-21T13:59:00.001+03:002012-06-24T01:32:01.310+03:00Πέτρα, ψαλίδι, χαρτί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsnHXisB3PV7tXeqUxX0tw4gpZz-4sr7Wt0cY2pnyYPGplN7l2PKRV1yUMVvZm21DRX3F4jOb2QwCKiJ4-E4SN9wrQQbRIn3Zqs5oWKp-AX0BB6Rm_EXZI0ehPbezS3h9AuNWeH9LWYz99/s640/blogger-image-2020479157.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsnHXisB3PV7tXeqUxX0tw4gpZz-4sr7Wt0cY2pnyYPGplN7l2PKRV1yUMVvZm21DRX3F4jOb2QwCKiJ4-E4SN9wrQQbRIn3Zqs5oWKp-AX0BB6Rm_EXZI0ehPbezS3h9AuNWeH9LWYz99/s400/blogger-image-2020479157.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει την επιτυχία απ´την καταστροφή. Τη μεγάλη πορεία απ´το διασυρμό. Η παγκόσμια ιστορία και κυρίως η παγκόσμια λογική ακολουθούν απαρέγκλιτα τον κανόνα που λέει πως μετά το φλας, σκοτάδι.<br />
<br />
Στην Ελλάδα μάθαμε να ζούμε στα περιθώρια του τετραδίου: εκεί που γράφονται συνήθως τα πιο ωραία σχόλια αλλά που ποτέ δεν αποτελούν μέρος του κυρίως κειμένου.<br />
<br />
Περιμένω τη στιγμή που η ταινία θα τελειώσει. Δεν με νοιάζει πώς, χαρούμενα ή λυπημένα. Έτσι κι αλλιώς τα happy end τα σιχάθηκα, δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Δεν θέλω να γίνουμε όπως παλιά, ούτε να διηγούμαι συνεχώς περασμένα μεγαλεία -δεν πρόκειται να κλάψω άλλωστε. Αυτό που περιμένω είναι αυτό που περιμένεις κι εσύ. Είναι το ίδιο με εκείνο που αναμένει η γενιά μου, η δική σου, των γονιών σου, των παιδιών σου. Δεν θέλω ποτέ πια στη ζωή μου να νιώθω ένοχος.<br />
<br />
Ψηφίσαμε μνημόνια κι αντιμνημόνια, φυλακές κι επαναστάσεις, μέλλον και παρελθόν. Περπατήσαμε τόσα χιλιόμετρα και βρισκόμαστε στο ίδιο μέρος. Γιατί στην ουσία δεν θέλαμε ποτέ να ξεφύγουμε απ΄αυτό το μέρος. Έχει θάλασσα εδώ, ρε, έχει δέντρα. Εδώ δεν φοβόμαστε τίποτα. Εμείς έχουμε πολιτισμό, ρε. Έχουμε δημοκρατία, έχουμε θέατρο, έχουμε φιλοσοφία. Είμαστε εμείς κι όλοι οι άλλοι απέναντι. Τί θέλετε, επιτέλους; Τα νησιά μας; Το στυλ μας; Τις ζωές μας; Όλα και τίποτα. Αν δεν γράψεις το κυρίως κείμενο όμως, με τα σχόλια των περιθωρίων θα είσαι πάντα εκτός θέματος.<br />
<br />
Δε λέω, δυσκολεύομαι να δεχτώ αυτό που βιώνω στα 24 μου. Εγώ αλλιώς μεγάλωσα, άλλα όνειρα είχα. Κι εσύ. Το ξέρω. Δεν μας είχε προετοιμάσει κανείς -κακώς. Ξέρεις τί, δε θέλαμε κιόλας. Ποιός θέλει ν´ ακούει για δυσάρεστα. Αλλά αν δεν ονειρευτείς, τί θα έχεις να περιμένεις; Αν δεν πιστέψεις στο αδύνατο, δεν θα το φτάσεις.<br />
<br />
Κοίτα έξω απ´το παράθυρο: σε ήλιο και σε βροχή, σε αέρα και σε άπνοια, τα παιδιά συνεχίζουν να παίζουν. Και θα συνεχίζουν να παίζουν, όσο υπάρχουν δέντρα και θάλασσες.<br />
<br />
Κι αν ακόμη δεν τα βρούμε, δεν χάθηκε ο κόσμος. Γιατί πάντα θα υπάρχει ο σπουδαιότερος τρόπος να λυθεί κάθε πρόβλημα. Πάντα θα υπάρχουν τρεις λέξεις που συμπυκνώνουν κάθε τύχη κι ατυχία. Κάθε μεγάλο και μικρό. Πέτρα, ψαλίδι, χαρτί.<br />
<br />
Εμείς περάσαμε τις πέτρες στους δρόμους, τα ψαλίδια στις ζωές και τα χαρτιά που δεν διάβασε κανείς. Μπορεί να είμαστε πίσω για λίγο. Ε, και. Αρχίζει νέο παιχνίδι τώρα. Και θα κερδίσουμε. Θα δεις.</div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-6208572672773606452012-02-25T03:26:00.000+02:002012-02-25T03:26:46.471+02:00Το μηδέν και το άπειρο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="article-content"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://gradualismandaddiction.org/wp-content/uploads/2009/09/572545-3-crossing-infinity.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="290" src="http://gradualismandaddiction.org/wp-content/uploads/2009/09/572545-3-crossing-infinity.jpg" width="400" /></a></div>Ξέρεις τι; ο γιαλός μάλλον είναι στραβός. Γιατί εμείς τα έχουμε κάνει όλα σωστά. Ρίξαμε τις ευθύνες εκεί που έπρεπε, καλοπεράσαμε δίχως αύριο, μισήσαμε τους πάντες. Ακολουθήσαμε το δρόμο με τις πέντε λωρίδες -θέλαμε λεωφόρο. Δεν είχε σημασία αν οδηγούσε σε άλλο κόσμο. Έτσι κι αλλιώς, εμείς τους το διδάξαμε: το ταξίδι μετράει, όχι ο προορισμός. Καλά να περνάμε.<br />
<br />
Υπάρχει μια γενιά τόσο αδικημένη, όσο καμία άλλη στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Αδικήθηκε απ΄τις προηγούμενες που της φόρτωσαν τα λάθη τους, αδικήθηκε απ΄τις συγκυρίες γιατί γεννήθηκε όταν δεν έπρεπε, αδικήθηκε απ΄το παρελθόν της γιατί έμαθε να ζει ακούγοντας για Χούντες, για Πολυτεχνεία, για Κατοχές. Μα πιο πολύ αδικήθηκε απ΄τον εαυτό της. Που ποτέ δεν πίστεψε σ΄αυτή όσο έπρεπε, που ποτέ δεν εκτίμησε τα χαρίσματά της. Μια γενιά πιο μορφωμένη, πιο ικανή και πιο αποφασισμένη από οποιαδήποτε άλλη.<br />
<br />
Μου τη σπάει που δεν με εκτιμάνε. Που έχουν προκαταβάλλει πως «το μέλλον είναι δύσκολο» και κουνάνε το κεφάλι με σφιγμένα χείλη, δήθεν προβληματισμένοι. Είναι η στιγμή που σκέφτεσαι πως αν από δω και πέρα ένα δέντρο ανθίσει, δεν θα τους αφήσεις ούτε να πλησιάσουν. Εσύ προηγούμενη γενιά, δεν θέλω να με καταλάβεις, δεν θέλω να βοηθήσεις. Θέλω για μια φορά σ΄αυτή τη χώρα του μηδενός και του απείρου που δημιούργησες, να κάνεις στην άκρη.<br />
<br />
Πάντα σκεφτόμουν αν τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα. Να σου πω κάτι: Δεν μπορεί να μην γίνουν καλύτερα. Πρέπει να γίνουν καλύτερα. Γιατί είμαστε φύσει αισιόδοξοι. Γιατί αν δεν ξεκινήσεις, δεν πρόκειται να φτάσεις. Γιατί τελικά υπάρχουν στιγμές που λες πως άξιζε η προσπάθεια. Είναι όπως σε κάτι πρώτα ραντεβού που όλη η βραδιά συμπυκνώνεται σ΄ένα φιλί.<br />
<br />
Θαυμάζω όσους μεγαλώνουν στα χρόνια μου -στην εποχή μου. Είμαστε αυτό το ακριβό χαρτονόμισμα, που όσο κι αν το τσαλακώσεις, το πατήσεις, το σκίσεις, το υποτιμήσεις, το πετάξεις, πάντα θα το θες. Πάντα όλοι θα το θέλουν. Τί κι αν δεν είναι ονειρεμένα όλα. Κανέναν δεν ενδιαφέρει αν υπήρχε καλύτερο ή χειρότερο. Είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς, δεν λένε;<br />
<br />
Και πέρα απ΄τις σκέψεις, είμαστε τυχεροί. Τυχεροί γιατί ποτέ κανείς δεν θα μας απαγορεύσει να καπνίσουμε στη βροχή, να πιούμε καφέ σε παλιές ταράτσες, να ακούσουμε το Fade Out των Radiohead. Είμαστε τυχεροί γιατί ακόμα κι αν τίποτα δεν έρθει όπως φανταζόμαστε, πάντα θα μπορούμε να κολυμπήσουμε σε ερημικές παραλίες, να μιλήσουμε για κάτι χρόνια που πέρασαν και για κάτι κοπέλες με κόκκινο κραγιόν. Και κυρίως είμαστε τυχεροί γιατί αν τα καταφέρουμε, θα ζήσουμε εκείνο το φιλί του πρώτου ραντεβού. Θα μου πεις είναι ένα μέλλον ασπρόμαυρο. Ε και; Η πιο ωραία ιστορία του κόσμου, ήταν η Καζαμπλάνκα.<br />
<br />
Και η Καζαμπλάνκα, ξέρεις, ήταν ασπρόμαυρη.</div></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-63931163790246009392012-02-06T22:11:00.000+02:002012-02-06T22:11:28.418+02:00Η ζωή απλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZSiZxTNJ_BY/SsQRrnLAWFI/AAAAAAAAEgY/H1znwCDFuT0/20081230192403.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZSiZxTNJ_BY/SsQRrnLAWFI/AAAAAAAAEgY/H1znwCDFuT0/20081230192403.jpg" width="390" /></a></div>Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου να βλέπουν το κόσμο να γυρίζει και να κάνουν τα πάντα για να τον σταματήσουν. Να σκέφτονται με έναν τρόπο τόσο διαφορετικό, που μοιάζει απόμακρος. Απόμακρο συνήθως είναι εκείνο που δεν μπορείς να κατανοήσεις.<br />
<br />
Μάθαμε να ζούμε σε έναν κόσμο που πάντα υποτιμούσε τους ικανούς. Λες και έπρεπε κάποιος άγραφος νόμος να λειτουργεί πάντα υπέρ της μετριοποίησης. Μεγαλώσαμε με μια σιγουριά για το μέλλον που θέλουμε. Πείστηκε μια νεολαία να γεμίσει με γιατρούς, δικηγόρους και καθηγητές. Να κοιτάζει ασκαρδαμυκτί μια σίγουρη θέση για καριέρα στα πιο υψηλά πατώματα. Να ανεβαίνει, να ανεβαίνει, να ανεβαίνει σκαλιά, για να καρφώσει την προσωπική του σημαία στην κορυφή. Μπας και μπορέσει να διακρίνει απ' εκεί καλύτερα την ευτυχία.<br />
<br />
Θαυμάζω τους ανθρώπους που ακολούθησαν αυτό που πάντα ήθελαν. Υπάρχει μια ηλικία, που αναφέρεσαι σε πράγματα που θα μπορούσες να είχες κάνει, ρουφάς μια τζούρα απ΄το τσιγάρο και χαμογελώντας, λες: «Αλλά, δεν πειράζει». Αν μια γενιά θα μείνει στο τέλος, ξέρεις, είναι εκείνη που φώναξε: «Όχι ρε, πειράζει!».<br />
<br />
Είναι εκείνοι που πίστεψαν σ΄αυτό που όλοι θεωρούσαν μικρό. Είναι σαν κάτι κείμενα που νόμιζαν πως θα άλλαζαν τον τρόπο που θα βιώναμε τη ζωή και τραγουδάγαμε τα πιστεύω μας. Είναι τρελοί όσοι πιστεύουν πως η τέχνη θα αλλάξει τον κόσμο. Είναι ακόμη πιο τρελοί, όμως, εκείνοι που πιστεύουν πως δεν θα τον αλλάξει. Κι η τέχνη, βλέπεις, είναι απλή.<br />
<br />
Ξέρεις, απ΄τα πιο απλά πράγματα, μπορείς να δημιουργήσεις τις πιο όμορφες εικόνες -έτσι κι αλλιώς κάθε χρώμα, από τα τρία βασικά αποτελείται. Αν το καλοσκεφτείς, κι οι πιο ψηλοί ουρανοξύστες, από απλή άμμο είναι φτιαγμένοι. Οι πλέον σημαντικές στιγμές μιας ζωής είναι εκείνες που ποτέ δεν πίστευες πως θα συμβούν. Είναι οι βόλτες που προέκυψαν από ένα τηλεφώνημα, είναι οι έρωτες που γεννήθηκαν με μια ματιά -την πρώτη, είναι οι φιλίες που ξεκίνησαν από έναν καυγά, είναι ένας θάνατος έσπασε το γυάλινο κλουβί σου.<br />
<br />
Δεν χρειάζεται όλα να είναι σημαντικά. Δεν πρέπει, στην ουσία να είναι. Και θα γελάς και θα κλαις, και θα πλουτίζεις και θα χρεοκοπείς. Αέναος κύκλος είναι. Δεν γνωρίζουμε που θα μας βγει. Ποτέ κανένας δεν γνώριζε. Η ποσότητα δεν συνάδει με την ποιότητα, λένε. Όπως όταν λες πως τα καλά κρατάνε λίγο, όπως τα ιδανικά είναι συνήθως δανεικά, όπως οι πιο όμορφες μουσικές έχουν μικρή διάρκεια, όπως τους μεγαλύτερους έρωτες τους συναντάς στις στροφές των ποιημάτων.<br />
<br />
Ο κόσμος συνεχίζει να γυρνάει, γιατί αν σταματήσει, ο αέρας δεν θα της παίρνει πια τα μαλλιά. Γιατί το όνειρο δεν θα πραγματοποιηθεί, αν είσαι μονίμως ξύπνιος. Μείνε πεινασμένος, μείνε τρελός. Έτσι κι αλλιώς, τα ποιο ωραία συναισθήματα οφείλονται , κατά βάση, στα πιο ανούσια γεγονότα. Και πέρα και πάνω απ΄οτιδήποτε, γιατί αν χρόνια μετά, σε ρωτήσουν τί διάολο σου΄χει μείνει απ΄τη ζωή σου, για κάτι βράδια δίχως όνομα θα τους πεις. Και για κάτι νύχτες χωρίς σκοπό.</div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-30807336710244518962012-01-26T00:18:00.001+02:002012-01-28T20:25:23.014+02:00Το μεγάλο μετέωρο βήμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="mbl notesBlogText clearfix"><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsZMyN7-1mbtfsJW2TWCa2NBLhyAX08jB3t0yV331p57K8eZvs9OkHa8iG86qQUcEcAHriAfspEr5awwm6uncLxC_XDtfQ3B-CN6BkVSzsAIC9oDDu3zqPo8DM_s9HXhVFu_Nykb_aDBJu/s1600/WM2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsZMyN7-1mbtfsJW2TWCa2NBLhyAX08jB3t0yV331p57K8eZvs9OkHa8iG86qQUcEcAHriAfspEr5awwm6uncLxC_XDtfQ3B-CN6BkVSzsAIC9oDDu3zqPo8DM_s9HXhVFu_Nykb_aDBJu/s400/WM2.jpg" width="400" /></a> </div> Ο Αγγελόπουλος ήταν ένας καλός σκηνοθέτης. Αργός, τελειοθήρας, σχεδόν ονειροπόλος. Αν μπορούσες να περιγράψεις το έργο του, θα έλεγες πως έμοιαζε με την πορεία των υπερσιβηρικών τρένων, μιας οδοντωτής εμπειρίας, αργοκίνητης και κουραστικής, που αν όμως κοιτάξεις έξω απ΄το παράθυρο, συναντάς εικόνες που μένουν ανεξίτηλες. Με χιονισμένα τοπία, απόκοσμες μελωδίες και μακρινούς πίνακες μιας ζωής που αν ποτέ υπήρξε, υπήρξε πάντα άγνωστη.<br />
Είναι σκηνοθέτες, κυρίως άνθρωποι που στην πορεία τους στην τέχνη και τη ζωή δεν έκαναν απαραιτήτως το επόμενο βήμα μεγαλύτερο απ΄το προηγούμενο. Ακολουθούσαν όμως μια παρεξηγημένη αλλά σταθερή πορεία χωρίς να αλλάζουν το παζλ. Ο Αγγελόπουλος προχωρούσε με βήμα μετέωρο, σχεδόν πελαργού, κοιτούσε το μέλλον παράξενα με το βλέμμα του ταξιδιώτη, ίσως του Οδυσσέα, απολάμβανε τη στιγμή όσο κι αν κρατούσε. Ξέρεις, ο χρόνος είναι σχετικός -για άλλους ένα δευτερόλεπτο, για άλλους μια αιωνιότητα και μια μέρα. Στην ουσία ο χρόνος των ταινιών του ήταν πάλι το γνωστό του τρένο. Εκείνο που σαν περνούσε άφηνε καπνό και σκόνη -τη σκόνη του χρόνου. Ο κόσμος όμως κυλιέται σ΄ένα λιβάδι. Λυπημένο ή χαρούμενο, καμιά σημασία δεν έχει. Έτσι κι αλλιώς τα πιο έντονα συναισθήματα, μόνο με βρισιές και κλάματα εκφράζονται. Γι΄αυτό εκείνο το λιβάδι πάντα δάκρυζε.<br />
Στην Ελλάδα, άλλοτε, τώρα, χρόνια μπρος και χρόνια πίσω, ζούσαμε ένα όνειρο. Πάντοτε το χαρακτηρίζαμε με περίεργους τίτλους και μακρόσυρτα πλάνα, χωρίς ποτέ να το καταλάβουμε πραγματικά. Θα μου πεις, όμως, τα όνειρα δεν είναι για να τα καταλαβαίνεις. Οι ταινιές μιμούνται της ζωή κι η ζωή τις ταινίες -κυρίως το δεύτερο.<br />
Τα φιλμ του Αγγελόπουλου δεν ήταν όλα ωραία· πολλά δεν ήταν καν ενδιαφέροντα. Ήταν όμως τίμια. Κι αν κάτι έλειπε ανέκαθεν απ΄την Ελλάδα ήταν η τιμιότητα. Γι΄αυτό και σε πείσμα των καιρών, τα μόνα πετυχημένα εξαγώγιμα στοιχεία μας ήταν εκείνα που ήταν τίμια. Αυτό του αναγνώρισαν παγκοσμίως, αυτό του χρεώσαμε εμείς. Μας έδειχνε εικόνες κοντινές και μακρινές, ουσιώδεις κι ανούσιες, μεγαλοπρεπείς και μίζερες. Αυτό που πάντα θέλαμε, κυνηγούσε αυτό που πάντα ήμασταν.<br />
Και κυρίως γιατί στην τελική, όποτε κοίταζες στα μάτια το ελληνικό μέλλον, παρέφραζες κάτι ωραίες προτάσεις που έβλεπες μόνο στις εικόνες του: Ρε Ελλάδα, μόνη σου εσύ, μόνος μου κι εγώ.<br />
Πάρε ένα μπισκότο.</div></div></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-80011228982946163732012-01-02T01:15:00.000+02:002012-01-02T01:15:44.010+02:00Η τέχνη μιας πόλης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://thumbs.imagekind.com/member/c8bf3537-707a-43a8-acbe-841a8ea4b7d7/uploadedartwork/650X650/730ea22a-2645-4693-ba1e-2eb133aa0c3d.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://thumbs.imagekind.com/member/c8bf3537-707a-43a8-acbe-841a8ea4b7d7/uploadedartwork/650X650/730ea22a-2645-4693-ba1e-2eb133aa0c3d.jpg" width="400" /></a></div>Την ώρα που τα πυροτεχνήματα έσκαγαν πάνω απ΄το κεφάλι μου, σκεφτόμουν πως αν έπρεπε να περιγράψω την Αθήνα των τελευταίων χρόνων, στην ουσία της θα έμοιαζε με μια καλοβαμμένη γριά. Εκείνη η μακρινή θεία που ήρθε πριν χρόνια απ΄το χωριό, που αγάπησε και αγαπήθηκε, που γνώρισε την κοσμοπολίτικη ζωή, που παντρεύτηκε πλούσιους αλλά απατεώνες, που πέρασε καλύτερα απ΄όσο φαντάζονταν όλοι οι συγγενείς. Και που με μπότοξ και μακιγιάζ, με τις όχι και τόσο παλιές θύμησες, προσπαθεί να κρύψει τα σημάδια της.<br />
<br />
Ξέρεις κάτι; όχι! Το πρόσωπο μιας χώρας που πέρασε τόσα κύματα όσο καμία άλλη στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία, εκείνης που οι ήρωες πολεμούσαν σαν τους πολίτες της, που επαναστάτησε στα αδύνατα, που πέρασε διχασμούς, παγκόσμιους, καταστροφές, χρεωκοπίες, χούντες, εμφυλίους, εκείνης που πήρε δυο λογοτεχνικά Νομπέλ, που έκανε έναν πλανήτη να χορεύει συγκεκριμένα βήματα, δεν αξίζει λύπηση.<br />
<br />
Βλέπεις χρόνια να περνούν και θυμάσαι ευτυχισμένες μέρες. Που δεν φανταζόσουν το μέλλον σου σε καμία άλλη σύγχρονη μεγαλούπολη -ζούσες ήδη σε μια τέτοια, που πριν από δέκα χρόνια έβλεπες γέφυρες και στάδια να υψώνονται, που έμαθες να σε χειροκροτά όλη η παγκόσμια λογική, που έπιασες στα χέρια σου χαρτονομίσματα που δεν απεικόνιζαν τον Παπανικολάου, ούτε τον Κολοκοτρώνη, αλλά δεν σε ένοιαζε. Να σου πω κάτι: τίποτα απ΄όλα αυτά δεν έχει σημασία.<br />
<br />
Περασμένες μου αγάπες, του καιρού χαλάσματα. Δεν ζεις για το παρελθόν, ούτε για το μέλλον. Ζεις για το σήμερα. Κινείσαι σε μια πόλη που παλιά έτρωγε στην αφρόκρεμα και τώρα τρώει βρόμικο στην πλατεία -χορταίνει, όμως, το ίδιο. Που παλιά ήταν γεμάτη φως και τώρα δεν έχει να το πληρώσει -τη μέρα, όμως, πάλι όμορφη φαίνεται. Που παλιά ήταν γεμάτη χλιδάτα μαγαζιά και τώρα πίνει τζιν σε μικρά μπαράκια -η γεύση του ποτού, όμως, παραμένει η ίδια. Και που πέρα και πάνω απ΄όλα ζούσε βραδιές σαν ραντεβού. Παλιά σε roof garden, τώρα με σποράκια στο παγκάκι. Δεν δίνω δεκάρα.<br />
<br />
Τώρα βλέπω τη μεγαλη πολιτιστική ανάπτυξη. Αυτή που σε κάθε περίοδο κρίσης -οικονομικής ή κοινωνικής- αναβόσβηνε σαν φάρος. Αν το καλοσκεφτείς, σε μια ολοκαίνουρια τεθλιμμένη Μπελ Επόκ ζούμε. Σε μια απαράμιλη διάχυση ιδεών, σε τοίχους που μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής, με πλατείες που χορεύονται πάνω τους τανγκό, σε μουσικές που γεννιούνται στα μυαλά μιας γενιάς τόσο αδικημένης όσο καμία άλλη στην ιστορίας μιας χώρας, με κινηματογραφικά θέατρα και θεατρικές ταινίες, με μια μορφή αληθινής τέχνης. Με όσα μπορούν να γίνουν με πράγματα αναγκαία.<br />
<br />
Κοίτα γύρω σου. Αυτή η πόλη έχει στυλ. Δεν είναι ούτε η πιο ήσυχη, ούτε η πιο έντιμη, ούτε η πιο όμορφη πόλη. Δεν έχει τη παραμικρή σημασία. Στις σχέσεις που θυμάσαι, η κοπέλα δίπλα σου δεν ήταν ούτε η πιο ήσυχη, ούτε η πιο έντιμη, ούτε η πιο όμορφη. Αλλά ήταν η δικιά σου. Κι αν το καλοσκεφτείς, αυτή η πόλη έχει μια κάποια ποίηση. Θα μου πεις, η ποίηση δεν έχει χρήμα. Αλλά, σάμπως και το χρήμα έχει ποίηση;</div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-27494357408179846432011-11-10T22:49:00.000+02:002011-11-10T22:49:47.699+02:00Σκόρπιες σκέψεις vol.3<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"></span></span><a href="http://www.lifestyleoptions.gr/images/stories/greek-crisis-optimists-are-everywhere-funny-photo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="http://www.lifestyleoptions.gr/images/stories/greek-crisis-optimists-are-everywhere-funny-photo.jpg" width="400" /></a></div><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Δε φτάνει που η χώρα έχει καταντήσει Τζούλια, που δεν έχουμε πρωθυπουργό, που χρωστάμε σ΄όποιον γνωρίζει τι είναι το ευρώ και που η ανάπτυξη της χώρας είναι χειρότερη κι απ΄της ΑΕΚ στην επίθεση, συνεχίζει να βγάζει νέα τραγούδια η Μαντόνα. Γιατί, Θεέ, μας τιμωράς έτσι;</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> </span></span><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Αν υπήρχε λίγη αξιοκρατία σ΄αυτή τη χώρα, θα αναλάμβανε πρωθυπουργός ο Πανούσης.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Μαλακία που οι εκλογές θα γίνουν 19 Φεβρουαρίου. Θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν 14 Φεβρουαρίου, στην καρδιά του πολιτικού Βαλεντίνου, για να εκφράσουμε όλοι μαζί την αγάπη μας στους πολιτικούς γράφοντας στα ψηφοδέλτια: Α ΓΑΠηθείτε όλοι σας.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Αν συνδυάσεις το μαλλί του Σαμαρά, το μουστάκι του ΓΑΠ και το ύψος της Αλέκας, βγαίνει ο Σούπερ Μάριο.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Περιμένουμε με κομμένη την ανάσα το αποτέλεσμα της συζήτησης δυο σπουδαίων ηγετών. Δυο οραματιστών μιας νέας πάμφτωχης χώρας. Κακά τα ψέμματα: τα λεφτά δεν φέρνουν τη δυστυχία.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Προσπαθώ να αποφασίσω αν είναι περισσότερο ντροπιαστικό να σε κυβερνάει ένας ψηλός μυστακοφόρος με πράσινη γραβάτα ή ένας πρώην γκόμενος της Βίσση με τραγικό κούρεμα; Σε μια μορφή παρανοϊκής συνεκδοχής, θα μπορούσαν συνυποψήφιοι για την πρωθυπουργία να είναι ο Λουίτζι κι ο Καρβέλας.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Είμαστε πολύ τυχεροί. Η θαυμάσια κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά για μια άλλη κυβέρνηση. Δεν πειράζει που δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα, ούτε που δεν ξέρουμε από ποιους θα αποτελείται, ούτε που δεν θα είναι εκλεγμένη απ΄το λαό, ούτε που θα έχει ελάχιστο χρόνο ζωής, ούτε που στην ουσία δεν θα παίρνει αυτή αποφάσεις. Σημασία έχει πως θα γίνει πάλι της πουτάνας.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Ένας βομβιστής μπαίνει σ΄ένα pet shop φωνάζοντας: «Τρέξτε, έχετε μόλις 60 δευτερόλεπτα». Ξαφνικά, από μέσα ακούγεται η φωνή της χελώνας: «Ε, είσαι και πολύ μαλάκας».</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Κανονικά ο ΓΑΠ έπρεπε να ανακοινώνει το δημοψήφισμα φορώντας μπλούζα GAP. Αφενός θα έδειχνε τζόβενο κι αφεταίρου θα τόνιζε πως φτάνοντας στον οικονομικό απόπατο του ευρωπαϊκού βαρελιού, θα φτιάχνουμε και τα ρούχα μόνοι μας.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Είναι καταπληκτική η σημειολογία του Δημοψηφίσματος, αυτής της φωτισμένης κυβερνητικής έμπνευσης. Είναι σαν να ρωτάνε τη γαλοπούλα τα Χριστούγεννα, αν συμφωνεί να την ψήσουν.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">΄Eχω την αίσθηση πως η ερώτηση του Δημοψηφίσματος θα είναι: "Πάμε πόλεμο;"</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Δεν καταλαβαίνω γιατί προκάλεσε τόση αναστάτωση το Δημοψήφισμα. Σημάδι των καιρών της δεκατίας του ΄60 που αναβιώνουμε είναι· απλώς φοράμε λευκά allstar και κρατάμε iphone. Κατά τ΄άλλα, ο επόμενος Bond θα είναι ο Κόνερι.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Αν η Παπαρήγα είχε όραμα, θα ξεκινούσε τη στρατολόγηση κάθε νέου συντρόφου δείχνοντάς του τα Στρουμφάκια: που πάνε πάντα όλα μαζί, που είναι όλα της εργατιάς, που έχουν αρχηγό τους έναν γέρο ντυμένο στα κόκκινα και που πολεμούν έναν καπιτάλα μαυροφορεμένο αντεργάτη που ζει σ΄έναν πύργο, μάλλον στην Αρεοπαγίτου.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Mαλακίες λένε πως γυρίσαμε μια ώρα πίσω το ρολόι. Eδώ στην Eλλάδα έχουμε καμπυλώσει το χρόνο. ΄Eχουμε γυρίσει πενήντα χρόνια πίσω.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Η Αθήνα είναι μια θαυμάσια πόλη γεμάτη εναλλαγές: Τη μια μέρα μυρίζει καυσαέριο, την άλλη μέρα σκουπίδια, την άλλη δακρυγόνα.. Λιβ γιορ μιθ ιν γκρις.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Θα ήταν καταπληκτικό αν, σήμερα για σημειολογικούς λόγους, έβαζαν καρτελάκια στους τοίχους του κοινοβουλίου, τα οποία αναγράφουν: «Η αίθουσα χρηματίζεται».</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Zήτω η 28η Oκτωβρίου 1821. ΄H το Πολυτεχνείο. ΄Oχι, μαλακία, αυτό είναι το Mάρτιο. Ψέμματα, το Mάρτιο είναι με τους Ιταλούς. ΄H το.. Tέλος πάντων, σήμερα είναι γαμώ τις μέρες για καφέ. ΄Eχει και κόσμο. Ωραία.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Η Ελλάδα είναι σαν τη μελαχρινή γκόμενα, που στην αρχή γίνεται ξανθιά και μετά κόβει τα μαλλιά της κοντά -δεν είναι τόσο ωραία όσο πριν. Δεν θέλουμε μιζέρια, ρε. Απαιτούμε το χρέος ολόκληρο. Ντάξει, το γερμανοπλατινέ να το ανεχτούμε. Αλλά, ρε διάολε, τώρα που μας κούρεψαν χάσαμε το στυλ.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Σε τέτοια οικονομική απομόνωση που μας έχει οδηγήσει η Γερμανίδα λεσβία, απ΄τους άλλους Ευρωπαίους λιμοκοντόρους, το μόνο κούρεμα που μάλλον θα μας κάνουν, είναι «Φράχτης».</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Την επόμενη φορά που στις ειδήσεις θα ακούσω τη λέξη "ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ" μέσα σε φράσεις όπως: «τα λεφτά της τράπεζας έκαναν φτερά κυριολεκτικά», «οι δράστες γλίτωσαν κυριολεκτικά απ’του χάρου τα δόντια», «οι υδράργυρος άγγιξε κυριολεκτικά θερμοκρασίες σαχάρας» κτλ, θα γίνει της πουτάνας. Κυριολεκτικά.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Σήμερα το Βήμα έδινε «Το Τρίτο Στεφάνι» του Κ.Ταχτσή. Την επόμενη Κυριακή θα δίνει αφίσες της Νένας Μεντή και τη μεθεπόμενη ομιλίες του Φασουλή απ΄το Παλλάς. Στο τέλος της συλλογής θα κερδίζεις ένα αληθινό στεφάνι.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Τώρα που θα κάνουν «κούρεμα» 50% στο χρέος της Ελλάδας, η χώρα θα μοιάζει με το παλιό κούρεμα της Βίσση.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Ψηφίσαμε τα πλέον επαίσχυντα μέτρα που έχουν ποτέ προταθεί, κάθε μέρα συναντάμε και κάποιον λιμοκοντόρο ευρωπαίο υπουργό, έχουμε τρεις ξεφτιλισμένους τροϊκανούς να τρώνε, να πίνουν και να δίνουν οδηγίες. Και παρόλ΄αυτά μας κάνουν τους δύσκολους σε κάθε δόση. Μωρή λεσβία Μέρκελ, βρες κάποιον να σε πηδήξει μπας και σωθούμε!</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Δεν μπορώ να καταλάβω τις διαφημίσεις για διαγωνισμούς που λένε πως κληρώνουν 500 τηλεοράσεις. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ 500 ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ;</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Αύριο θα κατέβω οργανωμένος στην πορεία. Στο ένα χέρι θα κρατάω το «Γαύρο» και στο άλλο τη σημαία της ΓΣΕΕ. Θα έχω κι ένα πλακάτ κρεμασμένο απ΄το λαιμό για να συσπειρώνω πανηγυρισμούς και διαμαρτυρίες, που θα γράφει: «Γκολ και ξύλο σε ευρωζώνη, μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι. Π.Α.ΜΕ. μωρή Θρυλάρα».</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Με τόσα καμμένα αυτοκίνητα στο κέντρο της Αθήνας, απομεινάρια των απεργιακών κινητοποιήσεων και των καλών παιδιών που δεν φταίνε ποτέ αλλά πάντα προκαλούνται απ΄τα αντιδημοκρατικά ΜΑΤ, θα κυριολεκτούμε όταν λέμε πως το αμάξι κάποιου είναι μάρκα «Μ΄έκαψες».</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Αν είχες ένα όπλο με δυο σφαίρες και βρίσκονταν μπροστά σου ένα λιοντάρι, ο Χίτλερ κι αυτός που κάνει τον Τζέικομπ στο Twilight, τί θα΄κανες; Ντάξει, κι εγώ το ίδιο σκέφτηκα: Δυο σφαίρες στον κάγκουρα απ΄το Twilight.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Δεν με νοιάζει που απεργούν τα ΜΜΜ κι οι γεσεεαδεδύδες. Πραγματική ελευθερία θα έχουμε όταν απεργούν οι δημοσιογράφοι. Αύριο θα κάψω μια φυλλάδα στην υγειά τους.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Η νέα διαφήμιση της HOL, για την υπηρεσία ταινιών που προσφέρει λέει πως είναι σαν να έχεις ένα τεράστιο βίντεο κλαμπ στο σπίτι σου. Δεν καταλαβαίνω. Γιατί είναι ωραίο να έχεις ένα βίντεο κλαμπ μέσα στο σπίτι σου; ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ;</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Αφού ως έθνος, δεν θα αποφύγουμε ούτε το «κούρεμα» ούτε την πολιτισμική επιστροφή στη δεκαετία του ΄60, σκέφτομαι να κάνω τα μαλλιά μου όπως του πρωταγωνιστή στο Mad Men. Κοινωνική συνείδηση, θα πει αυτό.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Σήμερα στην καφετέρια ζήτησα άλλο καλαμάκι, γιατί αυτό που μου έφερε ήταν σχεδόν κομμένο. Με μια γαμημένη ηρεμία, η σερβιτόρα μου απάντησε: «Ντάξει, φαινόταν πως ήταν τρύπιο.» ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ, ΡΕ ΔΙΑΟΛΕ, ΔΕΝ ΤΟ ΑΛΛΑΞΕΣ;</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Τώρα που ο Βενιζέλος είπε πως τα πάντα θα μοιάζουν σαν το 2004, έχω βρει τη διέξοδο απ΄την κρίση. Σκέφτομαι σοβαρά να πάρω στοιχημοδάνειο και να παίξω στοίχημα την Ελλάδα για κατάκτηση του Euro.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Τώρα που απεργούν ταξιτζίδες, σκουπιδιάριδες, γεσεεαδεδύδες κι οδηγοί μέσων μαζικής μεταφοράς, σχηματίζοντας τον κύκλο της μιζέριας, αποφάσισα να κάνω ένα κίνημα ζαμανφουισμού με κεντρικό σύνθημα: «Λευκά υπάρχουν».</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Οι άνθρωποι που λένε πως η Αθήνα είναι μια ασπρόμαυρη και μουντή πόλη, δεν λένε να καταλάβουν πως η απεργία των σκουπιδιάριδων κι οι τόνοι σκουπιδιών που έχουν συσσωρευτεί, είναι ένα σατανικό σχέδιο της κυβέρνησης ώστε η πρωτεύουσα να πλημμυρίσει από χρώμα και μυρωδιές.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Υπάρχουν μερικές φορές που, στην Ελλάδα, τα πράγματα κυλούν ομαλά και όλοι τείνουμε να συμφιλιωθούμε· αλλά ευτυχώς κάποια μαλακία θα συμβεί στο τέλος και όλα θα γίνουν πάλι πουτάνα. Λιβ γιορ μιθ ιν γκρις.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Κάθε φορά που ακούω για απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς, μου έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό οι δοκιμασίες των ταινιών Saw. Καλά κατάλαβες: φαντάζομαι στο ρόλο του Jigsaw, να στήνει τις δοκιμασίες, το επιβατικό κοινό. ΞΕΡΕΙΣ ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Μωρό μου, δεν μπορώ να σε βλέπω όλη μέρα στην κουζίνα, να κουράζεσαι πλένοντας πιάτα και μαγειρεύοντας. Κλείσε την πόρτα!</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Στο καταπληκτικό μου τουίτερ -@chriskar, με΄κανε ριτουί εν φόλοου η Κάιτη Φίνου. Σκουπίζοντας τα δάκρυα της συγκίνησής μού, περιμένω από στιγμή σε στιγμή να μου κάνουν φόλοου η ρόδα, ο Ψάλτης, ο Γαρδέλης, η τσάντα, η Αλιμπέρτη κι η κοπάνα.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Τώρα που θα αποποινικοποιηθεί η χρήση μαριχουάνας, θα μπορούσε μια εταιρία παραγωγής χασίς να διαφημιστεί χρησιμοποιώντας για μότο της, το στίχο της Πρωτοψάλτη: «Για παραισθήσεις καλές φημίζομαι».</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Ό,τι δεν κατάφεραν ποτέ ο Γκάντι, ο Μάης του ΄68, οι Μπιτλς, οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, ο Τσε Γκεβάρα, ο Κένεντι, ο κομμουνισμός, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κι ο Σαίξπηρ, το κατάφερε ένας άνθρωπος κι ένα δαγκωμένο μήλο: Άλλαξαν τον κόσμο.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Διαβάζοντας για τους ξυπόλυτους Άραβες πρίγκιπες που θέλουν να αγοράσουν το Βάζελο, θυμήθηκα πως ο μουσουλμανικός Παράδεισος αναγάγεται στο γνωστό βουνό από πιλάφι. Καλά κατάλαβες: θέλω να δω το ύφος του Μαλάκα τουρμπανοφόρου Άραβα που είναι αλλεργικός στο πιλάφι.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Άλλη μια πετυχημένη απεργιακή κινητοποίηση οργάνωσαν τα κόμματα της ψευτοαριστεράς. Όλοι ήταν στη θέση τους: κουκουλοφόροι, τσιράκια, προβοκάτορες. Τώρα επιβεβαιώνεται το σύνθημα «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα». Με τόσες φωτιές στο κέντρο, μέχρι τα Χριστούγεννα με βερμούδες θα βολτάρουμε. Α, ναι θενγκάντ: Το μετρό λειτουργεί.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Η Apple παρουσίασε το iPhone5 που τελικά λέγεται iPhone4S που είναι ίδιο με το iPhone4 που μοιάζει με το iPhone3GS που πριν λεγόταν iPhone3G και πιο πριν iPhone3 που ήταν ένα πιο γρήγορο iPhone2 που ουσιαστικά ήταν ένα iPhone με κάμερα. Είναι φανερό. Η Apple βιώνει το Inception των κινητών: ένα κινητό μέσα σε ένα κινητό μέσα σε ένα κινητό.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Υπάρχουν άνθρωποι που τους λες πως η χώρα βουλιάζει, πως το πλοίο συγκρούστηκε και σου απαντούν: Όχι. Το καράβι δεν χτύπησε ποτέ στο παγόβουνο, κανείς δεν κινδυνεύει. Το μεγάλο ταξίδι δεν ξεκίνησε ακόμα. Ο θάνατος της αισιοδοξίας κι η γέννηση της άγνοιας -κρίμα.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Σκέφτομαι πολυ σοβαρά να πάρω ένα πιστολάκι μαλλιών και φορώντας μαύρα γυαλιά να σημαδεύω τα διερχόμενα αυτοκίνητα -θα βλέπω αν ελαττώνουν ταχύτητα.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Στην κλίμακα σπαζαρχιδισμού -γνωστή κι ως κλίμακα «Τρόικα»- οι άνθρωποι που σου μιλάνε κάνοντας πολλές κινήσεις με τα χέρια, χτυπάνε κορυφή.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Μετά το «μπορδοροδοκόκκινο» χρώμα της Μιραράκη που μεγάλωσε γενιές και γενιές, θα πρέπει να θεσπιστεί το «ταριφοκομοδινί» που έχει βάψει και τις τρεις τρίχες του κεφαλιού του ο πρόεδρος -απολειφάδι της κοινωνίας- των ταξιτζίδων.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Ήμουν ντυμένος, κρατούσα το χερούλι της εξώπορτας ενώ την είχα ανοίξει, κοιτούσα το ασανσέρ, ήμουν έτοιμος να κάνω το βήμα προς τα έξω· εκείνη τη στιγμή με ρωτάει αυτονοήτως η μάνα μου: «Θα βγείς;». ΟΧΙ, ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΠΙΤΙ -Ευτυχώς δεν με ρώτησε: «Ήρθες;» όταν μπήκα σπίτι.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">΄Oλα είναι ένα ψέμα, όλα είναι μαύρο χάλι. ΄Oλα εκτός από σένα κι οι βουτιές με το κεφάλι.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Mια αλήθεια της καθημερινότητας είναι πως τις μέρες που απεργούν τα πάντα, η αστυνομία βγάζει στους δρόμους τις πιο καύλες -σόρι, ωραίες- μπατσίνες.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">H διαδρομή Γλυφάδα-Σύνταγμα με το Tραμ θα μπορούσε να μπει στο πρόγραμμα των βασανιστηρίων των τρομοκρατών, στο Γκουαντάναμο επί Mπους.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Στην κλίμακα μαλακίας 10=πακιστανός που προσπαθεί να σου πουλήσει ΒΙΟΛΙ την ώρα που πίνεις καφέ κι 1=o Τζέιμς Μποντ, ο μέσος Έλληνας πολίτης είναι κάπου στο 8,5.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Tα αισθήματά μου για την απεργία των μέσων μεταφοράς περιγράφονται μόνο από τη λέξη: ΄Aουσβιτς.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Κάτι κομματοσκυλοποιημένοι φοιτητές κατέλαβαν τη ΝΕΤ, διακόπτοντας το κεντρικό δελτίο ειδήσεων γιατί ήθελαν να διαβάσουν μια ανακοίνωση. Τους παραδέχομαι: Κι εγώ αν ήθελα να ανακοινώσω το νέο πάρτυ της ΔΑΠ στα μπουζούκια θα το έλεγα live σε όλη την Ελλάδα. Έχουμε και κρίση· οι αφίσες κοστίζουν.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Τελικά τα κομμάτια του τρομακτικού δορυφόρου έπεσαν κάπου στον Ειρηνικό ωκεανό. Μαλακία. Θα συνεχίσουμε να μαθαίνουμε νέα απ΄τη Μέρκελ, τον πρόεδρο των ταξιτζίδων, τους Ονιράμα, τον Μπουρδούμη, τη Λέιντι Γκάγκα, τους βουλευτές. Δεν πειράζει· σε κανά δυο έτη φωτός ίσως είμαστε πιο τυχεροί.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Σήμερα στο Σύνταγμα, μέσα στην παράνοια της κίνησης και τη κατάρα της απεργίας των μέσων μεταφοράς, έκαναν πορεία και καμιά εκατοστή Σύριοι διαμαρτυρόμενοι για τη δικτατορία στη χώρα τους. Καλά άκουσες: ούτε εκατό άτομα έκαναν πορεία ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ για να ρίξουν κυβέρνηση σε χώρα της Μέσης Ανατολής. Και η μαλακία έχει όρια.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Σκέφτηκα τι θα ήθελα να γράφει στον τάφο μου, σε εβδομήντα χρόνια: "Aυτός ο άνθρωπος, δεν έστειλε το e-mail σε πέντε φίλους του."</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Tις μέρες που στην Aθήνα απεργούν τα μέσα μεταφοράς και το αυτοκίνητο μοιάζει με Γκουαντάναμο επί Mπους, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί παίζουν τα χειρότερα κομμάτια απ΄όλη τη βδομάδα.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Κάθε φορά που ο Καρατζαφέρης αναφέρει τη λέξη πρωθυπουργός και εννοεί τον εαυτό του, μια ερπύστρια από ένα τανξ τρίζει.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Eιμαι καλεσμένος στην πρώτη μου απονομή βραβείων σεναρίου, όπου τυχαίνει να είμαι κι υποψήφιος. Θα κουρευτώ καπελάκι και θα μιλάω γαλλικοπολωνικά -στυλ Πολάνσκι. A, αποφάσισα και ποιά θέλω να με συνοδεύσει.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Σήμερα, μια παρέα στο διπλανό τραπέζι, συζητούσε σοβαρά για την πρόταση του ψευτοάραβα προκειμένου να αγοράσει το βάζελο. Πέρα απ΄την μαλακία της εικόνας όπως μπορείς να τη φανταστείς, ο πιο πιο μαλάκας της παρέας ανέφερε πολύ σοβαρός τις λέξεις «ΣΟΥΗΔΙΚΗ Αραβία». Ντάξει, πως να πάει έτσι μπροστά η χώρα..</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Τώρα που μόνο οι εκκλησίες δεν θα φορολογούνται με τη νέα εισφορά, αποφάσισα να χτίσω στο μπαλκόνι ένα καμπαναριό και να κρεμάσω έξω απ΄την πόρτα.. λάθος.. την πύλη μια ταμπέλα που θα λέει «Δωρεά του Επίτιμου». Γιορτάζω και Χριστούγεννα· μην τολμήσουν και με φορολογήσουν.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Τώρα που ο μερακλής Στρος Καν τάχθηκε υπέρ της διαγραφής του ελληνικού χρέους, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Σκεφτόμουν πως στην Ευρώπη δεν θα έχουν σε φοβερή εκτίμηση έναν υπόδικο γλειώδη γέρο σαβουρογάμη. Αλλά ξανασκέφτηκα πως έχουν αρχηγό τους μια πανάσχημη χοντρή αγάμητη λεσβία, οπότε ηρέμησα. Σωθήκαμε!</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Θεωρούσα πως μπροστά στους στίχους των ξένων κομματιών, εμείς είμαστε πουριτανοί. Mετά συνειδητοποίησα πως για μήνες, το πιο πετυχημένο ελληνικό κομμάτι είχε τίτλο "Mέσα σου". Σοβάρεψα απότομα.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Και νέα μέτρα κι άλλες εισφορές και καμία αύξηση και σύνταξη στα 80 κι έλλειψη σχολικών βιβλίων. Δεν νομίζω, Γιώργο.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Οι Τούρκοι ψάχνουν ελληνικό πετρέλαιο, ο Κύριος Μάκης συνελήφθη κι Ελλάδα δεν έχει λεφτά ούτε για τσίχλες. Υποψιάζομαι πως κι η Γη είναι σφαιρική.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Υπάρχουν τρία θέσφατα στη ζωή: η γενιά του Πολυτεχνείου απέτυχε, ο σοσιαλισμός είναι ουτοπία κι η ζαμπονοτυρόπιτα πρέπει να΄χει σάλτσα ντομάτας.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Βρετανοί επιστήμονες υποστηρίζουν πως μόλις γεννήθηκε ο άνθρωπος που θα ζει μέχρι τα 150. Ντάξει, τί να μας πουν κι Βρετανοί. Εμείς, στην Ελλάδα, είμαστε εκατό χρόνια μπροστά· έχουμε τον Μητσοτάκη.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Γενικά δεν αντιπαθώ εύκολα. Δηλαδή, αν εξαιρέσεις τη Μέρκελ, τον Θέμη Γεωργαντά, την Κατερίνα Παπακώστα και τον Αλιάγα δεν έχω αντιπάθειες. Αλλά μου φαίνεται δύσκολο να μισήσω κάποιον περισσότερο απ΄αυτό το μαζούτ της ανθρωπότητας: τον πρόεδρο των ταξιτζίδων.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Η νέα μου πηγή έμπνευσης είναι η Σία Κοσιώνη. Περιμένω πώς και πώς να μην πάρουμε την 6η δόση, να κάνει σεξ η Μέρκελ, να σπάσει ο Δρομέας μπροστά απ΄το Hilton, να ξυρίσει το μουστάκι ο ΓΑΠ, να φτάσει η βενζίνη την τιμή του Tanqueray -κάτι τέλος πάντων- για να διακόπτει για έκτακτες ειδήσεις ο ΣΚΑΪ.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Tώρα που έπιασαν την παρουσιάστρια με τον κλεμμένο πίνακα ζωγραφικής, έχω την αίσθηση πως η κι αυθεντική Mόνα Λίζα είναι κρεμασμένη στο καμαρίνι του Γονίδη</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Χρειαζόμαστε έναν πρωθυπουργό ηγέτη: Με το μυαλό του Steve Jobs, το στυλ του Jose Mourinho, την τόλμη του Julian Assange, τη φαντασία του Darren Aronofsky και τη γυναίκα του Marko Jaric. Έτσι βγαίνουν οι χώρες απ΄την κρίση.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Tα περισσότερα προβλήματα οφείλονται στο γεγονός πως κάποιος κάπου κάποτε, κάτι δεν κατάλαβε σωστά. Aυτός είναι ο λεγόμενος: μαλάκας.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Δεν ήθελα να το γράψω, αλλά θα το γράψω: Μετά το κατούρημα, όσο όσο όσο όσο καλά κι αν σκουπιστείς, η τελευταία σταγόνα θα φύγει στο μποξεράκι. Νόμος της ζωής.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Οι ευρωπαίοι έναν πρόταση, η σημαία στην Ελλάδα να κυματίζει μεσίστια, λόγω χρέους. Επίσης, θα μπορούσαμε να αφήσουμε όλοι μούσια και να τυλίξουμε μαύρη κορδέλα στο μπράτσο. Μόνο, να προλάβουμε να αντικαταστήσουμε τον εθνικό ύμνο με το σάουντρακ του Requiem for a dream. Μισές δουλειές δεν γίνονται.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Tα τρία δείγματα αυθεντικής ποπ τέχνης της σύγχρονης Aθήνας, είναι το μουστάκι του Παπανδρέου, οι Oμπρέλες του Zογγολόπουλου στο Ψυχικό και τα Starbucks της Γλυφάδας.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Δυο δυσλεκτικοί πάνε σ΄ένα μπρα. Aυτό.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Μπορεί η ποιότητα της Παιδείας στη χώρα μας να συναγωνίζεται αυτήν των εκπομπών της Πάνια, μπορεί όταν η Μέρκελ έχει αγαμίες να της αναφέρουν την 6η δόση για να γελάει, αλλά το μείζον ζήτημα της εβδομάδας είναι πως στα McDonald's, το τσικενμπέργκερ, από 1 ευρώ πήγε στο 1,5. Πόρνη κοινωνία.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Αν υπάρχει μια φράση τόσο μίζερη που μπορεί να ξεπεράσει και τα έσχατα όρια του εκνευρισμού, μια διαφήμιση που κάνει ακόμα και τους κατοίκους του Νησιού να μοιάζουν κοσμοπολίτικοι, είναι αυτές οι καταραμένες δώδεκα λέξεις: «ΠΥΞ ΛΑΞ - Ένα όνομα που έγινε σύνθημα! Ένα σύνθημα που έγινε θρύλος!»</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Γενικά δεν πιστεύω πως τα πάντα στη ζωή είναι προδιαγεγραμμένα. Αλλά σε μια χώρα που για τις λέξεις «crisis» και «judgement» χρησιμοποιεί το διττό λήμμα «κρίση», ε, κάποια στιγμή θα γίνουν όλα πουτάνα.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Καθόμουν στο ωραιότερο κοκτέιλ μπαρ της Bουλιαγμένης -με τα σκούρα μπλε του ουρανού και της θάλασσας να ενώνονται στον ορίζοντα- πίνοντας Tanqueray τόνικ σκεφτόμενος πως η στιγμή δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη. Τότε, είδα την ξανθιά γαλανομάτα μετρέσα. Και NΔ να μου έλεγαν να ψηφίσω εκείνη τη στιγμή, θα ψήφιζα.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Τα έπιπλα, τον τελευταίο καιρό, απ΄το IKEA τείνουν να γίνουν τόσο περίπλοκα στη συναρμολόγηση, που έχω την αίσθηση πως κάποια στιγμή θα ανοίξω καμιά κούτα και θα΄χει μέσα έναν κορμό κι ένα τσεκούρι.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Το πάντα αγαπημένο υπουργείο παιδείας, επειδή δεν υπάρχει σάλιο στα ταμεία, σκέφτεται να δίνει DVD και φωτοτυπίες αντί για βιβλία. Μπορεί, επίσης, τα παιδιά να γράφουν πάνω στα χαρτομάντηλα που φέρνουν απ΄το σπίτι, για οικονομία. Ή να πιάνουν μόνοι τους σουπιές με μελάνι για να μην χρειάζονται στυλό. Το dvd είναι έξυπνη ιδέα, αφού ανάλογα με το μάθημα θα ποικίλει ανάμεσα σε Μαγκάιβερ και Τζούλια.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Η ευρωπαϊκή ένωση διαλύεται, η ΕΤ1 κλείνει, η Θρυλάρα δεν πήρε σέντερ φορ κι η γκόμενα που θέλω με δυσκολεύει πολύ. Αλλά ντάξει, αντέχουμε. Έτσι κι αλλιώς, στο τέλος όλα θα΄ναι μια χαρά. Αν δεν είναι μια χαρά, τότε δεν θα είναι το τέλος.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-weight: normal;"><span style="font-size: x-small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Ντάξει, παίζει να είμαι υπερβολικός, αλλά αυτός ο Justin Bieber δεν μοιάζει με 25άχρονη λεσβία;</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> </span></h6></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-34732762311734347742011-09-18T15:42:00.000+03:002011-09-18T15:42:24.144+03:00Σκόρπιες σκέψεις vol.2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFwZpCCgLtnaITSHzppzdxGYqCItAmG7CRWHY7qgt1yuE_6ovgyFaaoeL8SKwSdhatNLApAXPwAr0KNYWCj_PEN9hcvbYk5NKTxWqudwiPKXlE38OV83s-dBt0TeSdFpUtgxYk8txjA7-u/s400/ARKAS+ENDIAFERON.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="296" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFwZpCCgLtnaITSHzppzdxGYqCItAmG7CRWHY7qgt1yuE_6ovgyFaaoeL8SKwSdhatNLApAXPwAr0KNYWCj_PEN9hcvbYk5NKTxWqudwiPKXlE38OV83s-dBt0TeSdFpUtgxYk8txjA7-u/s400/ARKAS+ENDIAFERON.jpg" width="400" /></a><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> </span></span></div><div class="separator" style="clear: both; font-family: "Courier New",Courier,monospace; text-align: left;"><b><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> Θεωρούσα πως μπροστά στους στίχους των ξένων κομματιών, εμείς είμαστε πουριτανοί. Mετά συνειδητοποίησα πως για μήνες, το πιο πετυχημένο ελληνικό κομμάτι είχε τίτλο "Mέσα σου". Σοβάρεψα απότομα.</span></span></b></div><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> Και νέα μέτρα κι άλλες εισφορές και καμία αύξηση και σύνταξη στα 80 κι έλλειψη σχολικών βιβλίων. Δεν νομίζω, Γιώργο.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> Οι Τούρκοι ψάχνουν ελληνικό πετρέλαιο, ο Κύριος Μάκης συνελήφθη κι Ελλάδα δεν έχει λεφτά ούτε για τσίχλες. Υποψιάζομαι πως κι η Γη είναι σφαιρική.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> Ψάχνω να βρω κάποιο αστείο στάτους για τη σύλληψη του Μάκη Ψωμιάδη, αλλά είναι η πρώτη φορά που ταλαντεύομαι ανάμεσα σε τουλάχιστον είκοσι αστεία. Δεν ξέρω, είναι τέτοιου σουρεαλιστικού επιπέδου η κατάσταση που θα το αφήσω έτσι. Φλου.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Υπάρχουν τρία θέσφατα στη ζωή: η γενιά του Πολυτεχνείου απέτυχε, ο σοσιαλισμός είναι ουτοπία κι η ζαμπονοτυρόπιτα πρέπει να΄χει σάλτσα ντομάτας.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> Βρετανοί επιστήμονες υποστηρίζουν πως μόλις γεννήθηκε ο άνθρωπος που θα ζει μέχρι τα 150. Ντάξει, τί να μας πουν κι Βρετανοί. Εμείς, στην Ελλάδα, είμαστε εκατό χρόνια μπροστά· έχουμε τον Μητσοτάκη.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> Γενικά δεν αντιπαθώ εύκολα. Δηλαδή, αν εξαιρέσεις τη Μέρκελ, τον Θέμη Γεωργαντά, την Κατερίνα Παπακώστα και τον Αλιάγα δεν έχω αντιπάθειες. Αλλά μου φαίνεται δύσκολο να μισήσω κάποιον περισσότερο απ΄αυτό το μαζούτ της ανθρωπότητας: τον πρόεδρο των ταξιτζίδων.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Η νέα μου πηγή έμπνευσης είναι η Σία Κοσιώνη. Περιμένω πώς και πώς να μην πάρουμε την 6η δόση, να κάνει σεξ η Μέρκελ, να σπάσει ο Δρομέας μπροστά απ΄το Hilton, να ξυρίσει το μουστάκι ο ΓΑΠ, να φτάσει η βενζίνη την τιμή του Tanqueray -κάτι τέλος πάντων- για να διακόπτει για έκτακτες ειδήσεις ο ΣΚΑΪ.</span><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> </span></span></h6><div style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Tώρα που έπιασαν την παρουσιάστρια με τον κλεμμένο πίνακα ζωγραφικής, έχω την αίσθηση πως η κι αυθεντική Mόνα Λίζα είναι κρεμασμένη στο καμαρίνι του Γονίδη</span></span></div><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> Χρειαζόμαστε έναν πρωθυπουργό ηγέτη: Με το μυαλό του Steve Jobs, το στυλ του Jose Mourinho, την τόλμη του Julian Assange, τη φαντασία του Darren Aronofsky και τη γυναίκα του Marko Jaric. Έτσι βγαίνουν οι χώρες απ΄την κρίση.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> Tα περισσότερα προβλήματα οφείλονται στο γεγονός πως κάποιος κάπου κάποτε, κάτι δεν κατάλαβε σωστά. Aυτός είναι ο λεγόμενος: μαλάκας.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> Δεν ήθελα να το γράψω, αλλά θα το γράψω: Μετά το κατούρημα, όσο όσο όσο όσο καλά κι αν σκουπιστείς, η τελευταία σταγόνα θα φύγει στο μποξεράκι. Νόμος της ζωής.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> Οι ευρωπαίοι έναν πρόταση, η σημαία στην Ελλάδα να κυματίζει μεσίστια, λόγω χρέους. Επίσης, θα μπορούσαμε να αφήσουμε όλοι μούσια και να τυλίξουμε μαύρη κορδέλα στο μπράτσο. Μόνο, να προλάβουμε να αντικαταστήσουμε τον εθνικό ύμνο με το σάουντρακ του Requiem for a dream. Μισές δουλειές δεν γίνονται.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> Tα τρία δείγματα αυθεντικής ποπ τέχνης της σύγχρονης Aθήνας, είναι το μουστάκι του Παπανδρέου, οι Oμπρέλες του Zογγολόπουλου στο Ψυχικό και τα Starbucks της Γλυφάδας.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> Mια κοπέλα, σήμερα, με ρώτησε γιατί τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν όπως παλιά. Δεν είχα απάντηση. Δεν υπάρχει απάντηση. Aπλώς, τα πράγματα δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ όπως πριν.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> Μπορεί η ποιότητα της Παιδείας στη χώρα μας να συναγωνίζεται αυτήν των εκπομπών της Πάνια, μπορεί όταν η Μέρκελ έχει αγαμίες να της αναφέρουν την 6η δόση για να γελάει, αλλά το μείζον ζήτημα της εβδομάδας είναι πως στα McDonald's, το τσικενμπέργκερ, από 1 ευρώ πήγε στο 1,5. Πόρνη κοινωνία.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> Τα σχολεία ανοίγουν χωρίς βιβλία -επιτέλους, να καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι να διδάξεις ένα μάθημα που δεν έχει βιβλίο. Η εκδίκηση της Γυμναστικής, των Καλλιτεχνικών και της Μουσικής.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Αν υπάρχει μια φράση τόσο μίζερη που μπορεί να ξεπεράσει και τα έσχατα όρια του εκνευρισμού, μια διαφήμιση που κάνει ακόμα και τους κατοίκους του Νησιού να μοιάζουν κοσμοπολίτικοι, είναι αυτές οι καταραμένες δώδεκα λέξεις: «ΠΥΞ ΛΑΞ - Ένα όνομα που έγινε σύνθημα! Ένα σύνθημα που έγινε θρύλος!»</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> Γενικά δεν πιστεύω πως τα πάντα στη ζωή είναι προδιαγεγραμμένα. Αλλά σε μια χώρα που για τις λέξεις «crisis» και «judgement» χρησιμοποιεί το διττό λήμμα «κρίση», ε, κάποια στιγμή θα γίνουν όλα πουτάνα.</span></span></h6></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-57456334031455095622011-09-14T02:15:00.000+03:002011-09-14T02:15:32.891+03:00Πέρασε η κρίση.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivJ53SQQiRixjNKgCgCHnbDbxqNu8uQAd-z6VMM_fSUqzYqMrhVTZXtOzHGFvXeZ14d6WdVS1jXEoM5q-v6NUi2TzNLg6AfQReKHRHToP0zAsihGQDxDziXE_mtzgqmQ0TlN380IOpeGe1/s1600/154549_465551277079_749567079_5554783_3484890_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivJ53SQQiRixjNKgCgCHnbDbxqNu8uQAd-z6VMM_fSUqzYqMrhVTZXtOzHGFvXeZ14d6WdVS1jXEoM5q-v6NUi2TzNLg6AfQReKHRHToP0zAsihGQDxDziXE_mtzgqmQ0TlN380IOpeGe1/s400/154549_465551277079_749567079_5554783_3484890_n.jpg" width="361" /></a></div></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-41695570161374336882011-09-04T03:35:00.001+03:002011-09-04T03:36:33.529+03:00Σκόρπιες σκέψεις.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.12manage.com/images/picture_design_thinking.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="313" src="http://www.12manage.com/images/picture_design_thinking.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; font-family: "Courier New",Courier,monospace; text-align: left;"><b><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Καθόμουν στο ωραιότερο κοκτέιλ μπαρ της Bουλιαγμένης -με τα σκούρα μπλε του ουρανού και της θάλασσας να ενώνονται στον ορίζοντα- πίνοντας Tanqueray τόνικ σκεφτόμενος πως η στιγμή δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη. Τότε, είδα την ξανθιά γαλανομάτα μετρέσα. Και NΔ να μου έλεγαν να ψηφίσω εκείνη τη στιγμή, θα ψήφιζα.</span></span></b></div><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Τα έπιπλα, τον τελευταίο καιρό, απ΄το IKEA τείνουν να γίνουν τόσο περίπλοκα στη συναρμολόγηση, που έχω την αίσθηση πως κάποια στιγμή θα ανοίξω καμιά κούτα και θα΄χει μέσα έναν κορμό κι ένα τσεκούρι.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Το πάντα αγαπημένο υπουργείο παιδείας, επειδή δεν υπάρχει σάλιο στα ταμεία, σκέφτεται να δίνει DVD και φωτοτυπίες αντί για βιβλία. Μπορεί, επίσης, τα παιδιά να γράφουν πάνω στα χαρτομάντηλα που φέρνουν απ΄το σπίτι, για οικονομία. Ή να πιάνουν μόνοι τους σουπιές με μελάνι για να μην χρειάζονται στυλό. Το dvd είναι έξυπνη ιδέα, αφού ανάλογα με το μάθημα θα ποικίλει ανάμεσα σε Μαγκάιβερ και Τζούλια.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Ντάξει, παίζει να είμαι υπερβολικός, αλλά αυτός ο Justin Bieber δεν μοιάζει με 25άχρονη λεσβία;</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Σκεφτόμουν πως αν κοντά το Island χτιστεί καμιά εκκλησία, θα μπορούσε άνετα να ονομαστεί "΄Aη Λαντ".</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Τα κτήρια που στεγάζουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, είναι σε τέτοια άθλια κατάσταση που κάθε φορά που ακούω πως έπεσαν οι βάσεις, νομίζω πως γκρεμίστηκαν οι σχολές.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Θέλω μια μέρα να συναντήσω αυτόν που σκέφτηκε και σχεδίασε το Google+ (σσ. Γκουγκλ πλας, χα). Να τον ρωτήσω: Γιατί;</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Μέχρι τώρα, τρία πράγματα ήταν σίγουρα στη ζωή: ο θάνατος, οι φόροι και το γεγονός πως στο κουμπί 1 του τηλεκοντρόλ ήταν η ΕΤ1. Τώρα που θα κλείσει το κανάλι, έχω προβληματιστεί. Τί θα μπει στο κουμπί ένα;</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Στην κλίμακα πρόστυχης γκόμενας 10=Mίλα Κούνις κι 1=Aνγκέλα Mέρκελ, η κοπέλα που μου έδωσε τον americano σήμερα στα Starbucks ήταν κάπου στο 9.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Το ύφος Καντάφι συνδυάζει καταπληκτικά το ύφος του μαλάκα των χαρακτήρων του Αρκά, το ύφος εκείνου που έχει τυφλωθεί απ΄την αντηλιά και το χαρά-λύπη-ένα στόμα της Γιάννας Αγγελοπουλουδασκαλάκη. Τρόμος.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Το Hamburg μεταφράζεται Αμβούργο. Το Strasbοurg μεταφράζεται Στραζβούργο. Το Edinburgh μεταφράζεται Εδιμβούργο. Γιατί το Salzburg μεταφράζεται Σάλτζμπουργκ. Γιατί όχι γαμημένο Σαλτζμπούργο;</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Η χειρότερη φάρα ανθρώπων -πιο επικίνδυνη κι απ΄τους ταξιτζίδες, πιο καταραμένη κι απ΄αυτούς που λένε "η οδό"- είναι εκείνοι που μετά τα μέσα Αυγούστου, το πρώτο που σου λένε είναι «Καλό Χειμώνα». Στο διάολο.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Διέλυσε την ομάδα που πήρε νταμπλ. Κατήγγειλε τις δηλώσεις που δυναμιτίζουν τι κλίμα και την επομένη φώναζε: "Γαμώ τον πούστη τον Oλυμπιακό". ΄Eδιωξε όσους παίκτες γούσταρε η εξέδρα και κράτησε τον Bύντρα που όλοι μισούσαν. Πήρε 20 εκατομμύρια απ΄την Oυεφα, έκανε τρεις μεταγραφές επιπέδου Δ και έφτασε να αποκλείεται κι απ΄το Γιουρόπα. Στα θέματα χιούμορ, ο Tζίγκερ είναι ο θεός μου.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Yπάρχει πιο αρρωστημένο όνομα γλυκού απ΄το "Mαλλί της Γριάς"; Tζαστ σέινγκ.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}" style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Το σχέδιο για την διάσωση της Ελλάδας προχωράει κανονικά: τα ποδήλατα στους δρόμους πολλαπλασιάστηκαν, το χασίς νομιμοποιήθηκε και τα χρήματα εξαϋλώθηκαν. Θα γίνουμε πάλι τα Παιδιά των Λουλουδιών.</span></span></h6><h6 class="uiStreamMessage" data-ft="{"type":1}"><span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace; font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Η διαφήμιση της Vodafone με τον Γιάννη τον Slow είναι σχεδόν κομμάτι τέχνης.</span></span><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> </span></h6></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-10651325915574885652011-07-27T00:45:00.000+03:002011-07-27T00:45:30.400+03:00Επιστροφή το Σεπτέμβριο..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfI85EmUn_CPUBuZBR5R8Bztcc7jR8lXoqqf_Ur65mlIPSIveVsTdm57q3OBK9hdvfGqMxilaLUz_s1L_f_pbEqIAxk9xMd59i0R2coY53a0eA0lidu2pKvnzu6Eq7UIVxTd5S3dI_qzjX/s1600/Desktop2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="323" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfI85EmUn_CPUBuZBR5R8Bztcc7jR8lXoqqf_Ur65mlIPSIveVsTdm57q3OBK9hdvfGqMxilaLUz_s1L_f_pbEqIAxk9xMd59i0R2coY53a0eA0lidu2pKvnzu6Eq7UIVxTd5S3dI_qzjX/s400/Desktop2.jpg" width="400" /></a></div></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-79159717263635323842011-07-24T11:04:00.000+03:002011-07-24T11:04:00.716+03:00Κι ήταν μόλις 27.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://edition.cnn.com/video/showbiz/2011/07/23/aqui.winehouse.obit.cnn.576x324.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="http://edition.cnn.com/video/showbiz/2011/07/23/aqui.winehouse.obit.cnn.576x324.jpg" width="400" /></a><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}"> </span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Χωρίς αμφιβολία, την Amy θα τη γράψει η ιστορία. Δίπλα στη Χόλιντεϊ. Δίπλα στον Μόρισον. Δίπλα στην Τζόπλιν. Δίπλα στον Κέρτις. Δίπλα σ΄όλα τα ασύγκριτα ταλέντα που πήραν πολύ σοβαρά την πεποίθηση του live fast, die young. Και κυρίως, δίπλα σ΄όσους τήρησαν μ΄ευλάβεια, το θέσφατο πως: Μετά το φλας, σκοτάδι.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Όλοι τώρα σχολίασαν το ανήθικο του προτύπου της Winehouse. Λες και χλευάσαμε τον Τσαϊκόφσκι, επειδή έγραψε τη «Λίμνη των Κύκνων» πνιγμένος στη βότκα. Ούτε μας συγκίνησαν λιγότερο, τα ποιήματα του Καβάφη, επειδή ήταν μια κακογαμημένη αδερφάρα. Η Amy, αν το είχε σκεφτεί, θα σνίφαρε και την τέφρα του παππού. Όμως ήταν κι η καλύτερη φωνή που πάτησε σ΄αυτόν το γαμημένο πλανήτη τα 27 τελευταία χρόνια.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span class="messageBody" data-ft="{"type":3}">Και γι΄αυτό θα κριθεί.</span></span></div></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-83576925559207673782011-07-24T01:00:00.002+03:002011-07-24T01:06:19.402+03:00Ωραία.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfJQO2NO9eFEna8-b2au1NLtzsXOPeQSN8cCRpGxEYxUfKF4r3xU44Bu3-cTd8MtmJWrW_eZNm7orLds5e9RvZrzkjGLovuAaifU7lYxDcnXihpBsHoxGJM4a2wdV9z0RZyR9m8fuu-_BI/s1600/63503204d18160dd6a733e989b70c404_XL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="237" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfJQO2NO9eFEna8-b2au1NLtzsXOPeQSN8cCRpGxEYxUfKF4r3xU44Bu3-cTd8MtmJWrW_eZNm7orLds5e9RvZrzkjGLovuAaifU7lYxDcnXihpBsHoxGJM4a2wdV9z0RZyR9m8fuu-_BI/s400/63503204d18160dd6a733e989b70c404_XL.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Χρωστούσαμε στην αρχή.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Περίπου 380 δις ευρώ.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Αλλά.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Πήραμε δάνειο.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Και ΔΝΤ. Και ΕΚΤ. Και αγορές. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">110 δις.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Ωραία.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Δεν μας έφτασαν.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Πήραμε κι άλλο.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Δεύτερο.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Και ΔΝΤ. Και ΕΚΤ. Και αγορές. Και ιδιώτες.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">109 δις.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Ωραία.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Τα υπολογίσαμε.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Χρέος. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">380+110+109</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">=599 δις.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Ούτε εξακόσια.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Ωραία.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Τώρα σοβαρά.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Δεν πιστεύεις πως κάτι κάνουμε λάθος;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Αλλά, δεν βαριέσαι.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Έχει ζέστη.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Καλοκαίρι.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Παραλία.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Μετά.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Από Σεπτέμβρη.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Ωραία;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Ωραία.</div></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-36990534565962728422011-07-14T01:38:00.002+03:002011-07-14T01:38:42.680+03:00Alcohol free<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinKhWyav9Aojkhcw50mKeWwmKAxt3FbUbaKRjeSbTDKr5E66X69WTzjQteSm7xojvg0X2qcNrTMxcYQYc3gzzzILAK0ILJHrblAlam1uiS2kddU8Te5Ghzz0MbB6Zna8FMiDtiOKFaLYIW/s1600/199788_141824355883215_100001669551895_263015_684533_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinKhWyav9Aojkhcw50mKeWwmKAxt3FbUbaKRjeSbTDKr5E66X69WTzjQteSm7xojvg0X2qcNrTMxcYQYc3gzzzILAK0ILJHrblAlam1uiS2kddU8Te5Ghzz0MbB6Zna8FMiDtiOKFaLYIW/s400/199788_141824355883215_100001669551895_263015_684533_n.jpg" width="310" /></a></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-66477293590351220422011-06-28T14:14:00.000+03:002011-06-28T14:14:23.398+03:00Το πρωτάθλημα είναι στημένο;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="article-content"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://img211.imageshack.us/img211/9778/kinita2thumblarge.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="http://img211.imageshack.us/img211/9778/kinita2thumblarge.jpg" width="400" /></a></div>Μπα. Δεν είναι στημένο -δεν μπορεί να είναι στημένο. Γιατί αν ήταν θα το είχαμε διαβάσει στις αθλητικές εφημερίδες. Εκεί, δίπλα απ΄τους αποθεωτικούς τίτλους που καλωσόριζαν τους νέους Ζιντάν, ασχέτως αν στο εξάμηνο ήταν για γέλια. Ανάμεσα στα λόγια τα μεγάλα και στους προεδράρες που “δεν καταλάβαιναν τίποτα”. Υπήρχε χώρος εκεί. Υπήρχαν σελίδες, υπήρχε μελάνι. Δεν υπήρχε κουβέντα, όμως. Επειδή προφανώς όλα κρίνονταν μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.<br />
<br />
Δεν είναι στημένο. Γιατί οι πρόεδροι έχουν φιλικές σχέσεις μεταξύ τους και σέβονται το fair play και την ουσία του αθλητισμού. Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή. Κι εσύ μου λες πως επέλεγαν το νικητή και τον νικημένο. Δεν νομίζω. Αφού δεν είναι τέτοιοι άνθρωποι.<br />
<br />
Δεν είναι στημένο γιατί στους κανόνες της ζωής, η κακιά εξαίρεση επιβεβαιώνει τον ηθικό κανόνα: για να στραβώσεις οτιδήποτε, πρέπει κάποτε να ήταν ίσιο. Εδώ μιλάμε ότι ψάχνουμε ίχνη γης σε απέραντη θάλασσα. Δεν γίνεται αυτό.<br />
<br />
Δεν είναι στημένο. Γιατί αν ήταν, η πολιτεία θα είχε επιληφθεί του θέματος. Κάποιος απ΄την ΕΠΟ, τη Σουπερλίγκα, το υπουργείο θα είχε αναλάβει μια ευθύνη. Κάποιος, διάολε, θα είχε παραιτηθεί. Κάποιος Πάγκαλος της μπάλας θα χτύπαγε το χέρι στο τραπέζι και θα φώναζε: Μαζί τα στήσαμε! Αλλά τίποτα· σιγή.<br />
<br />
Κυρίως όμως, δεν είναι στημένο, γιατί αν ήταν είσαι κι εσύ συνένοχος. Που έπαιζες στοίχημα ρωτώντας από δω κι από κει. Που αγόραζες εφημερίδες για να μάθεις το παρασκήνιο. Που χαμογελούσες κάθε φορά που μιλούσαν για δίκαιη νίκη. Που έβριζες και κυνηγούσες διαιτητές. Που ήξερες και δεν μιλούσες.<br />
<br />
Οι ομάδες είναι ιδέες, έτσι δεν λένε; Έτσι λένε. Μια ιδέα είναι σπουδαία, όταν εμπνέει τον κόσμο. Στις ιδέες δεν στοιχηματίζεις. Δεν αφήνεις άλλους να τις πουλήσουν. Πάντοτε πίστευα πως ένας ηθικός δεν τρομοκρατείται: Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ.<br />
<br />
Έτσι κι αλλιώς, ως χώρα, τις πιο μεγάλες χαρές τις ζήσαμε ως ομάδα. Τα πιο μεγάλα προβλήματα τα αντιμετωπίζαμε ως ομάδα. Όλοι για έναν. Όταν θέλαμε να πιστέψουμε κάπου, πιστεύαμε στη δύναμη της ομάδας. Αφού η ομάδα είναι ιδέα, έτσι δεν λένε; Έτσι είναι. Κι οι ιδέες δεν στήνονται.</div></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-61060093859286807882011-06-23T01:50:00.000+03:002011-06-23T01:50:44.270+03:00Η ζωή που δεν έζησα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="mbl notesBlogText clearfix"><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.koproskyla.com/categories/news/images_for_news/ellada-krisi1-458x0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="275" src="http://www.koproskyla.com/categories/news/images_for_news/ellada-krisi1-458x0.jpg" width="400" /></a></div>Θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Ξέρεις, να τα είχαμε βρει. Να είχαμε μια συνασπισμένη κυβέρνηση, να καταστρώναμε ένα σχέδιο εξόδου απ΄την κρίση της κοινωνίας. Κι αν φτάναμε ως εκεί θα βρίσκαμε και την έξοδο απ΄τη λιγότερο σημαντική κρίση· την οικονομική.<br />
<br />
Γιατί αν το σκεφτείς λίγο πιο βαθιά, εκεί στα διάτρητα θεμέλια της χώρας, αν από κάτι έχουμε ανάγκη, αν για κάτι διαμαρτυρόμαστε κι αν για κάτι πλημμυρίζουμε εδώ και τριάντα μερόνυχτα την κεντρική πλατεία της χώρας, είναι η αίσθηση του δικαίου. Τα φάγαμε; Ναι τα φάγαμε! Αλλά, ρε διάολε, ούτ΄εκεί ήσουν δίκαιος -μ΄έριξες στη μοιρασιά.<br />
<br />
Αλλά είμαστε σπόρος που δεν πεθαίνει, έτσι δεν είναι; Σ΄αυτή τη χώρα του μηδενός και του απείρου, τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη σημασία απ΄το να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα. Στο σημείο μηδέν του μέλλοντος μιας χώρας, δυο πολιτικοί αρχηγοί κοίταζαν το μέλλον μιας παράταξης. Ο ένας δεν ήθελε να μαρτυρούν τις συνομιλίες τους, λες και θα χανόταν το μυστικό. Ο άλλος ήθελε να είναι εκείνος ο αρχηγός του αρχηγού. Δεν υπάρχει αίσθηση της πραγματικότητας.<br />
<br />
Κι ύστερα ξανάρθαν οι μέλισσες. Ήρθαν τα Μεσοπρόθεσμα προγράμματα κι οι ληξιπρόθεσμες ζωές. Σου ζητούν να ψηφίσεις αν προτιμάς να μια ετοιμόρροπη καθημερινότητα ή ατελείωτες υποθηκευμένες μέρες. Παράνοια, λένε, είναι η πεποίθηση πως με την επανάληψη των ίδιων μεθόδων θα πετύχεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Αλλά ξέρεις κάτι: Βαρέθηκα.<br />
<br />
Βαρέθηκα να περιμένω ένα καλύτερο μέλλον. Αφού δεν θα υπάρξει. Βαρέθηκα να λέω “δεν πειράζει”. Αφού, με πειράζει. Βαρέθηκα να ακολουθώ τον ίδιο δρόμο. Αφού ένα τρένο που βγαίνει απ΄τις ράγες, δεν προσπαθείς να το επαναφέρεις· το ξεχνάς. Βαρέθηκα, τις μέρες μου να τις περνώ σε μια πλατεία. Αφού προτιμώ τη θάλασσα. Βαρέθηκα, εσύ να είσαι εσύ κι εγώ να είμαι εγώ -θελώ εσύ να γίνεις μια φορά εγώ. Αφού δεν πρέπει να ανησυχείς, θα σε βγάλω εγώ απ΄την κρίση. Μα πιο πολύ βαρέθηκα να νιώθω πως κάτι μπορεί να γίνει κι όλο δεν γίνεται.<br />
<br />
Αλλά, δεν βγάζει πουθενά. Ένας ξεθωριασμένος γαλανός κύκλος είναι. Μόνο, την επόμενη φορά που θα κοιτάξεις έξω απ΄το παράθυρο, στη θάλασσα, στο πάρκο, στην πλατεία, στα σπίτια, θυμήσου πως όλοι στον ίδιο υπόνομο ζούμε. Απλώς μερικοί από μας κοιτάζουν τα αστέρια. Λοιπόν, αυτό: προσπάθησε κι εσύ, να είσαι ένας από μας.</div></div></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-29537462678601453812011-06-09T23:58:00.001+03:002011-06-10T00:02:43.543+03:00Ημερολόγιο Συντάγματος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="mbl notesBlogText clearfix"><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.kourdistoportocali.com/UsersFiles/aganaktismenoi-27-5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="272" src="http://www.kourdistoportocali.com/UsersFiles/aganaktismenoi-27-5.jpg" width="400" /></a></div>Πήγα στο Σύνταγμα για ν΄αγανακτήσω. Κι έβλεπα γύρω μου γνωστούς κι αγνώστους να διαμαρτύρονται, να τραγουδούν, να τρώνε και να πίνουν. Να φωνάζουν συνθήματα, να μουτζώνουν, να βρίζουν και να αναζητούν πολλά χαμένα δίκια. Εκατό χιλιάδες και βάλε, σε μια στριμωγμένη πλατεία που μετατράπηκε σε προπύργιο αντίδρασης και μια ντουζίνα γύρω δρόμους που φώναζαν κι εκείνοι παρόντες. Κι απέναντι μια ευτελισμένη -πάλευκη στους τοίχους και κατάμαυρη στην ψυχή- Βουλή να στέκει εναντίον όλων. Αλλά δεν τη λυπάσαι.<br />
<br />
Νόμιζα πως ζούσα παρελθοντικές καταστάσεις. Ο κόσμος μούτζωνε σαν σε ασπρόμαυρη ελληνική ταινία. Χαρακτήρες που γελούσαν συζητώντας κοινωνικά θέματα κι έμοιαζαν βγαλμένοι από πεζογράφημα του Καραγάτση -το «10» στην πλατεία Συντάγματος. Στην ουσία, ξαναζούμε τη δεκαετία του ΄50. Απλώς, φοράμε λευκά allstar στα πόδια και κρατάμε iphone. Κατά τ΄άλλα, ο χρόνος γύρισε πίσω.<br />
<br />
Αν κάτι έλειπε ήταν το σάουντρακ της βραδιάς. Πολλές μαζεμένες επιμέρους μουσικές, αλλά στην ουσία το συνονθύλευμα νοτών περισσότερο σε μπέρδευε παρά μπορούσε να σε εμπνεύσει. Ούτε Θεοδωράκης, ούτε Χατζιδάκις, ούτε Παπακωνσταντίνου. Λίγοι Radiohead έλειπαν. Και μια δυνατή φωνή να αντηχεί στους γύρω δρόμους: I’m a creep.<br />
<br />
Κοιτούσες ψηλά βλέποντας τον έναστρο ουρανό και σκεφτόσουν πως εκείνη τη στιγμή αντιστεκόσουν για κάτι. Δεν ξέρω αν υπερίσχυε η αγανάκτηση του παρελθόντος ή η αβεβαιότητα του μέλλοντος, αλλά η ανθρώπινη αύρα σε γέμιζε αισιοδοξία. Κι η χαλαρή κουφόβραση, ιδρώτα. Σημάδι των καιρών.<br />
<br />
Δεν κάθησα πολύ. Άναψα τσιγάρο και κοίταξα μ΄ένα μικρό μειδίαμα, ξανά, γύρω μου. Οι αντιθέσεις τις ζωής, εκείνη τη στιγμή, μου φάνηκαν τόσο αστείες: Τα πιο χλιδάτα ξενοδοχεία της πόλης κύκλωναν την πρώτη πλατεία κι ένα πλήθος που έβραζε για την κατάντια της χώρας του. Τράβηξα μια τελευταία τζούρα και μπήκα στο ταξί. Κι αν εκείνη τη στιγμή με ρωτούσαν, τί διάολο μου΄μεινε απ΄τη βραδιά, για κάτι ασπρόμαυρες μούτζες θα τους έλεγα. Και για ένα φεγγάρι.</div></div></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-2010080763274920712011-04-13T01:47:00.001+03:002011-04-14T00:08:22.984+03:00Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://disorientuci.pbworks.com/f/1250844456/1968%20paris%20student%20uprising%2001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://disorientuci.pbworks.com/f/1250844456/1968%20paris%20student%20uprising%2001.jpg" width="400" /></a></div>Έχω κάτσει πολλές φορές να το σκεφτώ και πάντα καταλήγω στο ίδιο κυνικό συμπέρασμα: Όχι, ο κόσμος δεν μπορεί να γίνει καλύτερος. Και ξέρεις γιατί; Γιατί όλες οι γενιές είναι ίδιες. Σφίζουν από υγεία και ιδέες αλλά πεθαίνουν στον άσσο. Μια ωραία ανάμνηση μένουν, σαν τις παλιές αγάπες που κρυφτήκαν σε χαμένους παραδείσους, γιατί στα πιο μεγάλα «θέλω» κάναν πίσω. Έτσι δεν πάει;<br />
<br />
Θυμάσαι ένα κάποιο Παρίσι, μια θλιμμένη άνοιξη του ΄68, που άνθρωποι και λουλούδια πίστεψαν πως κάτι θα άλλαζε; Οργισμένα νιάτα, εργατικά συνδικάτα, χίπις και μελωδίες των Μπιτλς είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους. Αν κάτι θα μπορούσε να πετύχει ήταν η αυθόρμητη αντίδραση σ΄ένα σάπιο σύστημα, σε μια πραγματικότητα που έπαψε προς πολλού να είναι ανεκτή. Μια ιδέα που ξεκίνησε από κει που πρέπει όλες οι ιδέες και τα όνειρα να ξεκινούν: απ΄τους νέους. Τους νέους που δυστυχώς ζούσαν στο μηδέν και κοιτούσαν στο άπειρο.<br />
<br />
Κι όμως η γενιά του Μάη του ΄68 απέτυχε.<br />
<br />
Θυμάσαι ένα κάποιο Πολυτεχνείο; Ένα ματωμένο Νοέμβρη του ΄73 που ένα κτήριο έγινε σύμβολο μιας γενιάς, που σ΄ένα πανεπιστήμιο χτυπούσε η καρδιά μιας ολόκληρης χώρας. Μια μεταπολιτευτική στιγμή ελπίδας πως αν μπορούσε να δωθεί ένα τέλος, θα έπρεπε να δωθεί τότε. Τα ραδιόφωνα φώναζαν «Εδώ Πολυτεχνείο» στο ρυθμό της εξέγερσης ενώ ένα τανξ προσπαθούσε να σκοτώσει τα όνειρα του κόσμου χτυπώντας με δύναμη τη σιδερένια πύλη. Μια γενιά που έβραζε αλλά χυνόταν επιβάλλονταν να κάνει την αλλαγή.<br />
<br />
Κι όμως η γενιά του Πολυτεχνείου απέτυχε.<br />
<br />
Θυμάσαι μια κάποια Αθήνα, το δεκεμβριανό χειμώνα του ΄08. Ένα αυθόρμητο μίσος κατά των πάντων, σε ένα σκηνικό γεμάτο φωτιές, αστυνομίες και σπασμένες βιτρίνες. Την ώρα που το αίμα του δεκαπεντάχρονου δεν είχε ακόμα στεγνώσει απ΄το δρόμο, το αίμα του κόσμου έβραζε. Μια αστυνομία θύμα και θύτης. Από σιωπηλές διαμαρτυρίες μέχρι φλεγόμενα δέντρα, κάτι έδειχνε να έχει φτάσει στο απροχώρητο. Κι αν έπρεπε να γίνει ένα βήμα μπροστά, έπρεπε να γίνει μέσα απ΄τα συντρίμμια.<br />
<br />
Κι όμως η γενιά των Δεκεμβριανών θα αποτύχει.<br />
<br />
Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Μια Δημοκρατία δέσμια του χαρακτήρα της. Ένα πολίτευμα που αυτοαναιρείται. Λυπάμαι γιατί ο κανόνας λέει πως οι ελπίδες διαψεύδονται. Λυπάμαι γιατί τα όνειρα μιας γενιάς έσβησαν μαζί με τον Τζων Λένον. Λυπάμαι γιατί τις προσδοκίες μιας μεταπολίτευσης τις πάτησε ένα άρμα. Λυπάμαι γιατί το μέλλον της γενιάς μου κάηκε μαζί με το δέντρο του Συντάγματος. Μα πιο πολύ, λυπάμαι γιατί ζω σε ένα κόσμο που θεωρεί πως όταν τρεις λύκοι κι ένα πρόβατο ψηφίζουν τι θα φάνε, αυτό θα πει δημοκρατία.</div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-90474233381199079712011-04-12T14:50:00.005+03:002011-04-20T01:20:19.941+03:00Σενάρια που θα αφήσουν εποχή (part 2)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.blogantenaparanoica.blogger.com.br/script.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="396" src="http://www.blogantenaparanoica.blogger.com.br/script.JPG" width="400" /></a></div>Η συνέχεια του αφιερώματος στην έκδοση του <a href="http://www.mikros-nikolas.com/2011/03/blog-post.html">Μικρού Νικόλα</a>.<br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande',tahoma,verdana,arial,sans-serif; line-height: 14px;"></span><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande',tahoma,verdana,arial,sans-serif; font-size: xx-small; line-height: 14px;"></span><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande',tahoma,verdana,arial,sans-serif; font-size: xx-small; line-height: 14px;"></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b>Οσκαρική ταινία εποχής</b>: Γερμανία 1939. Ένας άπληστος βιομήχανος εκμεταλλεύεται τους εργάτες του. Φτάνουν στα όρια της εξαθλίωσης. Όταν, όμως, συνειδητοποιεί πως οι Ναζί σκοπεύουν να τους σκοτώσουν όλους, σε θαλάμους αερίων, δημιουργεί μια λίστα 1100 ονομάτων, τους οποίους φυγαδεύει. Έτσι, αν και ποντικομούρης, αποδεικνύεται ήρωας. Στη λίστα του, όμως, δεν ήταν Εβραίοι. Ήταν Χελωνονιντζάκια. <b><i>«Η Λίστα του Σπλίντερ</i></b></span>»<span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b><br />
</b></span><br />
<div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b>»Συγκινητική κι επίκαιρη (λόγω Φουκοσίμα) ταινία</b>: Βρισκόμαστε στη μακρινή και πολύπαθη Ιαπωνία. Σε κάποιο οροπέδιο, υπάρχει ο Ναός που διδάσκει ακόμη τα μυστικά του Μπουσίντο, του κώδικα των Σαμουράι. Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας κοντός Αμερικανός, ονόματι Τομ Κρουζ. Ζητά να μυηθεί στην τέχνη των μαχητών. Είναι ικανός. Έχει θέληση. Αλλά έχει κι αδύναμη κύστη. Στα μισά κάθε προπόνησης, τον πιάνει τρελή συχνουρία. <i><b>«Ο Τελευταίος Κατουράει</b></i>»</span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b><br />
</b></span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b>Συγκινητικό μπλοκμπάστερ</b>: Ατλαντικός, 1912. Το μεγαλύτερο υπερωκεάνιο του κόσμου σκάει πάνω σε παγόβουνο. Κάποιοι προλαβάινουν να μπουν στις λέμβους. Καθώς το πλοίο βουλιάζει με την πλώρη, πολλοί πέφτουν πάνω στις γιγάντιες, σκουριασμένες προπέλες του. Οι πληγές τους μολύνονται. Έτσι, ακόμη κι όσοι γλίτωσαν από τα παγωμένα νερά, πάνω σε σωσίβια ή σχεδίες, αργοπεθαίνουν από τέτανο. <b><i>«Τετανικός</i></b>»</span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b><br />
</b></span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b>Αλληγορικό ξενόγλωσσο αριστούργημα</b>: Βρισκόμαστε στην εμπόλεμη Ισπανία του '44. Η μικρή Ofelia ονειρεύεται πως ένας Έλληνας μετανάστης, ο Χρύσανθος Πανάς, θέλει να δώσει κουράγιο στο λαό που υποφέρει από τους βομβαρδισμούς. Έτσι, δημιουργεί έναν υπόγειο χώρο εστίασης και διασκέδασης, στις κατακόμβες των καταφυγίων. Ένα υπόγειο κλαμπ, ωσάν λαβύρινθος. <i><b>«Ο Λαβύρινθος του Πανά»</b></i></span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><br />
</span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b>Καλτ και ξόρκια</b>: Ο Χάρης είναι χεβιμεταλάς. Μηχανή, μακριά μαλλιά, μπλούζες των Maiden κτλ. Κυρίως, έχει φετίχ με τις μπότες. Άπειρα ζευγάρια. Ξαφνικά, ανακαλύπτει πως είναι μάγος. Ενθουσιάζεται. Παρατάει τη μηχανή και κυκλοφορεί με σκουπόξυλο. Αντί για ροκ μπλούζες, φορά μανδύα. Και πολεμά τους θανατοφάγους θαυμαστές της Λέιντι Γκάγκα. Ποτέ, όμως, δεν αποχωρίζεται τις αγαπημένες του μπότες. <b><i>«Χάρη Μπότερ»</i></b></span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b><br />
</b></span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b>Κατασκοπευτική περιπέτεια</b>: Στο Λουτράκι, κόντρα στην κρίση, κατασκευάζουν ένα εντυπωσιακό, σφαιρικό, οικοδόμημα από γυαλί, να στεγάσει το καζίνο. Προσελκύει θαυμαστές απ' όλο τον κόσμο. Ώσπου σκάει ο Μποντ. Σε μυστική αποστολή της Βρετανικής κυβέρνησης, να το καταστρέψει, γιατί χάνει λεφτά ο Γουίλιαμ Χιλ. Με μυστική πατέντα, το πλημμυρίζει με νερό Λουτρακίου, απ' την πηγή. Οι θαμώνες πνίγονται ωσάν χρυσόψαρα στη γυάλα. <b><i>«Καζίνο Ρουαγυάλα»</i></b></span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b style="font-weight: bold;"><br />
</b></span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b style="font-weight: bold;">Τα όσκαρ να πέφτουνε </b><b>βροχή</b><span style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: normal;">: Βρετανός πρίγκιπας, λατρεύει το λιβάδι που απλώνεται δυτικά του παλατιού. Εκεί παίζει κυνηγητό, κυλιέται. Εκεί πρωτογεύεται τον έρωτα με την αγαπημένη του. Όταν γίνεται βασιλιάς, εκεί κάνει τις μυστικές του συζητήσεις. Εκεί ιππεύει. Κι εκεί πεθαίνει, από ανακοπή, στα βαθιά γεράματα. Όλη του η ζωή κι ο θάνατος, ένα λιβάδι. Ένας λόγγος.</span> <i style="font-weight: bold;">«Ο Λόγγος του Βασιλιά</i></span>»</span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br />
</div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif; margin: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b style="font-weight: bold;">Συγκινητική και μάλλινη</b><b>: </b>Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, έξω απ' τη Λάρισα, ζει μια νεόπλουτη οικογένεια τυροκόμων. Ο μοναχογιός του ζευγαριού εμφανίζει συμπτώματα νοητικής καθυστέρησης. Κι έχει εμμονή με τα καλοκαιρινά ρούχα. Ακόμη και το χειμώνα. Η μάνα του αγοράζει όμορφα, επώνυμα, πουλόβερ και συνεχώς του θυμίζει να τα φοράει.<b style="font-weight: bold;"> <i>«Φόρεσ΄Gant»</i></b></span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b><span class="Apple-style-span" style="font-weight: normal;"><b><br />
</b></span></b></span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b><span class="Apple-style-span" style="font-weight: normal;"><b>Εμπνευσμένη απ' το One flew over the Cuckoo's nest</b>: Ο Τζακ Νίκολσον είναι ιδιοκτήτης φούρνου. Λόγω της οικονομικής κρίσης, φτάνει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Προκειμένου να γλιτώσει από τους δανειστές του, παριστάνει τον τρελό. Μάλιστα, αφήνει τους πελάτες του να πληρώνουν αν κι όσο θέλουν για τα ψωμιά ή τις τυρόπιτες. <b><i>«Στη Σφολιάτα ντούκου»</i></b></span></b></span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b><br />
</b></span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b>Νεανική, βιωματική κι αξύριστη</b>: Η Μισέλ Φάιφερ διορίζεται σε σχολείο με αντιδραστικούς μαθητές. Έχουν μετατρέψει το κτήριο σε χίπικο κατάλυμα. Καπνίζουν χόρτο και κυκλοφορούν με σκισμένα ρούχα και μακριά μούσια. Εκείνη προσπαθεί να τους αλλάξει νοοτροπία. Να ντυθούν ευπρεπώς. Να ξυριστούν. Μάταια. <i><b>«Ασυμβίβαστη Γενειάδα</b>»</i></span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><b><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><br />
</span></b></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><b><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;">Σε νατουραλιστικό ύφος, σ</span><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;">αν το Καφές και Τσιγάρα:</span></b><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"> Παχύσαρκος ταβερνιάρης πίνει όλη μέρα μπύρες mythos κι αφηγείται, στους θαμώνες, ιστορίες από παλιές αγάπες. <b><i>«Ο Μύθος του Αχόρταγου Ταβερνιάρη»</i></b></span></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px;"><b><br />
</b></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande',tahoma,verdana,arial,sans-serif; line-height: 14px;"><b>Μεταμεσονύχτια ιδέα, βασισμένη στο Requiem for a Dream:</b> Ρομαντικός ηδονοβλεψίας οπερατέρ, πηγαίνει ως στη Βιέννη για ένα ποτό και καταγράφει, στην κάμερα, κάθε στιγμή. Γίνεται εμμονικός. Κι οδηγείται στην παράνοια. «<b><i>Rec Vienne for a Drink</i></b>»</span><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande',tahoma,verdana,arial,sans-serif; font-size: 11px; line-height: 14px;"></span><br />
<div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande',tahoma,verdana,arial,sans-serif; font-size: 11px; line-height: 14px;"><span style="font-size: x-small;"><i><b>-το πρώτο μέρος του αφιερώματος <a href="http://mavrokaiaspro.blogspot.com/2011/03/blog-post_12.html">εδώ</a>-</b></i></span><br />
</span></div></div></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-1820282686577814902011-04-06T22:35:00.001+03:002011-04-06T22:37:10.752+03:00Πώς ξεκίνησαν όλα;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://meltaylor.files.wordpress.com/2007/10/wall_street.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="273" src="http://meltaylor.files.wordpress.com/2007/10/wall_street.jpg" width="400" /></a></div>Έχεις σκεφτεί πως ξεκίνησε η κρίση; Η ιστορία αρχίζει να ξετυλίγεται μερικούς μήνες πριν, όταν τα πρώτα τηλεφωνήματα άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Στην άλλη άκρη του ακουστικού ακούγονταν απελπισμένοι χρηματιστές, κατεστραμένοι μέτοχοι και απεγνωσμένοι επιχειρηματίες. Ακούγονταν η φωνή όλων εκείνων που, μέχρι τότε, θεωρούσαν τα πάντα δεδομένα, όλων εκείνων που ζούσαν χρηματίζοντας τα πάντα και επενδύοντας στα πάντα. Εκείνων που ¨δεν το είχαν προβλέψει¨. Μήπως, όμως, τα πράγματα δεν είναι, έτσι, όπως φαίνονται;<br />
Η δικαιολογία του απρόβλεπτου, δεν συνεχίζει να πείθει κανέναν. Τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια είχαν γίνει ορατά πολύ καιρό πριν. Η ρευστότητα των ταμείων στις επιχειρήσεις είχε μειωθεί αισθητά, οι τράπεζες δυσκολεύοταν να δανείσουν και οι χρηματιστηριακές εταιρείες κινούνταν σε ένα επίμονο κλίμα αμφισβήτησης. Στη δύνη του κυκλώνα είχαν μπει πλέον, για τα καλά, οι κυβερνήσεις των κρατών, που είχαν καταλάβει, αφενός πως δυσκολεύονταν όλο και περισσότερο να αντιμετωπίσουν την κατάσταση και αφετέρου πως ο κόσμος είχε σταματήσει να τρώει κουτόχορτο. Ένα συνοθύλευμα οικονομικών σκανδάλων και ανεξέλεγκτων επενδύσεων, μια φούσκα, που ήταν έτοιμη να σκάσει.<br />
Στην αρχή πολλές επιχειρήσεις ανακοίνωναν μείωση των εσόδων και πτώση της κερδοφορίας τους, ενώ άλλες, περισσότερο υποψιασμένες, πωλούσαν τις μετοχές τους σε πολύ χαμηλές τιμές προκειμένου τα χρηματικά τους διαθέσιμα να μην εκλείψουν. Όσο περνούσαν οι ημέρες, το πρόβλημα γίνονταν εντονότερο. Ήταν πλέον φανερό πως οι εξελίξεις ήταν μη αναστρέψιμες. Όταν, πλέον, η κατάσταση ξέφυγε απ΄τον έλεγχο, οι απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων έγιναν καθημερινό φαινόμενο και η πτώχευση εκατοντάδων εταιρειών, ανά τον κόσμο, πιο έντονη από ποτέ. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Το μενού περιλάμβανε κατασχέσεις, ποινικές διώξεις, σκάνδαλα και αυτοκτονίες. Φυσικά δεν έλειψαν τα συνηθισμένα έκτακτα συμβούλια και οι διαβεβαιώσεις των πολιτικών για ένα καλύτερο αύριο. Ήταν, όμως, πολύ αργά.<br />
Το αποτέλεσμα της κρίσης ήταν τρομακτικό. Η ανεργία, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ που δέχτηκαν το μεγαλύτερο πλήγμα, έφτασε στο υψηλότερο σημείο τα τελευταία χρόνια, ενώ η εγκληματικότητα έγινε σε πολλές περιπτώσεις, μη αντιμετωπίσημη. Κανείς όμως δεν μπορεί να πει πως δεν μπορούσαμε να το προβλέψουμε.<br />
Ο Κομφούκιος έλεγε πως: «Σε μια χώρα που κυβερνιέται καλά, είναι ντροπή να είσαι φτωχός. Σε μια χώρα που κυβερνιέται κακά, είναι ντροπή να είσαι πλούσιος». Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωση των golden boys, των ανθρώπων, δηλαδή, του χρηματοπιστωτικού συστήματος, στα χέρια των οποίων είχε συσσωρευτεί το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου. Δεν είναι μόνο, πως οι κυβερνήσεις ήταν δυσλειτουργικές, προωθώντας ασύμετρες ρυθμίσεις για τις κεφαλαιουχικές αγορές, αλλά ήταν φυσικό επόμενο, πως όταν οι επενδύσεις και οι αγορές αφορούσαν μόνο τους λίγους, θα οδηγούμασταν σ΄αυτό το σημείο.<br />
Το να ψάξει κανείς τα αίτια αυτής της κρίσης δεν είναι εύκολο. Δεν μπορεί, καν, να τα κατηγοριοποιήσει με συνέπεια. Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως οφείλονταν κατά κύριο λόγο στις υπερβολικές και λανθασμένες επενδύσεις, στη συγκέντρωση και τον έλεγχο του κεφαλαίου σε περιορισμένο αριθμό χρηματιστών, στα υπερεκτιμημένα κρατικά ομόλογα, όπως και στην αδυναμία των τραπεζών να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά μαζί δημιούργησαν ένα κακό κλίμα. Η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι ήταν ο ανεξέλεγκτος φόβος που διαχέονταν σε κάθε πλευρά του πλανήτη και διαδίδονταν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να προσέλθει στις τράπεζες ζητώντας να ρευστοποιήσουν τους λογαριασμούς τους από φόβο μήπως χάσουν τα χρήματά τους. Η εμπιστοσύνη είχε χαθεί. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα είχε, πλέον, καταρρεύσει.<br />
Παρόλα αυτά, ένα μεγάλο πρόβλημα δεν ήταν μόνο η οικονομική καταστροφή, αλλά το γεγονός πως η κρίση επηρέασε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Εκ των πραγμάτων τα χρήματα που θα δίνονταν στην παιδεία μειώθηκαν, στην υγεία το ίδιο. Οι άνθρωποι στους δρόμους ξεσηκώθηκαν και άλλοι έχασαν τα σπίτια τους. Σαν ένα σύνθετο ντόμινο που διατρέχει όλες τις χώρες και δεν μπορεί να σταματήσει.<br />
Η ελπίδα, όμως, δεν χάνεται. Η κρίση θα περάσει, αυτό είναι σίγουρο. Έτσι συμβαίνει με την οικονομία, κάνει κύκλους. Σήμερα βρισκόμαστε σε ύφεση, αύριο σε άνοδο. Το θέμα είναι να μπορείς να τις ξεπερνάς. Σημασία έχει, οι καταστροφές που αφήνουν πίσω, να μπορούν να διορθωθούν. Η οικονομία δεν θα χρειαστεί να ξεκινήσει απ΄το μηδέν, κι αυτό οφείλεται στο ότι κάποιοι κινήθηκαν σωστά και έγκαιρα και αντιμετώπισαν την κρίση. Θα χρειαστεί όμως αρκετό διάστημα για να σταθεροποιηθεί πάλι σε υψηλό επίπεδο, επειδή κάποιοι άλλοι φέρθηκαν με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο.<br />
Ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζωρτζ Μπους Τζ., σε ένα παραλήρημα ενθουσιασμού είχε πει κάποτε: «Εδώ έχουμε ένα εντυπωσιακό κοινό: τους έχοντες και τους έχοντες περισσότερα. Κάποιοι σας αποκαλούν ¨η ελίτ¨. Εγώ σας αποκαλώ ¨η βάση μου¨». Πού να ήξερε, τότε, πως σε τρεις προτάσεις θα συμπύκνωνε καλύτερα απ΄τον καθένα την πεμπτουσία της κρίσης. Πού να ήξερε, επίσης, πως ο πρώτος υπέυθυνος γι΄αυτή θα ήταν ο ίδιος. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, το ήξερε.</div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-64444052048953820432011-04-04T00:12:00.004+03:002011-04-06T22:37:57.542+03:00Ένας κόσμος σύγχρονος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.toptenz.net/wp-content/uploads/2011/02/new-york-men.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="http://www.toptenz.net/wp-content/uploads/2011/02/new-york-men.jpg" width="400" /></a></div>Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω φιγούρες σκυθρωπές και πρόσωπα κουρασμένα. Βλέπω ανθρώπους που ζουν για να δουλεύουν και δυσκολεύονται να απολαύσουν κάθε τι ευχάριστο γύρω τους. Δεν ξέρω αν πρόκειται για έναν καφέ με φίλους, μια βόλτα σε ηλιόλουστες διαδρομές ή μια νέα γνωριμία. Ξέρω όμως, πως ό,τι κι αν είναι, όποτε κι αν συμβεί, εκείνοι δεν θα το εκτιμήσουν. Γιατί όσο κι αν η παρουσία τους είναι εκεί, το μυαλό τους όχι. Κι όμως. Αυτή δεν είναι η αλήθεια που πιστεύω, δεν είναι η χώρα που ονειρεύομαι. Δεν είναι οι άνθρωποι που θέλω να αντικρίζω. "Με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι", που έγραφε ο Καβάφης στα «Κεριά» του. Είναι σημεία των καιρών, όμως , κι αυτά και θα περάσουν. Όπως πέρασαν και τ΄άλλα. "Εμπρός κοιτάζω τ΄αναμμένα μου κεριά", δεν έλεγε ο ποιητής;<br />
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Φαντάσου τη ζωή του καθενός σαν ένα τρένο. Σε άλλους αναπτύσει ταχύτητα και φτάνει γρήγορα στον προορισμό του. Σε άλλους το ταξίδι διαρκεί περισσότερο. Σημασία έχει, το τέρμα που θα φτάσεις να είναι αυτό που ήθελες. Να ξέρεις πως το ταξίδι σου δεν πήγε στράφει. Πως όλα όσα έμαθες σε αντιπροσωπεύουν και όσα κράτησες σου ανήκουν. Μπορεί ο βρετανός φιλόσοφος Στίβεν Πίνκερ, εντελώς ειρωνικά, να τόνιζε πως: «Ο άνθρωπος γνωρίζει όλο και περισσότερα για όλο και λιγότερα. Στο τέλος θα γνωρίζει τα πάντα για το τίποτα» αλλά, αν το καλοσκεφτείς, ακόμα και το τίποτα είναι κάτι.</div><div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Μέσα σε όλα όμως, οι ιδέες αλλάζουν. Οι ίδιοι οι άνθρωποι αλλάζουν. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν γνωρίζει σύνορα. Ζει την κάθε μέρα ξεχωριστά, αναπνέει έντονα, αγαπάει με πάθος, ερωτεύεται παράφορα και νιώθει ολοκληρωμένος ακόμα κι αν δεν πετυχαίνει τους στόχους του. Που σε πείσμα των καιρών, ψηφίζει επειδή έχει άποψη κι όχι από συνήθεια. Που δεν καθοδηγούν τις ιδέες του, ούτε επηρεάζουν τη ζωή του. Μπορεί να συμβουλεύεται, να ρωτάει, να ενημερώνεται, αλλά δεν αφήνει άλλον να πάρει τις αποφάσεις γι΄αυτόν. Είναι εκείνος που θαυμάζει, εξίσου, τον Παρθενώνα των αιώνων και την Όπερα του Σίδνεϋ της μεγάλης φαντασίας. Που -παραμερίζοντας τις αποστάσεις- τη μια εβδομάδα απολαμβάνει την απερίγραπτη ομορφιά της Σαντορίνης και την άλλη, τις λαμπερές ακτές ενός τροπικού νησιού. Δεν είναι το μέρος ή τα χρήματα, αλλά η δύναμη του χαρακτήρα του και οι ορίζοντες της σκέψης.</div><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι πια, πολίτης του κόσμου. Δεν αναγνωρίζει την Ελλάδα των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών του παρελθόντος, αλλά την όμορφη χώρα του μέλλοντος. Που με την ίδια ευκολία αγοράζει ένα ακριβό tuxedo και ένα φθαρμένο τζιν. Που φοράει τα ρούχα κι όχι τα ρούχα εκείνον. Που σκέφτεται με την λογική κι αποφασίζει με την καρδιά. Που ξέρει να κερδίζει με τρόπο και να χάνει με στυλ. Που θα ρίσκαρε τα πάντα για μια γυναίκα ακόμα κι αν τα έχανε όλα. Που αγαπάει και μισεί με πάθος. Που δεν συμβιβάζεται με κανόνες των άλλων, παρά, θέτει δικούς του. Που σκέφτεται με συνείδηση, όχι μόνο, το νερό της Ελλάδας, αλλά και το πράσινο του Αμαζονίου. Που θαυμάζει, τόσο τη ελληνική ομορφιά της Δούκισσας Νομικού όσο και την εξωτική της Αντριάνα Λίμα. Που συγκινείται με το πνεύμα της Μελίνας Μερκούρη και τη φωνή της Εντίθ Πιάφ. Που φέρεται με τρόπους και μιλάει με κύρος. Είναι εκείνος που αντιμετωπίζει τα προβλήματα με χιούμορ και τις δυσκολίες με αποφασιστικότητα. Μα κυρίως είναι εκείνος που σε πείσμα των καιρών, ακόμα και στις χαμένες στιγμές χαμογελάει. Ή μάλλον ιδίως σε αυτές.</span><b><i><br />
</i></b></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-76254741265090464182011-03-27T00:41:00.001+02:002011-03-27T00:42:06.596+02:00Megan's Anatomy<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUGr3K4vXDScsbkYQUMXB9kpNcLfJ4GwhmsC5Ao127Drk0TRG05xYBjnrXgcTH3feZbyncQPVtFW0XvTYiclXzaU2zn4RbavQxV8X39ELaPYHbHC3xaF6oJ1IlvQKm0XiAVZRcqEnFAaJL/s1600/megan_fox_gq_magazine_2010-1024x768.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUGr3K4vXDScsbkYQUMXB9kpNcLfJ4GwhmsC5Ao127Drk0TRG05xYBjnrXgcTH3feZbyncQPVtFW0XvTYiclXzaU2zn4RbavQxV8X39ELaPYHbHC3xaF6oJ1IlvQKm0XiAVZRcqEnFAaJL/s400/megan_fox_gq_magazine_2010-1024x768.jpg" width="281" /></a></div></div></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-43882161164243825342011-03-12T18:13:00.003+02:002011-04-21T12:04:09.251+03:00Σενάρια που θα αφήσουν εποχή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.blogantenaparanoica.blogger.com.br/script.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="396" src="http://www.blogantenaparanoica.blogger.com.br/script.JPG" width="400" /></a></div><b>Αστυνομικό θρίλερ: </b>O αστυνόμος O΄Xάρα ερευνά μια δολοφονία. Tο μόνο στοιχείο στον τόπο του εγκλήματος ήταν μια βιντεοκάμερα που φαίνεται να κατέγραψε τα πάντα. Aπλώς ο αστυνόμος είναι τεμπέλης κι όλο αναβάλει την έρευνα. Καλά κατάλαβες: <i>«O΄Xάρα πότε; και η Κάμερα με τα Πειστικά»</i>.<br />
<br />
<b>Ερωτικό θρίλερ:</b> Μια πιο-σεξυ-και-πρόστυχη-πεθαίνεις ψυχολόγος, που σιχαίνεται τα τατουάζ, αρχίξει να σκοτώνει -γρήγορα για να προλάβει πολλούς- τους εραστές της με παγοκόφτη. Τίτλος: <i>«Βιαστικό Άστικτο»</i>.<br />
<br />
<b>Sci-Fi θρίλερ:</b> Σε ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της Νέας Υόρκης, ο υπάλληλος στη υποδοχή κοιμάται συνεχώς. Και βλέπει όνειρο. Μέσα σε όνειρο. Μέσα σε όνειρο. Μέσα σε όνειρο. Κι πόλη αρχίζει να διπλώνει. Τίτλος: <i>«Reception»</i><br />
<br />
<b>Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας:</b> Στο μακρινό μέλλον, που ζουν ημιδιαστημικοί άνθρωποι, μια περίεργη γυναίκα με πορτοκαλί μαλλιά και λευκές κορδέλες για ρούχα, προσγειώνεται σε μαστιχονήσι του ανατολικού Αιγαίου. Ένας εξίσου περίεργος άντρας πάει μεσοβδόμαδα να λύσει το μυστήριο. Τίτλος: <i>«Την Πέμπτη Στη Χίο»</i>.<br />
<br />
<b>Κατασκοπική περιπέτεια:</b> Τρεις τύποι με κοστούμια, σταλμένοι από ένα κακό κράτος που όλοι μιλάνε με "χου", έχουν στόχο να ανατινάξουν ελληνικά κτήρια με κωδικοποιημένους πυροκροτητές. Μπερδεύουν, όμως, τους κωδικούς τους λόγω ασθενούς μνήμης -ξέρεις κατασκοπικό θρίλερ κι έτσι. Τίτλος: <i>«Το κακό Μνημονικό και το ΤΝΤ καταστρέφουν την Ελλάδα»</i>.<br />
<br />
<b>Μικρού μήκους:</b> Θα είμαι εγώ καθισμένος σε καρέκλα σ΄ένα λοφτ, κρατώντας μια παγωμένη μπύρα στο χέρι κι απέναντί μου μια μελαχροινή με γαλάζια μάτια θα γδύνεται αισθησιακά. Αυτό. Τίτλος: <i>«Beer, γυμνή και θαύμασα»</i>.<br />
<br />
<b>Βιογραφία:</b> Θα είναι η ιστορία ενός κάγκουρα που οδηγάει παπάκι. Όνειρό του είναι να το βελτιώσει τόσο ώστε κάποτε να προσπερνάει στις κόντρες όλα τα φτιαγμένα αμάξια με τις αεροτομές. Θα λέγεται:<i> «Ένα παπί πατάει τ΄Astra»</i>.<br />
<br />
<b>Ψυχολογικό θρίλερ:</b> Θα είναι, λέει, μια χορεύτρια που θα βλέπει εφιάλτες κάθε βράδυ -πριν την πρεμιέρα της Λίμνης των Κύκνων- με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κοιμηθεί καλά. Έτσι κάθε πρωί στην πρόβα θα πηγαίνει ξενυχτισμένη. Θα έχει τίτλο: <i>«Μαύρος Κύκλος»</i>.<br />
<br />
<b>Με σίριαλ κίλερ:</b> Θα είναι, λέει, μια ομάδα φιλόζωων που θα ψάχνει ένα δολοφόνο σκύλων, ο οποίος θα δρα σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Ο τίτλος θα είναι: <i>«Η κατανομή του Πλούτο».</i><br />
<br />
<b>Μυστικιστικό μυθιστόρημα:</b> μια μυστική αδελφότητα στο βάθος των αιώνων δρα, με βαση το Βατικανό. Αρχηγός της θα είναι ένας απειλητικός βλάχος που δεν θέλει να επικοινωνεί με κανέναν. Θα λέγεται: <i>«Mimoumilatti - οι Πεφοβισμένοι»</i>.<br />
<br />
<b>Σεξοπεριπέτεια:</b> με πρωταγωνίστριες μεθυσμένες αγγλίδες τουρίστριες. Θα ψάχνουν, λέει, έναν κρυμμένο πάπυρο στις pub ενός νησιού. Ύστερα θα μεθούν και θα γίνονται ρεζίλι. Θα το ονομάσω: <i>«Το Όνομα της Ρόδου»</i>.<br />
<br />
<b>Καλτ με μηνύματα:</b> Ένας τυπάς είναι ορκισμένος να υπηρετεί το νόμο και να κυνηγάει εγκληματίες με τη βοήθεια του σούπερ-χάι-τεκ-έξυπνου αυτοκινήτου του, του Κιτ. Αλλά ο ήρωας έχει ένα ελάττωμα: Πίνει πολύ. <i>«Ο πότης της ασφάλτου»</i><br />
<br />
<b>Αστυνομικό θρίλερ:<span style="font-size: small;"> </span></b><span style="font-size: small;"><span class="messageBody">Ένας ψυχοπαθής δολοφόνος είναι έγκλειστος στις φυλακές. Μια νεαρή ντετέκτιβ που ερευνά ένα έγκλημα, χρειάζεται τη βοήθεια του ψυχοπαθούς. Είναι Πάσχα. Ψάχνοντας κάθε στοιχείο, βλέπει δίπλα του μερικά κόκκινα αβγά. Τα περιεργάζεται. Αλλά εκείνα δε μιλούν. <i>«Η Σιωπή των Αβγών»</i>.</span></span><br />
<i> </i></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-81350509961730347502011-03-08T16:16:00.003+02:002011-06-24T00:18:02.566+03:00Γράμμα στη γαλανομάτα χώρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/_8s1TB229vsg/S4QJ5IXO0QI/AAAAAAAAKLM/KUyutKGoCe4/Blue%20in%20Greece%20letter%202%20mom%5B5%5D.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="261" src="http://4.bp.blogspot.com/_8s1TB229vsg/S4QJ5IXO0QI/AAAAAAAAKLM/KUyutKGoCe4/Blue%20in%20Greece%20letter%202%20mom%5B5%5D.jpg" width="400" /></a></div>Αγαπημένη μου,<br />
<br />
Ελλάδα, γιατί με πληγώνεις τόσο; Ναι, ξέρω· το΄λεγε ο ποιητής πως όπου και να πάει θα τον πληγώνεις, αλλά κάποια στιγμή -ρε συ- θα πρέπει να σταματήσει αυτή η συνήθεια. Δηλαδή, γιατί να μην σε θυμάμαι και να χαμογελώ;<br />
<br />
Μου θυμίζεις μια ωραία γκόμενα, όχι πολύ ψηλή, μελαχροινή με καταγάλανα μάτια. Και το σώμα σου -ώ το σώμα σου!- γεμάτο καμπύλες και ομορφιά. Όλοι έχουν να το λένε. Παντού. Η ομορφιά σου είναι ανεπανάληπτη. Φαντάσου πως όλοι οι γείτονες εσένα θέλαν. Και, ξέρεις, για λίγο σε είχαν -τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.<br />
<br />
Αλλά, να, δεν φροντίζεις τον εαυτό σου. Έχεις όλη την ομορφιά του κόσμου, αλλά κάνεις τα πάντα για να την κρύβεις. Ας, πούμε, δεν ντύνεσαι καθόλου καλά. Φοράς παλιά τρύπια φορέματα, θαλασσιά αλλά λερωμένα. Βαθυπράσινα αλλά βρόμικα, γαμώτο. Σχεδόν καμμένα.<br />
<br />
Εκτός των άλλων, ενώ έχεις προσωπικότητα -ήσουν τόσο μορφωμένη κι έξυπνη, αλλά τα ξέχασες- παρασύρεσαι εύκολα. Δηλαδή τι εύκολα, σχεδόν το επιδιώκεις. Μεγαλοπιάνεσαι. Και ζηλεύεις. Δεν λέω έχεις τα πάντα, αλλά εμπιστεύσαι λάθος ανθρώπους. Δεν έχεις καθόλου καλές δημόσιες σχέσεις: Σε εκμεταλλεύονται. Γνωρίζεις τύπους που το μόνο που θέλουν είναι να σε ρίξουν στο κρεββάτι. Μα τόσο ανόητη είσαι, δεν έχεις πάρει χαμπάρι;<br />
<br />
Τώρα τελευταία, μια ξανθιά με βρόμικο πρότερο βίο, ξέρεις εξώλης και προώλης, απ΄αυτές που μπρος στην έξωθεν καλή μαρτυρία, καταπιέζουν τον εαυτό τους και τους άλλους, σου πέταξε τρεις προτάσεις και σου πήρε τα μυαλά. Σου δάνεισε τα ρούχα της και σου πήρε την αξιοπρέπεια. Σε είχαν προσβάλει και στο παρελθόν, αλλά κι εσύ τους έδινες δικαιώματα. Κι αυτή η ξανθιά τους έπεισε όλους.<br />
<br />
Τώρα σου ζητάνε να κόψεις τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια. Και τις σπατάλες. Σου λένε πως θα παραμείνεις ποθητή, αλλά όλο και πέφτεις στις προτιμήσεις τους. Όλο και πιο κάτω. Σου δίνουν κανά δυο κοσμήματα που και που, αλλά μην νομίζεις πως θέλουν το καλό σου. Στο πεζοδρόμιο θέλουν να σε ρίξουν. Θυμάσαι τη Μέριλυν Μονρό; Ε, έτσι κι εσύ. Καταθλιπτική και δυστυχισμένη. Μόνο με φάρμακα νιώθεις καλύτερα. Και ψευδαισθήσεις.<br />
<br />
Σου γράφω, γιατί σ΄αγαπώ. Δεν θέλω, διάολε, να σε βλέπω έτσι. Μου΄ρχεται να βάλω τα κλάματα. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, μου΄λεγες. Αλλά, να σου πω κάτι: Κάποτε αντιμετώπιζες τις δυσκολίες με θράσος και επιμονή. Κάποτε. Εμπρός κοιτάζω τ΄αναμμένα μου κεριά! Θυμάσαι;<br />
<br />
Έλα τώρα, μην στενοχωριέσαι -θα τη βρούμε τη λύση! Οικονομικό πρόβλημα, ε και; Τα πιο ωραία ραντεβού, με σποράκια στο παγκάκι δεν τέλειωναν; Αυτό να θυμάσαι.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">Ξέρεις ποιος</div><br />
ΥΓ. Άναψε τα φώτα. Σκοτείνιασε.</div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7318999858888297933.post-72473893409739244432010-12-25T22:11:00.001+02:002011-01-05T00:13:33.484+02:00Ναι, Βιρτζίνια, o άγιος Βασίλης υπάρχει<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLD712xHvEf4AAzqpbDs5DMbizclMSnlyL7s3Y6Lgw8-okGavT6JNcVf4DIixO_zuwG3vNCv9IdEUvIw6kgdbENFw6u927_NoF1It9NIlbBUTpiARdYHzy_iCprEsgm64leGy78rstMK8i/s1600/santa-claus-chimney.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="383" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLD712xHvEf4AAzqpbDs5DMbizclMSnlyL7s3Y6Lgw8-okGavT6JNcVf4DIixO_zuwG3vNCv9IdEUvIw6kgdbENFw6u927_NoF1It9NIlbBUTpiARdYHzy_iCprEsgm64leGy78rstMK8i/s400/santa-claus-chimney.jpg" width="400" /></a></div><div align="justify"><span style="color: #006600;">Το 1897 η 8χρονη Βιρτζίνια έστειλε ένα γράμμα στην εφημερίδα <i>The New York Sun </i>ζητώντας μια απάντηση στο ερώτημα που προβληματίζει ακόμα παιδιά αυτής της ηλικίας: ήθελε να μάθει αν υπάρχει Αγιος Βασίλης. Ο εκδότης της εφημερίδας, Francis P. Church, ανταποκρίθηκε στην επιστολή της μικρής, δίνοντας την απάντησή του μέσα από ένα σημείωμα στην εφημερίδα. Το σημείωμα αυτό έμελλε να σημαδέψει την ιστορία της εφημερίδας, αφού αναδημοσιευόταν από τότε κάθε χρόνο μέχρι το 1949, οπότε σταμάτησε να εκδίδεται το έντυπο. Σήμερα, το ίδιο κείμενο θεωρείται μια από τις πιο ξεχωριστές αναφορές στον αγαπημένο άγιο των παιδιών. </span></div><div align="justify"><span style="color: #006600;"><br />
</span></div><div align="justify"><span style="color: #006600;"></span></div><div align="justify"><span style="color: #006600;"></span></div><div align="justify"><span style="color: #006600;"></span></div><div align="justify"><span style="color: #006600;"></span></div><div align="justify"><span style="color: red;"></span></div><div align="justify"><span style="color: red;"><i>Dear Editor: Είμαι 8 χρόνων.</i></span></div><div align="justify"><span style="color: red;"><i>Μερικοί από τους μικρούς μου φίλους λένε ότι δεν υπάρχει Aη-Βασίλης.</i></span></div><div align="justify"><span style="color: red;"><i>Ο μπαμπάς μου λέει "Αν το δεις στην The Sun, έτσι θάναι".</i></span></div><div align="justify"><span style="color: red;"><i>Παρακαλώ, πείτε μου την αλήθεια, υπάρχει ο άγιος Βασίλης;</i></span></div><div align="center"><span style="color: red;"><i>Virginia O'Hanlon </i></span></div><div align="center"><span style="color: red;"><br />
</span></div><div align="center"><span style="color: red;"></span></div><div align="center"><span style="color: red;"></span></div><div align="center"><span style="color: red;"></span></div><div align="right"><span style="color: red;"></span></div><div align="justify">Βιρτζίνια, οι φίλοι σου κάνουν λάθος. Έχουν επηρεασθεί από τον σκεπτικισμό της εποχής μας. Δεν πιστεύουν παρά μόνο ό,τι βλέπουν. Νομίζουν ότι τίποτα δεν υπάρχει αν δεν μπορούν να το αντιληφθούν με το μικρό τους το μυαλό. Όλα τα μυαλά Βιρτζίνια, ανεξάρτητα από το αν είναι ενήλικων ή παιδιών, είναι μικρά. Σ' αυτό το τεράστιο σύμπαν ο άνθρωπος είναι ένα μικρούτσικο έντομο, ένα μυρμήγκι, όσον αφορά την διάνοιά του, σε σχέση με τον απέραντο κόσμο γύρω του, όπως μετριέται με την έλλογη ικανότητά του να συλλάβει όλη την αλήθεια και τη γνώση. Ναι, Βιρτζίνια, ο άγιος Βασίλης υπάρχει. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">Υπάρχει όπως σίγουρα υπάρχει η αγάπη και η γενναιοδωρία και η ευλάβεια και ξέρεις ότι σ' αγκαλιάζουν και δίνουν στη ζωή σου ομορφιά και χαρά. Αλίμονο! πόσο ζοφερός θα ήταν ο κόσμος μας αν δεν υπήρχε ο Aη-Βασίλης. Θα ήταν τόσο ζοφερός όσο αν δεν υπήρχαν Βιρτζίνιες. Δεν θα υπήρχε η αγνή πίστη των παιδιών, η ποίηση, η φαντασία που κάνει υποφερτή την ύπαρξή μας. Δε θα είχαμε χαρά παρά μόνο με τις αισθήσεις και την όραση. Το εξωτερικό φως με το οποίο η παιδικότητα γεμίζει τον κόσμο θα σβήσει. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">Δεν πιστεύεις στον Aη-Βασίλη! Μπορεί επίσης να μη πιστεύεις τις νεράιδες. Μπορεί να πείσεις τον μπαμπά σου να προσλάβει ανθρώπους να παρακολουθούν όλες τις καμινάδες την παραμονή των Χριστουγέννων για να πιάσουν τον Αη-Βασίλη, αλλά ακόμη και αν δεν τον δεις να κατεβαίνει, τι θα αποδείκνυε αυτό; Κανένας δεν βλέπει τον Αη-Βασίλη αλλά αυτό δεν είναι απόδειξη ότι δεν υπάρχει ο Αη-Βασίλης. Τα πιο σπουδαία πράγματα στον κόσμο είναι εκείνα τα οποία ούτε οι μεγάλοι ούτε τα παιδιά μπορούν να δουν. Είδες ποτέ νεράιδες να χορεύουν στα ξέφωτα; Σίγουρα όχι, αλλά αυτό δεν είναι απόδειξη ότι δεν υπάρχουν. Κανένας δεν μπορεί να αντιληφθεί ή να φανταστεί όλα τα θαύματα που είναι αόρατα και δεν μπορείς να τα δεις στον κόσμο. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">Μπορείς να χωρίσεις τα τμήματα μιας παιδικής κουδουνίστρας και να δεις τι είναι αυτό που κάνει το θόρυβο, αλλά υπάρχει ένα πέπλο που καλύπτει τον αόρατο κόσμο, το οποίο ούτε ο δυνατότερος άνθρωπος, ούτε η συνενωμένη δύναμη των δυνατότερων ανθρώπων που έχουν ζήσει δεν θα μπορούσαν να το τραβήξουν. Μόνο η πίστη, η ποίηση, η αγάπη, η φαντασία μπορούν να τραβήξουν αυτήν την κουρτίνα και να δει και να περιγράψει την υπερφυσική ομορφιά και δόξα πίσω της. Είναι όλα πραγματικά; Α, Βιρτζίνια, σ' αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει τίποτα πραγματικό και μόνιμο. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">Δεν υπάρχει Αη-Βασίλης; Δόξα τω Θεώ ζει και θα ζει για πάντα. Μετά από χιλιάδες χρόνια από τώρα Βιρτζίνια, ίσως 10 φορές 10.000 χρόνια από τώρα, θα συνεχίσει να δίνει χαρά στην καρδιά των παιδιών. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify">Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος. </div><div align="justify"><br />
</div><div align="right"><span style="color: #cc0000;">Francis P. Church,</span></div><div align="right"><span style="color: #cc0000;"><i>New York Sun</i>, 1897</span></div>Chris Karhttp://www.blogger.com/profile/06667149499905356511noreply@blogger.com0