Το μηδέν και το άπειρο

Ξέρεις τι; ο γιαλός μάλλον είναι στραβός. Γιατί εμείς τα έχουμε κάνει όλα σωστά. Ρίξαμε τις ευθύνες εκεί που έπρεπε, καλοπεράσαμε δίχως αύριο, μισήσαμε τους πάντες. Ακολουθήσαμε το δρόμο με τις πέντε λωρίδες -θέλαμε λεωφόρο. Δεν είχε σημασία αν οδηγούσε σε άλλο κόσμο. Έτσι κι αλλιώς, εμείς τους το διδάξαμε: το ταξίδι μετράει, όχι ο προορισμός. Καλά να περνάμε.

Υπάρχει μια γενιά τόσο αδικημένη, όσο καμία άλλη στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Αδικήθηκε απ΄τις προηγούμενες που της φόρτωσαν τα λάθη τους, αδικήθηκε απ΄τις συγκυρίες γιατί γεννήθηκε όταν δεν έπρεπε, αδικήθηκε απ΄το παρελθόν της γιατί έμαθε να ζει ακούγοντας για Χούντες, για Πολυτεχνεία, για Κατοχές. Μα πιο πολύ αδικήθηκε απ΄τον εαυτό της. Που ποτέ δεν πίστεψε σ΄αυτή όσο έπρεπε, που ποτέ δεν εκτίμησε τα χαρίσματά της. Μια γενιά πιο μορφωμένη, πιο ικανή και πιο αποφασισμένη από οποιαδήποτε άλλη.

Μου τη σπάει που δεν με εκτιμάνε. Που έχουν προκαταβάλλει πως «το μέλλον είναι δύσκολο» και κουνάνε το κεφάλι με σφιγμένα χείλη, δήθεν προβληματισμένοι. Είναι η στιγμή που σκέφτεσαι πως αν από δω και πέρα ένα δέντρο ανθίσει, δεν θα τους αφήσεις ούτε να πλησιάσουν. Εσύ προηγούμενη γενιά, δεν θέλω να με καταλάβεις, δεν θέλω να βοηθήσεις. Θέλω για μια φορά σ΄αυτή τη χώρα του μηδενός και του απείρου που δημιούργησες, να κάνεις στην άκρη.

Πάντα σκεφτόμουν αν τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα. Να σου πω κάτι: Δεν μπορεί να μην γίνουν καλύτερα. Πρέπει να γίνουν καλύτερα. Γιατί είμαστε φύσει αισιόδοξοι. Γιατί αν δεν ξεκινήσεις, δεν πρόκειται να φτάσεις. Γιατί τελικά υπάρχουν στιγμές που λες πως άξιζε η προσπάθεια. Είναι όπως σε κάτι πρώτα ραντεβού που όλη η βραδιά συμπυκνώνεται σ΄ένα φιλί.

Θαυμάζω όσους μεγαλώνουν στα χρόνια μου -στην εποχή μου. Είμαστε αυτό το ακριβό χαρτονόμισμα, που όσο κι αν το τσαλακώσεις, το πατήσεις, το σκίσεις, το υποτιμήσεις, το πετάξεις, πάντα θα το θες. Πάντα όλοι θα το θέλουν. Τί κι αν δεν είναι ονειρεμένα όλα. Κανέναν δεν ενδιαφέρει αν υπήρχε καλύτερο ή χειρότερο. Είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς, δεν λένε;

Και πέρα απ΄τις σκέψεις, είμαστε τυχεροί. Τυχεροί γιατί ποτέ κανείς δεν θα μας απαγορεύσει να καπνίσουμε στη βροχή, να πιούμε καφέ σε παλιές ταράτσες, να ακούσουμε το Fade Out των Radiohead. Είμαστε τυχεροί γιατί ακόμα κι αν τίποτα δεν έρθει όπως φανταζόμαστε, πάντα θα μπορούμε να κολυμπήσουμε σε ερημικές παραλίες, να μιλήσουμε για κάτι χρόνια που πέρασαν και για κάτι κοπέλες με κόκκινο κραγιόν. Και κυρίως είμαστε τυχεροί γιατί αν τα καταφέρουμε, θα ζήσουμε εκείνο το φιλί του πρώτου ραντεβού. Θα μου πεις είναι ένα μέλλον ασπρόμαυρο. Ε και; Η πιο ωραία ιστορία του κόσμου, ήταν η Καζαμπλάνκα.

Και η Καζαμπλάνκα, ξέρεις, ήταν ασπρόμαυρη.

Η ζωή απλά

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου να βλέπουν το κόσμο να γυρίζει και να κάνουν τα πάντα για να τον σταματήσουν. Να σκέφτονται με έναν τρόπο τόσο διαφορετικό, που μοιάζει απόμακρος. Απόμακρο συνήθως είναι εκείνο που δεν μπορείς να κατανοήσεις.

Μάθαμε να ζούμε σε έναν κόσμο που πάντα υποτιμούσε τους ικανούς. Λες και έπρεπε κάποιος άγραφος νόμος να λειτουργεί πάντα υπέρ της μετριοποίησης. Μεγαλώσαμε με μια σιγουριά για το μέλλον που θέλουμε. Πείστηκε μια νεολαία να γεμίσει με γιατρούς, δικηγόρους και καθηγητές. Να κοιτάζει ασκαρδαμυκτί μια σίγουρη θέση για καριέρα στα πιο υψηλά πατώματα. Να ανεβαίνει, να ανεβαίνει, να ανεβαίνει σκαλιά, για να καρφώσει την προσωπική του σημαία στην κορυφή. Μπας και μπορέσει να διακρίνει απ' εκεί καλύτερα την ευτυχία.

Θαυμάζω τους ανθρώπους που ακολούθησαν αυτό που πάντα ήθελαν. Υπάρχει μια ηλικία, που αναφέρεσαι σε πράγματα που θα μπορούσες να είχες κάνει, ρουφάς μια τζούρα απ΄το τσιγάρο και χαμογελώντας, λες: «Αλλά, δεν πειράζει». Αν μια γενιά θα μείνει στο τέλος, ξέρεις, είναι εκείνη που φώναξε: «Όχι ρε, πειράζει!».

Είναι εκείνοι που πίστεψαν σ΄αυτό που όλοι θεωρούσαν μικρό. Είναι σαν κάτι κείμενα που νόμιζαν πως θα άλλαζαν τον τρόπο που θα βιώναμε τη ζωή και τραγουδάγαμε τα πιστεύω μας. Είναι τρελοί όσοι πιστεύουν πως η τέχνη θα αλλάξει τον κόσμο. Είναι ακόμη πιο τρελοί, όμως, εκείνοι που πιστεύουν πως δεν θα τον αλλάξει. Κι η τέχνη, βλέπεις, είναι απλή.

Ξέρεις, απ΄τα πιο απλά πράγματα, μπορείς να δημιουργήσεις τις πιο όμορφες εικόνες -έτσι κι αλλιώς κάθε χρώμα, από τα τρία βασικά αποτελείται. Αν το καλοσκεφτείς, κι οι πιο ψηλοί ουρανοξύστες, από απλή άμμο είναι φτιαγμένοι. Οι πλέον σημαντικές στιγμές μιας ζωής είναι εκείνες που ποτέ δεν πίστευες πως θα συμβούν. Είναι οι βόλτες που προέκυψαν από ένα τηλεφώνημα, είναι οι έρωτες που γεννήθηκαν με μια ματιά -την πρώτη, είναι οι φιλίες που ξεκίνησαν από έναν καυγά, είναι ένας θάνατος έσπασε το γυάλινο κλουβί σου.

Δεν χρειάζεται όλα να είναι σημαντικά. Δεν πρέπει, στην ουσία να είναι. Και θα γελάς και θα κλαις, και θα πλουτίζεις και θα χρεοκοπείς. Αέναος κύκλος είναι. Δεν γνωρίζουμε που θα μας βγει. Ποτέ κανένας δεν γνώριζε. Η ποσότητα δεν συνάδει με την ποιότητα, λένε. Όπως όταν λες πως τα καλά κρατάνε λίγο, όπως τα ιδανικά είναι συνήθως δανεικά, όπως οι πιο όμορφες μουσικές έχουν μικρή διάρκεια, όπως τους μεγαλύτερους έρωτες τους συναντάς στις στροφές των ποιημάτων.

Ο κόσμος συνεχίζει να γυρνάει, γιατί αν σταματήσει, ο αέρας δεν θα της παίρνει πια τα μαλλιά. Γιατί το όνειρο δεν θα πραγματοποιηθεί, αν είσαι μονίμως ξύπνιος. Μείνε πεινασμένος, μείνε τρελός. Έτσι κι αλλιώς, τα ποιο ωραία συναισθήματα οφείλονται , κατά βάση, στα πιο ανούσια γεγονότα. Και πέρα και πάνω απ΄οτιδήποτε, γιατί αν χρόνια μετά, σε ρωτήσουν τί διάολο σου΄χει μείνει απ΄τη ζωή σου, για κάτι βράδια δίχως όνομα θα τους πεις. Και για κάτι νύχτες χωρίς σκοπό.