Η ζωή που δεν έζησα

Θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Ξέρεις, να τα είχαμε βρει. Να είχαμε μια συνασπισμένη κυβέρνηση, να καταστρώναμε ένα σχέδιο εξόδου απ΄την κρίση της κοινωνίας. Κι αν φτάναμε ως εκεί θα βρίσκαμε και την έξοδο απ΄τη λιγότερο σημαντική κρίση· την οικονομική.

Γιατί αν το σκεφτείς λίγο πιο βαθιά, εκεί στα διάτρητα θεμέλια της χώρας, αν από κάτι έχουμε ανάγκη, αν για κάτι διαμαρτυρόμαστε κι αν για κάτι πλημμυρίζουμε εδώ και τριάντα μερόνυχτα την κεντρική πλατεία της χώρας, είναι η αίσθηση του δικαίου. Τα φάγαμε; Ναι τα φάγαμε! Αλλά, ρε διάολε, ούτ΄εκεί ήσουν δίκαιος -μ΄έριξες στη μοιρασιά.

Αλλά είμαστε σπόρος που δεν πεθαίνει, έτσι δεν είναι; Σ΄αυτή τη χώρα του μηδενός και του απείρου, τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη σημασία απ΄το να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα. Στο σημείο μηδέν του μέλλοντος μιας χώρας, δυο πολιτικοί αρχηγοί κοίταζαν το μέλλον μιας παράταξης. Ο ένας δεν ήθελε να μαρτυρούν τις συνομιλίες τους, λες και θα χανόταν το μυστικό. Ο άλλος ήθελε να είναι εκείνος ο αρχηγός του αρχηγού. Δεν υπάρχει αίσθηση της πραγματικότητας.

Κι ύστερα ξανάρθαν οι μέλισσες. Ήρθαν τα Μεσοπρόθεσμα προγράμματα κι οι ληξιπρόθεσμες ζωές. Σου ζητούν να ψηφίσεις αν προτιμάς να μια ετοιμόρροπη καθημερινότητα ή ατελείωτες υποθηκευμένες μέρες. Παράνοια, λένε, είναι η πεποίθηση πως με την επανάληψη των ίδιων μεθόδων θα πετύχεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Αλλά ξέρεις κάτι: Βαρέθηκα.

Βαρέθηκα να περιμένω ένα καλύτερο μέλλον. Αφού δεν θα υπάρξει. Βαρέθηκα να λέω “δεν πειράζει”. Αφού, με πειράζει. Βαρέθηκα να ακολουθώ τον ίδιο δρόμο. Αφού ένα τρένο που βγαίνει απ΄τις ράγες, δεν προσπαθείς να το επαναφέρεις· το ξεχνάς. Βαρέθηκα, τις μέρες μου να τις περνώ σε μια πλατεία. Αφού προτιμώ τη θάλασσα. Βαρέθηκα, εσύ να είσαι εσύ κι εγώ να είμαι εγώ -θελώ εσύ να γίνεις μια φορά εγώ. Αφού δεν πρέπει να ανησυχείς, θα σε βγάλω εγώ απ΄την κρίση. Μα πιο πολύ βαρέθηκα να νιώθω πως κάτι μπορεί να γίνει κι όλο δεν γίνεται.

Αλλά, δεν βγάζει πουθενά. Ένας ξεθωριασμένος γαλανός κύκλος είναι. Μόνο, την επόμενη φορά που θα κοιτάξεις έξω απ΄το παράθυρο, στη θάλασσα, στο πάρκο, στην πλατεία, στα σπίτια, θυμήσου πως όλοι στον ίδιο υπόνομο ζούμε. Απλώς μερικοί από μας κοιτάζουν τα αστέρια. Λοιπόν, αυτό: προσπάθησε κι εσύ, να είσαι ένας από μας.