Ημερολόγιο Συντάγματος

Πήγα στο Σύνταγμα για ν΄αγανακτήσω. Κι έβλεπα γύρω μου γνωστούς κι αγνώστους να διαμαρτύρονται, να τραγουδούν, να τρώνε και να πίνουν. Να φωνάζουν συνθήματα, να μουτζώνουν, να βρίζουν και να αναζητούν πολλά χαμένα δίκια. Εκατό χιλιάδες και βάλε, σε μια στριμωγμένη πλατεία που μετατράπηκε σε προπύργιο αντίδρασης και μια ντουζίνα γύρω δρόμους που φώναζαν κι εκείνοι παρόντες. Κι απέναντι μια ευτελισμένη -πάλευκη στους τοίχους και κατάμαυρη στην ψυχή- Βουλή να στέκει εναντίον όλων. Αλλά δεν τη λυπάσαι.

Νόμιζα πως ζούσα παρελθοντικές καταστάσεις. Ο κόσμος μούτζωνε σαν σε ασπρόμαυρη ελληνική ταινία. Χαρακτήρες που γελούσαν συζητώντας κοινωνικά θέματα κι έμοιαζαν βγαλμένοι από πεζογράφημα του Καραγάτση -το «10» στην πλατεία Συντάγματος. Στην ουσία, ξαναζούμε τη δεκαετία του ΄50. Απλώς, φοράμε λευκά allstar στα πόδια και κρατάμε iphone. Κατά τ΄άλλα, ο χρόνος γύρισε πίσω.

Αν κάτι έλειπε ήταν το σάουντρακ της βραδιάς. Πολλές μαζεμένες επιμέρους μουσικές, αλλά στην ουσία το συνονθύλευμα νοτών περισσότερο σε μπέρδευε παρά μπορούσε να σε εμπνεύσει. Ούτε Θεοδωράκης, ούτε Χατζιδάκις, ούτε Παπακωνσταντίνου. Λίγοι Radiohead έλειπαν. Και μια δυνατή φωνή να αντηχεί στους γύρω δρόμους: I’m a creep.

Κοιτούσες ψηλά βλέποντας τον έναστρο ουρανό και σκεφτόσουν πως εκείνη τη στιγμή αντιστεκόσουν για κάτι. Δεν ξέρω αν υπερίσχυε η αγανάκτηση του παρελθόντος ή η αβεβαιότητα του μέλλοντος, αλλά η ανθρώπινη αύρα σε γέμιζε αισιοδοξία. Κι η χαλαρή κουφόβραση, ιδρώτα. Σημάδι των καιρών.

Δεν κάθησα πολύ. Άναψα τσιγάρο και κοίταξα μ΄ένα μικρό μειδίαμα, ξανά, γύρω μου. Οι αντιθέσεις τις ζωής, εκείνη τη στιγμή, μου φάνηκαν τόσο αστείες: Τα πιο χλιδάτα ξενοδοχεία της πόλης κύκλωναν την πρώτη πλατεία κι ένα πλήθος που έβραζε για την κατάντια της χώρας του. Τράβηξα μια τελευταία τζούρα και μπήκα στο ταξί. Κι αν εκείνη τη στιγμή με ρωτούσαν, τί διάολο μου΄μεινε απ΄τη βραδιά, για κάτι ασπρόμαυρες μούτζες θα τους έλεγα. Και για ένα φεγγάρι.