Γράμμα στη γαλανομάτα χώρα

Αγαπημένη μου,

Ελλάδα, γιατί με πληγώνεις τόσο; Ναι, ξέρω· το΄λεγε ο ποιητής πως όπου και να πάει θα τον πληγώνεις, αλλά κάποια στιγμή -ρε συ- θα πρέπει να σταματήσει αυτή η συνήθεια. Δηλαδή, γιατί να μην σε θυμάμαι και να χαμογελώ;

Μου θυμίζεις μια ωραία γκόμενα, όχι πολύ ψηλή, μελαχροινή με καταγάλανα μάτια. Και το σώμα σου -ώ το σώμα σου!- γεμάτο καμπύλες και ομορφιά. Όλοι έχουν να το λένε. Παντού. Η ομορφιά σου είναι ανεπανάληπτη. Φαντάσου πως όλοι οι γείτονες εσένα θέλαν. Και, ξέρεις, για λίγο σε είχαν -τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.

Αλλά, να, δεν φροντίζεις τον εαυτό σου. Έχεις όλη την ομορφιά του κόσμου, αλλά κάνεις τα πάντα για να την κρύβεις. Ας, πούμε, δεν ντύνεσαι καθόλου καλά. Φοράς παλιά τρύπια φορέματα, θαλασσιά αλλά λερωμένα. Βαθυπράσινα αλλά βρόμικα, γαμώτο. Σχεδόν καμμένα.

Εκτός των άλλων, ενώ έχεις προσωπικότητα -ήσουν τόσο μορφωμένη κι έξυπνη, αλλά τα ξέχασες- παρασύρεσαι εύκολα. Δηλαδή τι εύκολα, σχεδόν το επιδιώκεις. Μεγαλοπιάνεσαι. Και ζηλεύεις. Δεν λέω έχεις τα πάντα, αλλά εμπιστεύσαι λάθος ανθρώπους. Δεν έχεις καθόλου καλές δημόσιες σχέσεις: Σε εκμεταλλεύονται. Γνωρίζεις τύπους που το μόνο που θέλουν είναι να σε ρίξουν στο κρεββάτι. Μα τόσο ανόητη είσαι, δεν έχεις πάρει χαμπάρι;

Τώρα τελευταία, μια ξανθιά με βρόμικο πρότερο βίο, ξέρεις εξώλης και προώλης, απ΄αυτές που μπρος στην έξωθεν καλή μαρτυρία, καταπιέζουν τον εαυτό τους και τους άλλους, σου πέταξε τρεις προτάσεις και σου πήρε τα μυαλά. Σου δάνεισε τα ρούχα της και σου πήρε την αξιοπρέπεια. Σε είχαν προσβάλει και στο παρελθόν, αλλά κι εσύ τους έδινες δικαιώματα. Κι αυτή η ξανθιά τους έπεισε όλους.

Τώρα σου ζητάνε να κόψεις τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια. Και τις σπατάλες. Σου λένε πως θα παραμείνεις ποθητή, αλλά όλο και πέφτεις στις προτιμήσεις τους. Όλο και πιο κάτω. Σου δίνουν κανά δυο κοσμήματα που και που, αλλά μην νομίζεις πως θέλουν το καλό σου. Στο πεζοδρόμιο θέλουν να σε ρίξουν. Θυμάσαι τη Μέριλυν Μονρό; Ε, έτσι κι εσύ. Καταθλιπτική και δυστυχισμένη. Μόνο με φάρμακα νιώθεις καλύτερα. Και ψευδαισθήσεις.

Σου γράφω, γιατί σ΄αγαπώ. Δεν θέλω, διάολε, να σε βλέπω έτσι. Μου΄ρχεται να βάλω τα κλάματα. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, μου΄λεγες. Αλλά, να σου πω κάτι: Κάποτε αντιμετώπιζες τις δυσκολίες με θράσος και επιμονή. Κάποτε. Εμπρός κοιτάζω τ΄αναμμένα μου κεριά! Θυμάσαι;

Έλα τώρα, μην στενοχωριέσαι -θα τη βρούμε τη λύση! Οικονομικό πρόβλημα, ε και; Τα πιο ωραία ραντεβού, με σποράκια στο παγκάκι δεν τέλειωναν; Αυτό να θυμάσαι.

Ξέρεις ποιος

ΥΓ. Άναψε τα φώτα. Σκοτείνιασε.