Σκόρπιες σκέψεις vol.2

 

 Θεωρούσα πως μπροστά στους στίχους των ξένων κομματιών, εμείς είμαστε πουριτανοί. Mετά συνειδητοποίησα πως για μήνες, το πιο πετυχημένο ελληνικό κομμάτι είχε τίτλο "Mέσα σου". Σοβάρεψα απότομα.

 Και νέα μέτρα κι άλλες εισφορές και καμία αύξηση και σύνταξη στα 80 κι έλλειψη σχολικών βιβλίων. Δεν νομίζω, Γιώργο.

 Οι Τούρκοι ψάχνουν ελληνικό πετρέλαιο, ο Κύριος Μάκης συνελήφθη κι Ελλάδα δεν έχει λεφτά ούτε για τσίχλες. Υποψιάζομαι πως κι η Γη είναι σφαιρική.

 Ψάχνω να βρω κάποιο αστείο στάτους για τη σύλληψη του Μάκη Ψωμιάδη, αλλά είναι η πρώτη φορά που ταλαντεύομαι ανάμεσα σε τουλάχιστον είκοσι αστεία. Δεν ξέρω, είναι τέτοιου σουρεαλιστικού επιπέδου η κατάσταση που θα το αφήσω έτσι. Φλου.

Υπάρχουν τρία θέσφατα στη ζωή: η γενιά του Πολυτεχνείου απέτυχε, ο σοσιαλισμός είναι ουτοπία κι η ζαμπονοτυρόπιτα πρέπει να΄χει σάλτσα ντομάτας.

 Βρετανοί επιστήμονες υποστηρίζουν πως μόλις γεννήθηκε ο άνθρωπος που θα ζει μέχρι τα 150. Ντάξει, τί να μας πουν κι Βρετανοί. Εμείς, στην Ελλάδα, είμαστε εκατό χρόνια μπροστά· έχουμε τον Μητσοτάκη.

 Γενικά δεν αντιπαθώ εύκολα. Δηλαδή, αν εξαιρέσεις τη Μέρκελ, τον Θέμη Γεωργαντά, την Κατερίνα Παπακώστα και τον Αλιάγα δεν έχω αντιπάθειες. Αλλά μου φαίνεται δύσκολο να μισήσω κάποιον περισσότερο απ΄αυτό το μαζούτ της ανθρωπότητας: τον πρόεδρο των ταξιτζίδων.

Η νέα μου πηγή έμπνευσης είναι η Σία Κοσιώνη. Περιμένω πώς και πώς να μην πάρουμε την 6η δόση, να κάνει σεξ η Μέρκελ, να σπάσει ο Δρομέας μπροστά απ΄το Hilton, να ξυρίσει το μουστάκι ο ΓΑΠ, να φτάσει η βενζίνη την τιμή του Tanqueray -κάτι τέλος πάντων- για να διακόπτει για έκτακτες ειδήσεις ο ΣΚΑΪ.

Tώρα που έπιασαν την παρουσιάστρια με τον κλεμμένο πίνακα ζωγραφικής, έχω την αίσθηση πως η κι αυθεντική Mόνα Λίζα είναι κρεμασμένη στο καμαρίνι του Γονίδη

 Χρειαζόμαστε έναν πρωθυπουργό ηγέτη: Με το μυαλό του Steve Jobs, το στυλ του Jose Mourinho, την τόλμη του Julian Assange, τη φαντασία του Darren Aronofsky και τη γυναίκα του Marko Jaric. Έτσι βγαίνουν οι χώρες απ΄την κρίση.

 Tα περισσότερα προβλήματα οφείλονται στο γεγονός πως κάποιος κάπου κάποτε, κάτι δεν κατάλαβε σωστά. Aυτός είναι ο λεγόμενος: μαλάκας.

 Δεν ήθελα να το γράψω, αλλά θα το γράψω: Μετά το κατούρημα, όσο όσο όσο όσο καλά κι αν σκουπιστείς, η τελευταία σταγόνα θα φύγει στο μποξεράκι. Νόμος της ζωής.

 Οι ευρωπαίοι έναν πρόταση, η σημαία στην Ελλάδα να κυματίζει μεσίστια, λόγω χρέους. Επίσης, θα μπορούσαμε να αφήσουμε όλοι μούσια και να τυλίξουμε μαύρη κορδέλα στο μπράτσο. Μόνο, να προλάβουμε να αντικαταστήσουμε τον εθνικό ύμνο με το σάουντρακ του Requiem for a dream. Μισές δουλειές δεν γίνονται.

 Tα τρία δείγματα αυθεντικής ποπ τέχνης της σύγχρονης Aθήνας, είναι το μουστάκι του Παπανδρέου, οι Oμπρέλες του Zογγολόπουλου στο Ψυχικό και τα Starbucks της Γλυφάδας.

 Mια κοπέλα, σήμερα, με ρώτησε γιατί τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν όπως παλιά. Δεν είχα απάντηση. Δεν υπάρχει απάντηση. Aπλώς, τα πράγματα δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ όπως πριν.

 Μπορεί η ποιότητα της Παιδείας στη χώρα μας να συναγωνίζεται αυτήν των εκπομπών της Πάνια, μπορεί όταν η Μέρκελ έχει αγαμίες να της αναφέρουν την 6η δόση για να γελάει, αλλά το μείζον ζήτημα της εβδομάδας είναι πως στα McDonald's, το τσικενμπέργκερ, από 1 ευρώ πήγε στο 1,5. Πόρνη κοινωνία.

 Τα σχολεία ανοίγουν χωρίς βιβλία -επιτέλους, να καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι να διδάξεις ένα μάθημα που δεν έχει βιβλίο. Η εκδίκηση της Γυμναστικής, των Καλλιτεχνικών και της Μουσικής.

Αν υπάρχει μια φράση τόσο μίζερη που μπορεί να ξεπεράσει και τα έσχατα όρια του εκνευρισμού, μια διαφήμιση που κάνει ακόμα και τους κατοίκους του Νησιού να μοιάζουν κοσμοπολίτικοι, είναι αυτές οι καταραμένες δώδεκα λέξεις: «ΠΥΞ ΛΑΞ - Ένα όνομα που έγινε σύνθημα! Ένα σύνθημα που έγινε θρύλος!»

 Γενικά δεν πιστεύω πως τα πάντα στη ζωή είναι προδιαγεγραμμένα. Αλλά σε μια χώρα που για τις λέξεις «crisis» και «judgement» χρησιμοποιεί το διττό λήμμα «κρίση», ε, κάποια στιγμή θα γίνουν όλα πουτάνα.

Πέρασε η κρίση.

Σκόρπιες σκέψεις.

Καθόμουν στο ωραιότερο κοκτέιλ μπαρ της Bουλιαγμένης -με τα σκούρα μπλε του ουρανού και της θάλασσας να ενώνονται στον ορίζοντα- πίνοντας Tanqueray τόνικ σκεφτόμενος πως η στιγμή δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη. Τότε, είδα την ξανθιά γαλανομάτα μετρέσα. Και NΔ να μου έλεγαν να ψηφίσω εκείνη τη στιγμή, θα ψήφιζα.

Τα έπιπλα, τον τελευταίο καιρό, απ΄το IKEA τείνουν να γίνουν τόσο περίπλοκα στη συναρμολόγηση, που έχω την αίσθηση πως κάποια στιγμή θα ανοίξω καμιά κούτα και θα΄χει μέσα έναν κορμό κι ένα τσεκούρι.

Το πάντα αγαπημένο υπουργείο παιδείας, επειδή δεν υπάρχει σάλιο στα ταμεία, σκέφτεται να δίνει DVD και φωτοτυπίες αντί για βιβλία. Μπορεί, επίσης, τα παιδιά να γράφουν πάνω στα χαρτομάντηλα που φέρνουν απ΄το σπίτι, για οικονομία. Ή να πιάνουν μόνοι τους σουπιές με μελάνι για να μην χρειάζονται στυλό. Το dvd είναι έξυπνη ιδέα, αφού ανάλογα με το μάθημα θα ποικίλει ανάμεσα σε Μαγκάιβερ και Τζούλια.

Ντάξει, παίζει να είμαι υπερβολικός, αλλά αυτός ο Justin Bieber δεν μοιάζει με 25άχρονη λεσβία;

Σκεφτόμουν πως αν κοντά το Island χτιστεί καμιά εκκλησία, θα μπορούσε άνετα να ονομαστεί "΄Aη Λαντ".

Τα κτήρια που στεγάζουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, είναι σε τέτοια άθλια κατάσταση που κάθε φορά που ακούω πως έπεσαν οι βάσεις, νομίζω πως γκρεμίστηκαν οι σχολές.

Θέλω μια μέρα να συναντήσω αυτόν που σκέφτηκε και σχεδίασε το Google+ (σσ. Γκουγκλ πλας, χα). Να τον ρωτήσω: Γιατί;

Μέχρι τώρα, τρία πράγματα ήταν σίγουρα στη ζωή: ο θάνατος, οι φόροι και το γεγονός πως στο κουμπί 1 του τηλεκοντρόλ ήταν η ΕΤ1. Τώρα που θα κλείσει το κανάλι, έχω προβληματιστεί. Τί θα μπει στο κουμπί ένα;

Στην κλίμακα πρόστυχης γκόμενας 10=Mίλα Κούνις κι 1=Aνγκέλα Mέρκελ, η κοπέλα που μου έδωσε τον americano σήμερα στα Starbucks ήταν κάπου στο 9.

Το ύφος Καντάφι συνδυάζει καταπληκτικά το ύφος του μαλάκα των χαρακτήρων του Αρκά, το ύφος εκείνου που έχει τυφλωθεί απ΄την αντηλιά και το χαρά-λύπη-ένα στόμα της Γιάννας Αγγελοπουλουδασκαλάκη. Τρόμος.

Το Hamburg μεταφράζεται Αμβούργο. Το Strasbοurg μεταφράζεται Στραζβούργο. Το Edinburgh μεταφράζεται Εδιμβούργο. Γιατί το Salzburg μεταφράζεται Σάλτζμπουργκ. Γιατί όχι γαμημένο Σαλτζμπούργο;

Η χειρότερη φάρα ανθρώπων -πιο επικίνδυνη κι απ΄τους ταξιτζίδες, πιο καταραμένη κι απ΄αυτούς που λένε "η οδό"- είναι εκείνοι που μετά τα μέσα Αυγούστου, το πρώτο που σου λένε είναι «Καλό Χειμώνα». Στο διάολο.

Διέλυσε την ομάδα που πήρε νταμπλ. Κατήγγειλε τις δηλώσεις που δυναμιτίζουν τι κλίμα και την επομένη φώναζε: "Γαμώ τον πούστη τον Oλυμπιακό". ΄Eδιωξε όσους παίκτες γούσταρε η εξέδρα και κράτησε τον Bύντρα που όλοι μισούσαν. Πήρε 20 εκατομμύρια απ΄την Oυεφα, έκανε τρεις μεταγραφές επιπέδου Δ και έφτασε να αποκλείεται κι απ΄το Γιουρόπα. Στα θέματα χιούμορ, ο Tζίγκερ είναι ο θεός μου.

Yπάρχει πιο αρρωστημένο όνομα γλυκού απ΄το "Mαλλί της Γριάς"; Tζαστ σέινγκ.

Το σχέδιο για την διάσωση της Ελλάδας προχωράει κανονικά: τα ποδήλατα στους δρόμους πολλαπλασιάστηκαν, το χασίς νομιμοποιήθηκε και τα χρήματα εξαϋλώθηκαν. Θα γίνουμε πάλι τα Παιδιά των Λουλουδιών.

Η διαφήμιση της Vodafone με τον Γιάννη τον Slow είναι σχεδόν κομμάτι τέχνης.