Τρεις μήνες κι ένα καλοκαίρι

Το καλοκαίρι δεν ξεκινάει όταν μπει ο Ιούνιος. Ξεκινάει όταν αγοράσεις το πρώτο καρπούζι.

Είναι τρεις μήνες που δεν δουλεύεις, ακόμα κι αν δουλεύεις. Που ξεχνάς τα πριν και τα μετά. Που η γκρίζα πόλη μυρίζει θάλασσα. Ξέρεις, δεν υπάρχει πιο όμορφο θέαμα από ένα άδειο κέντρο· είναι η απόδειξη πως η χώρα ακόμη ζει. Πως οι άνθρωποι μέσα απ΄τα προβλήματα και τις δυσκολίες ανοίγουν διαδρόμους. Μπορεί να είναι μια φορά τη βδομάδα, μπορεί για μια ώρα ή για ατέλειωτα απογεύματα, για φτηνές κοκακόλες ή για δυνατά κοκτέιλ. Ο ήχος της παραλίας είναι η ζωή.

Δεν είναι μόνο τα παιδιά με τα κάστρα, οι φίλοι που κρατούν μπύρες κι η ξυπόλητη κοπέλα που περπατάει στις ουρανομήκεις ακρογυαλιές. Είναι τα λεπτά που δεν σε ενδιαφέρει αν είσαι Ευρώπη ή όχι -κανένα μνημόνιο δεν θα στο απαγορεύσει, είναι τα τσιγάρα κοιτώντας το μεσοπέλαγο, οι ποτισμένες με νερό ρακέτες. Είναι η άμμος που σου΄ρχεται στα μάτια. Ναι, κι αυτό.

Το καλοκαίρι το περιγράφεις με φρούτα -ροδάκινα και σταφύλια, το εγκλωβίζεις σε συναισθήματα -ζήλιες κι έρωτες, το μετράς σε στιγμές -ηρεμίας κι έντασης.

Υπάρχει μια αίσθηση που δεν ξεχνάς: ο ψυχρός αέρας που περνάει απ΄το παράθυρο σ΄ένα απογευματινό ντουζ. Αυτά τα δευτερόλεπτα που μπερδεύονται οι καιροί του Αυγούστου.

Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις γιατί υπάρχει αυτό το βαθύ γαλάζιο που πνίγει τα πάντα. Αυτό το χρώμα που δεν μπορεί να απεικονιστεί σε καμία φωτογραφία και κανέναν πίνακα. Γιατί αυτό το γαλάζιο το θυμάσαι μόνο εσύ: σε κάτι παιδικές διακοπές, σε κάτι τελειωμένες μπύρες, σε κάτι παρτίδες τάβλι. Το θυμάσαι στα απογευματινά γεύματα και στις άγνωστες συζητήσεις, στα μεγάλα και στα μικρά -κυρίως σ΄αυτά. Όταν χώρισες κι όταν γνωρίστηκες.

Μια φορά, δεν ξέρω πότε, θα σε ρωτήσουν ποιό είναι το καλύτερο καλοκαίρι σου. Και τότε θα περνούν μπροστά σου αναμνήσεις από δυο γαλάζια μάτια, από ζουμιά από καρπούζι, από αλατισμένα μαγιό, από παραψημένα γεμιστά, από φίλους παλιούς κι από γονείς να φωνάζουν χαμογελώντας -μπορεί να φωνάζεις εσύ χαμογελώντας. Πού ήσουν και πού βρίσκεσαι.

Εμένα με ρώτησαν. Και πράγματι το σκέφτηκα. Κι απάντησα αυτό, που στο απογευματινό ντουζ, ένας ψυχρός αέρας περνούσε απ΄το παράθυρο και μπέρδευα τον καιρό του Αυγούστου.

Πέτρα, ψαλίδι, χαρτί

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει την επιτυχία απ´την καταστροφή. Τη μεγάλη πορεία απ´το διασυρμό. Η παγκόσμια ιστορία και κυρίως η παγκόσμια λογική ακολουθούν απαρέγκλιτα τον κανόνα που λέει πως μετά το φλας, σκοτάδι.

Στην Ελλάδα μάθαμε να ζούμε στα περιθώρια του τετραδίου: εκεί που γράφονται συνήθως τα πιο ωραία σχόλια αλλά που ποτέ δεν αποτελούν μέρος του κυρίως κειμένου.

Περιμένω τη στιγμή που η ταινία θα τελειώσει. Δεν με νοιάζει πώς, χαρούμενα ή λυπημένα. Έτσι κι αλλιώς τα happy end τα σιχάθηκα, δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Δεν θέλω να γίνουμε όπως παλιά, ούτε να διηγούμαι συνεχώς περασμένα μεγαλεία -δεν πρόκειται να κλάψω άλλωστε. Αυτό που περιμένω είναι αυτό που περιμένεις κι εσύ. Είναι το ίδιο με εκείνο που αναμένει η γενιά μου, η δική σου, των γονιών σου, των παιδιών σου. Δεν θέλω ποτέ πια στη ζωή μου να νιώθω ένοχος.

Ψηφίσαμε μνημόνια κι αντιμνημόνια, φυλακές κι επαναστάσεις, μέλλον και παρελθόν. Περπατήσαμε τόσα χιλιόμετρα και βρισκόμαστε στο ίδιο μέρος. Γιατί στην ουσία δεν θέλαμε ποτέ να ξεφύγουμε απ΄αυτό το μέρος. Έχει θάλασσα εδώ, ρε, έχει δέντρα. Εδώ δεν φοβόμαστε τίποτα. Εμείς έχουμε πολιτισμό, ρε. Έχουμε δημοκρατία, έχουμε θέατρο, έχουμε φιλοσοφία. Είμαστε εμείς κι όλοι οι άλλοι απέναντι. Τί θέλετε, επιτέλους; Τα νησιά μας; Το στυλ μας; Τις ζωές μας; Όλα και τίποτα. Αν δεν γράψεις το κυρίως κείμενο όμως, με τα σχόλια των περιθωρίων θα είσαι πάντα εκτός θέματος.

Δε λέω, δυσκολεύομαι να δεχτώ αυτό που βιώνω στα 24 μου. Εγώ αλλιώς μεγάλωσα, άλλα όνειρα είχα. Κι εσύ. Το ξέρω. Δεν μας είχε προετοιμάσει κανείς -κακώς. Ξέρεις τί, δε θέλαμε κιόλας. Ποιός θέλει ν´ ακούει για δυσάρεστα. Αλλά αν δεν ονειρευτείς, τί θα έχεις να περιμένεις; Αν δεν πιστέψεις στο αδύνατο, δεν θα το φτάσεις.

Κοίτα έξω απ´το παράθυρο: σε ήλιο και σε βροχή, σε αέρα και σε άπνοια, τα παιδιά συνεχίζουν να παίζουν. Και θα συνεχίζουν να παίζουν, όσο υπάρχουν δέντρα και θάλασσες.

Κι αν ακόμη δεν τα βρούμε, δεν χάθηκε ο κόσμος. Γιατί πάντα θα υπάρχει ο σπουδαιότερος τρόπος να λυθεί κάθε πρόβλημα. Πάντα θα υπάρχουν τρεις λέξεις που συμπυκνώνουν κάθε τύχη κι ατυχία. Κάθε μεγάλο και μικρό. Πέτρα, ψαλίδι, χαρτί.

Εμείς περάσαμε τις πέτρες στους δρόμους, τα ψαλίδια στις ζωές και τα χαρτιά που δεν διάβασε κανείς. Μπορεί να είμαστε πίσω για λίγο. Ε, και. Αρχίζει νέο παιχνίδι τώρα. Και θα κερδίσουμε. Θα δεις.

Το μηδέν και το άπειρο

Ξέρεις τι; ο γιαλός μάλλον είναι στραβός. Γιατί εμείς τα έχουμε κάνει όλα σωστά. Ρίξαμε τις ευθύνες εκεί που έπρεπε, καλοπεράσαμε δίχως αύριο, μισήσαμε τους πάντες. Ακολουθήσαμε το δρόμο με τις πέντε λωρίδες -θέλαμε λεωφόρο. Δεν είχε σημασία αν οδηγούσε σε άλλο κόσμο. Έτσι κι αλλιώς, εμείς τους το διδάξαμε: το ταξίδι μετράει, όχι ο προορισμός. Καλά να περνάμε.

Υπάρχει μια γενιά τόσο αδικημένη, όσο καμία άλλη στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Αδικήθηκε απ΄τις προηγούμενες που της φόρτωσαν τα λάθη τους, αδικήθηκε απ΄τις συγκυρίες γιατί γεννήθηκε όταν δεν έπρεπε, αδικήθηκε απ΄το παρελθόν της γιατί έμαθε να ζει ακούγοντας για Χούντες, για Πολυτεχνεία, για Κατοχές. Μα πιο πολύ αδικήθηκε απ΄τον εαυτό της. Που ποτέ δεν πίστεψε σ΄αυτή όσο έπρεπε, που ποτέ δεν εκτίμησε τα χαρίσματά της. Μια γενιά πιο μορφωμένη, πιο ικανή και πιο αποφασισμένη από οποιαδήποτε άλλη.

Μου τη σπάει που δεν με εκτιμάνε. Που έχουν προκαταβάλλει πως «το μέλλον είναι δύσκολο» και κουνάνε το κεφάλι με σφιγμένα χείλη, δήθεν προβληματισμένοι. Είναι η στιγμή που σκέφτεσαι πως αν από δω και πέρα ένα δέντρο ανθίσει, δεν θα τους αφήσεις ούτε να πλησιάσουν. Εσύ προηγούμενη γενιά, δεν θέλω να με καταλάβεις, δεν θέλω να βοηθήσεις. Θέλω για μια φορά σ΄αυτή τη χώρα του μηδενός και του απείρου που δημιούργησες, να κάνεις στην άκρη.

Πάντα σκεφτόμουν αν τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα. Να σου πω κάτι: Δεν μπορεί να μην γίνουν καλύτερα. Πρέπει να γίνουν καλύτερα. Γιατί είμαστε φύσει αισιόδοξοι. Γιατί αν δεν ξεκινήσεις, δεν πρόκειται να φτάσεις. Γιατί τελικά υπάρχουν στιγμές που λες πως άξιζε η προσπάθεια. Είναι όπως σε κάτι πρώτα ραντεβού που όλη η βραδιά συμπυκνώνεται σ΄ένα φιλί.

Θαυμάζω όσους μεγαλώνουν στα χρόνια μου -στην εποχή μου. Είμαστε αυτό το ακριβό χαρτονόμισμα, που όσο κι αν το τσαλακώσεις, το πατήσεις, το σκίσεις, το υποτιμήσεις, το πετάξεις, πάντα θα το θες. Πάντα όλοι θα το θέλουν. Τί κι αν δεν είναι ονειρεμένα όλα. Κανέναν δεν ενδιαφέρει αν υπήρχε καλύτερο ή χειρότερο. Είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς, δεν λένε;

Και πέρα απ΄τις σκέψεις, είμαστε τυχεροί. Τυχεροί γιατί ποτέ κανείς δεν θα μας απαγορεύσει να καπνίσουμε στη βροχή, να πιούμε καφέ σε παλιές ταράτσες, να ακούσουμε το Fade Out των Radiohead. Είμαστε τυχεροί γιατί ακόμα κι αν τίποτα δεν έρθει όπως φανταζόμαστε, πάντα θα μπορούμε να κολυμπήσουμε σε ερημικές παραλίες, να μιλήσουμε για κάτι χρόνια που πέρασαν και για κάτι κοπέλες με κόκκινο κραγιόν. Και κυρίως είμαστε τυχεροί γιατί αν τα καταφέρουμε, θα ζήσουμε εκείνο το φιλί του πρώτου ραντεβού. Θα μου πεις είναι ένα μέλλον ασπρόμαυρο. Ε και; Η πιο ωραία ιστορία του κόσμου, ήταν η Καζαμπλάνκα.

Και η Καζαμπλάνκα, ξέρεις, ήταν ασπρόμαυρη.

Η ζωή απλά

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου να βλέπουν το κόσμο να γυρίζει και να κάνουν τα πάντα για να τον σταματήσουν. Να σκέφτονται με έναν τρόπο τόσο διαφορετικό, που μοιάζει απόμακρος. Απόμακρο συνήθως είναι εκείνο που δεν μπορείς να κατανοήσεις.

Μάθαμε να ζούμε σε έναν κόσμο που πάντα υποτιμούσε τους ικανούς. Λες και έπρεπε κάποιος άγραφος νόμος να λειτουργεί πάντα υπέρ της μετριοποίησης. Μεγαλώσαμε με μια σιγουριά για το μέλλον που θέλουμε. Πείστηκε μια νεολαία να γεμίσει με γιατρούς, δικηγόρους και καθηγητές. Να κοιτάζει ασκαρδαμυκτί μια σίγουρη θέση για καριέρα στα πιο υψηλά πατώματα. Να ανεβαίνει, να ανεβαίνει, να ανεβαίνει σκαλιά, για να καρφώσει την προσωπική του σημαία στην κορυφή. Μπας και μπορέσει να διακρίνει απ' εκεί καλύτερα την ευτυχία.

Θαυμάζω τους ανθρώπους που ακολούθησαν αυτό που πάντα ήθελαν. Υπάρχει μια ηλικία, που αναφέρεσαι σε πράγματα που θα μπορούσες να είχες κάνει, ρουφάς μια τζούρα απ΄το τσιγάρο και χαμογελώντας, λες: «Αλλά, δεν πειράζει». Αν μια γενιά θα μείνει στο τέλος, ξέρεις, είναι εκείνη που φώναξε: «Όχι ρε, πειράζει!».

Είναι εκείνοι που πίστεψαν σ΄αυτό που όλοι θεωρούσαν μικρό. Είναι σαν κάτι κείμενα που νόμιζαν πως θα άλλαζαν τον τρόπο που θα βιώναμε τη ζωή και τραγουδάγαμε τα πιστεύω μας. Είναι τρελοί όσοι πιστεύουν πως η τέχνη θα αλλάξει τον κόσμο. Είναι ακόμη πιο τρελοί, όμως, εκείνοι που πιστεύουν πως δεν θα τον αλλάξει. Κι η τέχνη, βλέπεις, είναι απλή.

Ξέρεις, απ΄τα πιο απλά πράγματα, μπορείς να δημιουργήσεις τις πιο όμορφες εικόνες -έτσι κι αλλιώς κάθε χρώμα, από τα τρία βασικά αποτελείται. Αν το καλοσκεφτείς, κι οι πιο ψηλοί ουρανοξύστες, από απλή άμμο είναι φτιαγμένοι. Οι πλέον σημαντικές στιγμές μιας ζωής είναι εκείνες που ποτέ δεν πίστευες πως θα συμβούν. Είναι οι βόλτες που προέκυψαν από ένα τηλεφώνημα, είναι οι έρωτες που γεννήθηκαν με μια ματιά -την πρώτη, είναι οι φιλίες που ξεκίνησαν από έναν καυγά, είναι ένας θάνατος έσπασε το γυάλινο κλουβί σου.

Δεν χρειάζεται όλα να είναι σημαντικά. Δεν πρέπει, στην ουσία να είναι. Και θα γελάς και θα κλαις, και θα πλουτίζεις και θα χρεοκοπείς. Αέναος κύκλος είναι. Δεν γνωρίζουμε που θα μας βγει. Ποτέ κανένας δεν γνώριζε. Η ποσότητα δεν συνάδει με την ποιότητα, λένε. Όπως όταν λες πως τα καλά κρατάνε λίγο, όπως τα ιδανικά είναι συνήθως δανεικά, όπως οι πιο όμορφες μουσικές έχουν μικρή διάρκεια, όπως τους μεγαλύτερους έρωτες τους συναντάς στις στροφές των ποιημάτων.

Ο κόσμος συνεχίζει να γυρνάει, γιατί αν σταματήσει, ο αέρας δεν θα της παίρνει πια τα μαλλιά. Γιατί το όνειρο δεν θα πραγματοποιηθεί, αν είσαι μονίμως ξύπνιος. Μείνε πεινασμένος, μείνε τρελός. Έτσι κι αλλιώς, τα ποιο ωραία συναισθήματα οφείλονται , κατά βάση, στα πιο ανούσια γεγονότα. Και πέρα και πάνω απ΄οτιδήποτε, γιατί αν χρόνια μετά, σε ρωτήσουν τί διάολο σου΄χει μείνει απ΄τη ζωή σου, για κάτι βράδια δίχως όνομα θα τους πεις. Και για κάτι νύχτες χωρίς σκοπό.

Το μεγάλο μετέωρο βήμα

  Ο Αγγελόπουλος ήταν ένας καλός σκηνοθέτης. Αργός, τελειοθήρας, σχεδόν ονειροπόλος. Αν μπορούσες να περιγράψεις το έργο του, θα έλεγες πως έμοιαζε με την πορεία των υπερσιβηρικών τρένων, μιας οδοντωτής εμπειρίας, αργοκίνητης και κουραστικής, που αν όμως κοιτάξεις έξω απ΄το παράθυρο, συναντάς εικόνες που μένουν ανεξίτηλες. Με χιονισμένα τοπία, απόκοσμες μελωδίες και μακρινούς πίνακες μιας ζωής που αν ποτέ υπήρξε, υπήρξε πάντα άγνωστη.
  Είναι σκηνοθέτες, κυρίως άνθρωποι που στην πορεία τους στην τέχνη και τη ζωή δεν έκαναν απαραιτήτως το επόμενο βήμα μεγαλύτερο απ΄το προηγούμενο. Ακολουθούσαν όμως μια παρεξηγημένη αλλά σταθερή πορεία χωρίς να αλλάζουν το παζλ. Ο Αγγελόπουλος προχωρούσε με βήμα μετέωρο, σχεδόν πελαργού, κοιτούσε το μέλλον παράξενα με το βλέμμα του ταξιδιώτη, ίσως του Οδυσσέα, απολάμβανε τη στιγμή όσο κι αν κρατούσε. Ξέρεις, ο χρόνος είναι σχετικός -για άλλους ένα δευτερόλεπτο, για άλλους μια αιωνιότητα και μια μέρα. Στην ουσία ο χρόνος των ταινιών του ήταν πάλι το γνωστό του τρένο. Εκείνο που σαν περνούσε άφηνε καπνό και σκόνη -τη σκόνη του χρόνου. Ο κόσμος όμως κυλιέται σ΄ένα λιβάδι. Λυπημένο ή χαρούμενο, καμιά σημασία δεν έχει. Έτσι κι αλλιώς τα πιο έντονα συναισθήματα, μόνο με βρισιές και κλάματα εκφράζονται. Γι΄αυτό εκείνο το λιβάδι πάντα δάκρυζε.
  Στην Ελλάδα, άλλοτε, τώρα, χρόνια μπρος και χρόνια πίσω, ζούσαμε ένα όνειρο. Πάντοτε το χαρακτηρίζαμε με περίεργους τίτλους και μακρόσυρτα πλάνα, χωρίς ποτέ να το καταλάβουμε πραγματικά. Θα μου πεις, όμως, τα όνειρα δεν είναι για να τα καταλαβαίνεις. Οι ταινιές μιμούνται της ζωή κι η ζωή τις ταινίες -κυρίως το δεύτερο.
  Τα φιλμ του Αγγελόπουλου δεν ήταν όλα ωραία· πολλά δεν ήταν καν ενδιαφέροντα. Ήταν όμως τίμια. Κι αν κάτι έλειπε ανέκαθεν απ΄την Ελλάδα ήταν η τιμιότητα. Γι΄αυτό και σε πείσμα των καιρών, τα μόνα πετυχημένα εξαγώγιμα στοιχεία μας ήταν εκείνα που ήταν τίμια. Αυτό του αναγνώρισαν παγκοσμίως, αυτό του χρεώσαμε εμείς. Μας έδειχνε εικόνες κοντινές και μακρινές, ουσιώδεις κι ανούσιες, μεγαλοπρεπείς και μίζερες. Αυτό που πάντα θέλαμε, κυνηγούσε αυτό που πάντα ήμασταν.
  Και κυρίως γιατί στην τελική, όποτε κοίταζες στα μάτια το ελληνικό μέλλον, παρέφραζες κάτι ωραίες προτάσεις που έβλεπες μόνο στις εικόνες του: Ρε Ελλάδα, μόνη σου εσύ, μόνος μου κι εγώ.
  Πάρε ένα μπισκότο.

Η τέχνη μιας πόλης

Την ώρα που τα πυροτεχνήματα έσκαγαν πάνω απ΄το κεφάλι μου, σκεφτόμουν πως αν έπρεπε να περιγράψω την Αθήνα των τελευταίων χρόνων, στην ουσία της θα έμοιαζε με μια καλοβαμμένη γριά. Εκείνη η μακρινή θεία που ήρθε πριν χρόνια απ΄το χωριό, που αγάπησε και αγαπήθηκε, που γνώρισε την κοσμοπολίτικη ζωή, που παντρεύτηκε πλούσιους αλλά απατεώνες, που πέρασε καλύτερα απ΄όσο φαντάζονταν όλοι οι συγγενείς. Και που με μπότοξ και μακιγιάζ, με τις όχι και τόσο παλιές θύμησες, προσπαθεί να κρύψει τα σημάδια της.

Ξέρεις κάτι; όχι! Το πρόσωπο μιας χώρας που πέρασε τόσα κύματα όσο καμία άλλη στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία, εκείνης που οι ήρωες πολεμούσαν σαν τους πολίτες της, που επαναστάτησε στα αδύνατα, που πέρασε διχασμούς, παγκόσμιους, καταστροφές, χρεωκοπίες, χούντες, εμφυλίους, εκείνης που πήρε δυο λογοτεχνικά Νομπέλ, που έκανε έναν πλανήτη να χορεύει συγκεκριμένα βήματα, δεν αξίζει λύπηση.

Βλέπεις χρόνια να περνούν και θυμάσαι ευτυχισμένες μέρες. Που δεν φανταζόσουν το μέλλον σου σε καμία άλλη σύγχρονη μεγαλούπολη -ζούσες ήδη σε μια τέτοια, που πριν από δέκα χρόνια έβλεπες γέφυρες και στάδια να υψώνονται, που έμαθες να σε χειροκροτά όλη η παγκόσμια λογική, που έπιασες στα χέρια σου χαρτονομίσματα που δεν απεικόνιζαν τον Παπανικολάου, ούτε τον Κολοκοτρώνη, αλλά δεν σε ένοιαζε. Να σου πω κάτι: τίποτα απ΄όλα αυτά δεν έχει σημασία.

Περασμένες μου αγάπες, του καιρού χαλάσματα. Δεν ζεις για το παρελθόν, ούτε για το μέλλον. Ζεις για το σήμερα. Κινείσαι σε μια πόλη που παλιά έτρωγε στην αφρόκρεμα και τώρα τρώει βρόμικο στην πλατεία -χορταίνει, όμως, το ίδιο. Που παλιά ήταν γεμάτη φως και τώρα δεν έχει να το πληρώσει -τη μέρα, όμως, πάλι όμορφη φαίνεται. Που παλιά ήταν γεμάτη χλιδάτα μαγαζιά και τώρα πίνει τζιν σε μικρά μπαράκια -η γεύση του ποτού, όμως, παραμένει η ίδια. Και που πέρα και πάνω απ΄όλα ζούσε βραδιές σαν ραντεβού. Παλιά σε roof garden, τώρα με σποράκια στο παγκάκι. Δεν δίνω δεκάρα.

Τώρα βλέπω τη μεγαλη πολιτιστική ανάπτυξη. Αυτή που σε κάθε περίοδο κρίσης -οικονομικής ή κοινωνικής- αναβόσβηνε σαν φάρος. Αν το καλοσκεφτείς, σε μια ολοκαίνουρια τεθλιμμένη Μπελ Επόκ ζούμε. Σε μια απαράμιλη διάχυση ιδεών, σε τοίχους που μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής, με πλατείες που χορεύονται πάνω τους τανγκό, σε μουσικές που γεννιούνται στα μυαλά μιας γενιάς τόσο αδικημένης όσο καμία άλλη στην ιστορίας μιας χώρας, με κινηματογραφικά θέατρα και θεατρικές ταινίες, με μια μορφή αληθινής τέχνης. Με όσα μπορούν να γίνουν με πράγματα αναγκαία.

Κοίτα γύρω σου. Αυτή η πόλη έχει στυλ. Δεν είναι ούτε η πιο ήσυχη, ούτε η πιο έντιμη, ούτε η πιο όμορφη πόλη. Δεν έχει τη παραμικρή σημασία. Στις σχέσεις που θυμάσαι, η κοπέλα δίπλα σου δεν ήταν ούτε η πιο ήσυχη, ούτε η πιο έντιμη, ούτε η πιο όμορφη. Αλλά ήταν η δικιά σου. Κι αν το καλοσκεφτείς, αυτή η πόλη έχει μια κάποια ποίηση. Θα μου πεις, η ποίηση δεν έχει χρήμα. Αλλά, σάμπως και το χρήμα έχει ποίηση;

Σκόρπιες σκέψεις vol.3

Δε φτάνει που η χώρα έχει καταντήσει Τζούλια, που δεν έχουμε πρωθυπουργό, που χρωστάμε σ΄όποιον γνωρίζει τι είναι το ευρώ και που η ανάπτυξη της χώρας είναι χειρότερη κι απ΄της ΑΕΚ στην επίθεση, συνεχίζει να βγάζει νέα τραγούδια η Μαντόνα. Γιατί, Θεέ, μας τιμωράς έτσι;

 Αν υπήρχε λίγη αξιοκρατία σ΄αυτή τη χώρα, θα αναλάμβανε πρωθυπουργός ο Πανούσης.

Μαλακία που οι εκλογές θα γίνουν 19 Φεβρουαρίου. Θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν 14 Φεβρουαρίου, στην καρδιά του πολιτικού Βαλεντίνου, για να εκφράσουμε όλοι μαζί την αγάπη μας στους πολιτικούς γράφοντας στα ψηφοδέλτια: Α ΓΑΠηθείτε όλοι σας.

Αν συνδυάσεις το μαλλί του Σαμαρά, το μουστάκι του ΓΑΠ και το ύψος της Αλέκας, βγαίνει ο Σούπερ Μάριο.

Περιμένουμε με κομμένη την ανάσα το αποτέλεσμα της συζήτησης δυο σπουδαίων ηγετών. Δυο οραματιστών μιας νέας πάμφτωχης χώρας. Κακά τα ψέμματα: τα λεφτά δεν φέρνουν τη δυστυχία.

Προσπαθώ να αποφασίσω αν είναι περισσότερο ντροπιαστικό να σε κυβερνάει ένας ψηλός μυστακοφόρος με πράσινη γραβάτα ή ένας πρώην γκόμενος της Βίσση με τραγικό κούρεμα; Σε μια μορφή παρανοϊκής συνεκδοχής, θα μπορούσαν συνυποψήφιοι για την πρωθυπουργία να είναι ο Λουίτζι κι ο Καρβέλας.

Είμαστε πολύ τυχεροί. Η θαυμάσια κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά για μια άλλη κυβέρνηση. Δεν πειράζει που δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα, ούτε που δεν ξέρουμε από ποιους θα αποτελείται, ούτε που δεν θα είναι εκλεγμένη απ΄το λαό, ούτε που θα έχει ελάχιστο χρόνο ζωής, ούτε που στην ουσία δεν θα παίρνει αυτή αποφάσεις. Σημασία έχει πως θα γίνει πάλι της πουτάνας.

Ένας βομβιστής μπαίνει σ΄ένα pet shop φωνάζοντας: «Τρέξτε, έχετε μόλις 60 δευτερόλεπτα». Ξαφνικά, από μέσα ακούγεται η φωνή της χελώνας: «Ε, είσαι και πολύ μαλάκας».

Κανονικά ο ΓΑΠ έπρεπε να ανακοινώνει το δημοψήφισμα φορώντας μπλούζα GAP. Αφενός θα έδειχνε τζόβενο κι αφεταίρου θα τόνιζε πως φτάνοντας στον οικονομικό απόπατο του ευρωπαϊκού βαρελιού, θα φτιάχνουμε και τα ρούχα μόνοι μας.

Είναι καταπληκτική η σημειολογία του Δημοψηφίσματος, αυτής της φωτισμένης κυβερνητικής έμπνευσης. Είναι σαν να ρωτάνε τη γαλοπούλα τα Χριστούγεννα, αν συμφωνεί να την ψήσουν.

΄Eχω την αίσθηση πως η ερώτηση του Δημοψηφίσματος θα είναι: "Πάμε πόλεμο;"

Δεν καταλαβαίνω γιατί προκάλεσε τόση αναστάτωση το Δημοψήφισμα. Σημάδι των καιρών της δεκατίας του ΄60 που αναβιώνουμε είναι· απλώς φοράμε λευκά allstar και κρατάμε iphone. Κατά τ΄άλλα, ο επόμενος Bond θα είναι ο Κόνερι.

Αν η Παπαρήγα είχε όραμα, θα ξεκινούσε τη στρατολόγηση κάθε νέου συντρόφου δείχνοντάς του τα Στρουμφάκια: που πάνε πάντα όλα μαζί, που είναι όλα της εργατιάς, που έχουν αρχηγό τους έναν γέρο ντυμένο στα κόκκινα και που πολεμούν έναν καπιτάλα μαυροφορεμένο αντεργάτη που ζει σ΄έναν πύργο, μάλλον στην Αρεοπαγίτου.

Mαλακίες λένε πως γυρίσαμε μια ώρα πίσω το ρολόι. Eδώ στην Eλλάδα έχουμε καμπυλώσει το χρόνο. ΄Eχουμε γυρίσει πενήντα χρόνια πίσω.

Η Αθήνα είναι μια θαυμάσια πόλη γεμάτη εναλλαγές: Τη μια μέρα μυρίζει καυσαέριο, την άλλη μέρα σκουπίδια, την άλλη δακρυγόνα.. Λιβ γιορ μιθ ιν γκρις.

Θα ήταν καταπληκτικό αν, σήμερα για σημειολογικούς λόγους, έβαζαν καρτελάκια στους τοίχους του κοινοβουλίου, τα οποία αναγράφουν: «Η αίθουσα χρηματίζεται».

Zήτω η 28η Oκτωβρίου 1821. ΄H το Πολυτεχνείο. ΄Oχι, μαλακία, αυτό είναι το Mάρτιο. Ψέμματα, το Mάρτιο είναι με τους Ιταλούς. ΄H το.. Tέλος πάντων, σήμερα είναι γαμώ τις μέρες για καφέ. ΄Eχει και κόσμο. Ωραία.

Η Ελλάδα είναι σαν τη μελαχρινή γκόμενα, που στην αρχή γίνεται ξανθιά και μετά κόβει τα μαλλιά της κοντά -δεν είναι τόσο ωραία όσο πριν. Δεν θέλουμε μιζέρια, ρε. Απαιτούμε το χρέος ολόκληρο. Ντάξει, το γερμανοπλατινέ να το ανεχτούμε. Αλλά, ρε διάολε, τώρα που μας κούρεψαν χάσαμε το στυλ.

Σε τέτοια οικονομική απομόνωση που μας έχει οδηγήσει η Γερμανίδα λεσβία, απ΄τους άλλους Ευρωπαίους λιμοκοντόρους, το μόνο κούρεμα που μάλλον θα μας κάνουν, είναι «Φράχτης».

Την επόμενη φορά που στις ειδήσεις θα ακούσω τη λέξη "ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ" μέσα σε φράσεις όπως: «τα λεφτά της τράπεζας έκαναν φτερά κυριολεκτικά», «οι δράστες γλίτωσαν κυριολεκτικά απ’του χάρου τα δόντια», «οι υδράργυρος άγγιξε κυριολεκτικά θερμοκρασίες σαχάρας» κτλ, θα γίνει της πουτάνας. Κυριολεκτικά.

Σήμερα το Βήμα έδινε «Το Τρίτο Στεφάνι» του Κ.Ταχτσή. Την επόμενη Κυριακή θα δίνει αφίσες της Νένας Μεντή και τη μεθεπόμενη ομιλίες του Φασουλή απ΄το Παλλάς. Στο τέλος της συλλογής θα κερδίζεις ένα αληθινό στεφάνι.

Τώρα που θα κάνουν «κούρεμα» 50% στο χρέος της Ελλάδας, η χώρα θα μοιάζει με το παλιό κούρεμα της Βίσση.

Ψηφίσαμε τα πλέον επαίσχυντα μέτρα που έχουν ποτέ προταθεί, κάθε μέρα συναντάμε και κάποιον λιμοκοντόρο ευρωπαίο υπουργό, έχουμε τρεις ξεφτιλισμένους τροϊκανούς να τρώνε, να πίνουν και να δίνουν οδηγίες. Και παρόλ΄αυτά μας κάνουν τους δύσκολους σε κάθε δόση. Μωρή λεσβία Μέρκελ, βρες κάποιον να σε πηδήξει μπας και σωθούμε!

Δεν μπορώ να καταλάβω τις διαφημίσεις για διαγωνισμούς που λένε πως κληρώνουν 500 τηλεοράσεις. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ 500 ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ;

Αύριο θα κατέβω οργανωμένος στην πορεία. Στο ένα χέρι θα κρατάω το «Γαύρο» και στο άλλο τη σημαία της ΓΣΕΕ. Θα έχω κι ένα πλακάτ κρεμασμένο απ΄το λαιμό για να συσπειρώνω πανηγυρισμούς και διαμαρτυρίες, που θα γράφει: «Γκολ και ξύλο σε ευρωζώνη, μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι. Π.Α.ΜΕ. μωρή Θρυλάρα».

Με τόσα καμμένα αυτοκίνητα στο κέντρο της Αθήνας, απομεινάρια των απεργιακών κινητοποιήσεων και των καλών παιδιών που δεν φταίνε ποτέ αλλά πάντα προκαλούνται απ΄τα αντιδημοκρατικά ΜΑΤ, θα κυριολεκτούμε όταν λέμε πως το αμάξι κάποιου είναι μάρκα «Μ΄έκαψες».

Αν είχες ένα όπλο με δυο σφαίρες και βρίσκονταν μπροστά σου ένα λιοντάρι, ο Χίτλερ κι αυτός που κάνει τον Τζέικομπ στο Twilight, τί θα΄κανες; Ντάξει, κι εγώ το ίδιο σκέφτηκα: Δυο σφαίρες στον κάγκουρα απ΄το Twilight.

Δεν με νοιάζει που απεργούν τα ΜΜΜ κι οι γεσεεαδεδύδες. Πραγματική ελευθερία θα έχουμε όταν απεργούν οι δημοσιογράφοι. Αύριο θα κάψω μια φυλλάδα στην υγειά τους.

Η νέα διαφήμιση της HOL, για την υπηρεσία ταινιών που προσφέρει λέει πως είναι σαν να έχεις ένα τεράστιο βίντεο κλαμπ στο σπίτι σου. Δεν καταλαβαίνω. Γιατί είναι ωραίο να έχεις ένα βίντεο κλαμπ μέσα στο σπίτι σου; ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ;

Αφού ως έθνος, δεν θα αποφύγουμε ούτε το «κούρεμα» ούτε την πολιτισμική επιστροφή στη δεκαετία του ΄60, σκέφτομαι να κάνω τα μαλλιά μου όπως του πρωταγωνιστή στο Mad Men. Κοινωνική συνείδηση, θα πει αυτό.

Σήμερα στην καφετέρια ζήτησα άλλο καλαμάκι, γιατί αυτό που μου έφερε ήταν σχεδόν κομμένο. Με μια γαμημένη ηρεμία, η σερβιτόρα μου απάντησε: «Ντάξει, φαινόταν πως ήταν τρύπιο.» ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ, ΡΕ ΔΙΑΟΛΕ, ΔΕΝ ΤΟ ΑΛΛΑΞΕΣ;

Τώρα που ο Βενιζέλος είπε πως τα πάντα θα μοιάζουν σαν το 2004, έχω βρει τη διέξοδο απ΄την κρίση. Σκέφτομαι σοβαρά να πάρω στοιχημοδάνειο και να παίξω στοίχημα την Ελλάδα για κατάκτηση του Euro.

Τώρα που απεργούν ταξιτζίδες, σκουπιδιάριδες, γεσεεαδεδύδες κι οδηγοί μέσων μαζικής μεταφοράς, σχηματίζοντας τον κύκλο της μιζέριας, αποφάσισα να κάνω ένα κίνημα ζαμανφουισμού με κεντρικό σύνθημα: «Λευκά υπάρχουν».

Οι άνθρωποι που λένε πως η Αθήνα είναι μια ασπρόμαυρη και μουντή πόλη, δεν λένε να καταλάβουν πως η απεργία των σκουπιδιάριδων κι οι τόνοι σκουπιδιών που έχουν συσσωρευτεί, είναι ένα σατανικό σχέδιο της κυβέρνησης ώστε η πρωτεύουσα να πλημμυρίσει από χρώμα και μυρωδιές.

Υπάρχουν μερικές φορές που, στην Ελλάδα, τα πράγματα κυλούν ομαλά και όλοι τείνουμε να συμφιλιωθούμε· αλλά ευτυχώς κάποια μαλακία θα συμβεί στο τέλος και όλα θα γίνουν πάλι πουτάνα. Λιβ γιορ μιθ ιν γκρις.

Κάθε φορά που ακούω για απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς, μου έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό οι δοκιμασίες των ταινιών Saw. Καλά κατάλαβες: φαντάζομαι στο ρόλο του Jigsaw, να στήνει τις δοκιμασίες, το επιβατικό κοινό. ΞΕΡΕΙΣ ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ.

Μωρό μου, δεν μπορώ να σε βλέπω όλη μέρα στην κουζίνα, να κουράζεσαι πλένοντας πιάτα και μαγειρεύοντας. Κλείσε την πόρτα!

Στο καταπληκτικό μου τουίτερ -@chriskar, με΄κανε ριτουί εν φόλοου η Κάιτη Φίνου. Σκουπίζοντας τα δάκρυα της συγκίνησής μού, περιμένω από στιγμή σε στιγμή να μου κάνουν φόλοου η ρόδα, ο Ψάλτης, ο Γαρδέλης, η τσάντα, η Αλιμπέρτη κι η κοπάνα.

Τώρα που θα αποποινικοποιηθεί η χρήση μαριχουάνας, θα μπορούσε μια εταιρία παραγωγής χασίς να διαφημιστεί χρησιμοποιώντας για μότο της, το στίχο της Πρωτοψάλτη: «Για παραισθήσεις καλές φημίζομαι».

Ό,τι δεν κατάφεραν ποτέ ο Γκάντι, ο Μάης του ΄68, οι Μπιτλς, οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, ο Τσε Γκεβάρα, ο Κένεντι, ο κομμουνισμός, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κι ο Σαίξπηρ, το κατάφερε ένας άνθρωπος κι ένα δαγκωμένο μήλο: Άλλαξαν τον κόσμο.

Διαβάζοντας για τους ξυπόλυτους Άραβες πρίγκιπες που θέλουν να αγοράσουν το Βάζελο, θυμήθηκα πως ο μουσουλμανικός Παράδεισος αναγάγεται στο γνωστό βουνό από πιλάφι. Καλά κατάλαβες: θέλω να δω το ύφος του Μαλάκα τουρμπανοφόρου Άραβα που είναι αλλεργικός στο πιλάφι.

Άλλη μια πετυχημένη απεργιακή κινητοποίηση οργάνωσαν τα κόμματα της ψευτοαριστεράς. Όλοι ήταν στη θέση τους: κουκουλοφόροι, τσιράκια, προβοκάτορες. Τώρα επιβεβαιώνεται το σύνθημα «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα». Με τόσες φωτιές στο κέντρο, μέχρι τα Χριστούγεννα με βερμούδες θα βολτάρουμε. Α, ναι θενγκάντ: Το μετρό λειτουργεί.

Η Apple παρουσίασε το iPhone5 που τελικά λέγεται iPhone4S που είναι ίδιο με το iPhone4 που μοιάζει με το iPhone3GS που πριν λεγόταν iPhone3G και πιο πριν iPhone3 που ήταν ένα πιο γρήγορο iPhone2 που ουσιαστικά ήταν ένα iPhone με κάμερα. Είναι φανερό. Η Apple βιώνει το Inception των κινητών: ένα κινητό μέσα σε ένα κινητό μέσα σε ένα κινητό.

Υπάρχουν άνθρωποι που τους λες πως η χώρα βουλιάζει, πως το πλοίο συγκρούστηκε και σου απαντούν: Όχι. Το καράβι δεν χτύπησε ποτέ στο παγόβουνο, κανείς δεν κινδυνεύει. Το μεγάλο ταξίδι δεν ξεκίνησε ακόμα. Ο θάνατος της αισιοδοξίας κι η γέννηση της άγνοιας -κρίμα.

Σκέφτομαι πολυ σοβαρά να πάρω ένα πιστολάκι μαλλιών και φορώντας μαύρα γυαλιά να σημαδεύω τα διερχόμενα αυτοκίνητα -θα βλέπω αν ελαττώνουν ταχύτητα.

Στην κλίμακα σπαζαρχιδισμού -γνωστή κι ως κλίμακα «Τρόικα»- οι άνθρωποι που σου μιλάνε κάνοντας πολλές κινήσεις με τα χέρια, χτυπάνε κορυφή.

Μετά το «μπορδοροδοκόκκινο» χρώμα της Μιραράκη που μεγάλωσε γενιές και γενιές, θα πρέπει να θεσπιστεί το «ταριφοκομοδινί» που έχει βάψει και τις τρεις τρίχες του κεφαλιού του ο πρόεδρος -απολειφάδι της κοινωνίας- των ταξιτζίδων.

Ήμουν ντυμένος, κρατούσα το χερούλι της εξώπορτας ενώ την είχα ανοίξει, κοιτούσα το ασανσέρ, ήμουν έτοιμος να κάνω το βήμα προς τα έξω· εκείνη τη στιγμή με ρωτάει αυτονοήτως η μάνα μου: «Θα βγείς;». ΟΧΙ, ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΠΙΤΙ -Ευτυχώς δεν με ρώτησε: «Ήρθες;» όταν μπήκα σπίτι.

΄Oλα είναι ένα ψέμα, όλα είναι μαύρο χάλι. ΄Oλα εκτός από σένα κι οι βουτιές με το κεφάλι.

Mια αλήθεια της καθημερινότητας είναι πως τις μέρες που απεργούν τα πάντα, η αστυνομία βγάζει στους δρόμους τις πιο καύλες -σόρι, ωραίες- μπατσίνες.

H διαδρομή Γλυφάδα-Σύνταγμα με το Tραμ θα μπορούσε να μπει στο πρόγραμμα των βασανιστηρίων των τρομοκρατών, στο Γκουαντάναμο επί Mπους.

Στην κλίμακα μαλακίας 10=πακιστανός που προσπαθεί να σου πουλήσει ΒΙΟΛΙ την ώρα που πίνεις καφέ κι 1=o Τζέιμς Μποντ, ο μέσος Έλληνας πολίτης είναι κάπου στο 8,5.

Tα αισθήματά μου για την απεργία των μέσων μεταφοράς περιγράφονται μόνο από τη λέξη: ΄Aουσβιτς.

Κάτι κομματοσκυλοποιημένοι φοιτητές κατέλαβαν τη ΝΕΤ, διακόπτοντας το κεντρικό δελτίο ειδήσεων γιατί ήθελαν να διαβάσουν μια ανακοίνωση. Τους παραδέχομαι: Κι εγώ αν ήθελα να ανακοινώσω το νέο πάρτυ της ΔΑΠ στα μπουζούκια θα το έλεγα live σε όλη την Ελλάδα. Έχουμε και κρίση· οι αφίσες κοστίζουν.

Τελικά τα κομμάτια του τρομακτικού δορυφόρου έπεσαν κάπου στον Ειρηνικό ωκεανό. Μαλακία. Θα συνεχίσουμε να μαθαίνουμε νέα απ΄τη Μέρκελ, τον πρόεδρο των ταξιτζίδων, τους Ονιράμα, τον Μπουρδούμη, τη Λέιντι Γκάγκα, τους βουλευτές. Δεν πειράζει· σε κανά δυο έτη φωτός ίσως είμαστε πιο τυχεροί.

Σήμερα στο Σύνταγμα, μέσα στην παράνοια της κίνησης και τη κατάρα της απεργίας των μέσων μεταφοράς, έκαναν πορεία και καμιά εκατοστή Σύριοι διαμαρτυρόμενοι για τη δικτατορία στη χώρα τους. Καλά άκουσες: ούτε εκατό άτομα έκαναν πορεία ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ για να ρίξουν κυβέρνηση σε χώρα της Μέσης Ανατολής. Και η μαλακία έχει όρια.

Σκέφτηκα τι θα ήθελα να γράφει στον τάφο μου, σε εβδομήντα χρόνια: "Aυτός ο άνθρωπος, δεν έστειλε το e-mail σε πέντε φίλους του."

Tις μέρες που στην Aθήνα απεργούν τα μέσα μεταφοράς και το αυτοκίνητο μοιάζει με Γκουαντάναμο επί Mπους, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί παίζουν τα χειρότερα κομμάτια απ΄όλη τη βδομάδα.

Κάθε φορά που ο Καρατζαφέρης αναφέρει τη λέξη πρωθυπουργός και εννοεί τον εαυτό του, μια ερπύστρια από ένα τανξ τρίζει.

Eιμαι καλεσμένος στην πρώτη μου απονομή βραβείων σεναρίου, όπου τυχαίνει να είμαι κι υποψήφιος. Θα κουρευτώ καπελάκι και θα μιλάω γαλλικοπολωνικά -στυλ Πολάνσκι. A, αποφάσισα και ποιά θέλω να με συνοδεύσει.

Σήμερα, μια παρέα στο διπλανό τραπέζι, συζητούσε σοβαρά για την πρόταση του ψευτοάραβα προκειμένου να αγοράσει το βάζελο. Πέρα απ΄την μαλακία της εικόνας όπως μπορείς να τη φανταστείς, ο πιο πιο μαλάκας της παρέας ανέφερε πολύ σοβαρός τις λέξεις «ΣΟΥΗΔΙΚΗ Αραβία». Ντάξει, πως να πάει έτσι μπροστά η χώρα..

Τώρα που μόνο οι εκκλησίες δεν θα φορολογούνται με τη νέα εισφορά, αποφάσισα να χτίσω στο μπαλκόνι ένα καμπαναριό και να κρεμάσω έξω απ΄την πόρτα.. λάθος.. την πύλη μια ταμπέλα που θα λέει «Δωρεά του Επίτιμου». Γιορτάζω και Χριστούγεννα· μην τολμήσουν και με φορολογήσουν.

Τώρα που ο μερακλής Στρος Καν τάχθηκε υπέρ της διαγραφής του ελληνικού χρέους, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Σκεφτόμουν πως στην Ευρώπη δεν θα έχουν σε φοβερή εκτίμηση έναν υπόδικο γλειώδη γέρο σαβουρογάμη. Αλλά ξανασκέφτηκα πως έχουν αρχηγό τους μια πανάσχημη χοντρή αγάμητη λεσβία, οπότε ηρέμησα. Σωθήκαμε!

Θεωρούσα πως μπροστά στους στίχους των ξένων κομματιών, εμείς είμαστε πουριτανοί. Mετά συνειδητοποίησα πως για μήνες, το πιο πετυχημένο ελληνικό κομμάτι είχε τίτλο "Mέσα σου". Σοβάρεψα απότομα.

Και νέα μέτρα κι άλλες εισφορές και καμία αύξηση και σύνταξη στα 80 κι έλλειψη σχολικών βιβλίων. Δεν νομίζω, Γιώργο.

Οι Τούρκοι ψάχνουν ελληνικό πετρέλαιο, ο Κύριος Μάκης συνελήφθη κι Ελλάδα δεν έχει λεφτά ούτε για τσίχλες. Υποψιάζομαι πως κι η Γη είναι σφαιρική.

Υπάρχουν τρία θέσφατα στη ζωή: η γενιά του Πολυτεχνείου απέτυχε, ο σοσιαλισμός είναι ουτοπία κι η ζαμπονοτυρόπιτα πρέπει να΄χει σάλτσα ντομάτας.

Βρετανοί επιστήμονες υποστηρίζουν πως μόλις γεννήθηκε ο άνθρωπος που θα ζει μέχρι τα 150. Ντάξει, τί να μας πουν κι Βρετανοί. Εμείς, στην Ελλάδα, είμαστε εκατό χρόνια μπροστά· έχουμε τον Μητσοτάκη.

Γενικά δεν αντιπαθώ εύκολα. Δηλαδή, αν εξαιρέσεις τη Μέρκελ, τον Θέμη Γεωργαντά, την Κατερίνα Παπακώστα και τον Αλιάγα δεν έχω αντιπάθειες. Αλλά μου φαίνεται δύσκολο να μισήσω κάποιον περισσότερο απ΄αυτό το μαζούτ της ανθρωπότητας: τον πρόεδρο των ταξιτζίδων.

Η νέα μου πηγή έμπνευσης είναι η Σία Κοσιώνη. Περιμένω πώς και πώς να μην πάρουμε την 6η δόση, να κάνει σεξ η Μέρκελ, να σπάσει ο Δρομέας μπροστά απ΄το Hilton, να ξυρίσει το μουστάκι ο ΓΑΠ, να φτάσει η βενζίνη την τιμή του Tanqueray -κάτι τέλος πάντων- για να διακόπτει για έκτακτες ειδήσεις ο ΣΚΑΪ.

Tώρα που έπιασαν την παρουσιάστρια με τον κλεμμένο πίνακα ζωγραφικής, έχω την αίσθηση πως η κι αυθεντική Mόνα Λίζα είναι κρεμασμένη στο καμαρίνι του Γονίδη

Χρειαζόμαστε έναν πρωθυπουργό ηγέτη: Με το μυαλό του Steve Jobs, το στυλ του Jose Mourinho, την τόλμη του Julian Assange, τη φαντασία του Darren Aronofsky και τη γυναίκα του Marko Jaric. Έτσι βγαίνουν οι χώρες απ΄την κρίση.

Tα περισσότερα προβλήματα οφείλονται στο γεγονός πως κάποιος κάπου κάποτε, κάτι δεν κατάλαβε σωστά. Aυτός είναι ο λεγόμενος: μαλάκας.

Δεν ήθελα να το γράψω, αλλά θα το γράψω: Μετά το κατούρημα, όσο όσο όσο όσο καλά κι αν σκουπιστείς, η τελευταία σταγόνα θα φύγει στο μποξεράκι. Νόμος της ζωής.

Οι ευρωπαίοι έναν πρόταση, η σημαία στην Ελλάδα να κυματίζει μεσίστια, λόγω χρέους. Επίσης, θα μπορούσαμε να αφήσουμε όλοι μούσια και να τυλίξουμε μαύρη κορδέλα στο μπράτσο. Μόνο, να προλάβουμε να αντικαταστήσουμε τον εθνικό ύμνο με το σάουντρακ του Requiem for a dream. Μισές δουλειές δεν γίνονται.

Tα τρία δείγματα αυθεντικής ποπ τέχνης της σύγχρονης Aθήνας, είναι το μουστάκι του Παπανδρέου, οι Oμπρέλες του Zογγολόπουλου στο Ψυχικό και τα Starbucks της Γλυφάδας.

Δυο δυσλεκτικοί πάνε σ΄ένα μπρα. Aυτό.

Μπορεί η ποιότητα της Παιδείας στη χώρα μας να συναγωνίζεται αυτήν των εκπομπών της Πάνια, μπορεί όταν η Μέρκελ έχει αγαμίες να της αναφέρουν την 6η δόση για να γελάει, αλλά το μείζον ζήτημα της εβδομάδας είναι πως στα McDonald's, το τσικενμπέργκερ, από 1 ευρώ πήγε στο 1,5. Πόρνη κοινωνία.

Αν υπάρχει μια φράση τόσο μίζερη που μπορεί να ξεπεράσει και τα έσχατα όρια του εκνευρισμού, μια διαφήμιση που κάνει ακόμα και τους κατοίκους του Νησιού να μοιάζουν κοσμοπολίτικοι, είναι αυτές οι καταραμένες δώδεκα λέξεις: «ΠΥΞ ΛΑΞ - Ένα όνομα που έγινε σύνθημα! Ένα σύνθημα που έγινε θρύλος!»

Γενικά δεν πιστεύω πως τα πάντα στη ζωή είναι προδιαγεγραμμένα. Αλλά σε μια χώρα που για τις λέξεις «crisis» και «judgement» χρησιμοποιεί το διττό λήμμα «κρίση», ε, κάποια στιγμή θα γίνουν όλα πουτάνα.

Καθόμουν στο ωραιότερο κοκτέιλ μπαρ της Bουλιαγμένης -με τα σκούρα μπλε του ουρανού και της θάλασσας να ενώνονται στον ορίζοντα- πίνοντας Tanqueray τόνικ σκεφτόμενος πως η στιγμή δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη. Τότε, είδα την ξανθιά γαλανομάτα μετρέσα. Και NΔ να μου έλεγαν να ψηφίσω εκείνη τη στιγμή, θα ψήφιζα.

Τα έπιπλα, τον τελευταίο καιρό, απ΄το IKEA τείνουν να γίνουν τόσο περίπλοκα στη συναρμολόγηση, που έχω την αίσθηση πως κάποια στιγμή θα ανοίξω καμιά κούτα και θα΄χει μέσα έναν κορμό κι ένα τσεκούρι.

Το πάντα αγαπημένο υπουργείο παιδείας, επειδή δεν υπάρχει σάλιο στα ταμεία, σκέφτεται να δίνει DVD και φωτοτυπίες αντί για βιβλία. Μπορεί, επίσης, τα παιδιά να γράφουν πάνω στα χαρτομάντηλα που φέρνουν απ΄το σπίτι, για οικονομία. Ή να πιάνουν μόνοι τους σουπιές με μελάνι για να μην χρειάζονται στυλό. Το dvd είναι έξυπνη ιδέα, αφού ανάλογα με το μάθημα θα ποικίλει ανάμεσα σε Μαγκάιβερ και Τζούλια.

Η ευρωπαϊκή ένωση διαλύεται, η ΕΤ1 κλείνει, η Θρυλάρα δεν πήρε σέντερ φορ κι η γκόμενα που θέλω με δυσκολεύει πολύ. Αλλά ντάξει, αντέχουμε. Έτσι κι αλλιώς, στο τέλος όλα θα΄ναι μια χαρά. Αν δεν είναι μια χαρά, τότε δεν θα είναι το τέλος.

Ντάξει, παίζει να είμαι υπερβολικός, αλλά αυτός ο Justin Bieber δεν μοιάζει με 25άχρονη λεσβία;

Σκόρπιες σκέψεις vol.2

 

 Θεωρούσα πως μπροστά στους στίχους των ξένων κομματιών, εμείς είμαστε πουριτανοί. Mετά συνειδητοποίησα πως για μήνες, το πιο πετυχημένο ελληνικό κομμάτι είχε τίτλο "Mέσα σου". Σοβάρεψα απότομα.

 Και νέα μέτρα κι άλλες εισφορές και καμία αύξηση και σύνταξη στα 80 κι έλλειψη σχολικών βιβλίων. Δεν νομίζω, Γιώργο.

 Οι Τούρκοι ψάχνουν ελληνικό πετρέλαιο, ο Κύριος Μάκης συνελήφθη κι Ελλάδα δεν έχει λεφτά ούτε για τσίχλες. Υποψιάζομαι πως κι η Γη είναι σφαιρική.

 Ψάχνω να βρω κάποιο αστείο στάτους για τη σύλληψη του Μάκη Ψωμιάδη, αλλά είναι η πρώτη φορά που ταλαντεύομαι ανάμεσα σε τουλάχιστον είκοσι αστεία. Δεν ξέρω, είναι τέτοιου σουρεαλιστικού επιπέδου η κατάσταση που θα το αφήσω έτσι. Φλου.

Υπάρχουν τρία θέσφατα στη ζωή: η γενιά του Πολυτεχνείου απέτυχε, ο σοσιαλισμός είναι ουτοπία κι η ζαμπονοτυρόπιτα πρέπει να΄χει σάλτσα ντομάτας.

 Βρετανοί επιστήμονες υποστηρίζουν πως μόλις γεννήθηκε ο άνθρωπος που θα ζει μέχρι τα 150. Ντάξει, τί να μας πουν κι Βρετανοί. Εμείς, στην Ελλάδα, είμαστε εκατό χρόνια μπροστά· έχουμε τον Μητσοτάκη.

 Γενικά δεν αντιπαθώ εύκολα. Δηλαδή, αν εξαιρέσεις τη Μέρκελ, τον Θέμη Γεωργαντά, την Κατερίνα Παπακώστα και τον Αλιάγα δεν έχω αντιπάθειες. Αλλά μου φαίνεται δύσκολο να μισήσω κάποιον περισσότερο απ΄αυτό το μαζούτ της ανθρωπότητας: τον πρόεδρο των ταξιτζίδων.

Η νέα μου πηγή έμπνευσης είναι η Σία Κοσιώνη. Περιμένω πώς και πώς να μην πάρουμε την 6η δόση, να κάνει σεξ η Μέρκελ, να σπάσει ο Δρομέας μπροστά απ΄το Hilton, να ξυρίσει το μουστάκι ο ΓΑΠ, να φτάσει η βενζίνη την τιμή του Tanqueray -κάτι τέλος πάντων- για να διακόπτει για έκτακτες ειδήσεις ο ΣΚΑΪ.

Tώρα που έπιασαν την παρουσιάστρια με τον κλεμμένο πίνακα ζωγραφικής, έχω την αίσθηση πως η κι αυθεντική Mόνα Λίζα είναι κρεμασμένη στο καμαρίνι του Γονίδη

 Χρειαζόμαστε έναν πρωθυπουργό ηγέτη: Με το μυαλό του Steve Jobs, το στυλ του Jose Mourinho, την τόλμη του Julian Assange, τη φαντασία του Darren Aronofsky και τη γυναίκα του Marko Jaric. Έτσι βγαίνουν οι χώρες απ΄την κρίση.

 Tα περισσότερα προβλήματα οφείλονται στο γεγονός πως κάποιος κάπου κάποτε, κάτι δεν κατάλαβε σωστά. Aυτός είναι ο λεγόμενος: μαλάκας.

 Δεν ήθελα να το γράψω, αλλά θα το γράψω: Μετά το κατούρημα, όσο όσο όσο όσο καλά κι αν σκουπιστείς, η τελευταία σταγόνα θα φύγει στο μποξεράκι. Νόμος της ζωής.

 Οι ευρωπαίοι έναν πρόταση, η σημαία στην Ελλάδα να κυματίζει μεσίστια, λόγω χρέους. Επίσης, θα μπορούσαμε να αφήσουμε όλοι μούσια και να τυλίξουμε μαύρη κορδέλα στο μπράτσο. Μόνο, να προλάβουμε να αντικαταστήσουμε τον εθνικό ύμνο με το σάουντρακ του Requiem for a dream. Μισές δουλειές δεν γίνονται.

 Tα τρία δείγματα αυθεντικής ποπ τέχνης της σύγχρονης Aθήνας, είναι το μουστάκι του Παπανδρέου, οι Oμπρέλες του Zογγολόπουλου στο Ψυχικό και τα Starbucks της Γλυφάδας.

 Mια κοπέλα, σήμερα, με ρώτησε γιατί τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν όπως παλιά. Δεν είχα απάντηση. Δεν υπάρχει απάντηση. Aπλώς, τα πράγματα δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ όπως πριν.

 Μπορεί η ποιότητα της Παιδείας στη χώρα μας να συναγωνίζεται αυτήν των εκπομπών της Πάνια, μπορεί όταν η Μέρκελ έχει αγαμίες να της αναφέρουν την 6η δόση για να γελάει, αλλά το μείζον ζήτημα της εβδομάδας είναι πως στα McDonald's, το τσικενμπέργκερ, από 1 ευρώ πήγε στο 1,5. Πόρνη κοινωνία.

 Τα σχολεία ανοίγουν χωρίς βιβλία -επιτέλους, να καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι να διδάξεις ένα μάθημα που δεν έχει βιβλίο. Η εκδίκηση της Γυμναστικής, των Καλλιτεχνικών και της Μουσικής.

Αν υπάρχει μια φράση τόσο μίζερη που μπορεί να ξεπεράσει και τα έσχατα όρια του εκνευρισμού, μια διαφήμιση που κάνει ακόμα και τους κατοίκους του Νησιού να μοιάζουν κοσμοπολίτικοι, είναι αυτές οι καταραμένες δώδεκα λέξεις: «ΠΥΞ ΛΑΞ - Ένα όνομα που έγινε σύνθημα! Ένα σύνθημα που έγινε θρύλος!»

 Γενικά δεν πιστεύω πως τα πάντα στη ζωή είναι προδιαγεγραμμένα. Αλλά σε μια χώρα που για τις λέξεις «crisis» και «judgement» χρησιμοποιεί το διττό λήμμα «κρίση», ε, κάποια στιγμή θα γίνουν όλα πουτάνα.

Πέρασε η κρίση.

Σκόρπιες σκέψεις.

Καθόμουν στο ωραιότερο κοκτέιλ μπαρ της Bουλιαγμένης -με τα σκούρα μπλε του ουρανού και της θάλασσας να ενώνονται στον ορίζοντα- πίνοντας Tanqueray τόνικ σκεφτόμενος πως η στιγμή δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη. Τότε, είδα την ξανθιά γαλανομάτα μετρέσα. Και NΔ να μου έλεγαν να ψηφίσω εκείνη τη στιγμή, θα ψήφιζα.

Τα έπιπλα, τον τελευταίο καιρό, απ΄το IKEA τείνουν να γίνουν τόσο περίπλοκα στη συναρμολόγηση, που έχω την αίσθηση πως κάποια στιγμή θα ανοίξω καμιά κούτα και θα΄χει μέσα έναν κορμό κι ένα τσεκούρι.

Το πάντα αγαπημένο υπουργείο παιδείας, επειδή δεν υπάρχει σάλιο στα ταμεία, σκέφτεται να δίνει DVD και φωτοτυπίες αντί για βιβλία. Μπορεί, επίσης, τα παιδιά να γράφουν πάνω στα χαρτομάντηλα που φέρνουν απ΄το σπίτι, για οικονομία. Ή να πιάνουν μόνοι τους σουπιές με μελάνι για να μην χρειάζονται στυλό. Το dvd είναι έξυπνη ιδέα, αφού ανάλογα με το μάθημα θα ποικίλει ανάμεσα σε Μαγκάιβερ και Τζούλια.

Ντάξει, παίζει να είμαι υπερβολικός, αλλά αυτός ο Justin Bieber δεν μοιάζει με 25άχρονη λεσβία;

Σκεφτόμουν πως αν κοντά το Island χτιστεί καμιά εκκλησία, θα μπορούσε άνετα να ονομαστεί "΄Aη Λαντ".

Τα κτήρια που στεγάζουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, είναι σε τέτοια άθλια κατάσταση που κάθε φορά που ακούω πως έπεσαν οι βάσεις, νομίζω πως γκρεμίστηκαν οι σχολές.

Θέλω μια μέρα να συναντήσω αυτόν που σκέφτηκε και σχεδίασε το Google+ (σσ. Γκουγκλ πλας, χα). Να τον ρωτήσω: Γιατί;

Μέχρι τώρα, τρία πράγματα ήταν σίγουρα στη ζωή: ο θάνατος, οι φόροι και το γεγονός πως στο κουμπί 1 του τηλεκοντρόλ ήταν η ΕΤ1. Τώρα που θα κλείσει το κανάλι, έχω προβληματιστεί. Τί θα μπει στο κουμπί ένα;

Στην κλίμακα πρόστυχης γκόμενας 10=Mίλα Κούνις κι 1=Aνγκέλα Mέρκελ, η κοπέλα που μου έδωσε τον americano σήμερα στα Starbucks ήταν κάπου στο 9.

Το ύφος Καντάφι συνδυάζει καταπληκτικά το ύφος του μαλάκα των χαρακτήρων του Αρκά, το ύφος εκείνου που έχει τυφλωθεί απ΄την αντηλιά και το χαρά-λύπη-ένα στόμα της Γιάννας Αγγελοπουλουδασκαλάκη. Τρόμος.

Το Hamburg μεταφράζεται Αμβούργο. Το Strasbοurg μεταφράζεται Στραζβούργο. Το Edinburgh μεταφράζεται Εδιμβούργο. Γιατί το Salzburg μεταφράζεται Σάλτζμπουργκ. Γιατί όχι γαμημένο Σαλτζμπούργο;

Η χειρότερη φάρα ανθρώπων -πιο επικίνδυνη κι απ΄τους ταξιτζίδες, πιο καταραμένη κι απ΄αυτούς που λένε "η οδό"- είναι εκείνοι που μετά τα μέσα Αυγούστου, το πρώτο που σου λένε είναι «Καλό Χειμώνα». Στο διάολο.

Διέλυσε την ομάδα που πήρε νταμπλ. Κατήγγειλε τις δηλώσεις που δυναμιτίζουν τι κλίμα και την επομένη φώναζε: "Γαμώ τον πούστη τον Oλυμπιακό". ΄Eδιωξε όσους παίκτες γούσταρε η εξέδρα και κράτησε τον Bύντρα που όλοι μισούσαν. Πήρε 20 εκατομμύρια απ΄την Oυεφα, έκανε τρεις μεταγραφές επιπέδου Δ και έφτασε να αποκλείεται κι απ΄το Γιουρόπα. Στα θέματα χιούμορ, ο Tζίγκερ είναι ο θεός μου.

Yπάρχει πιο αρρωστημένο όνομα γλυκού απ΄το "Mαλλί της Γριάς"; Tζαστ σέινγκ.

Το σχέδιο για την διάσωση της Ελλάδας προχωράει κανονικά: τα ποδήλατα στους δρόμους πολλαπλασιάστηκαν, το χασίς νομιμοποιήθηκε και τα χρήματα εξαϋλώθηκαν. Θα γίνουμε πάλι τα Παιδιά των Λουλουδιών.

Η διαφήμιση της Vodafone με τον Γιάννη τον Slow είναι σχεδόν κομμάτι τέχνης.