Φοιτητικό τάβλι και μέτριος φραπέ

   Θα γίνουν καλύτερα τα πανεπιστήμια; Όχι, δε θα γίνουν! Γιατί αν μπορούσαν να βελτιωθούν στο ελάχιστο, θα το είχαν κάνει εδώ και χρόνια. Και είναι μάταιο να πιστεύεις πως κάτι πάει ν΄αλλάξει φέτος.
  Στο λέω ξεκάθαρα: τα ελληνικά πανεπιστήμια θα παραμείνουν μίζερα, ανεπαρκή, βρόμικα, κομματικοποιημένα, ανίκανα, χωρίς καμία φιλοδοξία. Θα συνεχίσουν να έχουν αιώνιους φοιτητές, υποβαθμισμένα πτυχία, ετοιμόρροπες εστίες και κυρίως ετοιμόρροπες νοοτροπίες. Ανθρώπους που διδάσκουν και διδάσκονται στο όνομα της αποκατάστασης στο δημόσιο, της εύκολης πρόσβασης σε οποιαδήποτε μεγαλοεταιρία και τη λογικής που χρόνια τώρα έχει κατακλύσει κάθε γωνιά αυτού του κράτους: της ξεπέτας.
  Βλέπεις τα πανεπιστήμια του εξωτερικού και σε πιάνει κατάθλιψη. Θα μου πεις, απευθύνονται σε ένα άλλο κοινό. Ξέρεις κάτι, βαρέθηκα ν΄ακούω μια ζωή πως στραβός είναι ο γυαλός. Όταν δε δίνεις τα απαραίτητα κονδύλια, όταν υπονομεύεις χρόνια τώρα την παιδεία, όταν διορίζεις ανίκανους επαγγελματίες βυσματίες σε νευραλγικές θέσεις και κυρίως αφήνεις παρατάξεις και κομματόσκυλα να αλωνίζουν στις σχολές, θα έχεις ανάλογα αποτελέσματα. Ό, τι σπέρνεις θερίζεις.
  Αλήθεια, για ποιό λόγο πρέπει να υπάρχουν κόμματα μέσα στα πανεπιστήμια; Που αλλού το είδαμε; Θα μου πεις, πώς αλλιώς θα ανδρωθούν τα νέα φυντάνια της δεξιάς, αριστερής και κεντρώας λαμογίστικης οικογενειοκρατικής ιδεολογίας.. Γιατί η λογική της τριτοβάθμιας ζωής είναι ένα ομοίωμα όσων θα συναντήσεις έξω. Μια μικρογραφία εκείνης της κοινωνίας που σε αναγκάζει να κυνηγήσεις τις εύκολες λύσεις και τις πολλές γνωριμίες.
  Αφίσες, εκλογές και καφές. Αν μου ζητούσαν να περιγράψω, με τρεις λέξεις, την εικόνα του ελληνικού πανεπιστημίου, αυτές θα σκεφτόμουν. Εκείνης της ιδέας που στο τέλος της τρίτης λυκείου, ταυτίζονταν με όνειρα, προσδοκίες και χαμόγελα. Και που λίγα χρόνια μετά, έσβησαν σαν μεσημεριανό τσιγάρο στο κυλικείο της σχολής.

Το κείμενο δημοσιεύεται και στο ellispoint.gr