Θυμάμαι τα πάντα.
Τα σκαλιά, πολλά και μαρμάρινα. Θυμάμαι τον πίνακα, χιλιοσβησμένος μα βαθυπράσινος. Αν ζωγράφιζα τις αναμνήσεις μου, θα το έκανα πάνω του, με άσπρη σπασμένη κιμωλία και με το βλέμμα ψηλά. Και μετά ήταν οι φωνές, τα γέλια και τα σπρωξίματα. Και το επίμονο ηλεκτρικό κουδούνι, που διέκοπτε ευχάριστα κάθε σαρανταπέντε.
Θυμάμαι τα πάντα.
Τους συμμαθητές, τους καθηγητές, τους προέδρους. Και τους “αντιπάλους” από τη διπλανή τάξη. Και τα παιδιά του τελευταίου θρανίου. Και τους αριστούχους της πρώτης γραμμής.
Δεν ξέχασα τίποτα.
Ούτε τα μεγάλα βιβλία, ούτε τα μικρά διαλείμματα. Ούτε εκείνη την επίμονη μελωδία που σιγοσφύριζα όταν περίμενα το σχολικό. Ούτε τα κόκκινα χείλη που φίλησα πρώτη φορά.
Μα πάνω απ΄όλα θυμάμαι την πρώτη μέρα... Της τάξης, της χρονιάς, του σχολείου. Με τα “παιδιά”. Θυμάμαι να έχω τόσα να τους πω , να έχω τόσα να ακούσω. Με μια παιδική προσμονή που ποτέ δεν είπε να μεγαλώσει. Και με “εκείνη”. Που πάντα μου μιλούσε και πάντα με απέφευγε. Που ήταν πάντα κοντά και πάντα μακριά μου.
Και για την πρώτη εντύπωση, μετά από τρεις θαλασσινούς μήνες. Που πάντα υποχρεούνταν να είναι καλύτερη απ΄αυτή που άφησες. Καινούρια ρούχα, καινούρια τετράδια, καινούρια μυαλά. Και αναμνήσεις που δεν ήθελες να φύγουν. Και μέρες που δεν ήθελες να τελειώσουν. Και γέλια που δεν έλεγαν να σβήσουν.
Γιατί στην ουσία αυτό έκρυβε η κάθε πρώτη μέρα. Την αναμονή να ζήσεις με πάθος όλα αυτά που θα΄ρθουν. Τις πικρές χαρές και τα γλυκά κλάματα, τα φοβισμένα διαγωνίσματα, τα χαλαρά κενά. Αυτά που αποτυπώνονται στο χαμόγελό σου όταν ανοίξεις, πρώτη φορά, το σκουριασμένο χερούλι. Και βαδίσεις σχεδόν βαριεστημένα πετώντας την τσάντα κάτω.
Στο σχολείο ζεις, μαθαίνεις, αγαπάς, αισθάνεσαι. Ο αδερφός μου φέτος ξεκινάει τη δευτέρα δημοτικού. Κι αν, για κάτι, θα έπρεπε να ευχηθώ, αυτό θα ήταν: στα χρόνια που έρχονται, να ζήσει, να μάθει, να αγαπήσει, να αισθανθεί...
το κείμενο δημοσιεύεται και στο ellispoint.gr
Αναρτήσεις
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου