Cinema Criticism

Buried

 

Ένας άνθρωπος, προφανώς άτυχος αλλά έξαιρετικά έξυπνος, βρίσκεται θαμμένος σε ένα φέρετρο χωρίς να ξέρει που βρίσκεται. Ξέρει μόνο πως στην τσέπη του έχει ένα κινητό κι έναν αναπτήρα και πως αν θέλει να ζήσει, πρέπει να συνδυάσει στοιχεία, πρωτού τελειώσει το οξυγόνο, και μαζί του κι η ταινία. Το φιλμ είναι υπερβολικά κλειστοφοβικό, αλλά έχει ωραία τρικ κι ο σκηνοθέτης είναι μάγκας, οπότε δεν πρόκειται να βαρεθείς. Θυμίζει την ιδέα του Τηλε-φονικός θάλαμος, όλη η ταινία είναι στημένη με έναν μόνο ηθοποιό, με τη διαφορά ότι εδώ ο πρωταγωνιστής δεν κινδυνεύει από έναν ελεύθερο σκοπευτή, αλλά από την έλλειψη οξυγόνου. Πάντα θεωρούσα εξαιρετικά δύσκολο, μια μονότονη ταινία με έναν ηθοποιό να είναι ενδιαφέρουσα. Ε, αυτή εδώ είναι.

→ Πιο-κλειστοφοβικό-δεν-πάει θρίλερ που περνάει το τεστ.

→ Βαθμός: 3/5

Eat, Pray, Love

 

Ξεκινάω απ΄τα βασικά: η Τζούλια Ρόμπερτς είναι 45 χρονών, άρα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να παίξει την 30άρα. Είναι μετριοκαλή ηθοποιός όμως και με τον Χαβιέ μπαρδέμ, το κατέχει, με αποτέλεσμα η ταινία να γλυτώσει την κατακραυγή. Ε Το βασικό πρόβλημα είναι πως οι χαρακτήρες είναι κακογραμμένοι και η πλοκή είναι ανύπαρκτη. Είναι κάποια απογοητευμένη που συναντάει σ΄ένα ταξίδι κάποιον και τον ερωτέυεται. Θα μου πεις είναι κομεντί, άρα τι περίμενες, αλλά εδώ δεν υπάρχει καν αφήγηση. Ακολουθούν όλοι το πρότυπο του καλοντυμένου-χαμογελαστού-ευτυχισμένου ανθρώπου, τόσο, που θέλεις να βρίσεις. Κακή διασκευή βιβλίου, κακή σκηνοθεσία, κακή κομεντί. Τόσο απλά.

→ Αν είσαι άντρας, θα βαρεθείς τη ζωή σου. Αν είσαι γυναίκα, θα δεις το μπαρδέμ.

→ Βαθμός: 1.5/5

Vampires Suck

Ήδη από τον τίτλο έχεις καταλάβει τι βαθμολογία θα βάλω. Θλιβερή παρωδία των ταινιών βαμπίρ, που σε ελάχιστα σημεία μπορεί να γελάσεις λόγω των παρατραβηγμένων σκατολογικών αστείων. Προφανώς, βασίζεται στο νεανικό κοινό -για να μην πω σ΄αυτό που βγάζει το πρώτο του μουστάκι- αλλά δεν πετυχαίνει το σκοπό του, δηλαδή να περάσεις μιάμιση ώρα χαζογελώντας με χοντροκομμένα σκετσάκια, γιατί βγαίνοντας απ΄την αίθουσα σκέφτεσαι πως το εισιτήριο θα πρέπει να χρεώνεται ανάλογα με την ταινία.

→ Χοντροκομμένη νεανική παρωδία, μόνο για dvd. Μάλλον, ούτε γι΄αυτό.

→ Βαθμός: 1/5

The Switch

Εκεί που σταματάει η λογική, αρχίζει η απόδοση των ξένων τίτλων στα ελληνικά. Τώρα, σε ό,τι αφορά στην ταινία πρέπει να είναι η τριακοστή φορά που η Άνιστον παίζει παρόμοιο ρόλο. Θα απολαύσεις το ποπ κορν και ίσως γελάσεις σε κανά δυο σκηνές αλλά, κατά τ΄άλλα, πρόκειται για άλλη μια ταινία που τη επόμενη μέρα δε θα θυμάσαι. Επίσης, για κάποιο λόγο, ο μπέιτμαν ενώ δεν είναι κακός ηθοποιός, εντούτοις είναι αντιπαθητικός. Να σου θυμίσω πως, εδώ η πρωταγωνίστρια θέλει να γίνει μάνα και αναζητάει τον ιδανικό δωρητή σπέρματος και συμβαίνουν αναποδιές και στο τέλος όλα καλά.

→ Την επόμενη μέρα, δε θυμάσαι πως πήγες σινεμά.

→ Βαθμός: 1.5/5

Wall Street: Money Never Sleeps

Ο Όλιβερ Στόουν, είναι ένας υπερεκτιμημένος σκηνοθέτης. Αξίωμα. Πριν από 25 σχεδόν χρόνια έκανε, όμως, μια ταινία η οποία όχι μόνο άντεξε στο χρόνο χαρίζοντας στον μάικλ ντάγκλας το όσκαρ Ά αντρικού ρόλου, αλλά δημιούργησε μια ολόκληρη γενιά χρηματιστών. Το πρώτο Wall Street έπλασε τον χαρακτήρα του Γκόρντον Γκέκο, του ανήθικου χρηματιστή που πατούσε επί πτωμάτων προκειμένου να φτάσει στην κορυφή. Ιδεολογικοποίησε τη διαφθορά, τα οικονομικά σκάνδαλα και τους σκοτεινούς κύκλους των χρηματιστών της δεκαετίας του 80, πάνω στην χρηματοπιστωτική άνθιση.

Σήμερα, ο Γκέκο βγαίνει απ΄τη φυλακή συναντόντας άλλον έναν νέο φιλόδοξο τραπεζίτη, αλλά οι καιροί είναι δύσκολοι. Και κυρίως για τον Στόουν που εγκαταλείπει τη δεύτερη ταινία στη μετριότητά της. Σχεδόν 2 χρόνια μετά την οικονομική κρίση και ήδη η ταινία μοιάζει άκαιρη. Το σενάριο δεν είναι βαθύ όπως όφειλε, ενώ τα πάντα φωνάζουν προχειρότητα. Κακώς, γιατί επιστρέφοντας 23 χρόνια μετά, έχεις αφήσει πίσω σου εκκρεμότητες. Που δεν τις καλύπτεις.

→ Όχι όσο καλή όφειλε να είναι η συνέχεια της ταινίας που στιγμάτισε μια εποχή.

→ Βαθμός: 2.5/5

Step Up 3D

Η σκέψη της μεταφοράς σε 3D μιας χορευτικής νεανικής ταινίας θα ήταν πετυχημένη, αν η ταινία είχε έστω και μερικά καλά στοιχεία να πατήσεις πάνω τους. Αλλά εδώ έγινε βιαστική δουλειά και η δεύτερη συνέχεια του Step Up δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Είναι, δε, απ΄τις φορές που η τρισδιάστατη απεικόνιση ζαλίζει αντί να βελτιώνει το σύνολο. Χορός, ζωντάνια και ρυθμός δε λείπουν. Λείπει όμως η έμπνευση.

→ Για το κοινό που απευθύνεται, είναι αρκετή. Λείπει η σπίθα.

→ Βαθμός: 2/5

Io Sono l'Amore

Ναι είσαι, ειδικά αν έχεις το ταλέντο της Τίλντα Σουίντον, που ερμηνεύει σχεδόν σε όλη την ταινία στα ιταλικά και δίνει άλλο ένα ρεσιτάλ υποκριτικής, σε μια ταινία σαν πίνακας ζωγραφικής. Είναι, δε, τέτοιο το επίπεδο των χρωμάτων και της φωτογραφίας που βρίσκεσαι ορισμένες στιγμές που δεν σε νοιάζει το σενάριο, απλώς κοιτάς τις εικόνες. Ο Λούκα Γκουαντανίνο είναι καταπληκτικός σκηνοθέτης και το αποδεικνύει σε κάθε πλάνο, αλλά η ταινία είναι αργή και δυσκίνητη και γι΄αυτό φταίει το σενάριο. Η Σουίντον παίρνει όλη την ταινία πάνω της: κοιτάζει, μιλάει, σκέφτεται, γδύνεται, περπατάει και πάει γραμμή για τις υποψηφιότητες των Όσκαρ. Υποδύεται θαυμάσια όπως πάντα, με την ψυχρή πορσελάνινη αύρα της, έναν κατά τ΄άλλα ανυπόστατο χαρακτήρα. Αλλά και κάτι άλλο λείπει απ΄το φιλμ. Η ουσία. Αυτή που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στις πολύ καλές παραγωγές και στις αληθινά μεγάλες ταινίες.

→ Η Τίλντα Σουίντον είναι καταπληκτική. Η, δε, ταινία είναι λιγότερο σπουδαία απ΄ότι νομίζει.

→ Βαθμός: 3.5/5

-------------------------------------
Salt

Η Salt είναι η καλή. Ή μάλλον είναι η κακιά. Ή μάλλον δε μας νοιάζει. Η ιστορία μια διπλής πράκτορα θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρουσα, πόσο μάλλον αν αυτή είναι η Angelina Jolie, όμως ο σκηνοθέτης κάπου το χάνει στην πορεία. Σύμφωνοι, υπάρχουν σκηνές που λάμπει το μάτι σου, όπως όταν η Salt βγάζει το κιλοτάκι της για να καλύψει μια κάμερα ασφαλείας ή όταν τρέχει ξυπόλυτη στις σκάλες, αλλά επειδή πρόκειται για κατασκοπική ταινία κι όχι για ταινία του Alter, δεν είναι αρκετό. Το πρόβλημα είναι ότι οι σκηνές δράσης δε σε καθηλώνουν και γι΄αυτό φταίει ο σκηνοθέτης. Στην ουσία δεν υπάρχει καμία σκηνή που να κορυφώνεται. Εκεί που σε αποτελειώνει η ταινία, είναι όταν μετά από κανά δυο αποτυχημένες σεναριακές ανατροπές η Jolie εμφανίζεται με ένα πιο-λεσβία-δεν-γίνεται μαλλί που είσαι υποχρεωμένος να ανέχεσαι για την τελευταία μισή ώρα. Δεν υπάρχουν ακραία λάθη, αλλά έτσι κι αλλιώς σε καμία μετριότητα δεν υπάρχουν τέτοια.

→  Ψιλοβαρετή περιπέτεια που αν δεν έπαιζε η Jolie, δε θα την έβαζες ούτε στο dvd.

→  Βαθμός: 2/5

Piranha 3D

Κάτι συνηθισμένα πιράνχας, επιτίθενται σε κάτι συνηθισμένους αμέριμνους κολυμβητές, ακολουθώντας ένα απολύτως συνηθισμένο σενάριο. Η διαφορά είναι ότι εδώ παίζουν αρκετές γκόμενες που είναι πρόθυμες να τα βγάλουν όλα για να ¨κορυφώσουν την αγωνία¨. Η ταίνια ακολουθεί κατά γράμμα τα ψευτοτρομακτικά κλισέ του ειδους, αλλά σου προσφέρει απλόχερα ένα 3D μπανιστήρι για ένα ευχάριστο Σαββατόβραδο.

→ Τρισδιάστατες γυμνές σκηνές σε ένα θριλεράκι της σειράς.
→ Βαθμός: 1.5/5

Inception

Κάποιοι σκηνοθέτες είναι ταλαντούχοι. Κάποιοι άλλοι δημιουργούν μεγαλείο. Ε, ο Νόλαν είναι πάνω κι απ΄τους δυο. Είναι στιγμές που παρακολουθώντας την ταινία, νιώθεις πως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε το σινεμά. Πλάνα εκπληκτικής ομορφιάς, σκηνές τόσο καλά στημένες, σαν σουρεαλιστικούς πίνακες του Πικάσσο. Και καλά το μεγαλείο της εικόνας. Τα πάντα υποκλίνονται στο ιδιοφυούς σύλληψης σενάριο. Ω!, το σενάριο: Όνειρο μέσα σε όνειρο μέσα σε όνειρο μέσα σε όνειρο. Να μην ξέρεις που πρέπει να πρωτοκοιτάξεις. Ο ΝτιΚάπριο παίζει όπως θα έπρεπε να παίζουν όλοι οι ηθοποιοί της γενιάς του, την Κοτιγιάρ θέλεις για άλλη μια φορά να την παντρευτείς και ο Γκόρντον Λέβιτ αποδεικνύει πως είναι καταπληκτικός ηθοποιός. Αυτή που κλέβει την παράσταση, όμως, είναι η 23άχρονη Έλεν Πέιτζ που σε έναν εξαιρετικά νευραλγικό ρόλο δίνει ρεσιτάλ. Ο Νόλαν ήθελε να δημιουργήσει έναν κόσμο ονείρων, χωρίς αρχή και τέλος, όπου θα δημιουργούνται συνεχώς νέοι κόσμοι. Το κατάφερε με τέτοιο τρόπο που αναρωτιέσαι αν το σινεμά θα ήταν το ίδιο, αν δεν υπήρχε το Inception. Πόλεις και κτήρια που αναδιπλώνονται, καθρέφτες που σπάνε ανοίγοντας δρόμους, συναίσθημα και ανατροπές που δε φαντάζεσαι. Κι ένα τέλος που θυμίζει αρχή. Ή μάλλον απαρχή.

→ Η καλύτερη ταινία όλων των εποχών.
→ Βαθμός: 5/5

The killer inside me

Σκηνοθετεί ο υπερταλαντούχος Γουιντερμπότομ βασιζόμενος στο παλπ μυθιστόρημα του Τζιμ Τόμσον. Ο Κέισι Άφλεκ παίζει εκπληκτικά τον νουάρ διεστραμένο χαρακτήρα, τόσο που νομίζεις πως είναι πράγματι τέτοιος. Δέρνει, πηδάει και σκοτώνει (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά) τις Χάντσον και Άλμπα, καπνίζει με στυλ και φοράει καπέλο σαν χαρακτήρας του Φίλιπ μάρλοου. Οι σκηνές είναι πράγματι ακραίες, η ατμόσφαιρα όμως είναι μαγευτική. Σε ταξιδεύει 50 χρόνια πίσω, σε λασπωμένα σοκάκια, γυναίκες με κόκκινα χείλη και μπεζ καπαρντίνες. Η σκηνοθεσία είναι αντιδραστική, άλλοτε κινώντας γρήγορα την ψηφιακή κάμερα και άλλες φορές με σταθερά ακραία πλάνα, θέλοντας φανερά να προκαλέσει. Σ΄αρέσουν τα νουάρ, γουστάρεις την Άλμπα και σε φαντάζεσαι να πίνεις ουίσκι σε παρακμιακά μπαρ. Το ξέρω. Το ξέρει κι ο Γουιντερμπότομ.

→ Εκπληκτικό νουάρ με ακραία σκληρές σκηνές.
→ Βαθμός: 3.5/5