Ποντάροντας στο Φαβορί

Μερικές φορές, ένα άθλημα δεν χρειάζεται μπάλα για να εντυπωσιάσει. Για να πειστώ, αρκούσε μια βόλτα στον Ιππόδρομο, όπου σαν από άλλη εποχή, παρακολούθησα 9 κούρσες σε 4 ώρες και κάτι. Περίπου 70 άλογα πέρασαν με ταχύτητα από μπροστά μου χωρίς να με ενδιαφέρουν ούτε οι χρόνοι ούτε οι νικητές. Σαν να φορούσα κι εγώ, κατά κάποιο τρόπο, παρωπίδες.

Πρέπει να ήπια 4 φρέντο εσπρέσσο καφέδες και να διάβασα όλο το Γκανιάν για να καταλάβω τι διάολο σημαίνει Πλασέ, Φορκάστ, Σύνθετο κ.α. Τελικά αποφάσισα να παίξω Τράικαστ, δηλαδή: κερδίζει όποιος προβλέπει τους τρεις πρώτους ίππους κάθε ιπποδρομίας, προσδιορίζοντας τη σειρά άφιξης, δηλαδή ποιός πρώτος, ποιός δεύτερος και ποιός τρίτος. Όπως καταλαβαίνεις, παπάρια κέρδισα δεν κέρδισα. Είχα παίξει τη σειρά 2-5-9 και ήρθε 1-7-8. Παραλίγο.

Στην πρώτη ιπποδρομία κέρδισε το 6. Στη δεύτερη το 8. Στην έκτη το 3. Έτσι κι αλλιώς δεν άκουγες ονόματα. Οι κάθε λογής παίκτες φώναζαν κάτι σαν: ¨Τρέχα Μητσάρα...¨, ¨Πάμε μωρή  Σουπερχίρο...¨ και άλλα ακατάληπτα ωραία που, όμως, σε βάζουν στο κλίμα.
Ναι, το ξέρω. Κι εγώ φαντάστηκα αναβάτη με το όνομα ¨Σουπερχίρο¨ και άλογο ¨Μητσάρα¨...