Πέτρα, ψαλίδι, χαρτί

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει την επιτυχία απ´την καταστροφή. Τη μεγάλη πορεία απ´το διασυρμό. Η παγκόσμια ιστορία και κυρίως η παγκόσμια λογική ακολουθούν απαρέγκλιτα τον κανόνα που λέει πως μετά το φλας, σκοτάδι.

Στην Ελλάδα μάθαμε να ζούμε στα περιθώρια του τετραδίου: εκεί που γράφονται συνήθως τα πιο ωραία σχόλια αλλά που ποτέ δεν αποτελούν μέρος του κυρίως κειμένου.

Περιμένω τη στιγμή που η ταινία θα τελειώσει. Δεν με νοιάζει πώς, χαρούμενα ή λυπημένα. Έτσι κι αλλιώς τα happy end τα σιχάθηκα, δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Δεν θέλω να γίνουμε όπως παλιά, ούτε να διηγούμαι συνεχώς περασμένα μεγαλεία -δεν πρόκειται να κλάψω άλλωστε. Αυτό που περιμένω είναι αυτό που περιμένεις κι εσύ. Είναι το ίδιο με εκείνο που αναμένει η γενιά μου, η δική σου, των γονιών σου, των παιδιών σου. Δεν θέλω ποτέ πια στη ζωή μου να νιώθω ένοχος.

Ψηφίσαμε μνημόνια κι αντιμνημόνια, φυλακές κι επαναστάσεις, μέλλον και παρελθόν. Περπατήσαμε τόσα χιλιόμετρα και βρισκόμαστε στο ίδιο μέρος. Γιατί στην ουσία δεν θέλαμε ποτέ να ξεφύγουμε απ΄αυτό το μέρος. Έχει θάλασσα εδώ, ρε, έχει δέντρα. Εδώ δεν φοβόμαστε τίποτα. Εμείς έχουμε πολιτισμό, ρε. Έχουμε δημοκρατία, έχουμε θέατρο, έχουμε φιλοσοφία. Είμαστε εμείς κι όλοι οι άλλοι απέναντι. Τί θέλετε, επιτέλους; Τα νησιά μας; Το στυλ μας; Τις ζωές μας; Όλα και τίποτα. Αν δεν γράψεις το κυρίως κείμενο όμως, με τα σχόλια των περιθωρίων θα είσαι πάντα εκτός θέματος.

Δε λέω, δυσκολεύομαι να δεχτώ αυτό που βιώνω στα 24 μου. Εγώ αλλιώς μεγάλωσα, άλλα όνειρα είχα. Κι εσύ. Το ξέρω. Δεν μας είχε προετοιμάσει κανείς -κακώς. Ξέρεις τί, δε θέλαμε κιόλας. Ποιός θέλει ν´ ακούει για δυσάρεστα. Αλλά αν δεν ονειρευτείς, τί θα έχεις να περιμένεις; Αν δεν πιστέψεις στο αδύνατο, δεν θα το φτάσεις.

Κοίτα έξω απ´το παράθυρο: σε ήλιο και σε βροχή, σε αέρα και σε άπνοια, τα παιδιά συνεχίζουν να παίζουν. Και θα συνεχίζουν να παίζουν, όσο υπάρχουν δέντρα και θάλασσες.

Κι αν ακόμη δεν τα βρούμε, δεν χάθηκε ο κόσμος. Γιατί πάντα θα υπάρχει ο σπουδαιότερος τρόπος να λυθεί κάθε πρόβλημα. Πάντα θα υπάρχουν τρεις λέξεις που συμπυκνώνουν κάθε τύχη κι ατυχία. Κάθε μεγάλο και μικρό. Πέτρα, ψαλίδι, χαρτί.

Εμείς περάσαμε τις πέτρες στους δρόμους, τα ψαλίδια στις ζωές και τα χαρτιά που δεν διάβασε κανείς. Μπορεί να είμαστε πίσω για λίγο. Ε, και. Αρχίζει νέο παιχνίδι τώρα. Και θα κερδίσουμε. Θα δεις.