Το μηδέν και το άπειρο

Ξέρεις τι; ο γιαλός μάλλον είναι στραβός. Γιατί εμείς τα έχουμε κάνει όλα σωστά. Ρίξαμε τις ευθύνες εκεί που έπρεπε, καλοπεράσαμε δίχως αύριο, μισήσαμε τους πάντες. Ακολουθήσαμε το δρόμο με τις πέντε λωρίδες -θέλαμε λεωφόρο. Δεν είχε σημασία αν οδηγούσε σε άλλο κόσμο. Έτσι κι αλλιώς, εμείς τους το διδάξαμε: το ταξίδι μετράει, όχι ο προορισμός. Καλά να περνάμε.

Υπάρχει μια γενιά τόσο αδικημένη, όσο καμία άλλη στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Αδικήθηκε απ΄τις προηγούμενες που της φόρτωσαν τα λάθη τους, αδικήθηκε απ΄τις συγκυρίες γιατί γεννήθηκε όταν δεν έπρεπε, αδικήθηκε απ΄το παρελθόν της γιατί έμαθε να ζει ακούγοντας για Χούντες, για Πολυτεχνεία, για Κατοχές. Μα πιο πολύ αδικήθηκε απ΄τον εαυτό της. Που ποτέ δεν πίστεψε σ΄αυτή όσο έπρεπε, που ποτέ δεν εκτίμησε τα χαρίσματά της. Μια γενιά πιο μορφωμένη, πιο ικανή και πιο αποφασισμένη από οποιαδήποτε άλλη.

Μου τη σπάει που δεν με εκτιμάνε. Που έχουν προκαταβάλλει πως «το μέλλον είναι δύσκολο» και κουνάνε το κεφάλι με σφιγμένα χείλη, δήθεν προβληματισμένοι. Είναι η στιγμή που σκέφτεσαι πως αν από δω και πέρα ένα δέντρο ανθίσει, δεν θα τους αφήσεις ούτε να πλησιάσουν. Εσύ προηγούμενη γενιά, δεν θέλω να με καταλάβεις, δεν θέλω να βοηθήσεις. Θέλω για μια φορά σ΄αυτή τη χώρα του μηδενός και του απείρου που δημιούργησες, να κάνεις στην άκρη.

Πάντα σκεφτόμουν αν τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα. Να σου πω κάτι: Δεν μπορεί να μην γίνουν καλύτερα. Πρέπει να γίνουν καλύτερα. Γιατί είμαστε φύσει αισιόδοξοι. Γιατί αν δεν ξεκινήσεις, δεν πρόκειται να φτάσεις. Γιατί τελικά υπάρχουν στιγμές που λες πως άξιζε η προσπάθεια. Είναι όπως σε κάτι πρώτα ραντεβού που όλη η βραδιά συμπυκνώνεται σ΄ένα φιλί.

Θαυμάζω όσους μεγαλώνουν στα χρόνια μου -στην εποχή μου. Είμαστε αυτό το ακριβό χαρτονόμισμα, που όσο κι αν το τσαλακώσεις, το πατήσεις, το σκίσεις, το υποτιμήσεις, το πετάξεις, πάντα θα το θες. Πάντα όλοι θα το θέλουν. Τί κι αν δεν είναι ονειρεμένα όλα. Κανέναν δεν ενδιαφέρει αν υπήρχε καλύτερο ή χειρότερο. Είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς, δεν λένε;

Και πέρα απ΄τις σκέψεις, είμαστε τυχεροί. Τυχεροί γιατί ποτέ κανείς δεν θα μας απαγορεύσει να καπνίσουμε στη βροχή, να πιούμε καφέ σε παλιές ταράτσες, να ακούσουμε το Fade Out των Radiohead. Είμαστε τυχεροί γιατί ακόμα κι αν τίποτα δεν έρθει όπως φανταζόμαστε, πάντα θα μπορούμε να κολυμπήσουμε σε ερημικές παραλίες, να μιλήσουμε για κάτι χρόνια που πέρασαν και για κάτι κοπέλες με κόκκινο κραγιόν. Και κυρίως είμαστε τυχεροί γιατί αν τα καταφέρουμε, θα ζήσουμε εκείνο το φιλί του πρώτου ραντεβού. Θα μου πεις είναι ένα μέλλον ασπρόμαυρο. Ε και; Η πιο ωραία ιστορία του κόσμου, ήταν η Καζαμπλάνκα.

Και η Καζαμπλάνκα, ξέρεις, ήταν ασπρόμαυρη.