Γιατί γουστάρουμε τη Τζούλια

Η Ελλάδα έχει την τάση να χαρακτηρίζει τις δεκαετίες σύμφωνα με τη γκόμενα που κάθε άντρας φαντασιώνεται και κάθε γυναίκα μισεί. Tα 70s ανήκαν στη Ζωή Λάσκαρη, τα 80s ήταν της Καίτη Φίνου, τα 90s της Βάνας Μπάρμπα. Και σίγουρα τα 00s είναι της Τζούλιας Αλεξανδράτου.
Η Τζούλια ανήκει στην κατηγορία των γυναικών που είναι γνωστές με το μικρό τους όνομα. Παρόλα αυτά δεν μπορείς να υποστηρίξεις πως ακολουθεί κάτι συγκεκριμένο. Τη γνωρίσαμε απ΄τα καλλιστεία αλλά δεν ανήκει στα μοντέλα που έκαναν σπουδαία καριέρα, όπως η Καγιά ή η Δαρμουσλή. Έχει παίξει στο σινεμά αλλά δεν είναι ηθοποιός. Έχει βγάλει δίσκο και εμφανίζεται σε κέντρο αλλά δεν είναι τραγουδίστρια. Κι εκεί αναρωτιέσαι τι το φοβερό έχει αυτή η γυναίκα και μας έχει γίνει εμμονή.
Πρώτα απ΄όλα έχει τρομακτικό σνομπισμό. Δεν ξέρω αν είναι προσποιητό ή αυθόρμητο, πάντως πετυχαίνει. Έχασε στα καλλιστεία, υποδύεται ρόλους β΄ κατηγορίας στο σινεμά, βγάζει CD που δεν τα ακούει ούτε η ίδια. Στην πραγματικότητα μπορεί σε τίποτα να μην είναι καλή κι όμως βρίσκεται παντού. Κι ακόμη χειρότερα μπορεί να σε πείσει πως σε όλα τα έχει καταφέρει. Λες, δεν μπορεί, για να τα κάνει όλα αυτά κάποιος κάτι βλέπει πάνω της. Λογικά, αν το πάρεις, δεν είναι ότι πουλάει την ομορφιά της, απλώς εσύ δεν ξέρεις.

  Το δεύτερο δυνατό της όπλο είναι το γέλιο της. Σε συνδυασμό με το σνομπ ύφος, μπορεί να κάνει οποιονδήποτε άντρα να δέσει πέτρα στο λαιμό και βουτήξει στα λιμανάκια. Ως γνωστόν, η Τζούλια δεν αρνείται απλώς, προσβάλλει. Με αυτό το σπασμοδικό ψεύτικο κακάρισμα που μπορεί να δηλώνει, όμως, πολλά. Αν απευθύνεται σε άντρες, η δήλωση του γέλιου κυμαίνεται μεταξύ του ¨ Σε λυπάμαι. Ποτέ δε θα έβγαζες μια γυναίκα σαν εμένα¨ και του ¨Το ξέρω ότι με γουστάρεις. Δεν υπάρχει ζωντανός οργανισμός που δε με γουστάρει¨. Αν απευθύνεται σε γυναίκες τα πράγματα είναι πιο απλά, ¨Με ζηλεύεις¨. Έχεις την αίσθηση πως η Τζούλια γελάει πραγματικά είτε εκεί που δεν υπάρχουν κάμερες, είτε στην εκπομπή του Θέμου. Επειδή, όμως, όσο σε φτύνουν τόσο κολλάς, η Τζούλια παραμένει η Νο.1 γυναίκα στο μυαλό των Ελλήνων.
  Επίσης είναι η υπερέκθεση. Κι άλλες κοπέλες στο πικ τους περνούσαν βόλτα τα περιοδικά, αλλά αυτό που συμβαίνει με τη Τζούλια είναι πέρα απ΄τη φαντασία (ή τη φαντασίωση). Πρέπει να έχει εμφανιστεί και γδυθεί πανω από 20 φορές για όλα τα περιοδικά. Αντρικά και γυναικεία. Αυτό, φυσικά, δε βλάπτει κανέναν. Οι μεν αναγνώστες απολαμβάνουν την ωραιότερη Ελληνίδα, η δε Τζούλια αναγάγεται σε σύμβολο και φυσικά πληρώνεται γι΄αυτό. Αν το σκεφτείς, βέβαια, δεν πάει εκεί μόνη της, την καλούν. Κι όσο τα περιοδικά με εκείνη στο εξώφυλλο πουλάνε σαν τρελά, τόσο εκείνη θα εμφανίζεται συνεχώς. Από τη μία αυτό συνεπάγεται πως κανένα τεύχος δεν πρόκειται να γίνει συλλεκτικό. Δεν πρόκειται να πεις: ¨φέρε μου το τεύχος με την Τζούλια¨, γιατί πολύ απλά δεν είναι ένα. Θέλεις αυτό με την Τζούλια γδυμένη (sic) νύφη, με την Τζούλια να κάνει πλαστική, να φοράει εσώρουχα, να μη φοράει τίποτα, να βγαίνει γυμνή στο μπαλκόνι. Οι επιλογές είναι ατελείωτες και θα μπορούσε, θεωρητικά, η συζήτηση να τελειώσει εκεί. Η συνήθεια, όμως, σε αντίθεση με τις σχέσεις, έχει θετική επίδραση στον αναγνώστη. Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει με την Τζούλια. Έχει γίνει πλέον, κομμάτι τη καθημερινότητάς μας σε τέτοιο σημείο που αν δεν τη δούμε ένα μήνα, ανησυχούμε.

  Δεν είναι μόνο η ομορφιά της ή το σώμα της ή ο χαρακτήρας της. Είναι συνολικά η παρουσία της. Τη γουστάρουμε γιατί είναι διαφορετική. Γιατί μερικές φορές είναι τόσο προκλητική που χάνει το μέτρο και γιατί δεν ακολουθεί τη σοβαροφάνεια των άλλων. Κυρίως, όμως, τη γουστάρουμε γιατί μας αντιπροσωπεύει ως Έλληνες. Εκφράζει τη ματαιοδοξία μας, την ωραιοπάθεια, την κακία μας, την αμετροέπεια, την επιμονή μας να είμαστε μέσα σ΄όλα, ακόμα και την ειρωνία μας σε κάθε τι που δεν αναγνωρίζουμε. Γι΄αυτό νοιώθουμε την Τζούλια τόσο δικιά μας. Είναι η Τζούλια της Ελλάδας.
Ελπίζω μόνο να μην αναζητήσει διεθνή καριέρα, γιατί θα μπούμε μπροστά. Φύγετε ρε, δικιά μας είναι...